Το Bella ciao, από παιδική χορωδία στα αραβικά, αφιερωμένο στην Παλαιστίνη

 

Bella ciao

Και στο YouTube: https://youtu.be/Xa6tBV9lLMY?si=Qh4y9ustKvFqCdr-

https://www.kamini.gr/bella-ciao-sta-aravika/

O Gabor Mate για την Παλαιστίνη

https://youtu.be/rm2zsgZ1QDE?si=P9ly9i4a0KAO6fSc

Είμαι ενας επιζών του Ολοκαυτώματος. Ως βρέφος, μόλις που επέζησα. Οι παππούδες μου σκοτώθηκαν στο Άουσβιτς όπως και οι περισσότεροι από την ευρύτερη οικογένειά μου. 

Έγινα Σιωνιστής. Αυτό το όνειρο του Εβραϊκού λαού αναστήθηκε στην ιστορική του πατρίδα: το συρματοπλέγμα του Άουσβιτς να αντικατασταθεί από τα όρια ενός εβραϊκού κράτους με ισχυρό στρατό... και μετά ανακάλυψα ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι και ότι, για να γίνει πραγματικότητα αυτό το εβραϊκό όνειρο, έπρεπε να δημιουργηθει ένας εφιάλτης για τον τοπικό πληθυσμό. 

Δεν υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσετε ποτέ ένα εβραϊκό κράτος χωρίς να καταπιέσετε και να διώξετε τον τοπικό πληθυσμό. Οι Εβραίοι Ισραηλινοί ιστορικοί έχουν δείξει ότι, χωρίς αμφιβολία, η απέλαση των Παλαιστινίων ήταν επίμονη, ολοκληρωτικη, σκληρή, δολοφονική και με σκόπιμη πρόθεση, αυτο που στα αραβικά αποκαλείται Nakba, η καταστροφή. Δεν μπορείς να αρνηθείς το Ολοκαύτωμα, αλλά στο Ισραήλ δεν επιτρέπεται να αναφέρεις τη Νάκμπα, παρόλο που βρίσκεται στη βάση της ίδρυσης του.

Επισκέφθηκα τα Κατεχόμενα Εδάφη (Δυτική Όχθη) κατά τη διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα. Έκλαιγα κάθε μέρα για δύο εβδομάδες με αυτό που είδα, την κτηνωδία της κατοχής, την παρενόχληση για το παραμικρο, τη δολοφονικότητα, την αποκοπή των παλαιστινιακών ελαιώνων, την άρνηση των δικαιωμάτων στο νερο, τους εξευτελισμούς... Και αυτό συνεχίστηκε, και τώρα είναι πολύ χειρότερα από τότε. 

Πρόκειται για την μεγαλύτερη επιχείρηση εθνοκάθαρσης στον 20ο και 21ο αιώνα. Θα μπορούσα να προσγειωθώ στο Τελ Αβίβ αύριο και να ζητήσω υπηκοότητα, αλλά ο Παλαιστίνιος φίλος μου στο Βανκούβερ, που γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, δεν μπορεί ούτε καν να το επικεφτει!

Οπότε έχεις αυτούς τους δυστυχους ανθρώπους σε αυτό το φρικτό μερος... Το αποκαλούν "υπαίθρια φυλακή", και πράγματι αυτό είναι. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξετε τις πολιτικές της Χαμάς για να υπερασπιστείτε τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, αυτό είναι πλήρως ψευδές. Σκεφτειτε το χειρότερο πράγμα που μπορείτε να πείτε για τη Χαμάς, πολλαπλασιάστε το επί χίλια, και πάλι δεν θα μπορεί να δικαιολογησει την καταστολή, την δολοφονία και την εξοντωση των Παλαιστινίων. Και το "όποιος επικρίνει το Ισραήλ είναι αντισημίτης" αποτελει απλώς μια κατάφωρη προσπάθεια εκφοβισμού καποιων Εβραίων** που είναι πρόθυμοι να υψωσουν το ανάστημά τους για να υπερασπιστούν την αλήθεια. 

