Ετικέτες

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Δημιουργώντας πρόσφυγες: Ο εκτοπισμός που προκλήθηκε από τον "πολέμο κατά της τρομοκρατίας" των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (ηχητικό)

 

Σύμφωνα με πολύ πρόσφατη έκθεση* ομάδας επιστημόνων από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Brown, που έχει τίτλο "Creating Refugees: Displacement Caused by the United States’ Post-9/11 Wars", εξ αιτίας του πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής "κατά της τρομοκρατίας", που ξεκίνησε μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, τουλάχιστον 37 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από τις πατρίδες τους μέχρι σήμερα, ενώ η εισροή προσφύγων από χώρες που έχουν υποστεί πολέμους προς τα δυτικά κράτη, συνεχίζεται. 

Η έκθεση αποτελεί τμήμα του πρότζεκτ "Costs of War" του Πανεπιστημίου Brown, και επισημαίνει κατά λέξη ότι "ο αριθμός των προσφύγων υπερβαίνει τους εκτοπισμένους από κάθε πόλεμο που έγινε μετά το 1900, εκτός από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο", και ότι 37 εκατομμύρια είναι μια πολύ συντηρητική εκτίμηση, καθώς ο πραγματικός αριθμός θα μπορούσε να εκτιμηθεί στα 59 εκατομμύρια. Η έκθεση αναφέρεται κυρίως στους αμάχους που εκτοπίστηκαν από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Σομαλία και τις Φιλιππίνες, σημειώνοντας επίσης ότι ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων προέρχεται από χώρες της Μέσης Ανατολής

Τα ευρήματα της έκθεσης πυροδότησαν συζητήσεις, σχετικά με την ευθύνη των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους, για την συμβολή τους στην καταστροφή που προκάλεσε την φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων και διέλυσε τις χώρες τους. Οι New York Times μάλιστα επισημαίνουν ότι, μετά από προηγούμενους πολέμους (όπως για παράδειγμα τον πόλεμο του Βιετνάμ), οι ΗΠΑ δέχτηκαν μεγάλο αριθμό προσφύγων, για τους πρόσφυγες όμως που προέκυψαν από το 2001 και μετά, κανένα ανάλογο πρόγραμμα φιλοξενίας δεν έχει δημιουργηθεί, ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από άλλες δυτικές χώρες. Αντιθέτως, παρατηρείται άρνηση αποδοχής των θυμάτων πολέμου και επικίνδυνη αύξηση των ακροδεξιών ομάδων, οι οποίες εκμεταλλεύονται την εισροή των προσφύγων για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά τους συμφέροντα. 

Η έκθεση δημοσιεύτηκε σε ελληνικά** και ξένα*** ΜΜΕ, σχολιάστηκε επίσης εκτενώς και από τον Στέλιο Ελληνιάδη, στην εξαιρετική ραδιοφωνική εκπομπή του "Ένα ντέφι που πάει παντού", το Σάββατο 26-09-20, ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ. "Έσωσα" και αναμεταδίδω το ηχητικό, χωρισμένο σε δύο μέρη. Ολόκληρη την εκπομπή μπορείτε να ακούσετε ή/και να κατεβάσετε, μέχρι και την επόμενη Παρασκευή 2-10-20, από εδώ: https://archive.stokokkino.gr/uploadArchive/200926_120000.mp3

 

Μέρος 1ο
 

 
 Μέρος 2ο 
 

 

Πρώτη κοινοποίηση, εδώ: https://bit.ly/333ykCa

 

Παραπομπές

* Ολόκληρη την έκθεση μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://watson.brown.edu/research/2020/Post-9/11DisplacementStudy --> pdf

** poli-k.net (facebook.com), imerodromos.gr, distaffmagazine.comkosmodromio.gr

*** nytimes.com, commondreams.org, realclearpublicaffairs.com

Από το αντίστοιχο κείμενο του Στέλιου Ελληνιάδη που ανέβηκε και στην ηλεκτρονική μορφή του Δρόμου της Αριστεράς (Περίπτερο Ιδεών - Πρόσφυγες) με τίτλο "37 εκατ. πρόσφυγες made by USA", αντιγράφω ένα μικρό κομματάκι: "Από τον Σεπτέμβρη του 2001, που πραγματοποιήθηκαν οι επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις συμμετείχαν σε πολεμικές δράσεις σε 24 χώρες... Όταν αποσύρθηκαν οι Σοβιετικοί, απογοητευμένοι από την αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν τους Ταλιμπάν που χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ, οι πρόσφυγες ξαναγύρισαν στα σπίτια τους, αλλά όχι για πολύ. Από την εισβολή των Αμερικάνων και μετά, άλλα 5,3 εκατομμύρια πρόσφυγες προστέθηκαν σ' αυτούς που δεν είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν, περίπου τρία εκατομμύρια ψυχές, διασκορπισμένες σε διάφορες περιοχές της χώρας ή στα γύρω κράτη, κυρίως στο Πακιστάν που έχει άλλα τρία εκατομμύρια ανέστιους Αφγανούς, αλλά και στο Ιράν που ακόμα φιλοξενεί αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες. Να σημειωθεί ότι συχνά οι εσωτερικές συρράξεις στις χώρες που τους φιλοξενούν ή οι αντιδράσεις των ντόπιων κατοίκων, αναγκάζουν πολλούς απ’ αυτούς να γυρίσουν στο Αφγανιστάν όπου η κατάσταση παραμένει εύφλεκτη και ανασφαλής... «Αραβική Άνοιξη» την ονόμασαν στο πλαίσιο του εξωραϊστικού τους μάρκετινγκ για τις ανατροπές μη αρεστών στη Δύση καθεστώτων, η οποία όμως εξελίχτηκε σε ένα Μαύρο Εφιάλτη για μια αραβική κοινωνία... Σήμερα, η Λιβύη υπάρχει μόνο στους παλιούς χάρτες, γιατί ουσιαστικά δεν υφίσταται και, έχοντας μοιράσει την εύνοια τους σε δύο αντιμαχόμενους πολέμαρχους, οι Δυτικοί είναι απολύτως ικανοποιημένοι από το έργο της διάλυσής της, με τα βομβαρδιστικά και τους μισθοφόρους τους∙ από τους Γάλλους, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους ως τους Καναδούς και τους σεΐχηδες του Κατάρ".

