Παρουσίαση θέματος από την Κύπρια ψυχολόγο, συγγραφέα και YouTuber Θέκλα Πετρίδου at https://youtu.be/LabZc3i5UBY
Image at https://www.thewellnesscorner.com/blog/trauma-bonding
Σχετικοί σύνδεσμοι:
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
The veterinary profession, often lauded for its compassion and dedication to the well-being of animals, harbors a profoundly unsettling and lesser-known problem: An alarmingly high rate of suicide among its practitioners. Despite their tireless commitment to animals' health and happiness, veterinarians struggle with a heavy emotional burden that can culminate in tragic outcomes. There are multifaceted factors contributing to the elevated risk of suicide in veterinarians, such as the unique stressors they encounter. There are potential solutions to address this critical issue.
It is a grim reality that veterinarians face a significantly higher risk of suicide compared to the general population and even other healthcare professionals. According to a study published in the Journal of the American Veterinary Medical Association (JAVMA) in 2019, veterinarians in the United States are three to five times more likely to die by suicide than the general population. Approximately 80 percent of all veterinarians suffer from clinical depression at some point, and about 50 percent report feeling unhappy in their careers. These statistics paint a bleak picture that calls for a profound examination of the underlying factors fueling this troubling trend.
Various stressors are unique to veterinary medicine that make vets more vulnerable. These include the emotional toll, debt and financial pressures, long work hours, high expectations and perfectionism, cyberbullying, and compassion fatigue.
Veterinarians are subjected to a unique set of emotional stressors due to their daily interactions with animals in distress and pet owners grappling with the agony of seeing their beloved companions suffer. Euthanasia, in particular, can be a heart-wrenching responsibility, as veterinarians often have to make difficult decisions about ending an animal's life, navigating the fine line between compassion and suffering. This continuous exposure to pain and suffering can gradually erode their mental well-being.
The cost of veterinary education can be staggering, leaving many recent graduates buried under a mountain of student loan debt. This financial burden can contribute to chronic stress, anxiety, and depression, making it difficult for them to manage their personal and professional lives effectively. The daunting prospect of repaying loans can become a relentless source of anxiety, overshadowing their passion for animal care. In addition, veterinarians frequently work long and irregular hours, especially in emergency and critical care settings where they are often on call. This demanding schedule can lead to burnout, impairing their ability to maintain a healthy work-life balance and engage in activities that recharge their spirits.
The veterinary profession imposes high standards on its practitioners, who are responsible for diagnosing and treating animals precisely. The fear of making a mistake or failing to provide optimal care can foster feelings of inadequacy and perfectionism, which can be detrimental to their mental health. Veterinarians enter the profession to save animals, and yet they cannot always prevent illness or death. This perpetual pursuit of perfection can create a sense of futility and hopelessness.
The rise of online rating programs like Yelp and Google may further lower their sense of self-worth. When clients are unhappy with a vet (even if they have tried their best), the vet becomes vulnerable to cyberbullying. Cyberbullying can have significant emotional and psychological effects on veterinarians. Receiving hurtful or derogatory messages and poor ratings (or death threats) online can lead to anxiety, depression, and stress. Veterinarians may feel overwhelmed by the constant negativity.
Cyberbullying can damage a veterinarian's professional reputation. False or misleading information can spread quickly, making it challenging to maintain trust with clients and colleagues and difficult to trust their judgment. Veterinarians may feel further isolated and unsupported when dealing with online harassment. The fear of additional cyberbullying may deter them from seeking help or discussing their experiences with peers.
Finally veterinarians are also susceptible to compassion fatigue, a state of emotional exhaustion that results from prolonged exposure to the suffering of others, both animals and their human caregivers. Over time, this can manifest as a diminished capacity to empathize with the pain of those they serve, leading to a disconnect that further complicates their mental health challenges.
As stated, veterinarians enter the field to save animals and often cannot, due to medical limitations or the financial restraints of the pet's human guardian. A vet must become very comfortable with ending lives through euthanasia and the combination of knowledge of how to administer euthanasia drugs. Along with access to lethal means and familiarity with ending lives, make a dangerous combination that may cause some veterinarians to seek suicide as a final act.
While the need for mental health support within the veterinary profession is evident, several formidable barriers prevent veterinarians from seeking the required assistance. The stigma surrounding mental health issues persists in many professions, including veterinary medicine. Veterinarians may fear judgment or professional repercussions if they admit to struggling with their mental health. This societal stigma contributes to a culture of silence and suffering.