Dr. Gabor Maté*

*https://en.m.wikipedia.org/wiki/Gabor_Maté

**https://www.jewishvoiceforpeace.org/about/

Φαινόμενο σύνηθες, η άνοδος της ασημαντότητας (βίντεο)

"Ελπίζω ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι απλως θύμα φάρσας και όχι ιδανικός αυτοχειρας... Και ο Κασσελάκης να αποδειχθεί τελικά ενας ικανότατος φαρσερ, που θα δείξει σε όλους πόσο γυμνός είναι ο Βασιλιάς. Ένας μεγάλος καθρέφτης που θα δείξει που έχουμε καταντήσει ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα, και ως κατ' όνομα Αριστερά, συλλογικά και ατομικά". -Τ.Κ

Πηγη: Τάκης Κατσαρός*: "Η μόνη λύση στο αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι να παραιτηθεί ο Κασσελάκης" at https://www.megatv.com/2023/10/25/katsaros-i-moni-lysi-sto-adieksodo-tou-syriza-einai-na-paraitithei-o-kasselakis/ 

*https://www.efsyn.gr/search?keywords=Τάκης Κατσαρος -- https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/403230_syriza-thyma-farsas-i-idanikos-aytoheiras 

Δείτε επισης: Η ΠΡΩΤ.Α. ΣΥΡΙΖΑ, ζητά παραίτηση Κασσελάκη: "Δεν μπορεί να είναι Πρόεδρος Αριστερού κόμματος"

Η Φολέγανδρος, το φαντασμα κι' εγω

Μαρτυρία για την Φολέγανδρο της δεκαετίας του '50, από τον Αντώνη Σαμαράκη στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Ιούλιος 1996)

Το '58, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, "εν μια νυκτί και μόνη", δραπέτευσα από την πυρπολημενη Αθήνα για τη Φολέγανδρο. Δεν είχα ξαναπάει. Από τα παιδικά μου όμως χρόνια, η Φολέγανδρος ηχούσε μέσα μου με βαθιά αλλά και μελαγχολική γοητεία. 

Έχοντας πάθος με την καθημερινή επικαιρότητα, φανατικός αναγνώστης εφημερίδων, γνώριζα ότι το νησί ήταν συνήθης τόπος εξορίας των αγωνιστών με φιλελεύθερες προοδευτικές ιδέες. Κι' εγώ, από μαθητής γυμνασίου, στο Βαρβάκειο, είχα μια κρυφή ζωή: γραμματέας του μαθητικού τμήματος της Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Της αριστερής οργάνωσης που επικεφαλής ήταν ο αγνός, ο σεμνός μαχητής της δημοκρατιας, ο έξοχος δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Καρβούνης. Έτσι είχα από τότε τις προδιαγραφές να με ελκύει η Φολέγανδρος. 

Στο καφενεδάκι στην Πλάκα "Η Φολέγανδρος", γωνια Ανδριανού και Φλέσσα, νύχτα αργά, συναντήθηκα με τον αγαπημένο μου φίλο Μαριο Τρανουδακη, υπάλληλο στο ΙΚΑ, στο υπουργείο Εργασίας εγώ. Μου έδωσε τα κλειδιά από τα δύο σπίτια του, ένα στο λιμάνι, στο Καραβοστασι, το άλλο ψηλά στο Κάστρο, σχεδόν πλάι στον Χριστό, την εκκλησία. Πρωί πρωί, με το πλοίο της άγονης γραμμής, έβαλα πλώρη για τη Φολέγανδρο. 

Με μάγεψε αμέσως το τοπίο, αυτός ο λιτός, ο χωρίς φτιασιδια, ο δωρικός βράχος Φολέγανδρος. Αλλά πιο πολύ με μάγεψαν οι φτωχοί, με ζεστασιά ψυχής, με το χαμόγελο άνθρωποι. 

Στο σπίτι που πήγα στο Κάστρο, η στέγη ήταν χωρίς κεραμίδια η πλάκες. Πάνω πάνω είχε στρωμένο λιπαρό χωμα, από κάτω φύκια και πλάκες. Μέσα ήταν σωστός δαίδαλος. Ανώγεια, κατωγεια, μισοσκοτεινοι διάδρομοι, καταπακτές. Κι' ένα μπαλκονακι όνειρο, παρατηρητήριο μου είπαν για τους πειρατες στα πολύ παλιά χρόνια. Το πέλαγος -μα τι πελαγος!- ανοιγόταν στα μάτια μου και στην ψυχή μου ίσα με μίλια μακρια. 

