Για σωστές μεταφράσεις στα Ελληνικά, προσέξτε: Οι σωστοί όροι και ονόματα των διαφόρων ειδών κητωδών: http://www.pelagosinstitute.gr/gr/eidi_kitodon/sostoi_oroi.html * Η όρκα ΔΕΝ είναι φάλαινα. Είναι δελφίνι!
 |
| http://tinyurl.com/brdwyn4 |
Πρόκειται για το μεγαλύτερο θερμόαιμο αρπακτικό που υπήρξε ποτέ στον πλανήτη, τον κορυφαίο θηρευτή της θάλασσας, και το μόνο κητώδες που κυνηγάει άλλα θαλάσσια θηλαστικά, όπως φώκιες, θαλάσσια λιοντάρια, δελφίνια και θαλάσσιες ενυδρίδες. Μπορεί να επιτεθεί ακόμα και σε μεγάλες φάλαινες, και τρέφεται επίσης με ψάρια (ανάμεσα στα οποία καρχαρίες και σελάχια), καλαμάρια, χταπόδια, θαλάσσιες χελώνες, και μεγάλα θαλασσοπούλια όπως πιγκουίνους. Η όρκα ΔΕΝ έχει φυσικούς εχθρούς. Ακόμα και οι άνθρωποι αποφεύγουν να την κυνηγούν, καθώς η φυσική της δύναμη και ευελιξία κάνουν το κυνήγι της εξαιρετικά δύσκολο. Απειλείται όμως από την υπεραλίευση, την χημική και ηχητική ρύπανση των θαλασσών, την αιχμαλωσία και την κλιματική αλλαγή.
Είδος ιδιαίτερα κοινωνικό, χρησιμοποιεί μια μεγάλη γκάμα από ήχους επικοινωνίας, κρότους και σφυρίγματα. Η σωματική γλώσσα περιλαμβάνει επίσης χτυπήματα των πτερυγίων και της ουράς και κάθετες επί τόπου αναπηδήσεις με το κεφάλι έξω από το νερό. Μεταλλικοί ήχοι παράγονται και κατά τη διαδικασία του ηχοεντοπισμού, όπως και στα μικρότερα δελφίνια. Τα κοπάδια αποτελούνται συνήθως από 40 - 50 μέλη, αν και μπορούν να παρατηρηθούν ακόμα μεγαλύτερες συναθροίσεις ομάδων που συνδέονται μεταξύ τους για κάποια χρονικά διαστήματα. Η κοινωνική συγκρότηση στις όρκες είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, με δομή μητριαρχική. Το κοπάδι αποτελείται συνήθως από το κυρίαρχο θηλυκό και τους απογόνους του, κόρες και εγγόνια, που συνδέονται με στενούς κοινωνικούς δεσμούς και παραμένουν μαζί σε ολόκληρη τη ζωή τους, αν και ζευγαρώνουν με άτομα από άλλες ομάδες. Τα μέλη της κάθε σταθερής ομάδας (που ονομάζεται pod, δηλαδή κοπάδι ή αγέλη) χρησιμοποιούν τη δική τους μοναδική διάλεκτο επικοινωνίας, ενώ το κάθε κοπάδι υπάγεται σε ένα ευρύτερο φυλετικό σύνολο (clan), που περιλαμβάνει έναν αριθμό από αγέλες με παρόμοιες φωνητικές διαλέκτους.
Τα αρσενικά φτάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα στην ηλικία των 15 ετών, αλλά η φυσιολογική τους ανάπτυξη δεν ολοκληρώνεται πριν τα 21, ενώ τα θηλυκά ωριμάζουν από τα πρώτα χρόνια των "teen". Η αναπαραγωγική διαδικασία μπορεί να πραγματοποιηθεί καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, αν και στο βόρειο ημισφαίριο οι γεννήσεις κορυφώνονται μεταξύ του Οκτωβρίου και του Μαρτίου. Τα θηλυκά γεννούν μόνον ένα μικρό (calf), μετά από κύηση 15 έως 18 μηνών. Τα μικρά απογαλακτίζονται σε ηλικία ενός έως δύο ετών. Με προσδόκιμο ζωής πάνω από 90 χρόνια, μια όρκα γεννά κάθε 3 έως 8 χρόνια, μέχρι να φτάσει στην ηλικία των 40 ετών. Μετά τα 40, η θηλυκιά χάνει την αναπαραγωγική της ικανότητα αλλά συνεχίζει να ζεί, προκειμένου να παίξει το ρόλο της σαν γιαγιά και να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία της στις νεότερες μητέρες.