Images at https://poli-k.net/dimiourgontas-prosfyges-o-ektopismos-poy-proklithike-ton-polemo/


 

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

Βοηθήστε τα να επιστρέψουν και πάλι στην Θάλασσα


Στις 30 του περασμένου Αυγούστου, μια μπελούγκα στο Shedd Aquarium, στο Σικάγο, γέννησε πρόωρα δίδυμα, το ένα από τα οποία βγήκε στον κόσμο νεκρό. Το άλλο ήταν ελλιποβαρές και ζύγιζε λιγότερο από το μισό του φυσιολογικού. Στα κητώδη, τα δίδυμα είναι κάτι πολύ σπάνιο που συμβαίνει σε λιγότερο από ένα τοις εκατό των γεννήσεων. Ο εκπρόσωπος της επιχείρησης δήλωσε ότι το προσωπικό έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει το νεογέννητο στην ζωή, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία. Το πρόβλημα όμως είναι πως οι μπελούγκες (beluga whales)* στην αιχμαλωσία δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν, και δεν είναι ρεαλιστικό να προσπαθεί κανείς για το αντίθετο.

Στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί το χαμηλό σωματικό βάρος που χαρακτηρίζει τα δίδυμα να ήταν η πρωταρχική αιτία θανάτου, εκείνο όμως που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι, όχι μόνο το συγκεκριμένο ενυδρείο αλλά όλες οι εγκαταστάσεις που διατηρούν μπελούγκες στην αιχμαλωσία, έχουν στο παθητικό τους ένα σοκαριστικά υψηλό ποσοστό θνησιμότητας των νεογνών. Τον περασμένο χρόνο, το ίδιο ενυδρείο ανήγγειλε την γέννηση ενός άλλου μωρού μπελούγκας, με μητέρα την Mauyak, ένα ζώο που είχε αιχμαλωτιστει στα νερά του Καναδά το 1982. Αυτό το μωρό έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα, όμως η Mauyak είχε γεννήσει άλλες τέσσερεις φορές στο παρελθόν και μόνον ένα από τα τέσσερα παιδιά της βρίσκεται ακόμη στην ζωή, ένα θηλυκό με το όνομα Kimalu, που είναι σήμερα έξι ετών. Από τα άλλα τρία, το ένα γεννήθηκε νεκρό, ένα πέθανε την ίδια μέρα που γεννήθηκε, και το τρίτο αρρώστησε και πέθανε στο Mystic Aquarium του Κονέκτικατ, σε ηλικία εννέα ετών.

Τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας δεν περιορίζονται στα νεογέννητα και τα νεαρά. Στο Shedd Aquarium έχουν σημειωθεί 10 θάνατοι σε μπελούγκες τα τελευταία 30 χρόνια, δηλαδή ένας θάνατος κάθε τρία χρόνια, και, για τις μπελούγκες που υποχρεώνονται να ζήσουν μέσα σε τσιμεντένιες δεξαμενές, αυτό το ποσοστό αποτελεί "κανονικότητα" και κανόνα. Στο Georgia Aquarium, τα τελευταία 15 χρόνια έχουν πεθάνει έξι μπελούγκες, από τις οποίες καμία δεν ξεπέρασε τα 26 χρόνια ζωής, παρά το γεγονός ότι στην φύση το προσδόκιμο ζωής του είδους ανέρχεται σε 50 με 60 χρόνια. Ένα θηλυκό με το όνομα Maris έχασε δύο μωρά μέσα σε τρία χρόνια και, το 2015, πέθανε και το ίδιο σε ηλικία 21 ετών. Τα αίτια του θανάτου της δεν ανακοινώθηκαν ποτέ.

Βεβαίως η ασθένεια, τα ατυχήματα και ο θάνατος αποτελούν μέρος της ζωής και στην φύση, το γεγονός όμως ότι είναι τόσο συνηθισμένα σε εγκαταστάσεις που, όπως λένε, προσφέρουν σε αυτά τα ζώα  την καλύτερη δυνατή ανθρώπινη φροντίδα, είναι αποκαλυπτικό. Υπάρχει κάτι αντιφατικό σε όλο αυτό, και αυτό το "κάτι" είναι το γεγονός ότι οι διαφορές ανάμεσα στην ζωή στις τσιμεντένιες δεξαμενές και στην φυσιολογική κατάσταση αυτών των ζώων είναι επί της ουσίας καθοριστικές. Οι μπελούγκες, οι όρκες και όλα τα κητώδη είναι ζώα που χαρακτηρίζονται από υψηλή νοημοσύνη, μεγάλη ακτίνα κίνησης, κοινωνική πολυπλοκότητα και κουλτούρα, έτσι ώστε οι ιδιαίτερες ανάγκες αυτών των ειδών να μην μπορούν να καλυφθούν μέσα στις δεξαμενές, και οι προσπάθειες για να κρατηθούν στη ζωή, τόσο τα νεογέννητα όσο και τα ενήλικα άτομα να είναι εγγενώς καταδικασμένες σε αποτυχία. Τα ζώα αυτά χρειάζονται πολύ μεγάλο ζωτικό χώρο για να ζουν και να κινούνται, και μεγάλα βάθη για να καταδύονται. Χρειάζονται επίσης το πλούσιο υποστηρικτικό κοινωνικό δίκτυο της οικογένειας και των φίλων τους, την δυνατότητα εξερεύνησης ενός περιβάλλοντος που είναι γεμάτο με ζώα άλλων ειδών και ενδιαφέροντα αντικείμενα, καθώς επίσης και την δυνατότητα των δικών τους ατομικών επιλογών σε καθημερινή βάση. Για τα κητώδη, κανένας από αυτούς τους βασικούς παράγοντες ευζωίας δεν μπορεί να εξασφαλιστεί στα διάφορα πάρκα διασκέδασης και ενυδρεία.

Τα κητώδη στην αιχμαλωσία (κυρίως δελφίνια με επικρατέστερα τα ρινοδέλφινα, μπελούγκες και όρκες) υποφέρουν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν, και η μόνη ηθική επιλογή απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα είναι να σταματήσει η αναπαραγωγή τους. Το 2019, ο Καναδάς έκανε αυτό το σπουδαίο βήμα, θεσμοθετώντας το τέλος της αιχμαλωσίας τους με ειδικό νόμο (Senate Bill S-203). Τώρα πια, η νομοθεσία σε αυτήν την χώρα απαγορεύει την έκθεση δελφινιών και άλλων κητωδών για λόγους διασκέδασης και, πρωτίστως, καθιστά παράνομη την συνέχεια της αναπαραγωγής τους.