Πήγα ύστερα στο ψιλικατζιδικο-ταβερνακι το μοναδικό εκει, ο Χρήστος ο Λιζαρδος το είχε, μακαρίτης πια, μαθαίνω, κρίμα. Δώσαμε γνωρα. Μου έψησε έναν μερακλιδικο βαρύ γλυκύ, τον καταχάρηκα. Αλλά το μεγάλο φαγοπότι, το γλέντι το τρικουβερτο ήταν το βράδυ. "Γεια!" και "γεια!" και "γεια!" και τελειωμό να μην έχει. Α, τι αξέχαστη νύχτα!... 

Αλλά η νύχτα εκείνη έμελλε να γίνει ακόμα πιο αξέχαστη. Πολύ αργά, θα ήταν δυόμιση, τρεις, ακούω βήματα μέσα στο σπίτι. Περιμένω λίγο να σιγουρευτώ. Ναι, ένας άγνωστος σεργιαναει εδώ, κοντά μου. Φωνάζω "Ποιος είναι;". Τσιμουδιά. Τα βήματα κοπάζουν για δευτερόλεπτα. Ξαναρχιζουν όμως πιο δυνατά. Αλαφιαζομαι. 

Ανάβω το κλεφτοφαναρο που είχα στο μαξιλάρι - έπρεπε να έχω πει ότι το σπίτι ήταν δίχως ρευμα. Περπατώ όλο το σπίτι, με την ψυχή στο στόμα, εννοείται. Τίποτα!... Ο μυστηριώδης νυκτερινός επισκέπτης το βιολί του, όλο σούρτα φέρτα. "Φάντασμα!..." λέω μέσα μου. Άντε τώρα να ανακαλύψεις ποιος μακαρίτης, πειρατής που αποδημησε στο νησι η άλλος, βρήκε την ώρα και τη στιγμή να βρικολακιασει, να μου κάνει τέτοια λαχτάρα. 

Το πρωί στου Χρήστου, το μυστήριο λύθηκε. "Ρε, Αντώνη, τζάμπα τα χρειάστηκες. Τι φάντασμα και πρασιν' άλογα μου τσαμπουνας; Το φουκαριαρικο παιδί ήτανε, ο κουζουλος του χωριού, έναν και μοναδικό τον έχουμε. Κάθε πανσέληνο του τη δίνει, σκαρφαλώνει στα δώματα και βολταρει πάνω κατω. Καλά, δεν το πήρες είδηση πως είχαμε πανσέληνο χτες; Α, το κρασάκι φταιει". 

Τι απογοήτευση! Άδειασα μέσα μου. Επειδή η στέγη ήταν έτσι φτιαγμένη, τα βήματα του παιδιού ηχούσαν λες και ήταν άνθρωπος μέσα στο σπίτι. Για δες γκαντεμια!... Είπα και γω μια φορά στη ζωή μου ν' ανταμώσω φάντασμα!... Τράβα τώρα να βρεις γνήσιο φάντασμα. Τι να κάνω δηλαδή; Να βάλω στην εφημερίδα μικρή αγγελία "Ζητείται φάντασμα"; 

Σε δύο μόλις μερες χρειάστηκε να φύγω επειγόντως για την Αθήνα. Σύμπτωση να έχει πλοίο, έκτακτο δρομολόγιο. Με βαθιά λύπη και με νοσταλγια χώρισα από τους φίλους μου. Ανυπομονος για ταξιδι κατέβηκα στο Καραβοστασι πρωί ακομα παρόλο που ήξερα ότι το καραβι φεύγει μεσάνυχτα. Πώς να περάσουν τόσες ώρες... Πήγα στο καφενεδάκι το μοναδικό, η κυρά Μαργαρίτα το κρατούσε, γυναίκα του Γιαννούλη που είχε τις βάρκες. Είπα ένα ούζο. Μεζές τίποτα, το έπινα λοιπόν ξεροσφυρι, γουλια γουλιά. Οποτε, ανοίγει ορμητικά η πόρτα, μπουκαρουν δύο ψαράδες, ψηλός ο ένας, κοντός ο άλλος, τα μπατζάκια ανασηκωμένα ως το γόνατο. Πάνε στην κυρά Μαργαρίτα τέσσερεις όλες κι' όλες γόπες να τις ψήσει στα καρβουνα. Ούζο κι αυτοί. Οι δυο τους κι εγώ ήμαστε οι μόνοι πελάτες. Με κρυφοκοιτανε, κουβεντιάζουν ψιθυριστά, μου ρίχνουν κρυφές ματιές, πολύ φιλικές. Να κι οι γόπες στο τραπεζάκι τους, τσιγκινο όπως όλα. 

