Διαστήματα Ηλιοφάνειας: Σε (ανα)γνωρίζω από την όψη...

Δεν ανήκω σε κείνους που ψάχνουν να βρουν μόνο αρνητικά στις επίσημες εκδηλώσεις, ούτε σ' αυτούς που μένουν ασυγκίνητοι κατά τις εθνικές επαιτείους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα βρήκα στις εκδηλώσεις για τα 200 Χρόνια από την Έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης (Greece 2021) πολλά θετικά, αν εξαιρέσουμε, μεταξύ άλλων, το μενού στο προεδρικό μέγαρο (photos) με τις... "γεύσεις ταπεινές" (!) που περιελάμβαναν "μπισκότο ζυμωμένο με μελάνι σουπιάς" (ήμαρτον!), "κρέμα λευκού ταραμά" (γιατί όχι παραδοσιακή ταραμοσαλάτα;) και "κιμά γαρίδας" (έλεος!). Αν και κατά βάθος καταλαβαίνω ότι είμαι αμετανόητα καλοπροαίρετη, πιθανότατα μάλιστα αφελής και ανόητη, παρακολούθησα με συγκίνηση την παρέλαση, όπως μεταδόθηκε από την ΕΡΤ και ανέβηκε στο κανάλι του πρωθυπουργού.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μουσικός για να ενοχληθεί... Ο οιοσδήποτε έχει πάει, αν όχι στο ωδείο, τουλάχιστον στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, διαθέτει στοιχειώδη ευαισθησία, αν όχι σε όλα τα ακούσματα, τουλάχιστον στις δύο πρώτες στροφές του εθνικού μας ύμνου εις την ελευθερίαν. Και είμαι απολύτως βέβαιη ότι οποιαδήποτε σχολική χορωδία, διαλεγμένη στην τύχη, θα ηχούσε πολύ καλύτερα φτάνοντας στ' αυτιά εκατομμυρίων ακροατών της υφηλίου. Προσωπικά, δεν με ενοχλεί τόσο που η Ελλάδα, στην επέτειο των 200 χρόνων από την ανεξαρτησία της, "πρόδωσε την καλλιτεχνική της υπόσταση σε παγκόσμια κλίμακα", όπως επισημαίνει και η Ελένη Καραϊνδρου (i). Ούτε που "ντροπιάζει αυτούς που υπηρετούν την τέχνη", όπως σχολιάζει ο τενόρος Νικόλας Σπανός (ii). Εκείνο που με ενοχλεί και με εξοργίζει αφάνταστα όμως είναι η συστηματική και κατ' εξακολούθηση προβολή της απόλυτης μετριότητας (ή ακόμη και του απολύτως τίποτα), ο άκριτος μιμητισμός και η επιμονή στην υποστήριξη και αναπαραγωγή αυτού του τίποτα, σε βαθμό που προκαλεί τον κοινό νου και το όποιο υγιές αισθητήριο έχει απομείνει στον κοινό άνθρωπο, τον οποίο απροσχημάτιστα απαξιώνει και υποβιβάζει, για λόγους απροκάλυπτα ευτελείς. Με ενοχλεί η συστηματική και κατ' εξακολούθηση (αντι)εκπαίδευση του κοινού μυαλού, έτσι ώστε να μάθει να μην αναγνωρίζει και να μην κρίνει πια, αλλά να δέχεται και να ανέχεται το μέτριο ως κάτι το εξαιρετικό, και το τίποτα ως αξία. Πόσο μάλλον όταν η μετριότητα υποστηρίζεται και αναδεικνύεται με τις ευλογίες μιας κυβέρνησης που (είτε το πουλάει λόγω θράσους, είτε το πιστεύει λόγω βλακείας) επαγγέλεται ότι υποστηρίζει την αριστεία.

Και βεβαίως, πολύ μικρή σημασία για τους πολλούς έχει αυτό που μπορεί να ενοχλεί εμένα ή τον οποιονδήποτε άλλον προσωπικά. Γιατί δεν πρόκειται για την ατομική δυσανεξία του καθενός. Δεν πρόκειται για ζήτημα δυσανεξίας στην υποτίμηση και τον υποβιβασμό της μέσης νοημοσύνης, ή δυσανεξίας στα "δήθεν", ούτε καν μόνον για ζήτημα καλαισθησίας ή αισθητικής. Και γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνον αισθητικό, ούτε μόνον ηθικό, είναι πρόβλημα επιλογών. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τα κριτήρια των επιλογών που κάνει, ή που επιλέγει να αναθέσει σε κάποιους άλλους να κάνουν, ένας ολόκληρος κυβερνητικός μηχανισμός. Επιλογές που μπορεί να αφορούν στον πολιτισμό, την οικονομία, το περιβάλλον, την παιδεία, την υγεία. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τις πολιτικές επιλογές που καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Έχει να κάνει επίσης με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες πιθανότητες επιλογής των κατάλληλων ανθρώπων στην κατάλληλη θέση, και των πραγματικά άριστων που ενδεχομένως παραμερίζονται για να περάσει ένα πλήθος από επιλεγμένες μετριότητες και μηδενικά. Μετριότητες που, αφ' ότου επιλεγούν, "καβαλάνε το καλάμι", και "μετριάζονται" ακόμη περισσότερο, χάνοντας ακόμα και την όποια συναίσθηση μεγέθους μπορεί να είχαν κάποτε για τον εαυτό τους.