Σε όλα σχεδόν τα θηλαστικά (εκτός από τον ελέφαντα και τον άνθρωπο), το τέλος της ζωής του θηλυκού συμπίπτει με το τέλος της αναπαραγωγικής του ηλικίας. Η αναπαραγωγή ικανότητα στα θηλυκά άτομα σταματά σε ηλικία μεταξύ 30 και 40 ετών, η διάρκεια της ζωής τους όμως μπορεί να φτάσει μέχρι τα 90. Τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση "Science", την οποία πραγματοποίησαν ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Exeter σε συνεργασία με το Αμερικανικό Κέντρο για τη Μελέτη των Φαλαινών και τον Βιολογικό Σταθμό του Ειρηνικού στον Καναδά, ερμηνεύουν αυτό το φαινόμενο, φωτίζοντας ένα από τα μυστήρια της μητριαρχικής κοινωνίας των δελφινιών: Τα θηλυκά πρέπει να ζήσουν όσο περισσότερο μπορούν προκειμένου να φροντίζουν τους γιους τους, αναφέρουν οι επιστήμονες. Και αυτό διότι, εάν η μητέρα τους πεθάνει, οι γυιοί αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες, σε σύγκριση με τις αδελφές τους, να πεθάνουν σύντομα και οι ίδιοι. Κατά τη διάρκεια της μελέτης, που είχε διάρκεια 36 χρόνια και αφορούσε στην παρακολούθηση σχεδόν 600 ατόμων που ζούσαν στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, κοντά στις ακτές της πολιτείας της Ουάσινγκτον και της Βρετανικής Κολομβίας, παρατηρήθηκε ότι μια αρσενική όρκα άνω των 30 ετών που έχανε τη μητέρα της, αντιμετώπιζε 14 φορές πιο αυξημένο κίνδυνο να πεθάνει και η ίδια μέσα στο επόμενο έτος. Αντιθέτως τα αρσενικά των οποίων οι μητέρες ζούσαν για πολλά χρόνια είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν και τα ίδια μέχρι τα βαθιά γεράματα.
"Τα αρσενικά του είδους είναι πραγματικά 'μαμόθρεφτα' και τους είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια της μητέρας τους", εξηγεί η Έμα Φόστερ, που κάνει το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Exeter, και προσθέτει ότι "μητέρες και γιοι είναι σύντροφοι για ολόκληρη τη ζωή τους". Σύμφωνα με την ερευνήτρια, τα νέα ευρήματα μαρτυρούν ότι, σε αυτό το είδος, η μακροβιότητα των θηλυκών ατόμων μετά την εμμηνόπαυση εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν τον σκοπό: Οι μητέρες έχουν προορισμό να παραμείνουν αφοσιωμένες στα μεγαλύτερα αρσενικά παιδιά τους. Αυτή η "σχέση ζωής και θανάτου" που συνδέει στενά μητέρα και γυιό, δεν φάνηκε να υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Αν πεθάνει η μητέρα τους, τα αρσενικά - όχι όμως και τα θηλυκά - αντιμετωπίζουν πολύ αυξημένο κίνδυνο θανάτου. Η Φόστερ σημειώνει ότι οι θηλυκές όρκες που σταματούν να αναπαράγονται αλλά συνεχίζουν να ζουν, αυξάνουν τις πιθανότητες επιβίωσης των γυιων τους και τελικά, με το τρόπο αυτό, επιτυγχάνουν να περάσουν τα γονίδιά τους στις επόμενες γενεές, ενώ παράλληλα αποτρέπουν την εμφάνιση ανταγωνιστικών σχέσεων στην ομάδα τους όταν αποκτούν απογόνους οι κόρες τους. Κι΄αυτό γιατί, τα εγγόνια που γεννιούνται από τις κόρες παραμένουν στην ίδια αγέλη, περιορίζοντας τη μεταφορά των μητρικών γονιδίων και αυξάνοντας τον ανταγωνισμό για τροφή, ενώ αντίθετα τα εγγόνια που προκύπτουν από τους γυιούς ζούν σε διαφορετικές αγέλες, όπου και μεταφέρουν τα γονίδια του πατέρα και τελικά της γιαγιάς τους. (Σ' αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινήσουμε ότι τα αρσενικά απομακρύνονται προσωρινά από την μητριαρχική αγέλη για να ζευγαρώσουν, και μετά επιστρέφουν και πάλι κοντά στη μητέρα τους). Με βάση αυτή τη θεωρία, οι μητέρες επικεντρώνονται περισσότερο στους γιούς τους, γιατί αυτοί έχουν ανάγκη από στήριξη, προκειμένου να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν, για να περάσουν τα γονίδιά τους (άρα και τα γονίδια της μητέρας τους) στις επόμενες γενιές, σε διαφορετικές αγέλες. Οι μητέρες βοηθούν τους γυιούς τους στη αναζήτηση τροφής και στην αντιμετώπιση των κινδύνων από επιθέσεις.