Η απαγόρευση της αναπαραγωγής δεν αποτελεί μόνον μια συμπονετική απόφαση, αλλά και το πρώτο βήμα για μια σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους και τα κητώδη, βασισμένη στα σύγχρονα δεδομένα της πραγματικότητας και της επιστήμης. Αντί να καταβάλλουν προσπάθειες για να διατηρήσουν τις συλλογές των αιχμαλώτων τους, τα θαλάσσια πάρκα και τα ενυδρεία θα ήταν καλύτερα να πάρουν μέρος στο όλο και ανερχόμενο κίνημα που ζητά την αποκατάσταση αυτών των ζώων σε καταφύγια**. Ένα θαλάσσιο καταφύγιο μπορεί να προσφέρει στα πρώην αιχμάλωτα κητώδη μια ποιότητα ζωής, που οι τσιμεντένιες δεξαμενές τους είχαν μέχρι τώρα στερήσει, παράλληλα με την ανθρώπινη φροντίδα που χρειάζονται για να ζήσουν. Αν και για τα κητώδη ένα καταφύγιο δεν αποτελεί ακριβώς το ισοδύναμο της ελευθερίας, καλύπτει όμως ένα μεγάλο μέρος των αναγκών τους και των συνθηκών που χρειάζονται για να ευδοκιμήσουν: σημαντικά μεγαλύτερο ζωτικό χώρο, εμπλουτισμένο περιβάλλον, και την ευκαιρία να ανακτήσουν την αυτονομία τους και να περάσουν την ζωή τους κάνοντας αυτό που τα ίδια θέλουν να κάνουν, και συνάπτοντας σχέσεις με αυτούς που τα ίδια επιλέγουν. 

Στις τσιμεντένιες δεξαμενές, οι μπελούγκες και τα άλλα κητώδη δεν μπορούν με κανένα τρόπο να ζήσουν χωρίς να υποφέρουν, δεν μπορούν να "χωρέσουν" εκεί, ούτε και να προσαρμοστούν. Η βιολογική εξέλιξη των ειδών αυτών, που συντελέστηκε παράλληλα με την προσαρμογή τους στους ωκεανούς και τις ανοικτές θάλασσες, άρχισε πριν από εκατομμύρια χρόνια και οδήγησε στην σημερινή βιολογική τους υπόσταση (αυτό που πραγματικά είναι σήμερα, και που δεν μπορεί να αλλάξει μέσα σε 2 - 3 γενιές), είναι απαγορευτική για την ευζωία τους στην αιχμαλωσία. Τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας και νοσηρότητας μεταξύ αιχμαλώτων (βρεφών, νεαρών και ενηλίκων) αποτελούν απόδειξη αυτού του γεγονότος. Δεν είναι ρεαλιστικό να επιμένουμε. Το μήνυμα της Φύσης είναι ξεκάθαρο: επιτρέψτε τους να είναι ο εαυτός τους, επιτρέψτε τους να ζήσουν έτσι όπως έχουν ανάγκη να ζουν, και βοηθήστε τα να επιστρέψουν και πάλι στην Θάλασσα.

 

Πηγή: The Whale Sanctuary Project -- Another Infant Beluga Dies at Shedd Aquarium

Υπογραφή για το πρωτότυπο, Lori Marino***

Απόδοση στα ελληνικά, διευκρινιστικές προσθήκες και hyperlinks, Κάκη Πριμηκύρη

Φωτογραφία at belugas in captivity (google/search)

Πρώτη κοινοποιήση, εδώ

 

Παραπομπές

* Μπελούγκα - Συστηματική ταξινόμηση: Βασίλειο (Kingdom): Ζώα (Animalia, animals) - Συνομοταξία (Phylum): Χορδωτά (Chordata, organisms with a dorsal nerve cord) - Ομοταξία (Class): Θηλαστικά (Mammalia, mammals) - Τάξη ( Order): Κητώδη (Cetacea, whales, dolphins, and porpoises) - Υποτάξη (Suborder): Οδοντοκήτη (Odontoceti, toothed whales) - Οικογένεια (Family): Μονοδοντίδες (Monodontidae, white whales) - Γένος (Genus): Delphinapterus - Είδος (Species): Delphinapterus leucas

** Οι μπελούγκες δεν ανήκουν στην ίδια οικογένεια με τα δελφίνια, είναι όμως οδοντοκήτη (συνεπώς δεν θα έπρεπε να αναφέρονται ως "φάλαινες" στα ελληνικά) και δυστυχώς πολύ δημοφιλή στο κοινό, γι' αυτό και περιζήτητες για τα δελφινάρια. Η αποκατάσταση των αιχμαλώτων κητωδών είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη, χρονοβόρα και κοστοβόρα, γιατί στην αιχμαλωσία χάνουν όλες εκείνες τις φυσικές δεξιότητες με τις οποίες είναι προικισμένα για να μπορούν να ζήσουν ελεύθερα στην ανοικτή θάλασσα, και η ολική απελευθέρωσή τους δεν είναι πάντοτε εφικτή. Προκειμένου να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την βαρβαρότητα, χρειάζονται καταφύγια ελεγχόμενης απελευθέρωσης, όπου τα ζώα θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα, ανακτώντας ένα μέρος από τις φυσιολογικές τους ιδιότητες με την ανθρώπινη υποστήριξη και φροντίδα, και αυτή είναι η ελάχιστη αποζημίωση που μπορούμε να τους προσφέρουμε. Για δύο νεαρά ζώα που διασώθηκαν ήδη από την Κίνα και μεταφέρθηκαν σε καταφύγιο στην Ισλανδία, τον Ιούνιο του 2019, η αρχή έχει ήδη γίνει και μακάρι να ακολουθήσουν και άλλα. Λεπτομέρειες, εδώ

***Δείτε επίσης: Πώς η Επιστήμη με έκανε να υπερασπίζομαι τα ζώα 

 

 


Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

Αέρας πεχλιβάνης


 
 


                                 Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά
                                 αέρας πεχλιβάνης
                                 να μην μπορείς να κοιμηθείς
                                 μόλις τον ανασάνεις.
                                 Θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά
                                 κράνα για σκουλαρίκια
                                 και μες στο στόμα θα γυρνά
                                 ρητορικά χαλίκια.

                                 Θα κατεβεί σαν άρχοντας
                                 θα κατεβεί σαν λύκος
                                 να πάρει χρώμα και ζωή
                                 της μοναξιάς ο κήπος.
                                 Τα μελισσάκια θα γυρνούν
                                 γύρω απ' τις πολυθρόνες
                                 και το νερό το κρύσταλλο
                                 θα ρέει απ' τις οθόνες.

                                 Αγέρα να 'σαι τιμωρός
                                 να 'σαι και παιχνιδιάρης
                                 κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου
                                 να 'ρθεις να μου την πάρεις
                                 για να κοιτάει από ψηλά
                                 του κόσμου τη ραστώνη
                                 να ξεχαστεί σαν των βουνών
                                 το περσινό το χιόνι.