Πετάγεται ξαφνικά κατά μένα ο ψηλός, "Αυτές οι δύο γοπες ειναι για σένα, φίλε". Δακρύζω, ένας κόμπος στο λαιμό μου. Οι γόπες μοσχοβολανε. Αλλά πιο πολύ μοσχοβολαει η ψυχή τους. Α, μωρέ λεβέντες, Έλληνες μου!... 

Πιάνω και γω το ακριβό παγκοσμιου λήψεως ραδιόφωνο που το είχα πάρει δανεικό από φιλικό μου κατάστημα στην Αθήνα, τραβάω ίσια στο τραπέζι τους, το απιθωνω "Κι αυτό είναι για σας, φίλοι". 

Η συνέχεια τα μεσάνυχτα. Λίγο πριν σαλπάρει για Πειραιά το καράβι, φτάνουν οι δύο μου φίλοι οι ψαράδες με τέσσερεις κάσες ολοφρεσκα ψαρια. Λένε του λοστρόμου "Αυτά είναι για το φίλο μας τον Αντώνη, το νου σου!"

Μεγάλη χαρά μου δώσατε, αγαπημένοι μου φίλοι. Αλλά και μεγάλο πρόβλημα μου κάνατε, το μυαλό μου μπλόκαρε. Πώς να κουμαντάρω εγώ τα τόσα λαχταριστα ψάρια; 

Αντώνης Σαμαράκης

(Κυριακή, 28 Ιουλίου 1996, εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Θυμάμαι οριακα, σαν σε ονειρο, τον Γιαννούλη που είχε τις βαρκες και τη γυναίκα του την κυρα Μαργαριτα, τα τραπεζάκια τα τσιγκινα και το καφενεδάκι στο μώλο. Υποψιάζομαι ποιος είναι ο "ψηλός" και ποιος ο "κοντός", οι ψαραδες. Θυμάμαι και τον Χρήστο Λιζαρδο, στη Χωρα. Βρήκα την μαρτυρία του Αντώνη Σαμαράκη σε μια ομάδα του Facebook με όνομα "Παλαιές Φωτογραφίες Φολεγανδρου-Folegandros old photos"*, και την μαζεψα με δέος και συγκίνηση, όπως μαζεύεις μια γυαλοπετρα που λάμπει στην αμμο, σαν διαμαντακι πολύτιμο πάνω στα όρια της λήθης και της μνήμης. Κακη Πριμηκυρη

*https://www.facebook.com/groups/478471076897006/posts/1064669878277120/

Αναδημοσιευση

Κοινοποιηση

Ο Κορινθιακός κόλπος και τα δελφίνια του, ένας θησαυρός αυτού του κοσμου (βίντεο)