Access to mental health resources tailored explicitly to veterinarians is limited in many regions. This scarcity of support can discourage individuals from seeking help and force them to grapple with their emotional turmoil in isolation. The veterinary profession frequently contends with understaffing issues, more now than ever, making it challenging for veterinarians to take time off for self-care or seek therapy. This reluctance to step away from work only exacerbates their mental health challenges, perpetuating a vicious cycle of stress and exhaustion. High client expectations and clients who attempt to haggle for the price of veterinary services contribute to these challenges.
There are also few to no discussions of self-care or mental health vulnerabilities in veterinary schools. Since mentors or peers do not normalize their experiences, veterinarians often perceive seeking mental health support as a sign of weakness, believing that they should be capable of managing the emotional demands of their profession independently. This misguided notion can prevent them from reaching out for help when they need it most.
The first step in addressing the high rate of suicide among veterinarians is to raise awareness about the mental health challenges they face. Educational programs and workshops can play a pivotal role in reducing stigma and fostering open dialogues about mental well-being within the veterinary community and beyond.
Efforts should be made to provide easy access to mental health services tailored to the specific needs of veterinarians. Telehealth options can be particularly beneficial for those in remote areas or with demanding schedules, ensuring they can access support when necessary. Initiatives that address the financial burden of veterinary education, such as loan forgiveness programs or scholarships, can alleviate some of the stress associated with student loan debt, giving veterinarians greater financial security and peace of mind.
Currently, the average salary for a veterinarian is $80,000, while many hold student loans of well over $200,000. Veterinarians often charge as little as possible for services to make them accessible to clients, but clients still hag haggle over the prices since we are often unaware of the back-end cost to the vet. If more pet parents had health insurance, this would alleviate the financial stress for veterinarians.
Veterinary clinics and hospitals can significantly contribute to their staff's mental well-being by offering flexible work hours, encouraging time off, and cultivating a positive work environment that prioritizes the mental health of their employees. A veterinary social worker at the hospital is a rarity but a necessity since they can help support the mental health of clients and staff. Finally, establishing peer support groups within the veterinary community can provide veterinarians with a safe and empathetic space to share their experiences, seek advice, and find emotional support from colleagues who understand their unique challenges.
The high rate of suicide among veterinarians is a harrowing crisis that demands immediate attention and collective action. While the veterinary profession is celebrated for its dedication to the welfare of animals, it is equally vital to acknowledge and address the profound emotional toll it exacts on its practitioners. By raising awareness, reducing stigma, and implementing supportive measures that empower veterinarians to seek help when needed, we can work toward a future where veterinarians can personally and professionally thrive. This can ensure that they continue to provide the care and compassion animals deserve without sacrificing their well-being. The silent suffering of veterinarians must be met with compassion, understanding, and effective solutions to prevent further tragedy.
Note: Γιατί οι κτηνίατροι αυτοκτονούν συχνά;
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Σήμερα*, 6/02/25, θέλω να μοιραστώ:
Ι. Λίγους στίχους από ένα τραγούδι
https://youtu.be/qYYpQlZJw2E?si=0s1rlzmACaNmKVc
https://youtu.be/7dki-s0ReC0?si=TR71Gs8ct6NvnV8G
.jpeg)
ΙΙΙ. Μια φωτογραφία από μια εποχή που νοσταλγώ (2008)
**"Ταυτισμένη εν πολλοίς με τον αυτόνομο κόσμο που στήθηκε και πλαισίωσε την ραδιοφωνική εκπομπή της «Λιλιπούπολης», εισέρχεται σ’ ένα σύμπαν παραμυθικό, με ξεκάθαρες, ωστόσο, αναφορές στην καθημερινότητα και τον υπαρκτό «κόσμο» των μεγάλων. Μέσα από φαινομενικά αθώα παιδικά τραγούδια, διέρχονται ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και χρόνιων ελληνικών παθογενειών, ανθρώπινων σχέσεων, ανταγωνισμών ισχύος, χαμένων ονείρων και οραμάτων, πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, και υπαρξιακών αναζητήσεων.
Η Κριεζή δομεί, ήδη από τη «Λιλιπούπολη», ένα ιδιόμορφο λεκτικό, με την κυριαρχία των χρωμάτων, των υποκοριστικών, των καθημερινών αντικειμένων που εξυψώνονται καλλιτεχνικά, με εμφανή πρόθεση να εξοπλίσει τη νεότερη γενιά με κοινωνική ευαισθησία και προσωπική αξιοπρέπεια, όπλα και εφόδια για τα χρόνια που έπονται στη ζωή τους, όταν πια η κυριαρχία του παραμυθικού στοιχείου ολοένα και θα βαίνει φθίνουσα", γράφει ο φιλόλογος και συγγραφέας Θάνος Γιαννούδης.
