Πανωφόρι

 

Μένουμε συχνά σε μια σχέση, παρ' ότι ο άλλος δεν μας καταλαβαίνει, γιατί το ίδιο κάποτε οι γονείς μας δεν μας καταλάβαιναν. Μένουμε σε μια σχέση, παρ' ότι ο άλλος μας κακοποιεί, γιατί το ίδιο έκαναν κάποτε οι γονείς μας. Μένουμε σε μια σχέση, παρ΄ ότι ο άλλος ή εμείς δεν εμπιστευόμαστε, γιατί κάποτε οι γονείς μας δεν μας εμπιστεύτηκαν. Μένουμε σε μια σχέση όπου νοιώθουμε ανεπαρκείς να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του Άλλου που διαμαρτύρεται, γιατί το ίδιο ανεπαρκείς νοιώθαμε στην παιδική μας ηλικία και οι γονείς μας μας επέκριναν γι' αυτό.

Δυσκολευόμαστε να δεσμευτούμε σε μια σχέση, γιατί είμαστε ακόμη συναισθηματικά δεσμευμένοι με την μητέρα ή τον πατέρα μας ή γιατί ποτέ δεν τους νοιώσαμε να είναι σταθερά συνδεμένοι μαζί μας. Εγκαταλείπουμε πολύ συχνά διάφορες σχέσεις, σχεδόν προληπτικά, για να αποτρέψουμε να μας εγκαταλείψει ο Άλλος, όπως κάποτε νοιώσαμε πως μας εγκατέλειψαν οι γονείς μας.

Δεν ζητάμε βοήθεια από τον Άλλο, γιατί κάποτε μας έμαθαν πως αυτό ισοδυναμεί με απώλεια της αυτονομίας μας. Υποτασσόμαστε στο έλεος των αναγκών του Άλλου που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα του να τον υπηρετούμε, γιατί αυτός ήταν ο τρόπος μας να επιβιώσουμε στην παιδική μας ηλικία.

Αυτό το "έργο" ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Σ' αυτά τα νερά μάθαμε να κολυμπάμε και να νοιώθουμε οικεία, όσο κι αν πονάει. Λες και φορέσαμε κάποτε, όταν έκανε παγωνιά, ένα χοντρό πανωφόρι και μας φαίνεται αδιανόητο να το αποχωριστούμε ακόμη και τώρα που ήρθε το ενήλικο καλοκαίρι μας... και τώρα "σκάμε" ή ανάποδα, τώρα κρυώνουμε. Ό,τι βιώνουμε στο παρόν είναι, το πιο συχνά, μια αντήχηση του παρελθόντος.

Αντώνης Ανδρουλιδακης