Ο Κορινθιακός κόλπος είναι μία σχεδόν κλειστή και απομονωμένη θαλάσσια περιοχή με βαθιά νερά (μέχρι 935 μέτρα). Τόσο για τα ωκεανογραφικά χαρακτηριστικά του όσο και για την πανίδα του σε είδη δελφινιών, αποτελεί μια μικρογραφία της Μεσογείου. Έχει μακρόστενο σχήμα όπως η Μεσόγειος, το βάθος του αυξάνεται απότομα, και επικοινωνεί με την ανοικτή θάλασσα μόνο από ένα στενό και ρηχό άνοιγμα στα δυτικά, ακριβώς όπως συμβαίνει στη Μεσόγειο με το Γιβραλτάρ. Ακόμα μια απίθανη ομοιότητα είναι ότι στα νοτιοανατολικά οι άνθρωποι κατασκεύασαν ένα δίαυλο, τη διώρυγα της Κορίνθου, όπως συνέβη με την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ!  Ως πιστή μικρογραφία της Μεσογείου λοιπόν ο Κορινθιακός* δεν θα μπορούσε παρά να φιλοξενεί και τα τέσσερα είδη δελφινιών που απαντώνται σε όλη τη Μεσόγειο και στις Ελληνικές θάλασσες. Τα είδη αυτά είναι: το ρινοδέλφινο, το ζωνοδέλφινο, το κοινό δελφίνι και το σταχτοδέλφινο.  Η μελέτη των δελφινιών του Κορινθιακού κόλπου ξεκίνησε το 1995 από το Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος με το ερευνητικό πρόγραμμα "Δελφίνια Κορινθιακού Κόλπου", που συνεχίζεται σταθερά μέχρι σήμερα. Οι ερευνητικές αποστολές του προγράμματος έχουν καταγράψει τη μεγαλύτερη συχνότητα παρατήρησης δελφινιών στις Ελληνικές θάλασσες και μια από τις μεγαλύτερες στην Μεσόγειο.  Παράλληλα, στον Κορινθιακό Κόλπο παρατηρήθηκε ένα απρόσμενο και παγκοσμίως μοναδικό φαινόμενο, που κανείς δεν γνώριζε πριν ξεκινήσουν οι σχετικές έρευνες: τρία από τα είδη δελφινιών (ζωνοδέλφινα, κοινά δελφίνια και σταχτοδέλφινα) σχηματίζουν μικτά κοπάδια. Η μόνιμη συμβίωση των παραπάνω ειδών δεν έχει παρατηρηθεί πουθενά στον κόσμο έως σήμερα. Τα κοινά δελφίνια αλλά και τα σταχτοδέλφινα δεν τα συναντούμε ποτέ μόνα τους σε «καθαρά» κοπάδια ενός είδους. Βρίσκονται πάντα μαζί με ζωνοδέλφινα και όλα μαζί συμβιώνουν αρμονικά στην μικτή κοινωνία τους.  Τα τρία αυτά είδη, αν συναντηθούν κάπου αλλού στα πελάγη της Ελλάδας, ούτε μιλούν την ίδια γλώσσα για να επικοινωνήσουν, ούτε τρώνε την ίδια τροφή και ούτε έχουν τις ίδιες συνήθειες ή δυνατότητες κατάδυσης, ταχύτητας κλπ. Κι όμως στον Κορινθιακό ξεπέρασαν αυτές τις τεράστιες διαφορές τους και συμβιώνουν αρμονικά.  Οι γενετικές και εξελικτικές διαφορές  μεταξύ των τριών ειδών δελφινιών του Κορινθιακού είναι ανάλογες ή μεγαλύτερες από  αυτές ανάμεσα σε ανθρώπους, γορίλες και χιμπατζήδες. Η συμβίωση των δελφινιών του Κορινθιακού κόλπου μπορεί να παραλληλιστεί με τη συγκρότηση μιας μικτής κοινωνίας ανθρώπων, γοριλών και χιμπατζήδων, όπου θα ζούσαμε ειρηνικά στις ίδιες πόλεις, στις ίδιες πολυκατοικίες, θα συμβιώναμε στο ίδιο διαμέρισμα, θα ψωνίζαμε από την ίδια λαϊκή!  Απίστευτο; Κι όμως εδώ, στον Κορινθιακό κόλπο, αυτά τα δελφίνια το έχουν κατορθώσει. Αυτό το παγκοσμίως μοναδικό φαινόμενο και ο φυσικός πλούτος των κοινωνιών των δελφινιών της περιοχής ήταν παντελώς άγνωστος πριν το Ινστιτούτο Πέλαγος ξεκινήσει τις έρευνές του. Ακόμα περισσότερο όμως αξίζει να τονιστεί ότι όλη αυτή η γνώση αποκτήθηκε  με ελάχιστα μέσα και αποκλειστικά εθελοντική εργασία μιας επιστημονικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.  