Μια σκούφια και μια λέξη

(Iceberg Theory)

Η σκούφια

Ένας δράκος με μαύρα φτερά
και μεγάλη φιδίσια ουρά 

με παιδεύει.

Απ' το στόμα του βγάζει φωτιές 

και ατέλειωτες νύχτες βαθειές 

με ξοδεύει. 

Κι' ένας κλόουν με κόκκινη μύτη φλασκί 

και πονπόν σε πολύχρωμη σκούφια ζεστή 

με γιορτάζει καθώς 

κοροϊδεύει. 

(Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Λόγου και Τέχνης "ΚΙΝΣΤΕΡΝΑ", τεύχος δέκατο τέταρτο)

Η λέξη 

Στο τέλος κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα κείνη τη λέξη. Κείνη τη λέξη που μου έλεγε η μάνα μου οπότε μ' αγαπούσε, τότε που ήμουν ακόμα  μικρή αλλά, από τότε που σταμάτησα να είμαι μικρή, σταμάτησε και να μου τη λέει. 

Δεν μου ξανάπε κείνη τη λέξη η μάνα μου από τότε που σταμάτησα να είμαι μικρή, ίσως έτσι μπορεί να εξηγηθεί και το γεγονός ότι τη θυμάμαι μονάχα στον ύπνο μου αλλά, μόλις ξυπνήσω, την έχω πάλι ξεχάσει, γι' αυτό δεν μπορώ και να σας την πω. Δεν είναι αγάπη μου, δεν είναι φως μου, δεν είναι μάτια μου, ούτε μωρό μου. Είναι κάτι που μοιάζει, κάτι που κάπως τα θυμίζει όλα αυτά αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο. 

Η πρώτη φορά που προσπάθησα να τη θυμηθώ δεν ήταν την ώρα που πηγαίναμε μαζί αλλά την ώρα που επέστρεφα μόνη μου, όταν είχε γίνει πλέον απολύτως βέβαιο ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την ξαναδώ. Τότε άρχισα να κάνω τα συρτάρια της μνήμης μου άνω κάτω -εκείνη η λέξη, που 'ναι κείνη η λέξη- αλλά πάλι απέτυχα, δεν μπόρεσα να τη θυμηθώ. Ούτε και τώρα μπορώ, όσες φορές κι' αν προσπαθώ, πάντοτε αποτυγχάνω -τώρα πια σχεδόν δεν αντέχω ούτε και να προσπαθήσω. 

Φαίνεται όμως ότι χτες ήταν απολύτως απαραίτητη η επιστράτευση αποθεμάτων εκτάκτου ανάγκης, γι' αυτό και η λέξη, εκείνη η χαμένη μέσα στη μνήμη λέξη, ήρθε στον ύπνο μου και με βρήκε μόνη της. Έμεινε μάλιστα -έτσι νομίζω τουλάχιστον- μαζί μου πάρα πολύ, σχεδόν όλη νύχτα. Για μια ακόμη φορά απολύτως διαθέσιμη και οικειοθελώς. 

(Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Λόγου και Τέχνης "ΚΙΝΣΤΕΡΝΑ", τεύχος δέκατο έκτο)

copyright Κάκη Πριμηκύρη 

Ισχύει για τους νεανικούς έρωτες αλλά και για τις νεανικές φιλίες

 

Αυτός είναι ένας πρώτης τάξεως ορισμός της Σχέσης. Είναι εκεί όπου ο ένας συγκροτείται, ως ανεπανάληπτη μοναδικότητα, στο πεδίο της αντίληψης του Άλλου. Είναι εκεί όπου ο ένας γεννιέται στα μάτια του Άλλου και αναδύεται η ύπαρξη από το αδιαφοροποίητο σύνολο των άλλων και ονομάζεται πλέον ως η συγκεκριμένη "εκείνη", ο συγκεκριμένος "εκείνος". 

Είναι ο Έρωτας μια βάφτιση πάει να πει, που ορίζει τον Άλλο εντός της Σχέσης. Είναι ο Έρωτας ένας τόπος στον οποίο είσαι παρών ακόμη και στην απουσία σου. Είναι ο Έρωτας ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι θυμούνται. 

Θυμούνται την ομορφιά του Άλλου όταν νιώθει άσχημα. Το ολόκληρο του όταν νιώθει κομμάτια. Την αθωότητα του όταν ενοχοποιείται. Τη γενναιότητα του όταν φοβάται. Το δρόμο του όταν χάνεται. Το φως του όταν σκοτεινιάζει. Είναι ο τόπος που ο ένας θυμάται το πολύ του Άλλου, σαν έρθει η ώρα να νιώσει κι αυτός το λίγο του. 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Χαλασμένα ζαχαρωτά

 

 

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
το λένε "Happy End Express" για καμουφλάζ.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Οι κούκλες καθισμένες ζευγαρωτά
κρατώντας χαλασμένα ζαχαρωτά
μέσα σε ροζ και χρυσαφένια αμπαλάζ.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Ζευγάρια κουρδισμένα μηχανικά
συμβόλαια κρατώντας ερωτικά
χαμογελάνε πίσω απ’ τ’ άσπρα βουαλάζ.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
μέσα μας εχει χαραχτεί σαν τατουάζ. 
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως για μας είναι ακόμα νωρίς.

Ίσως να 'ρθουν άλλα παιδιά 

με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ! 

(Στίχοι του τραγουδιού "Σαμποτάζ" της 

Μαριανίνας Κριεζή που βρίσκεται στο ομώνυμο άλμπουμ)

Image από το εξώφυλλο του βιβλίου "Η κληρονομιά του τραύματος"