"Τα αρσενικά του είδους είναι πραγματικά 'μαμόθρεφτα' και τους είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια της μητέρας τους", εξηγεί η Έμα Φόστερ, που κάνει το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Exeter, και προσθέτει ότι "μητέρες και γιοι είναι σύντροφοι για ολόκληρη τη ζωή τους". Σύμφωνα με την ερευνήτρια, τα νέα ευρήματα μαρτυρούν ότι, σε αυτό το είδος, η μακροβιότητα των θηλυκών ατόμων μετά την εμμηνόπαυση εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν τον σκοπό: Οι μητέρες έχουν προορισμό να παραμείνουν αφοσιωμένες στα μεγαλύτερα αρσενικά παιδιά τους. Αυτή η "σχέση ζωής και θανάτου" που συνδέει στενά μητέρα και γυιό, δεν φάνηκε να υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Αν πεθάνει η μητέρα τους, τα αρσενικά - όχι όμως και τα θηλυκά - αντιμετωπίζουν πολύ αυξημένο κίνδυνο θανάτου. Η Φόστερ σημειώνει ότι οι θηλυκές όρκες που σταματούν να αναπαράγονται αλλά συνεχίζουν να ζουν, αυξάνουν τις πιθανότητες επιβίωσης των γυιων τους και τελικά, με το τρόπο αυτό, επιτυγχάνουν να περάσουν τα γονίδιά τους στις επόμενες γενεές, ενώ παράλληλα αποτρέπουν την εμφάνιση ανταγωνιστικών σχέσεων στην ομάδα τους όταν αποκτούν απογόνους οι κόρες τους. Κι΄αυτό γιατί, τα εγγόνια που γεννιούνται από τις κόρες παραμένουν στην ίδια αγέλη, περιορίζοντας τη μεταφορά των μητρικών γονιδίων και αυξάνοντας τον ανταγωνισμό για τροφή, ενώ αντίθετα τα εγγόνια που προκύπτουν από τους γυιούς ζούν σε διαφορετικές αγέλες, όπου και μεταφέρουν τα γονίδια του πατέρα και τελικά της γιαγιάς τους. (Σ' αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινήσουμε ότι τα αρσενικά απομακρύνονται προσωρινά από την μητριαρχική αγέλη για να ζευγαρώσουν, και μετά επιστρέφουν και πάλι κοντά στη μητέρα τους). Με βάση αυτή τη θεωρία, οι μητέρες επικεντρώνονται περισσότερο στους γιούς τους, γιατί αυτοί έχουν ανάγκη από στήριξη, προκειμένου να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν, για να περάσουν τα γονίδιά τους (άρα και τα γονίδια της μητέρας τους) στις επόμενες γενιές, σε διαφορετικές αγέλες. Οι μητέρες βοηθούν τους γυιούς τους στη αναζήτηση τροφής και στην αντιμετώπιση των κινδύνων από επιθέσεις.