Ό,τι είναι  μοναδικό στη φύση είναι και εξαιρετικά πολύτιμο και συνεπώς η διαφύλαξή του θα έπρεπε να είναι εξασφαλισμένη. Δυστυχώς για την περίπτωση του Κορινθιακού, ο μοναδικός φυσικός πλούτος του είναι εξαιρετικά εύθραυστος. Παρ’ ότι στον Κορινθιακό κόλπο τα ζωνοδέλφινα είναι σχετικά άφθονα, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα άλλα είδη δελφινιών. Το κοινό δελφίνι, παρά το όνομά του, είναι πλέον σπάνιο στη Μεσόγειο και εξαφανίζεται με ραγδαίους ρυθμούς.  Στον Κορινθιακό υπάρχουν ακόμα 20-40 άτομα, αλλά ίσως να μην υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα. Τα σταχτοδέλφινα πάλι, ήταν μόλις δύο άτομα όταν παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά: ο Κλέοβις και ο Βίτων, όπως τα έχουν ονομάσει οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Πέλαγος για να τα ξεχωρίζουν. Είναι άγνωστο αν αποτελούν κατάλοιπο ενός  μεγαλύτερου πληθυσμού που ζούσε στον Κορινθιακό.  Η πολύχρονη και επίπονη προσπάθεια του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος, συνέβαλε σημαντικά στην προστασία των δελφινιών του Κορινθιακού κόλπου, πετυχαίνοντας:  Την κατάταξη του κοινού δελφινιού της Μεσογείου (και επομένως και του Κορινθιακού κόλπου) στα «κινδυνεύοντα»** είδη, του καταλόγου των προστατευομένων ειδών του IUCN (International Union for Conservation of Nature)  Την απόφαση της διεθνούς συμφωνίας ACCOBAMS (Συμφωνία για τη Διατήρηση των Κητωδών της Μαύρης θάλασσας, της Μεσογείου και της παρακείμενης περιοχής του Ατλαντικού) να εντάξει τον Κορινθιακό κόλπο στον κατάλογο των 18 προτεινόμενων Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών της Μεσογείου και της Μαύρης θάλασσας.  Τα πρώτα βήματα έγιναν. Τώρα είναι πλέον η ώρα της Ελληνικής Πολιτείας να τιμήσει την υπογραφή της ως μέλος της  ACCOBAMS και να κάνει όλες τις απαιτούμενες ενέργειες προς την κατεύθυνση της δημιουργίας και εφαρμογής Θαλάσσιας Προστατευόμενης Περιοχής στον Κορινθιακό κόλπο, με ειδικές ρυθμίσεις για την προστασία των δελφινιών και γενικότερα της θαλάσσιας πανίδας της περιοχής.  Το «Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος» είναι ένας επιστημονικός, μη κερδοσκοπικός, μη κυβερνητικός οργανισμός με σκοπό την έρευνα, την ενημέρωση του κοινωνικού συνόλου και την προστασία των κητωδών και του περιβάλλοντός τους στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο.  Μπορείτε κι εσεις να συμβάλλετε στο έργο της προστασίας και καταγραφής των κητωδών της Ελλάδας, φωτογραφίζοντας δελφίνια, φάλαινες ή φυσητήρες στη διάρκεια μιας συνάντησης μαζί τους στα ελληνικά πελάγη. Πιθανόν να έχετε τέτοιες φωτογραφίες ή βίντεο, αλλά να μη γνωρίζετε την αξία τους. Ένα αντίγραφό τους, έντυπο ή ψηφιακό, ακόμη κι αν δεν είναι καλό τεχνικά ή αισθητικά, μαζί με την ημερομηνία και τη γεωγραφική θέση παρατήρησής τους μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμο υλικό για τη μελέτη και την προστασία τους. Βούλα Αλεξιάδου και Αλέξανδρος Φραντζής Διεύθυνση: Τερψιχόρης 21, 16671 Βουλιαγμένη Τηλ. 210-8960108 http://www.pelagosinstitute.gr   Κείμενο: Δαίμων της Οικολογίας,τευχος 82, Μάιος 2008, Φάκελλος Κορινθιακός: Τα δελφίνια του Κορινθιακού Κόλπου Πηγή: https://www.evonymos.org/greek/viewarticle.asp?id=4487   *http://www.pelagosinstitute.gr/gr/pelagos/national_geographic.html **Fb1, Fb2