Και συνεχίζει: "Η Μαριανίνα Κριεζή, δόμησε έναν κόσμο ξεκάθαρα μεταμοντέρνο, όχι όμως στενά ατομοκεντρικό, μια πραγματικότητα που πάλλεται ανάμεσα σ’ έναν ιδιότυπα φωτισμένο μαγικό ρεαλισμό και στη φυγή προς το παραμύθι ως το μοναδικό χρονότοπο που καθίσταται ικανός να αποτελέσει αντίβαρο στη σκληρότητα των καιρών και των ανθρώπινων σχέσεων.
Οι παράλληλοι κόσμοι που δομεί, είτε παίρνουν τη μορφή της φανταστικής κοινότητας που διέπεται από τους πολύχρωμους κανόνες της είτε αφορούν τη διαφορετική χρωματοθεσία εντός των ρεαλιστικών ανθρώπινων σχέσεων, απέκτησαν εντέλει τέτοια λαϊκή απήχηση εξαιτίας ακριβώς αυτής της αυθεντικότητάς τους, της απλότητας και ρεαλιστικότητας του λεκτικού, καθώς και της χρησιμοποίησης καθημερινών, ακόμα και χθαμαλών λέξεων που φωτίζονται διαφορετικά, οδηγώντας συνεκδοχικά σε μια εναλλακτική αντιμετώπιση του άλγους της επιβίωσης.
Οι φανταστικοί κόσμοι της καθίστανται οικείοι και προσβάσιμοι, μιλούν στις καθημερινές εμπειρίες και εκφράζουν τα όνειρα δεκάδων εγκλωβισμένων στην μετανεωτερική ατομικότητα μοναχικών υπάρξεων".
 |
"Με τις οδηγίες του επιτελείου επιστημονικών και ιατρικών εμπειρογνωμόνων μας, το Clearwater Marine Aquarium δεσμεύτηκε να εμπλουτίσει τον κοινωνικό ιστό των δελφινιών, για το καλό των διασωθέντων τροφίμων του... Αυτά τα δελφίνια χρειάζονται ένα παντοτινό σπίτι, καθώς δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς ανθρώπινη φροντίδα, για το υπόλοιπο της ζωής τους... Η πρωτοβουλία επιδιώκει να οδηγήσει στην δημιουργία μιας σωστής κοινωνικής ομάδας δελφινιών, προς όφελος της υγείας και της ευζωίας τους... Η προσήλωση του Clearwater Marine Aquarium στην διάσωση, αποκατάσταση, απελευθέρωση και επιστημονική έρευνα παραμένει σταθερή", έγραψαν οι εκπρόσωποι του ενυδρείου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
"Το Clearwater Marine Aquarium είναι ένα από τα 30 πιστοποιημένα από την ΑΜΜPA (Alliance of Marine Mammal Parks and Aquariums) θαλάσσια πάρκα και ενυδρεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, γνωστό για την προοδευτική προσέγγιση του στην ευημερία των ζώων, την αφοσίωση στην έρευνα και τη διατήρηση των ειδών", δηλώνει σε σχετική ανακοίνωση του (22/01/25) το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, και επισημαίνει ότι "δεν υπάρχει κανένα απολύτως θέμα πώλησης των δελφινιών", εξηγώντας ότι ανάμεσα στα νόμιμα αδειοδοτημένα πάρκα, μέλη της ΕΑΖΑ (Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Πάρκων και Ενυδρείων), δεν γίνονται αγοραπωλησίες... "Συμμετέχουμε ενεργά στα προγράμματα αναπαραγωγής απειλουμένων ειδών της ΕΑΖΑ (EEPs και ESBs)", διευκρινίζει. "Επειδή, σε διάφορα δημοσιεύματα έγινε ονομαστική αναφορά στους Λειψούς, κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί, ότι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποιο αδειοδοτημένο καταφύγιο θαλάσσιων θηλαστικών στην περιοχή, ούτε σχετικές εγκαταστάσεις και εξειδικευμένο προσωπικό, αλλά μόνο διακηρυγμένη πρόθεση, να δημιουργηθεί ένα", προσθέτει.