Δελφίνια της Ελλάδας: Θα τους επιτρέψουμε τελικά να επιβιώσουν;

Ο  "Ναυτίλος" είναι μια παραγωγή, που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.) και παρουσιάζει μια ομάδα επιστημόνων, δυτών και κινηματογραφιστών που διαπλέουν τις ελληνικές θάλασσες με σκοπό την καταγραφή του θαλάσσιου οικοσυστήματος και την εξερεύνηση της θαλάσσιας ζωής. Μέρος της σειράς των ντοκιμαντέρ του "Ναυτίλου" που προβλήθηκαν στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, το 2011, είναι για τα δελφίνια. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, το αναδημοσιεύω όμως σήμερα γιατί νομίζω ότι αξίζει να μπορεί κάποιος να βρει εύκολα, συγκεντρωμένα, αυτά τα αξιολογότατα δεκάλεπτα μικρά βιντεάκια.

Οι ελληνικές θάλασσες φιλοξενούν τέσσερα είδη δελφινιών: το ζωνοδέλφινο (Stenella coeruleoalba), το ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), το σταχτοδέλφινο (Grampus griseus) και το κοινό δελφίνι (Delphinus delphis). Δυστυχώς, τα κακά νέα για τα δελφίνια είναι ότι, παρά τις εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης και τις αλλεπάλληλες επισημάνσεις των κινδύνων από τους επιστήμονες όλα αυτά τα χρόνια, μέτρα για την προστασία τους δεν έχουν ληφθεί, και, από τον περασμένο Ιούλιο (2020), το κοινό δελφίνι (Short-beaked common dolphin - Delphinus delphis) και ιδιαίτερα ο υποπληθυσμός του Κορινθιακού κόλπου εντάχθηκε πλέον και επίσημα στην Κόκκινη Λίστα των απειλουμένων με εξαφάνιση ειδών (International Union for Conservation of Nature -IUCN- Red List of Threatened Species), ως κρισίμως κινδυνεύον. Ο "συνασπισμός" των κοινών δελφινιών με άλλα είδη και ο σχηματισμός μικτών κοπαδιών που είχε χαρακτηριστεί, εδώ και χρόνια, ως μοναδικό φαινόμενο του Κορινθιακού κόλπου, προφανώς αποτελούσε ένα δυσοίωνο "σύμπτωμα", δηλαδή ένα προμήνυμα της επικίνδυνης μείωσης του πληθυσμού τους. Άραγε θα τους επιτρέψουμε τελικά να επιβιώσουν; Η ρύπανση και η ηχορρύπανση των θαλασσών, καθώς και η ανεπάρκεια τροφής, λόγω της υπεραλίευσης, είναι οι κυριότεροι ανθρωπογενείς παράγοντες που απειλούν όχι μόνον τα δελφίνια αλλά ολόκληρα θαλάσσια οικοσυστήματα. 

 

 Δελφίνια της Ελλάδας / Dolphins in Greece - Part 1

                                 https://youtu.be/7XJi_bwmJSY


Δελφίνια της Ελλάδας / Dolphins in Greece - Part 2

                                                 https://youtu.be/YBmuWpqZhQM
 

                        Δελφίνια της Ελλάδας / Dolphins in Greece - Part 3


                                                   https://youtu.be/dZusoNzogBg

 

 Δελφίνια της Ελλάδας \ Dolphins in Greece - Exclusive Episode 1

Το πρόβλημα


                                https://youtu.be/lVBPbetzMBI

 

Δελφίνια της Ελλάδας / Dolphins in Greece - Exclusive Episode 2

Οι λύσεις


                                 https://youtu.be/_Vn9uuA9GW8

 

Κοινοποιήθηκε

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020

Φωτογραφίες και ανυπεράσπιστοι συνειρμοί

Διαβάζω στην Εφημερίδα των Συντακτών: Η κυβέρνηση δεν ομολόγησε ποτέ πως τα προσφυγικά επιδόματα και οι λοιποί πόροι διαχείρισης που καταδίκαζαν επί ΣΥΡΙΖΑ, ως δήθεν προτεραιοποίηση των προσφύγων έναντι των Ελλήνων (καλλιεργώντας τον μύθο ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες "παίρνουνε τόσα χρήματα και οι Έλληνες πεινούν"), προέρχονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και έτσι στέρησε τους πάντες από τις λύσεις που είχαμε διαθέσιμες σαν χώρα. Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα του προγράμματος ΕΣΤΙΑ, το οποίο άφησαν να λήξει χωρίς έγκαιρες διάδοχες κινήσεις, με αποτέλεσμα εκατοντάδες αναγνωρισμένοι πρόσφυγες να καταλύουν ξεριζωμένοι και άστεγοι στην πλατεία Βικτωρίας, με τα παιδιά τους εκτός σχολείου.

Στις 14 Σεπτεμβρίου, στο rosa.gr, ο Κώστας Αργυρός γράφει: Στα τέλη του περασμένου Ιουλίου ο δήμαρχος της Μυτιλήνης έσπευσε να κλείσει μια μονάδα αντιμετώπισης covid-19 στη Μόρια, που είχαν δημιουργήσει οι "Γιατροί Χωρίς Σύνορα", σε συνεργασία με πρωτοβουλίες άλλων γιατρών, για "πολεοδομικές παρατυπίες"... Μπορεί κάποιος να μην αισθάνεται αλληλεγγύη για τους "ξένους". Ακόμα και για τους κατατρεγμένους. Είναι από τα αισθήματα, που δεν γίνεται να σου επιβάλλουν να τα νοιώσεις. Αλλά όλοι αυτοί οι "(μ)πατριώτες" δεν νοιώθουν μια έστω στοιχειώδη συμπαράσταση για τους Μυτιληνιούς; Πόσο δηλαδή ελληνικά ενάρετο είναι να ρίχνουμε όλο το βάρος για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος, που όλοι χαρακτηρίζουν παγκόσμιο και ευρωπαϊκό στους κατοίκους τριών, τεσσάρων νησιών; Αυτοί που βγάζουν σέλφις με ντουφέκια έτοιμοι δήθεν να πολεμήσουν για τα νησιά μας, είναι οι ίδιοι που φτύνουν κατάμουτρα τους ακρίτες σε αυτά τα νησιά. Πότε θα δείξουν οι υπόλοιποι δήμαρχοι της χώρας αλληλεγγύη στους Λέσβιους, αυτή την αλληλεγγύη, που ζητούν βερμπαλιστικά από τους Ευρωπαίους;

Είναι αλήθεια ότι μπορεί κάποιος να μην αισθάνεται συμπόνοια για τους "άλλους", ακόμα και για τους ανυπεράσπιστους και τους κατατρεγμένους. Είναι επίσης αλήθεια ότι κάποια ΜΜΕ ασχολούνται με τους αιτούντες άσυλο (γιατί αυτό είναι και έτσι πρέπει να λέγονται) ΟΧΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Και μένα τώρα, από ποιους δρόμους άραγε με πάει ο συνειρμός, όταν κοιτάζω την φωτογραφία του "πρόχειρου" καταυλισμού στο Κατά Τεπέ και μού θυμίζει τόσο πολύ μιαν άλλη εικόνα ανυπεράσπιστων και αναλώσιμων πλασμάτων; 



 

 















Σημ: Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία είναι ο καινούργιος χώρος στέγασης των αιτούντων άσυλο στην Λέσβο. Η μεσαία είναι ο χώρος όπου στεγάζονται τα αρσενικά μοσχαράκια της εντατικοποιημένης κτηνοτροφίας, που αποχωρίζονται από τις μητέρες τους αμέσως μετά την γέννηση, για να παράγουν "τρυφερό" και λευκό (σιδηροπενικό) κρέας (veal). Ο συνειρμός είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό και έγινε αυτόματα, την στιγμή που είδα για πρώτη φορά την πρώτη φωτογραφία.