Η όρκα απαντάται σε όλες σχεδόν τις θάλασσες του κόσμου και θεωρείται ως το θηλαστικό με την ευρύτερη, μετά τον άνθρωπο, κατανομή πάνω στον πλανήτη. Απαντάται όχι μόνον στους ωκεανούς αλλά ακόμη και σε πιο κλειστές θάλασσες, όπως η Μεσόγειος Θάλασσα, ο κόλπος του Μεξικού, ο κόλπος της Καλιφόρνιας, η Ερυθρά Θάλασσα και ο Αραβικός κόλπος. Μερικοί πληθυσμοί εμφανίζουν μεταναστευτική συμπεριφορά, ακολουθώντας προφανώς τις μετακινήσεις των θηραμάτων της προτίμησής τους, ενώ οι ενδημικοί πληθυσμοί είναι πολύ μικροί και αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο κίνδυνο εξαφάνισης. Για παράδειγμα, η κοινωνία που ενδημεί στα νερά της Ουάσιγκτον και της Βρεττανικής Κολούμπια (γνωστή με το όνομα "southern resident" community), κατατάσσεται στη λίστα των απειλουμένων, ενώ ο πληθυσμός που ενδημεί στα στενά του Γιβραλτάρ έχει υποστεί μεγάλη μείωση εξ αιτίας της μείωσης της διαθεσιμότητας τροφής, και οι μικροί πληθυσμοί που ζούν στα νερά της Νότιας Αφρικής βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο λόγω της υπεραλίευσης.
Κάποτε, η "φάλαινα δολοφόνος" αντιμετωπιζόταν με το φόβο που μπορεί να εμπνεύσει ένα επικίνδυνο αρπακτικό, τις τελευταίες δεκαετίες όμως η αντιμετώπιση έχει αλλάξει και η όρκα έχει αναδειχθεί σε ένα πολύ αγαπημένο και εξαιρετικά χαρισματικό είδος, που κλείνει μέσα του πολλά από τα ανεξερεύνητα θαύματα του ωκεανού, ενώ προστατεύεται τόσο από τις διάφορες εθνικές όσο και από τη διεθνή νομοθεσία. Αξίζει μάλιστα να τονιστεί ότι το τεράστιο και τρομερό αυτό "θεριό" της θάλασσας χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα φιλική προδιάθεση για τους ανθρώπους και ενώ σε συνθήκες αιχμαλωσίας πολύ συχνά εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά, στην ανοικτή θάλασσα δεν έχει βλάψει κανέναν άνθρωπο, ποτέ και πουθενά. Δυστυχώς, στις μέρες μας, παρά τις γνώσεις που έχουν αποκτηθεί και τα θύματα (ανθρώπων και ζώων) που έχουν πληρώσει το τίμημα της αιχμαλωσίας, στα δελφινάρια του κόσμου εξακολουθούν να διατηρούνται ακόμα όρκες, τις οποίες μπορείτε να δείτε και να γνωρίσετε εδώ.
Από την εποχή της Moby Doll, της πρώτης όρκας που εκτέθηκε στο ενυδρείο του Βανκούβερ το 1964, μέχρι σήμερα (η ΤΡΑΓΙΚΗ ιστορία της, εδώ: pbs.org -- Stories of Captive Killer Whales), 158 τέτοια ζώα έχουν βρει το θάνατο στην αιχμαλωσία - και ο αριθμός εξακολουθεί να μεγαλώνει. Είναι παρήγορο ότι, τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα του πολιτισμένου κόσμου, έχει σαφέστατη και συνειδητή απέχθεια σε κάθε είδους τσίρκο, που βασανίζει για διασκέδαση τα πλάσματα της γης, για το υδάτινο τσίρκο των δελφιναρίων όμως οι εντυπώσεις είναι ακόμα ανολοκλήρωτες και θολές, και η συλλογική συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων δυσκολεύεται να διακρίνει την κακοποίηση. Ίσως γιατί οι περιορισμένες γνώσεις μας για τα πλάσματα της θάλασσας δεν μάς επιτρέπουν να δούμε πέρα από αυτό που μάς εμφανίζουν σαν "εκπαίδευση" τα δελφινάρια.