Στην βάση καταγραφής κητωδών "Ceta Base", στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο (μετά και από την απομάκρυνση της Veera) φαίνονται σήμερα καταγεγραμμένα εννέα (9) ρινοδέλφινα (bottlenose dolphins), όλα αρσενικά, και στο Clearwater Marine Aquarium πέντε (5), δύο αρσενικά και τρία θηλυκά. Όλα τα δελφίνια που βρίσκονται σήμερα στο Αττικό Πάρκο έχουν γεννηθεί στην αιχμαλωσία. Δύο από αυτά (ο Ιάσονας και ο Ερμής, τα πρώτα που ήρθαν στην Ελλάδα, το 2010) είναι ρινοδέλφινα της Μαύρης Θάλασσας που γεννήθηκαν στο λεγόμενο "Εθνικό Μουσείο της Λιθουανίας", και οι άγριοι γονείς τους ζουν ακόμη (αιχμαλωτισμένοι) εκεί. Τρία εισήχθησαν (το 2020) από το δελφινάριο της Βαρκελώνης που έκλεισε. Το 2016 είχε προηγηθεί η εισαγωγή άλλων τεσσάρων δελφινιών, δύο που ταξίδεψαν στην Ελλάδα από την Γαλλία, και άλλα δύο από την Φινλανδία (από τα δελφινάρια "Park Astérix" και "Särkänniemi" αντιστοίχως, που επίσης έκλεισαν). Όλες οι "εισαγωγές - εξαγωγές" πραγματοποιήθηκαν πάρα τις αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τα δελφίνια του Clearwater Marine Aquarium έχουν γεννηθεί ελεύθερα και προέρχονται από διάσωση, αλλά το ενυδρείο υποστηρίζει πως δεν είναι κατά κανένα τρόπο* απελευθερώσιμα γιατί φέρουν αναπηρίες. Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά της λειτουργίας του που το Clearwater Marine Aquarium προτίθεται να φιλοξενήσει δελφίνια προερχόμενα από άλλο δελφινάριο.
Από όλα τα παραπάνω, προκύπτουν κάποια ερωτήματα: 1) θα μπορέσει το ενυδρείο στην Φλόριντα (που τώρα φαίνεται ότι, λόγω οικονομικών προβλημάτων, αναγκάζεται να κάνει και απολύσεις προσωπικού) να αναλάβει νέες διασώσεις, καλύπτοντας παράλληλα και τα έξοδα πέντε επιπλέον δελφινιών; 2) Αν και ένα κέντρο διάσωσης δεν αναπαράγει ζώα σε αιχμαλωσία, μήπως σκοπεύει τώρα το Clearwater Marine Aquarium να εντάξει τα δελφίνια του Αττικού Πάρκου σε κάποιο πρόγραμμα αναπαραγωγής, γι' αυτό και τα θέλει τόσο πολύ; 3) Πόσα δελφίνια έχει αυτή τη στιγμή το Αττικό Πάρκο στην δεξαμενή του; Αν η καταγραφή της Ceta Base ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, τι θ' απογίνουν τα υπόλοιπα τέσσερα δελφίνια, και γιατί κανείς δεν αναφέρεται σ' αυτά;
Σε δημοσίευμα της Animals 24-7 (από τις 12 Ιανουαρίου 2025) με τίτλο "Fly five dolphins from tanks in Greece to tanks in Florida? O’Barry says no"**, εκτίθεται η αντίθετη άποψη για την ταυτότητα του Clearwater Marine Aquarium, το οποίο παρουσιάζεται περισσότερο ως κερδοφόρος τουριστική ατραξιόν και λιγότερο ως καταφύγιο. Το δημοσίευμα εμπεριέχει μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του ενυδρείου, και στην ιστορία των δελφινιών που πέρασαν την ζωή τους εκεί, μεταξύ των οποίων η Winter, το διάσημο ρινοδέλφινο με την ακρωτηριασμένη ουρά που εμφανίστηκε σε δύο ταινίες του Hollywood, (2011 και 2014), πριν πεθάνει από συστροφή εντέρου σε ηλικία 16 ετών.
Το Clearwater Marine Aquarium έσωσε την Winter από βέβαιο θάνατο, δεν έκανε όμως απολύτως τίποτα για να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής της. Αντιθέτως την χρησιμοποίησαν ως έκθεμα, χρεώνοντας στους επισκέπτες 249 ευρώ κατ' άτομο, προκειμένου να την αγγίξουν, να την φιλήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί της. Η Winter φορούσε την προσθετική της ουρά μόνο για να εκτελεί με κόπο το νούμερο της σαν ζώο του τσίρκο, ενισχύοντας τον μύθο της δελφινοθεραπείας [DAT] και προωθώντας στον κόσμο το λάθος μήνυμα για την ταυτότητα των δελφινιών. "Χαίρομαι που σώθηκε το δελφίνι αλλά δεν είμαι fan της ‘Dolphin Tale’", έγραφε ο Michael Mountain στο Earth in Transition εκείνη την εποχή.