 
 
 


 

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020

Κανείς δεν μπορεί να είναι καλά όταν δίπλα του συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες

Μαρία Γιαννακάκη: "Μόνον η αλληλεγγύη μπορεί να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας".

Κώστας Αρβανίτης: "Η κυβέρνηση επιθυμεί ουσιαστικά τον λεγόμενο κοινωνικό αυτοματισμό, δηλαδή να στρέψει φτωχούς απέναντι σε φτωχούς, φοβισμένους απέναντι σε φοβισμένους".

Μετά και τη φωτιά που κατέκαψε το "Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης" (ΚΥΤ) στη Μόρια, η Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ίλβα Γιόχανσον, δήλωσε για μια ακόμη φορά πως η Ελλάδα δεν ζήτησε από την ΕΕ μετεγκατάσταση προσφύγων. Ξεκαθάρισε επίσης πως η Κομισιόν δεν θα χρηματοδοτήσει κλειστές δομές. Φαίνεται όμως πως η Ελλάδα είναι η χώρα που αποδέχεται να καταστρατηγεί όλες τις διεθνείς συνθήκες, δημιουργώντας κλειστές δομές – φυλακές, και μετατρέποντας την χώρα σε ασπίδα της Ευρώπης και τα νησιά σε ένα απέραντο κρατητήριο. Φαίνεται ότι, στο προσφυγικό, η Ελλάδα αποδέχεται να κάνει την βρώμικη δουλειά...

 

Η Μαρία Γιαννακάκη, πρώην γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στην εκπομπή "Με καφέ διπλό και μάτι ανοιχτό", ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ και στον Διονύση Ελευθεράτο, για την ανθρωπιστική κρίση στην Λέσβο και την πολιτική για το προσφυγικό επισημαίνει ότι (ηχητικό):

  • Κανείς δεν μπορεί να είναι καλά όταν δίπλα του συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες. Η Μόρια και αυτά που συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα δεν είναι τίποτα άλλο από το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας*. Η Μόρια δεν έπρεπε να έχει υπάρξει ποτέ. 

  • Η κυβέρνηση παρέλαβε μια Μόρια με 5 χιλιάδες άτομα και έφτασε να έχει 13 χιλιάδες, σε μια εποχή που λόγω της πανδημίας δεν υπήρχαν πολλές αφίξεις. Προκειμένου δε να χαϊδεύει ακροδεξιά ακροατήρια, άφησε εκτεθειμένη σε κίνδυνο όχι μόνον την υγεία των ανθρώπων που ήταν εκεί αλλά και την υγεία των ντόπιων. 

  • Η στάση της Ευρώπης θυμίζει την διάσκεψη του Εβιάν για τους Εβραίους, το 1938. Τότε δεν υπήρξε καμία χώρα, πέρα από την Αϊτή, να πάρει κάποιους απ' αυτούς. 

  • Στην Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα δεν χρειάζονται ούτε τις διμοιρίες των ΜΑΤ, ούτε τις αύρες που έσπευσε να στείλει η κυβέρνηση. Χρειάζονται κάπου να μείνουν, είδη πρώτης ανάγκης και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
  • Ο ρατσιστικός λόγος απενοχοποιεί την ρατσιστική βία και οδηγεί στο ρατσιστικό έγκλημα, γι' αυτό και τιμωρείται από την νομοθεσία. 
  • Πάνω στις στάχτες της Μόριας προπαγανδίζουν τα κλειστά στρατόπεδα, τα οποία η επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων, Ίλβα Γιόχανσον είχε πει από τον Δεκέμβριο ότι δεν πρόκειται να τα χρηματοδοτήσουν.
  • Ο γενικός γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής Μάνος Λογοθέτης, πηγαίνοντας στην Μόρια, δήλωσε: "Η Ελλάδα είναι υπό επίθεση. Αν υποχωρήσουμε σημαίνει ότι υποχωρεί η Ελλάδα και ηττάται. Οι μετανάστες που έκαναν όσα έκαναν, τώρα θα κοιμηθούν σε σκηνές κάτω απ' τις ελιές για όσο πάει". Στράφηκε επίσης ενάντια στην Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών και στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, λέγοντας ότι "εσείς φταίτε που τους ξεσηκώνετε και εσείς είστε από πίσω, με τα δελτία τύπου που βγάζετε". Αυτά τα είπε ο γενικός γραμματέας μετανάστευσης, ένα μέλος της κυβέρνησης, και ακόμα είναι στη θέση του! Αυτά λέγονται από την κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνον γιατί είναι στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής και της ιδεολογίας της, αλλά και για να χαϊδέψει τους ακροδεξιούς, με την ψήφο των οποίων βγήκε αυτοδύναμη
  • Νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν το ακροδεξιό τους ακροατήριο και υπήρξαν άνθρωποι από την ΝΔ που έταξαν απέλαση των μεταναστών, ενώ γνώριζαν ότι αυτό δεν επιτρέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. 
  • Αυτήν τη στιγμή για τους πρόσφυγες δύο λύσεις υπάρχουν: μετεγκατάσταση και σύμφωνο της ΕΕ για κοινή πολιτική ασύλου. Διαφορετικά, το βάρος θα συνεχίσει να πέφτει στις χώρες που αποτελούν τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. 
  • Η μετανάστευση είναι σύμφυτη με την ιστορία, υπήρχε από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας του ανθρώπου και, σιγά σιγά, θα έχουμε και μετανάστευση για κλιματολογικούς και άλλους λόγους. Πρέπει να αντιδράσουμε ως Ευρώπη. Και επειδή δεν υπάρχουν περιούσιοι λαοί, ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη γέννησε τον Διαφωτισμό, γέννησε όμως και το Ολοκαύτωμα, και κάθε μέρα πρέπει να αποδεικνύουμε από ποια πλευρά της Ιστορίας θέλουμε να είμαστε. 
  • Ζαλίζεται κανείς με όλον αυτόν τον καταιγισμό των στερεοτύπων (και της ασυναρτησίας πολλές φορές, η οποία εμπεριέχει και την άγνοια ή την διάθεση κάποιων ανθρώπων να κάνουν πως δεν ξέρουν), όπως το "μα αυτοί δεν είναι πρόσφυγες". Το 60% προέρχεται από εμπόλεμες ζώνες, αν και δεν είναι μόνον από εμπόλεμες ζώνες αυτοί που ορίζονται ως πρόσφυγες. Η σύμβαση της Γενεύης και το συμπληρωματικό πρωτόκολο της Νέας Υόρκης ορίζουν ποιος είναι πρόσφυγας. Ο κάθε αιτών και η κάθε αιτούσα άσυλο είναι αιτών και αιτούσα άσυλο, μέχρι να αποφανθεί η αρμόδια επιτροπή. Αυτό απαιτεί το κράτος Δικαίου και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, στους οποίους συμμετέχει και η Ελλάδα. 
  • Ένας άλλος μύθος είναι ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες "παίρνουνε τόσα χρήματα και οι Έλληνες πεινούν". Αυτά δεν είναι χρήματα που δίνει η Ελλάδα. Είναι χρήματα της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής αρμοστείας που ποτέ δεν θα έρχονταν στα χέρια αυτών που παραπονούνται.
  • Μόνον η αλληλεγγύη*** μπορεί να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας. Και λίγο περισσότερη ενσυναίσθηση. Ας σκεφτούμε μια στιγμή τους εαυτούς μας σ' αυτήν την θέση. Ας σκεφτούμε μια στιγμή τα παιδιά μας στην θέση των παιδιών αυτών των ανθρώπων. 