Filikaki -- Stop Attica Zoological Park Dolphinarium (Athens - Greece)
Κάποτε, η "φάλαινα δολοφόνος" αντιμετωπιζόταν με το φόβο που μπορεί να εμπνεύσει ένα επικίνδυνο αρπακτικό, τις τελευταίες δεκαετίες όμως η αντιμετώπιση έχει αλλάξει και η όρκα έχει αναδειχθεί σε ένα πολύ αγαπημένο και εξαιρετικά χαρισματικό είδος, που κλείνει μέσα του πολλά από τα ανεξερεύνητα θαύματα του ωκεανού, ενώ προστατεύεται τόσο από τις διάφορες εθνικές όσο και από τη διεθνή νομοθεσία. Αξίζει μάλιστα να τονιστεί ότι το τεράστιο και τρομερό αυτό "θεριό" της θάλασσας χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα φιλική προδιάθεση για τους ανθρώπους και ενώ σε συνθήκες αιχμαλωσίας πολύ συχνά εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά, στην ανοικτή θάλασσα δεν έχει βλάψει κανέναν άνθρωπο, ποτέ και πουθενά. Δυστυχώς, στις μέρες μας, παρά τις γνώσεις που έχουν αποκτηθεί και τα θύματα (ανθρώπων και ζώων) που έχουν πληρώσει το τίμημα της αιχμαλωσίας, στα δελφινάρια του κόσμου εξακολουθούν να διατηρούνται ακόμα όρκες, τις οποίες μπορείτε να δείτε και να γνωρίσετε εδώ.
Από την εποχή της Moby Doll, της πρώτης όρκας που εκτέθηκε στο ενυδρείο του Βανκούβερ το 1964, μέχρι σήμερα (η ΤΡΑΓΙΚΗ ιστορία της, εδώ: pbs.org -- Stories of Captive Killer Whales), 158 τέτοια ζώα έχουν βρει το θάνατο στην αιχμαλωσία - και ο αριθμός εξακολουθεί να μεγαλώνει. Είναι παρήγορο ότι, τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα του πολιτισμένου κόσμου, έχει σαφέστατη και συνειδητή απέχθεια σε κάθε είδους τσίρκο, που βασανίζει για διασκέδαση τα πλάσματα της γης, για το υδάτινο τσίρκο των δελφιναρίων όμως οι εντυπώσεις είναι ακόμα ανολοκλήρωτες και θολές, και η συλλογική συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων δυσκολεύεται να διακρίνει την κακοποίηση. Ίσως γιατί οι περιορισμένες γνώσεις μας για τα πλάσματα της θάλασσας δεν μάς επιτρέπουν να δούμε πέρα από αυτό που μάς εμφανίζουν σαν "εκπαίδευση" τα δελφινάρια.
Filikaki -- Stop Attica Zoological Park Dolphinarium (Athens - Greece)
Πηγές:
Orca fact file by ARKive (http://www.arkive.org/about/) at http://www.arkive.org/orca/
- Long Menopause Allows Killer Whales to Care for Adult Sons: http://
- ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΚΑΣ: http://on.fb.me/Ui1DTT
Ήταν ένα μοναχικό δελφίνι και τον έλεγαν LUNA :)
 |
| LUNA, THE WILD ORCA BOY... |
♥
 |
TILIKUM http://news.bbc.co.uk/2/hi/8535618.stm  Σχετικοί σύνδεσμοι (Fb): - Orcas in Captivity: A Tragic Story - LIKE THE DANCING BEAR... - Can all captive dolphins be released? - The Lost Whale - A KILLER WHALE NAMED LUNA
ΥΓ. Μεταξύ του 1962 και του 1973, πολλά θαλάσσια πάρκα έκριναν πως οι "φάλαινες δολοφόνοι" μπορούσαν να "εξημερωθούν" και να διατηρηθούν σε δεξαμενές για να διασκεδάζουν τους ανθρώπους, και μια νέα προοπτική για ένα νέο είδος "τουρισμού πολυτελείας" φάνηκε στον ορίζοντα. Η πλέον προσβάσιμη θαλάσσια περιοχή για την απόκτηση τέτοιων ζώων ήταν στη Βρεττανική Κολομβία, όπου ζούσε μια μεγάλη κοινωνία από φάλαινες δολοφόνους. Για να περικυκλώσουν τα ζώα, οι διώκτες τους χρησιμοποίησαν καμάκια, πυροβόλα όπλα, εκκρηκτικά και άλλα απάνθρωπα μέσα. Η πιο γνωστή επιχείρηση τέτοιου τύπου είναι εκείνη που διαδραματίστηκε στην Ουάσιγκτον, στις 8 Αυγούστου του 1970, όταν ένα ολόκληρο κοπάδι από 85 όρκες περικυκλώθηκε και οδηγήθηκε στα ρηχά... Από τις 45 συνολικά όρκες που αιχμαλωτίστηκαν εκείνη την εποχή, και από τις επτά όρκες-μωρά που οδηγήθηκαν στην αιχμαλωσία εκείνη την ημέρα, μία μόνον επιζεί μέχρι σήμερα, ολομόναχη στο Maiami Seaquarium. Η δεξαμενή της έχει το μέγεθος πισίνας ξενοδοχείου και το όνομά της είναι Λολίτα. Αν έχετε λογαριασμό στο Facebook, μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια αυτής της θλιβερής ιστορίας, όπως είναι καταγεγραμμένη εδώ. Και εδώ θα βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες στα Αγγλικά.