Δείτε το "The Dolphin Truth", ένα σύντομο βίντεο που δημιουργήθηκε το 2014, ως απάντηση στην ταινία "Dolphin Tale" (που απέφερε κέρδη 95,9 εκατομμυρίων δολαρίων) και την ρητορική των pseudo-sanctuaries που παρουσιάζουν την αιχμαλωσία ως φροντίδα για τα ζώα, και την εκμετάλλευση ως εκπαίδευση για το κοινό. "Νοθεύουν την γλώσσα", λέει ο Ric O'Barry. Διαστρεβλώνουν την έννοια των λέξεων. Εμφανίζουν τα δελφίνια ως "πρεσβευτές", και τα εκμεταλλεύονται για να πουλήσουν εισιτήρια. Αυτό που παρουσιάζουν ως επιμορφωτική εμπειρία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επίδειξη κυριαρχίας των ισχυρών πάνω στους αδύναμους, και αυτό που επικαλούνται ως "επιστημονική έρευνα" είναι μια παρωχημένη -άκρως κακοποιητική- διαδικασία που δεν έχει να προσφέρει πλέον απολύτως τίποτα.
Ο Ric O'Barry, προσπαθεί να εμποδίσει το υπερατλαντικό ταξίδι των δελφινιών, και καλεί τους πολίτες να εκφράσουν την άποψή τους στην Αμερικανική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOOA)***.
Την αντίθεση τους στην μεταφορά των δελφινιών εκφράζουν επίσης και στην Ελλάδα πολλές ελληνικές περιβαλλοντικές και φιλοζωικές ομάδες και οργανώσεις [βλ. ANIMAL ACTION GREECE, Π.Φ.Π.Ο 1, 2, 3], πρώτον γιατί δεν θεωρούν το συγκεκριμένο ενυδρείο αληθινό καταφύγιο, και δεύτερον γιατί μια τόσο μακρινή μεταφορά κρίνεται επικίνδυνη για τα δελφίνια.
"Εάν το αίτημα υλοποιηθεί, τα 5 δελφίνια θα υποβληθούν σε μία δύσκολη και επώδυνη μεταφορά 10.000 χιλιομέτρων, για να εγκλωβιστούν ξανά, για το υπόλοιπο της ζωής τους, σε τσιμεντένιες δεξαμενές σε μία αστική περιοχή", επισημαίνει μεταξύ άλλων, σε ανακοίνωση του το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας "Αρχιπέλαγος"****...
"Ανάμεσα στα μέλη της ΕΑΖΑ δεν γίνονται αγοραπωλησίες", δηλώνει στην ανακοίνωση του το Αττικό Πάρκο... "Πιστεύουμε ακράδαντα ότι, παρά τις αντιδράσεις μερίδας ακτιβιστικών οργανώσεων, τα δελφίνια μας αποτέλεσαν για περισσότερο από μια δεκαετία άξιους πρεσβευτές της ανάγκης προστασίας του είδους, για πάνω από 4 εκατομμύρια μικρούς και μεγάλους επισκέπτες που είχαν την ευκαιρία να τα θαυμάσουν από κοντά"... σημειώνει. Το θέμα όμως δεν είναι αν τα "πιστοποιημένα ζωολογικά πάρκα της EAZA" (τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- θανατώνουν έως και πέντε χιλιάδες υγιή ζώα κάθε χρόνο, καθ' υπόδειξη των επιστημόνων τους) πραγματοποιούν αγοραπωλησίες ή όχι. Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν υπάρχουν πιστοποιημένοι και μη, "καλοί" και "κακοί" ζωολογικοί κήποι. Το πρόβλημα είναι ότι η αιχμαλωσία -την οποία οι επιχειρηματίες αποκαλούν "φροντίδα"- είναι εντελώς ασύμβατη με την ευζωία των θαλάσσιων θηλαστικών.
Οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία, επιμένουν να παριστάνουν τον Νώε επικαλούμενοι την "διατήρηση των ειδών", όμως η διατήρηση των ειδών δεν μπορεί να συμβαδίζει με την λεηλασία των βιοτόπων τους, και η κατανόηση της πολυπλοκότητας που εμπεριέχει η φύση προϋποθέτει σεβασμό, όχι γελοιοποίηση ούτε υποταγή. Η αναπαραγωγή κητωδών στην αιχμαλωσία (δελφίνια, όρκες και μπελούγκες) δεν μπορεί να εξυπηρετήσει καμία διατήρηση, εκτός από την διατήρηση της ίδιας της αιχμαλωσίας και της ζήτησης ενός κοινού που δεν επισκέπτεται τα δελφινάρια για να μορφωθεί αλλά για να διασκεδάσει.