 

 

Φωτογραφία από Daphne Tolis και lifo.gr

Η φωτογραφία του mp4 είναι από την ελληνική Deutsche Welle.  

 

*tvxs.gr -- kathimerini.gr  

**Ο υπουργός Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, είχε πει: "να τους κάνουμε την ζωή πιο δύσκολη για να σταματήσουν να έρχονται. Να τους κάνουμε την ζωή πιο δύσκολη από το Αφγανιστάν". Αυτή η πολιτική, εκτός από ανήθικη, είναι επίσης, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, ανέφικτη και ατελέσφορη.

***Δύο κόσμοι συγκρούονται...  /  Ο Αλλος Ανθρωπος...  /  "Αλληλεγγύη για όλους" Λέσβου / stonisi.gr  /  Mellemfolkeligt Samvirke  /  Médecins Sans Frontières Greece (MSF)| Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ)  -- Αξιοπρεπείς λύσεις ΤΩΡΑ!

 

 

 

 

Lucky Strike: το Τυχερό Χτύπημα και η φάμπρικα του τσιγάρου

 Πηγή: Η φάμπρικα του τσιγάρου του Στέλιου Ελληνιάδη από το ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ (Δρόμος της Αριστεράς).

 

Την δεκαετία του 1960, στην πλατεία Αμερικής, τα τσιγάρα κυκλοφορούσαν παράνομα και αφορολόγητα, με πιο περιζήτητα τα Gitanes, Pall Mall και Lucky Strike. Τα παλικαράκια που σύχναζαν στα μπιλιάρδα και τα φλιπεράκια, έκαναν φιγούρα με τις μάρκες αυτές, που τις έβλεπες στα πακέτα που αρμένιζαν τάχα μου ανέμελα στα τραπεζάκια των καφενείων και των νάιτ-κλαμπ... Από τα περιοδικά ποικίλης ύλης και κυρίως από τις αγγλοσαξονικές και γαλλικές κινηματογραφικές ταινίες περνούσαν τα μηνύματα που υιοθετούνταν εύκολα, για να ικανοποιηθεί η δίψα τού να είναι κανείς μοντέρνος και διαφορετικός, σε μια εποχή που η πόλη ήταν ένα μεγάλο εργοτάξιο από το οποίο ξεπηδούσαν κάθε μέρα πολυόροφα κτίρια για να στεγάσουν τα πλήθη που συνέρρεαν μαζικά από την επαρχία. Περιοδικά, μουσική και κινηματογράφος ήταν τα πιο προφανή μέσα διάδοσης της νέας κυρίαρχης κουλτούρας. Εκείνα τα χρόνια, το κάπνισμα ήταν κοινωνικά απαγορευμένο στους νέους, γιατί συνδεόταν με την ανηθικότητα, την αυθάδεια, την εκτροπή, την παραβατικότητα και τον κακό δρόμο. Όμως, για τους αρσενικούς χαρακτήριζε την πρόωρη ενηλικίωση και επιβεβαίωνε τον ανδρισμό τους. Το δε ξένο τσιγάρο είχε κάτι επιπλέον: ήταν στοιχείο μοντερνισμού και οικονομικής διάκρισης. Από κανενός το μυαλό δεν περνούσε εκείνη την εποχή ότι αυτή η ανάγκη για κάπνισμα ήταν υποβολιμαία, κατευθυνόμενη και αποτέλεσμα ενός σχεδίου παγκόσμιας εμβέλειας, επιστημονικά και επικοινωνιακά επεξεργασμένου από τις πολυεθνικές εταιρίες της καπνοβιομηχανίας, που οδηγούσε σε μία θανατηφόρα εξάρτηση. Ήμασταν πολύ αθώοι για να υποπτευθούμε ότι οι ηθοποιοί, που αποτελούσαν τα διεθνή πρότυπα συμπεριφοράς του νέου μοντέρνου ανθρώπου, αμείβονταν αδρά από τις εταιρίες για να ποζάρουν καπνίζοντας τσιγάρα, ως αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητας που εμείς θαυμάζαμε. Μας ήταν αδιανόητο ότι αξιοσέβαστοι, γοητευτικοί και πολύ δημοφιλείς ηθοποιοί ήταν βαποράκια της καπνοβιομηχανίας και όχι αυθεντικές εκφράσεις ενός εξελιγμένου τρόπου ζωής. Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι το κάπνισμα θα πλασαριζόταν έντεχνα, ως αναπόσπαστο μέρος του εκσυγχρονισμού, και θα μετατρεπόταν σε μια συνήθεια καθολική και άκρως εθιστική. 

 

Σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν πραγματοποιήσει οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, σχεδόν όλες οι μεγάλες φίρμες του σινεμά στις δεκαετίες 1930, 1940 και 1950 πληρώνονταν από τις καπνοβιομηχανίες για να διαφημίζουν τα τσιγάρα τους. Ακόμα και μουσικοί της τζαζ ταύτιζαν επ’ αμοιβή το τσιγάρο με τη μουσική που έπαιζαν, για να το κάνουν πιο ελκυστικό στους αδαείς. Η American Tobacco, που έβγαζε τα Lucky Strike, έδινε εκατομμύρια δολάρια στα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ για να διαφημίζονται τα τσιγάρα της στις κλασικές ταινίες. Το μάρκετινγκ δεν περιορίστηκε στον ανδρικό πληθυσμό. Πέρα από το ίματζ της απελευθερωμένης γυναίκας που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι καπνίζει με αυτοπεποίθηση, πολύ γρήγορα εμφανίστηκαν οι διαφημίσεις που έλεγαν στις γυναίκες ότι, όταν νιώθουν πείνα, είναι καλύτερα να καπνίσουν ένα τσιγάρο που δεν προσθέτει περιττό βάρος. Ένα από τα διαφημιστικά σλόγκαν έλεγε "Πιάστε ένα Lucky αντί για ένα γλυκό" (Reach for a lucky instead of a sweet). 