Η μελέτη των δελφινιών του Κορινθιακού συνεχίζεται.  Το βίντεο που ακολουθεί είναι από παρατηρήσεις του περασμένου καλοκαιριού (2023), κατά τις οποίες οι παρατηρητες: ξαναειδαν το ίδιο σταχτοδέλφινο, 26 χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση μαζί του (το 1997) και κατέγραψαν ένα μοναδικό ζωνοδελφινο με αντίχειρες και στα δύο πλευρικά του πτερύγια*, καθώς επίσης και ένα κοινό θηλυκό δελφίνι που είχε υιοθετήσει (η απαγάγει) ένα νεογέννητο ζωνοδελφινο και το θήλαζε!  https://youtu.be/1lUhjckyOYg?si=JgGkmJik4Pz4op-y *avgi.gr Καταχωρηθηκε

Με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελας...

Mε ημέρα αρχίζει η εβδομάδα, με ημέρα τελειώνει. Kι η Kυριακή, κόμπος σφιχτός να μη λυθούν οι εβδομάδες.

Έρχεται πάντα από το Σαββατόβραδο και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί και τον θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.

Λίγο να σταθείς στα ανοιχτά παράθυρα και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν, περνάει η ώρα... σιγά-σιγά η Kυριακή μεσουρανεί σαν τρομαγμένη απορία.

Στις γειτονιές περνάνε γύφτισσες, να πω το ριζικό σου... Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι, δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Mονρόε... Mη γελάς. Bρέθηκε κάποτε νεκρή η Mονρόε. Mε πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς...

Nα είχαμε μιαν άνοιξη. Mη γελάς. Mε πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς... Tην Kυριακή τραβάει σε μάκρος των τραγουδιών η αγωνία, στους δρόμους τους εμπορικούς... Eμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί, κάθε που αλλάζει ο καιρός, κάθε που δεν αλλάζει.

Κική Δημουλα, Οι λυπημενες φρασεις, 1994 (απόσπασμα)

Η τιμή της αγαπης

 

Στίχοι Τώνια Μαρκετάκη

Μουσική Ελενη Καραινδρου

Ερμηνεια Σπύρος Δουκακης

(Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο σε νουβέλα του Κωνσταντίνου Θεοτοκη)

Εκδικηση

 

ΘΑ ΣΕ ΕΚΔΙΚΗΘΩ, μαμά... 

Όση εμπιστοσύνη δεν μου έδειξες, θα συνεχίσω να τη δείχνω στα παιδιά μου. Όσα καλά λόγια ξέχασες να μου πεις, θα συνεχίσω να τους τα λέω, ώσπου να τα πιστέψουν και να πιστέψουν στον εαυτό τους.

Όσες φορές με λύπησες επειδή ήμουν χαρούμενη, θα είναι
για εμένα το κίνητρο να χαίρομαι με τη χαρά των παιδιών μου.
Με τις λύπες τους θα συνεχίσω να λυπάμαι, όμως. Επειδή
τα αγαπώ και δε θέλω να ταλαιπωρούνται, έστω κι αν δε συμφωνώ με όλες τις επιλογές τους.

Θα σε εκδικηθώ, μαμά. Συνεχίζοντας να προσπαθώ να είμαι θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος. Να πιστεύω στο καλό μέσα στους ανθρώπους και να τους συγχωρώ όλους, ακόμα και τον εαυτό μου.

Το ξέρω πως με αγαπάς, μαμά. Είναι ένστικτο ζωώδες η αγάπη της μάνας για το παιδί της.Θέλει πολλή δουλειά να εξευγενιστεί, πνευματική και ψυχική, και δε σε κατηγορώ που δεν μπόρεσες να τη φέρεις όλη εις πέρας. Γνωρίζω πως είχες κι έχεις καλές προθέσεις, παρά την εμφανή τοξικότητά σου στη ζωή μου. Δεν το έκανες επίτηδες.

Με αγάπησες και με αγαπάς όπως ακριβώς αγαπάς τον εαυτό
σου. Σκληρά, ανεπιτήδευτα, άγρια, ενοχικά. Λυπάμαι που
έχεις τέτοια δύσκολη σχέση με εσένα, αλλά δεν μπορώ να γίνω
η θεραπεύτριά σου. Είμαι η κόρη σου. 

Το ξέρω πως με αγαπάς, μαμά, αλλά γνωρίζω και πως με
βλάπτεις. Γι’ αυτό ζω τόσο μακριά από εσένα. Γι’ αυτό αντέχω λίγες μόνο ώρες την παρουσία σου χωρίς να γίνομαι καθρέφτης. Το γνωρίζω πως με αγαπάς, μαμά, αλλά δεν το ξεχνώ πως με βλάπτεις.

Θα συνεχίσω να σε αγαπώ, όσο δύσκολο κι αν το κάνεις κάποιες
μέρες. Επειδή φρόντισα να μάθω την ιστορία σου, και ήταν δύσκολη. Στη θέση σου μπορεί να γινόμουν τοξικότερη.

Θα συνεχίσω να σε αγαπώ, μαμά. Αλλά θα σε εκδικηθώ γλυκά.
Αγαπώντας τα παιδιά μου και τον εαυτό μου όπως ποτέ δε
φαντάστηκες.

Καληνύχτα.