Δυστυχώς, κάποιες αντιλήψεις για την αντιμετώπιση της άγριας ζωής έχουν μείνει πολλά χρόνια πίσω, και κάποιες από τις δυστυχίες που δημιουργήσαμε δεν είναι εύκολο να διορθωθούν. Η μετάβαση από την δεξαμενή στην θάλασσα είναι μια διαδικασία πάρα πολύ δυσκολη, εξαιρετικά δαπανηρή και συχνά ακατόρθωτη. Τα κητώδη που έχουν μείνει πολλά χρόνια στην αιχμαλωσία ή έχουν γεννηθεί μέσα σε αυτήν, δεν είναι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) απελευθερώσιμα και έτσι, όταν κλείνει ένα δελφινάριο, τα δελφίνια μεταφέρονται σε κάποιο άλλο. Μέχρι να δημιουργηθούν και να λειτουργήσουν, σε διάφορες χώρες του κόσμου, αληθινά καταφύγια που θα μπορούν να προσφέρουν μια ελάχιστη "αποζημίωση" σε πρώην αιχμάλωτα κητώδη, χωρίς να παραπλανούν αυτούς που ενδιαφέρονται να τα γνωρίσουν πραγματικά, η εκμετάλλευση των ζώων θα εξακολουθεί να συνοδεύει την παραπληροφόρηση (και την εκμετάλλευση) των ανθρώπων.
Προκειμένου για ζώα της στεριάς, σε διάφορες χώρες του κόσμου υπάρχουν, εδώ και πολλά χρόνια, κέντρα περίθαλψης και αποκατάστασης, όπως καταφύγια για αρκούδες, πρωτεύοντα, ελέφαντες και μεγάλα αιλουροειδή. Η δημιουργία καταφυγίων για ζώα της θάλασσας είναι μια πολύ μεγάλη αναγκαιότητα, μια νέα προοπτική και ένα νέο όραμα για πολλούς, και μακάρι να γινόταν να διακριθεί η χώρα μας με μια τόσο σπουδαία πρωτοπορία.
Αν και η Ελλάδα είχε προηγηθεί (από το 2012) θεσμοθετώντας την απαγόρευση της χρησιμοποίηση ζώων σε θεάματα, η Γαλλία έκανε πρόσφατα ένα βήμα παραπέρα, απαγορεύοντας εντελώς την κατοχή κητωδών σε αιχμαλωσία από τις 31 Δεκεμβρίου 2026 και μετά. Μακάρι και οι χώρες που υπολείπονται να ακολουθήσουν. Μακάρι να γίνει ένα βήμα παραπέρα και στην Ελλάδα, όπου αποδεικνύεται πως ένας Νόμος ψηφισμένος πριν από 13 χρόνια, δεν κατάφερε να προστατέψει κανένα δελφίνι τελικά.
Photo1: Αεροφωτογραφία δεξαμενών του ΑΖΠ και του Clearwater Aquarium
Photo2: Άποψη του καταφυγίου στους Λειψούς (Aegean Marine Life Sanctuary)
Photo3 και Photo4 από μεταφορά δελφινιών του Αμερικανικού Ναυτικού at transport-dolphins
Photo5: Δελφίνι στο Αττικό Πάρκο
Photo6: Δελφίνι στο Ντουμπάι
Δείτε επίσης: Από τα Σπάτα στην Φλόριντα: το παρασκήνιο της μεταφοράς και η μοίρα των αιχμάλωτων δελφινιών
Σχετικός σύνδεσμος: From tank to tank: σκέψεις για την μεταφορά πέντε δελφινιών από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στην άλλη άκρη της γης [ https://www.facebook.com/groups/130238410344277/permalink/9522594597775231/ ]
Παραπομπές:
*Η ελεγχόμενη απελευθέρωση σε θαλάσσια καταφύγια [βλ. DOLPHIN SANCTUARY PROJECT] αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετεί: να προσφέρει σε κητώδη που ΔΕΝ είναι απελευθερώσιμα (κατεστραμμένα από χρόνια αιχμαλωσίας, ανάπηρα κλπ) μια σχετική ποιότητα ζωής σε ένα περιβάλλον όσο γίνεται πιο φυσικό. Προκειμένου για τα δελφίνια και τα άλλα κητώδη, αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε έναν περίκλειστο χώρο ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ. Στις δεξαμενές, δεν υπάρχει απολύτως κανένα ερέθισμα, και τα δελφίνια υποφέρουν από αισθητηριακή αποστέρηση. Αν φορέσεις μια μάσκα και κολυμπήσεις μέσα σε μια δεξαμενή, δεν θα δεις απολύτως τίποτα εκτός από το τσιμέντο που υπάρχει εκεί, όπως λέει και ο Ric O'Barry. Τα δελφίνια κοιμούνται μόνο με τον μισό τους εγκέφαλο. Όταν το ένα τους εγκεφαλικό ημισφαίριο ξεκουράζεται, το άλλο πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση γιατί αλλιώς θα πνιγούν. Γι' αυτό και τα δελφίνια δεν ονειρεύονται. Ένας ελέφαντας, ένα λιοντάρι ή οποιοδήποτε άλλο αιχμάλωτο ζώο της στεριάς, μπορεί τουλάχιστον να κοιμηθεί και να ονειρευτεί την ελευθερία του. Ένα αιχμάλωτο δελφίνι δεν μπορεί ούτε καν να ονειρευτεί, όπως λέει και ο διευθυντής του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας, Θοδωρής Τσιμπίδης.