 

Στην Αμερική, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας πολλά απόρρητα έγγραφα, έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία σχετικά με το κάπνισμα. Στο βιβλίο "Golden Holocaust: Origins of the Cigarette Catastrophe and the Case for Abolition", ο Robert N. Proctor παρουσιάζει, μέσα από απόρρητα έγγραφα των εταιριών, όχι μόνο πώς στήθηκε αυτό το παγκόσμιο πλάνο προώθησης του τσιγάρου, αλλά και πώς εξαγοράζονταν οι πολιτικοί για να κάνουν τα στραβά μάτια, πώς υπαγορεύονταν στους επιστήμονες οι ευνοϊκές προς το τσιγάρο μελέτες και πώς αποτράπηκε επί δεκαετίες η δημοσιοποίηση του μεγάλου μυστικού που η καπνοβιομηχανία γνώριζε από τη δεκαετία του 1930: ότι το τσιγάρο προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα. 

 

 Στο βιβλίο του "Αshes to Ashes: America‘s Hundred–Year Cigarette War, the Public Health, and the Unabashed Triumph of Philip Morris", ο Richard Kluger γράφει: "Κατά ειρωνικό τρόπο, όσο πιο λεπτομερή και πειστικά γίνονται τα ευρήματα από τους ερευνητές, τόσο περισσότερα κερδίζουν οι παρασκευαστές των τσιγάρων δείχνοντας ότι τροποποιούν τα προϊόντα τους με φίλτρα και μειωμένες δόσεις πίσσας και νικοτίνης. Μαζί με τους εξωφρενικούς ψευτοεπιστημονικούς ισχυρισμούς για τα τσιγάρα, στις δεκαετίες του 1930 και 1940, η βιομηχανία του καπνού και το Εθνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια για να κατασκευάσουν ένα 'ασφαλέστερο' τσιγάρο το οποίο ποτέ δεν έφτασε στην αγορά". 

 

Όπως αποκαλύπτει ο Peter Pringle στο βιβλίο Cornered: Big Tobacco At The Bar Of Justice, μόλις το 1994, χάρη στην αποκάλυψη χιλιάδων ντοκουμέντων που δημοσιοποιήθηκαν από απηυδισμένους υπαλλήλους της καπνοβιομηχανίας, ένας μεγάλος συνασπισμός από 60 δικηγόρους, που εκπροσωπούσαν θύματα του καπνίσματος και πολιτείες των ΗΠΑ που ήθελαν να επιβάλλουν περιορισμούς στο κάπνισμα, κατάφεραν με επιτυχία να αντιμετωπίσουν σε εθνικό επίπεδο το στρατό των δικηγόρων του τραστ των εταιριών, γνωστού ως Big Tobacco. Παρ’ ολ’ αυτά, οι καπνοβιομηχανίες δεν σταμάτησαν να δηλητηριάζουν την ανθρωπότητα με τα προϊόντα τους, την βλαπτικότητα των οποίων κανένας πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει. 

 

Τέλος, όπως επισημαίνει ο Fred C. Pampel στο βιβλίο του Tobacco Industry and Smoking, οι απαγορεύσεις δεν αποτρέπουν το είκοσι τοις εκατό των ενήλικων Αμερικάνων από το να συνεχίζει σήμερα το κάπνισμα, ούτε έβαλαν φρένο στην παγκόσμια κυριαρχία των αμερικάνικων και βρετανικών brands, των οποίων την κυκλοφορία οι τοπικές ελίτ ούτε θέλουν ούτε τολμούν να απαγορεύσουν. Εν ολίγοις, οι καπνοβιομηχανίες κάλυψαν μεγάλο μέρος των απωλειών τους από τους περιορισμούς του καπνίσματος στις δυτικές μητροπόλεις, εντείνοντας τις πωλήσεις τους στον υπόλοιπο κόσμο, εξάγοντας δηλαδή το θάνατο στις χώρες που προβάλλουν τις μικρότερες αντιστάσεις. Μέχρι τώρα, το τσιγάρο είναι το προϊόν για το οποίο υπάρχει η μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι προκαλεί διάφορες μορφές καρκίνου και ευθύνεται για αμέτρητα εκατομμύρια βασανιστικούς θανάτους σε όλο τον κόσμο. 


Το θέμα σχολιάστηκε και στην εκπομπή του Στέλιου Ελληνιάδη "Ένα ντέφι που πάει παντού", την Κυριακή, 26-07-20, ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, από όπου "έσωσα" και παραθέτω το ηχητικό. Αφορμή για αυτήν την εκπομπή στάθηκε ένα βιβλίο που δεν αναφέρεται στο τσιγάρο. Είναι ένα μικρό και πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον, σε μετάφραση Γιάννη Καψόπουλου, από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων (Ιούνιος 2020), που έχει τίτλο "Lucky Strike" (Λάκι Στράικ). Ο τίτλος παραπέμπει σε μάρκα τσιγάρων που σημαίνει "Τυχερό Χτύπημα" και πήραν το όνομά τους από την εποχή που είχε ξεσπάσει στις ΗΠΑ φρενίτιδα με την αναζήτηση χρυσού. Το όνομα του ομώνυμου μασώμενου καπνού κι έπειτα των τσιγάρων ήθελε να δημιουργήσει το συνειρμό ότι κάποιος κατά τύχη μπορεί να χτυπήσει μια φλέβα χρυσού. Στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, η εταιρία που έβγαζε αυτή τη μάρκα, με ένα έξυπνο εύρημα στο πνεύμα της εποχής, άλλαξε το χρώμα του πακέτου των τσιγάρων, από πράσινο σε λευκό, προβάλλοντας το σκεπτικό ότι έτσι δεν κατανάλωνε χρώμα που μπορεί να ήταν χρήσιμο στον αμερικάνικο στρατό. Το σλόγκαν με το οποίο διαφήμισε την πατριωτική πράξη και αύξησε αισθητά τις πωλήσεις του προϊόντος της ανάμεσα στους στρατευμένους, αλλά και τους πολίτες που ζούσαν στον πυρετό του πολέμου, ήταν "Το πράσινο του Lucky Strike πήγε στον πόλεμο". Διαβάστε περισσότερα, εδώ: https://edromos.gr/i-famprika-tou-tsigarou/

 




 

 

 

 

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020

Γιώργος Τσιάκαλος: Η απανθρωπιά, ξέρετε, ποτέ δεν μένει σε σχέση μονάχα με μία ομάδα...