Θέκλα Πετριδου

Τα φαντάσματα της μηχανής μας (The Ghosts in Our Machine)

Το βραβευμένο ντοκιμαντερ "Τα φαντάσματα της μηχανής μας" (The Ghosts in Our Machine, παραγωγης 2013) ακολουθεί την Καναδη φωτορεπόρτερ Jo-Anne McArhur στην Ευρώπη, την Αμερική και τον Καναδά, καταγράφοντας την ζωή των δισεκατομμυρίων "αορατων" ζώων που βιώνουν την δική τους σκληρή πραγματικοτητα μακρυά από τα μάτια του κόσμου, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν από την παγκόσμια βιομηχανία παραγωγής φαρμάκων, τροφίμων, ενδυματων και διασκέδασης. 

Κάθε χρόνο, στις 4 Οκτωβρίου, όλος ο κόσμος γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Πάντα και παντού, όλοι μιλούν για "ζώα", ποτέ και πουθενά όμως, σχεδόν κανείς δεν μιλά για "φαντάσματα". 

Κι όμως, τα ζώα είναι ό,τι μας έχει απομείνει απ' τον παράδεισο*. Γιατί δεν διώχτηκαν ποτέ από αυτόν. Και μόνο τα ζώα δεν φοβούνται να μην καταλήξουν στην κόλαση. Γιατί οι άνθρωποι τα έχουν ήδη καταδικάσει να ζουν εκεί.**

https://youtu.be/0xihokXcU5M?si=1vTZEaHqH4ZtmvhK

*Milan Koundera

**Victor Hugo

Μια παθητική παράλυση η ενας προσποιητος θανατος: σε αυτήν την κατάσταση είμαστε σημερα

Οταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαφύγουν από μια τραυματική κατάσταση ή/και όταν θεωρούν πως κάθε αντίσταση είναι αναποτελεσματική, παραλύουν και "παγώνουν".

Όταν μάλιστα αυτή η τραυματική κατάσταση προκαλείται από τους ίδιους που ήταν επιφορτισμένοι με την ασφάλεια τους -εν προκειμένω τους μηχανισμούς του κρατους- η εσωτερική ψυχική σύγκρουση είναι τεράστια. Στο συμβολικό πεδίο είναι σαν να σε κακοποιεί ο γονιός σου, δηλαδη ο άνθρωπος στον οποίο έχεις αναθέσει την ασφάλεια σου ως παιδί.

Όταν επίσης η αντίληψη ότι κάθε αντίσταση είναι αναποτελεσματική (Τ.Ι.Ν.Α.) επιβεβαιώνεται από εκείνους τους ίδιους που υποσχέθηκαν τη θεραπεία του τραύματος -όπως συνέβη το 2015- τότε πραγματικά η παθητική παράλυση ή ένας προσποιητός θάνατος -"death feigning”, όπως το λέει ο Stephen Porges- γίνεται η μοναδική διέξοδος για τον ψυχισμό.

Μια τέτοια προσέγγιση ίσως να μπορεί να μας εξηγήσει γιατί οι τελευταίες και επαναλαμβανόμενες μεγάλες καταστροφές στο συλλογικό πεδίο και σε συστήματα συναρτημένα με τη συλλογική ασφάλεια (Τέμπη, Φωτιές, Πλημμύρες) αλλά και οι "μικρές" καθημερινές καταστροφές στο ατομικό πεδίο, δεν κινητοποιούν συλλογικές αντιδράσεις, εκεί όπου παλαιότερα θα αρκούσε ένα και μόνο ανάλογο σοβαρό συμβάν για να υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις μείζονος σημασίας.

Σ' αυτή την κατάσταση είμαστε σήμερα. Και όπως υποστηρίζει ο Bessel van der Kolk, «Δεν μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία ή ψυχοεκπαίδευση όταν οι άνθρωποι είναι "παγωμένοι", γιατί όταν είσαι "παγωμένος", τίποτα δεν μπορεί να μπει στον εγκέφαλό σου μέχρι να σταματήσει η "παγωνιά"».

Στις παρούσες συνθήκες συλλογικού μουδιάσματος, τίποτα δεν μπορεί να ακουστεί πραγματικά από τον "συλλογικό μας εγκέφαλο" αν δεν "ζεστάνουμε" ο ένας τον άλλον, αν δεν διακόψουμε πρώτα την "παγωνιά". Και αυτό, ξέροντας καλά πως το Σύστημα θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να την συντηρήσει.

Αντώνης Ανδρουλιδακης*, Κοινωνικός και Αναπτυξιακός Ψυχολογος [https://tinyurl.com/44bsnyv7]

 *1, 2, 3