****Fb, kosmodromio, greenagenda, rosa, irafina,avgi
https://x.com/KPrimikiri/status/1886986646320472325
v. V. C.
Το βίντεο που ακολουθεί είναι μια απάντηση στον ισχυρισμό πως καταφύγιο στους Λειψούς "δεν υπάρχει". Το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με θέμα το Καταφύγιο Θαλάσσιας Ζωής Αιγαίου έχει βραβευθεί ως "Best Heroic Act of Environmental Stewardship" (Καλύτερη Ηρωική Δράση για την Προστασία του Περιβάλλοντος), στο 4o World Whale Film Festival, στο Μάουι της Χαβάης. Έχει επίσης προβληθεί στο 14ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών στο Los Angeles (2020), ως παραγωγή της "Clawed Hat Films", που δραστηριοποιείται με έδρα την Νότιο Αφρική. Ποιοι εμποδίζουν λοιπόν την ολοκλήρωση αυτής της θαυμάσιας πρωτοβουλίας και γιατί;
https://www.facebook.com/Archipelago.gr/videos/231598638786751/
https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=1042457511258315&id=100064822265045
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Αναδημοσίευση από greekreporter.com
The world’s first permanent sanctuary for dolphins that have been rescued from captivity founded by the Archipelagos Institute of Marine Conservation has been almost complete for some time. Yet, according to the institute, Greece’s Ministry of the Environment and Energy, responsible for issuing the relevant permits has been failing to do so for almost seven years.
The issue of the sanctuary’s operation came to the spotlight again, after Greece’s main zoo announced on Wednesday, January 22, that it would send its five captive dolphins to a Florida aquarium in the United States. Animal activists in Greece and the United States have been calling for the animals to be transferred to the Lipsi sanctuary, instead of spending the rest of their lives in another tank.
According to Archipelagos, the institute has been applying for the permit of operating the marine mammal care cen byter, which is a prerequisite in order to get the dolphin sanctuary permit, since 2018. According to documents seen by Greek Reporter, the institute got the first, written response from the ministry six years later and almost five months after the fifth request.
While Greece is notorious for its unrelenting bureaucracy, Thodoris Tsimpidis, the director of Archipelagos, says that in the case of the sanctuary, the problem goes beyond that. He tells Greek Reporter that the delay comes from ”specific, lower-level ministry employees,” who he alleges are “part of a system that opposes the establishment of the sanctuary.” He further claims that at least one of them has connections to marine parks.
While stressing that there is no political expediency, Tsimpidis says issuing the permit has been festering under a number of different leaderships at the ministry. “The trick is to exhaust the time,” he tells Greek Reporter. “In essence, they are nibbling on time because it’s not that they they cannot issue the permit, but they can delay it. You raise some doubts, you tell the minister ‘they have some issues,’ the minister tells us ‘you’re doing great, you’ll overcome the problem.’ And we say ‘but we don’t have that problem!”
In a question by Greek Reporter to Greece’s Ministry of the Environment and Energy regarding the delays for the dolphin sanctuary and the allegations against some of its employees, the ministry said in a statement that the relevant authorities are looking into the case and that a decision will be made soon. “The initial application of the NGO Archipelagos-Institute for Marine Conservation regarding this case was submitted in 2018, without being complete and with serious missing points on various levels. After the beginning of 2024, the pending process moved on significantly… A decision is expected to be issued soon for the next steps,” the statement reads.*
In a notorious case near Athens in 2022, a sick beaked whale was stranded on a beach and, on live TV, was given by veterinarians medication through IVs fit for a pet and not a marine mammal. After it was released in the open sea, it was found dead a few days later.
https://youtu.be/iLFXFw6FGaA?si=NThG8w7FoNU4x5uX
The Aegean Marine Life Sanctuary on Lipsi will be of unique global significance as the first of its kind, providing both a veterinary clinic and rehabilitation center for sick and injured marine animals, such as dolphins, seals, and turtles. It will also function as a sanctuary for formerly captive dolphins who could thrive in a natural environment.