 







Γιώργος Τσιάκαλος: "Η απανθρωπιά, ξέρετε, ποτέ δεν μένει σε σχέση μονάχα με μία ομάδα. Η απανθρωπιά και η βαρβαρότητα χαρακτηρίζει, από κάποια στιγμή και πέρα, την συμπεριφορά ανθρώπων γενικά απέναντι στους  συνανθρώπους τους και απέναντι στην κοινωνία. ΑΥΤΟ είναι το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε και γι' ΑΥΤΟΝ τον λόγο επισημαίνω και γω ότι, σε αντίθεση με τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι ελληνικές εφημερίδες ασχολούνται με τους πρόσφυγες ΟΧΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ... " 

Ακούστε την συνέχεια εδώ: https://soundcloud.com/user-958813084/914-10-9-2020a-2

 


Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2020

Τα τζιτζίκια των καλοκαιριών (video)

Update 8-06-21: Why Do Some Cicadas Appear Only Every 17 Years?(via Encyclopedia Britannica)


Με το όνομα τζιτζίκι ή τζίτζικας (και στα αρχαία ελληνικά τέττιξ) δεν περιγράφεται απλώς ένα είδος εντόμου αλλά διάφορα είδη της οικογένειας των τεττιγιδών (Cicadidae). Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν τουλάχιστον 2.500 είδη τζιτζικιών, τα οποία μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με την διάρκεια της παραμονής των προνυμφών τους κάτω από την γη: 17, 13, και 4 χρόνια ή και λιγότερο. Τα έξι είδη τζιτζικιών που συναντάμε στην Ελλάδα (Cicada orni, Cicadatra alhageos, Cicadatra atra, Cicadatra hyalina, Cicadatra hyalinata και Lyristes plebeius), ανήκουν στην τρίτη κατηγορία. Αν και έχουν αρκετά μεγάλο μέγεθος (2-5 εκατοστά) είναι δύσκολο να τα εντοπίσει κανείς, γιατί το χρώμα τους είναι παρόμοιο με το χρώμα των κορμών των δένδρων και κυμαίνεται από το μαύρο στις διάφορες αποχρώσεις του γκρίζου, του κίτρινου, του πράσινου και του καστανού. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνη άμυνα που διαθέτουν, να μην διακρίνονται εύκολα. Το σώμα τους είναι πεπλατυσμένο, το κεφάλι τους κοντό και πλατύ, και έχουν πέντε μάτια, δύο μεγάλα, κανονικά και τρία μικρότερα, βοηθητικά. Τα φτερά τους είναι φτιαγμένα από λεπτή διαφανή μεμβράνη και τα πόδια τους είναι λεπτά και μακριά.

Τρέφονται με τη λέμφο (ή λύμφη) των βλαστών, τους οποίους τρυπούν με την προβοσκίδα τους που μοιάζει με έμβολο. Κάθε Ιούλιο ή και Αύγουστο, το θηλυκό γεννά αυγά μέσα σε τρύπες που κάνει πάνω στους μαλακούς βλαστούς. Από τα αυγά, κατά το τέλος του καλοκαιριού, βγαίνουν οι προνύμφες οι οποίες κατεβαίνουν από τα δέντρα, κάνουν τρύπες μέσα στη γη, κοντά στις ρίζες, κι εκεί παραμένουν μέχρις ότου φτάσει η κατάλληλη στιγμή να ανέβουν και πάλι στο φως και να μετατραπούν σε νύμφες και μετά σε τέλεια έντομα. Το "τραγούδι" των τζιτζικιών έχει σκοπό να προσελκύσει το αντίθετο φύλο. Παράγεται από μια ειδική συσκευή, που βρίσκεται ανάμεσα στον θώρακα και στην κοιλιά και αποτελείται από δύο κοιλότητες χωρισμένες από μια λεπτή και τεντωμένη μεμβράνη. Κάθε φορά που η μεμβράνη δονείται, παράγεται ο ήχος. Το τετέρισμα συνήθως γίνεται πιο έντονο τις θερμές ημέρες με άπνοια, αφού τότε ο ήχος ταξιδεύει καλύτερα. Μόνο τα αρσενικά τζιτζίκια τραγουδούν.

Φαίνεται λοιπόν ότι η ιστορία του Αισώπου "Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας" (Τέττιξ και μύρμηκες), για την εργατικότητα των μυρμηγκιών και την τεμπελιά των τζιτζικιών, μικρή μόνον σχέση έχει με την βιολογία, και τίποτα από όσα μάθαμε από αυτήν δεν είναι αλήθεια. Η πραγματικότητα για τη ζωή του εντόμου των καλοκαιριών αποτυπώνεται εκπληκτικά, μέσα σε 7 λεπτά, στο video του Samuel Orr, που χρησιμοποίησε υπερφακούς για να βιντεοσκοπήσει όλα τα στάδια της εξέλιξης ενός είδους τζίτζικα της βορειοανατολικής Αμερικής, ο βιολογικός κύκλος της ζωής του οποίου διαρκεί 17 χρόνια. Για την δημιουργία αυτού του βίντεο χρειάστηκαν 6 χρόνια και 200 ώρες λήψης. Η αλήθεια είναι ότι, μόλις φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, οι προνύμφες που ζούν περιμένοντας κάτω από το έδαφος, βγαίνουν στην επιφάνεια, σκαρφαλώνουν στα δέντρα, μεταμορφώνονται σε τέλεια τζιτζίκια, "τραγουδούν" για να εξασφαλίσουν την διαιώνιση του είδους ζευγαρώνοντας και, 6 εβδομάδες αργότερα, πεθαίνουν. 

 

 The Return of the Cicadas

Το ίδιο με ελληνικούς υπότιτλους, εδώ: https://youtu.be/T6tya4NNKME

 

Πηγές 

  • Η "μαγική" ζωή των τζιτζικιών σε ένα εντυπωσιακό βίντεο: dasarxeio.com/2013
  • Πόσο καλά γνωρίζετε τους τραγουδιστές του καλοκαιριού; infokids.gr
  • Η Απίστευτη Ζωή Των Τζιτζικιών: geonews.gr 
  • Έπειτα από 13 χρόνια στο χώμα... in.gr/2011
  • Cicada Time-Lapse Video By Samuel Orr Makes Insects Look Beautiful: huffpost.com
 

Περισσότερα

  • 17 Year Periodical Cicadas | Planet Earth | BBC Earth: https://youtu.be/EWr8fzUz-Yw (βίντεο εξ ίσου καλό με το προηγούμενο)