Lolita Slave to Entertainment animal rights documentary:
http://youtu.be/wGxMLiL1uZI
 Killer whales, more properly known as orcas, are the apex predators of the sea and the largest members of the dolphin family. They are highly intelligent, highly adaptable and able to communicate and coordinate hunting tactics. Not typically a migratory species, orca ‘migrations' are principally in response to changes in favoured prey abundance and can sometimes be long, e.g between Alaska and California. At up to nearly 10 metres long, males are larger than females and have a tall dorsal fin - up to nearly 2 metres in height. Maximum weight: Male: 10,000 kg's -- Female: 7,500 kg's -- Calf: 180 kg's
Extremely fast swimmers, have been recorded at speeds of up to 54km/h. Depending on the type of social group and location, orcas will hunt fish, squid, seals, sea lions, seabirds and even whales much larger than themselves. There has never been a documented attack on a human in the wild, and there are some stories of orcas actually protecting humans at sea from sharks.
Orcas have been kept in captivity since 1961, helpless victims of a blatantly commercial experiment. Unaware of their plight, millions of people flock each year to watch the orca show, seduced by the extravagant promises of the display industry. Visitors are invited to enter a fantasy land, where orcas weighing several tonnes circle, leap and tail-slap seemingly out of sheer high spirits. Highly-choreographed show routines, performed to a background of tired old rock songs, are presented as 'natural behaviour'. Nowadays they continue to be an attraction at marine parks; orca populations in the US and Canadian Pacific Northwest, Iceland and Japan were negatively impacted from the 1960s to the 1980s by the live capture industry. The ‘southern resident' orcas of the American Pacific Northwest were particularly affected and this, together with other environmental factors, has resulted in this declining population being classified as ‘Endangered'. At least 144 orcas have been taken into captivity from the wild. 125 of these (or 87%) orcas are now dead (at least 44 of them have died at SeaWorld). There are currently 53 orcas in captivity around the world.
Read more at us.whales.org/fate-of-captive-orcas-in-2014 and at us.whales.org/species-guide/orca-killer-whale
Jean-Michel Cousteau's Statement on Captive Orcas & the Trainer Killed at Sea Worldhttp://youtu.be/fp8MkPyBE5A "We need to look at ourselves and decide the time has come to view captivity of whales and dolphins as a part of our history, not a tragic part of our future". ~ Jean Michel Cousteauhttp://orcahome.de/  
Voice of the Orcas
http://www.digitaljournal.com/article/353324  http://www.seaworldofhurt.com/orca-capture/
Wellcome to the Voice of the Orcas!
 SeaWorld’s
main attraction is its Orcas, several of which are housed in
7-million-gallon habitats that are each known as "Shamu Stadium". Shamu was the name of the first female Orca brought to SeaWorld San Diego in the 1960s from the Seattle Aquarium, where she was previously housed with the young male Namu. Shamu (so-named as the “she” version of Namu) is now used as a stage name for adult Orcas in performances at SeaWorld parks. Currently, SeaWorld houses 23 killer whales in its three U.S. parks. Ten of them live at Seaworld San Diego, California. Seven at SeaWorld Orlando, Florida. Six at SeaWorld San Antonio, Texas. / Source -- Photo: Shamu Stadium and pool complex Current number of known orcas that died in captivity: 159   Interview with David Kirby   
Σύνδεσμοι - Άρθρα
Since 1961, 141 orcas have been captured for entertainment. Of those, 125 have died. The median lifespan of these 125 was 4 years ranging from one day to 28 years. Read more at http://www.buzzfeed.com/tanyachen/facts-you-should-know-about-orca-captivity
|