The marine life sanctuary, constructed solely on private funds, has a vast team of international experts on marine life, including veterinarians, biologists and scientists from countries such as the United States, Germany, Italy and New Zealand. It was created in the hope of providing these rescued creatures a safe haven to live out their lives, as well as to end the exploitation of the intelligent mammals in zoos and marine parks around the world.
The location of the Aegean Marine Life Sanctuary (AMLS) in the elongated, fjord-like gulf of Vroulia Bay also provides safe shelter with minimal external interferences, natural waters with high biodiversity, and both shallow and deeper locations within an area many times larger than the largest dolphin pool.
“Once we get the permit, we can become operational in a few months,” Tsimpidis says. “Two thirds of the work have already been done by nature itself and everything is ready.”The sanctuary will operate with a well-equipped care center, combining innovation with high standards of animal welfare, in a pristine and highly biodiverse bay located far out of reach of human interference.
The transfer of Greece’s captive dolphins to an aquarium across the Atlantic Ocean has been fueling a controversy along with an outcry. The Clearwater Marine Aquarium has applied for a federal permit to import the dolphins from Greece. The application was submitted last month to the National Oceanic and Atmospheric Administration Fisheries and is open to public comment until February 3, 2025.
Ric O’ Barry, a former dolphin trainer turned activist, and founder of the Dolphin Project, a non-profit dedicated to the protection of dolphins, along with other animal rights groups have launched an international appeal urging “everyone to immediately voice opposition to this transfer.” The Panhellenic Federation for the Environment and Animal Rights has also been calling on the Ministry of the Environment and Energy to block the transfer and ensure that the dolphins are moved to a sanctuary in Greece.
At the same time, the operation of the sanctuary on Lipsi is beginning to be heard amid Greece’s halls of power. Giorgos Amyras, an MP recently sworn in with the ruling New Democracy party and a former deputy Minister of the Environment and Energy with a focus on the protection of the environment, is well-aware of the case. He tells Greek Reporter that issuing the permit for the sanctuary is now his main concern.“What we started during our term as a deputy minister has now become a leading responsibility,” he tells Greek Reporter, “so that Archipelagos gets the permit in order to operate and so it can fully unfold its potential to care for and host marine mammals.”
“Clearwater Marine Aquarium isn’t a dolphin sanctuary other than in name,” O’ Barry told Animals 24-7 via email. “It’s a huge concrete building with concrete and glass holding tanks inside the belly of the facility,” dominated by a souvenir store and a restaurant.
The chief zoological officer for the Florida aquarium, James Powell told Josh Rojas of the local ABC news affiliate that “We need additional animals there with our current animals to provide the social makeup that you would typically see in a wild population. So that’s kind of driving this.” Dr. Powell explained that the aquarium would not be “buying” the Attica Zoo dolphins but would be paying their relocation expenses. “We’re trying to do the right thing here in terms of providing these animals a forever home,” insisted Dr. Powell. “This potentially is a very positive situation. We want to provide the best care that we can. We’re a science-based research conservation base.”
O’ Barry, along with many other animal activists and organizations, dismisses those claims, suggesting “a much more humane alternative would be to take the dolphins directly to the Greek island of Lipsi or Crete,” a maximum distance of under 200 miles, “where they can live out the rest of their lives in peace and dignity.”
*The full statement by Stathis Stathopoulos, Secretary General for Forests at the Ministry of the Environment and Energy to Greek Reporter: “The initial application of the NGO Archipelagos-Institute for Marine Conservation regarding this case was submitted in 2018, without being complete and with serious missing points on various levels. After the beginning of 2024, the pending process moved on significantly: after mutual communication between the Secretariat General and the Secretariat General for Forests with those applying, within 100 days from the latest communication with the NGO, [the case] was discussed, examined and a decision was issued by the relevant, primary committee, of which the applying party was notified a few weeks later in order to complete their application file.
It is noted that for granting the permit or not, an indispensable requirement is for the case to be examined by the Central Advising Committee for a KE.P.E.A.P. (Wildlife Care Center), which is independent and is comprised of distinguished scientists and representatives from different sectors aside from the general government and which, obviously, is not making its decisions under pressure from publications and articles.
The issue of the permit for the center at Lipsi has been included in the agenda and is due for a final decision as soon as possible after being examined during the meeting of January 8, 2025. A decision is expected to be issued soon for the next steps.”
Source: https://greekreporter.com/2025/01/24/dolphin-sanctuary-greece-remain-limbo/ at Animal Rights -- κοινοποίηση
Δείτε επίσης:
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