Ποια είναι η "σοπράνο" (και μάλιστα "διεθνούς φήμης") που τόλμησε να πει "a capella" τον εθνικό ύμνο στην Ακρόπολη; Με ένα πολύ μικρό ψάξιμο, μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι, για μια ακόμα φορά, έχουμε να κάνουμε με ένα βιογραφικό κατασκευασμένο δια στρεβλώσεων, που κάνει το γύρο των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και αναπαράγεται με αντιγραφή και επικόλληση. Αν μάλιστα κάποιος ακούσει εκ των υστέρων την ίδια να περιγράφει την εμπειρία της, καθώς οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα επιμένουν να αναπαράγουν και να προβάλλουν την υποτιθέμενη επιτυχία της (σε μια τελευταία προσπάθεια να μας τρελάνουν), μπορεί και να την βρει μάλλον συμπαθή.

Ποιος όμως, πως και με ποια κριτήρια την επέλεξε; Την απάντηση δίνει ο διεθυντής της εφημερίδας "ΕΣΤΙΑ", Μανώλης Κοττάκης, που ομολογεί (χωρίς καμία απολύτως συναίσθηση) ότι η επιλογή έγινε από τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας Ελλάδας (ΓΕΕΘΑ), στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο, ο οποίος την επέβαλε στην επιτροπή λόγω "γνωριμίας". Σε ένα κείμενο απίστευτης μπουρδολογίας, αρλούμπας και ασυναρτησίας, ο αρθρογράφος, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι "η Αναστασία αγαπά πολύ τον εθνικό ύμνο... Τέκνο μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας (ο πατέρας της φίλος με τον Μίνωα Κυριακού)... Την ενθάρρυνα να καταθέσει την ιδέα της στην Εθνική Επιτροπή 'Ελλάδα 2021', η Γιάννα Αγγελοπούλου ενδιαφέρθηκε αμέσως, ένας γραφειοκράτης που παρέλαβε την πρότασή της χάθηκε μέσα στα 'γιατί' και τα 'διότι', ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος όμως κατάλαβε αμέσως και έτσι η Αναστασία έφθασε μέσω κάποιου γνωστού της έξω από την πόρτα του αρχηγού... Ο κύριος Φλώρος αποφάσισε... Και είμαι βέβαιος ότι και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ένοιωσε πως κάθε λέξη πού βγήκε από τα χείλη της Αναστασίας, η οποία φορούσε Zeus&Dion, ήταν μία λέξη που μας έστελναν οι πρόγονοί μας από εκεί πού βρίσκονται. Δεν μπορεί να μην σκέφτηκε ο Πρωθυπουργός τον Καζαντζάκη... "!! Διαβάστε περισσότερα εδώ: estianews.gr, e-tetradio.gr, facebook.com/EfimeridaEstia/photos, newsbreak.gr, Ευγενία Λουπάκη

Τα social media, και ειδικότερα το Facebook που (ακόμα δυστυχώς) παρακολουθώ, γενικώς "ξεφώνισαν". Πάμπολλοι όμως ήταν και αυτοί που συναίνεσαν σε μια ακόμα αθλιότητα, είτε αναπαράγοντας τυφλά, είτε πατώντας το κουμπάκι του "like" χωρίς καν να ακούσουν. Πολύ συχνά, βρίσκω την ψυχολογία της μάζας, ιδίως έτσι όπως άγεται και φέρεται στον κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας, τρομακτική. Ένα πράγμα φροντίζεις να μάθεις πώς έγινε, και καταλαβαίνεις με ποιον τρόπο μπορεί να γίνονται και τα υπόλοιπα. Έτσι λοιπόν, σε αυτήν την μεγάλη εθνική μας επαίτειο, μετά από το εντυπωσιακό τσαντάκι φουστανέλα που κοστίζει 380 ευρώ και... "αποδεικνύει ότι η μόδα λατρεύει την επανάσταση" (!), αξιωθήκαμε να το ζήσουμε κι' αυτό. Ήταν μια δοκιμασία, όχι όμως ιδιαίτερα σημαντική. Όταν ο πολιτισμός έχει σχέση με σκάνδαλα, αυτό κρίνεται μάλλον δευτερεύον, καθώς προέχουν άλλα σκάνδαλα, οικονομικά.

Για αυτούς που είχαν την τύχη να ΜΗ δουν και κυρίως να ΜΗΝ ακούσουν, παραπέμπω στο... εκτελεσθέν απόσπασμα του εθνικού ύμνου. Η εκτέλεση διαρκεί μόλις ένα λεπτό. Δείτε τη με τα ίδια σας τα μάτια και ακούστε τη με τα ίδια σας τ' αυτιά, εδώ: https://youtu.be/RrdEPRzW548 ή στο κανάλι της ΕΡΤ: https://youtu.be/pGAs-vEOVMI

Σχετικά