Τον γυάλινο μου κόσμο έλα να δεις

 

Σήμερα, 6/02/25, θέλω να μοιραστώ: 

Ι. Λίγους στίχους από ένα τραγούδι

Σκάβαμε η κάθε μια μας χώρια 

μια λακκούβα σαν κρυφή φωλιά 

κι όλες τη στολίζαμε με σπόρια 

με φτερά, πανσέδες και κουμπιά. 

Έπρεπε μετά να σπάσω τζάμι 

για να τη σκεπάσω με γυαλί 

κι έλεγα μικρό παιδί τζιμάνι 

σ’ όποιον αγαπούσα πιο πολύ:

 "Έλα να δεις το γυαλί ντουνιά μου 

το γυάλινό μου κόσμο έλα να δεις

έλα να δεις το γυαλί ντουνιά μου 

που δεν τον έχει δει ποτέ κανείς"...

[Γυαλί ντουνιάς, από τον δίσκο "Το σ' αγαπώ μπορεί" της Δήμητρας Γαλάνη, 2004]

https://youtu.be/qYYpQlZJw2E?si=0s1rlzmACaNmKVc

https://youtu.be/7dki-s0ReC0?si=TR71Gs8ct6NvnV8G

 ΙΙ. Ένα απόσπασμα από φιλολογικό αποχαιρετισμό* γραμμένο από φιλόλογο πολύ νεότερης γενιάς -αν αυτό σημαίνει κάτι για νέους ανθρώπους που προσπαθούν να φτιάξουν το δικό τους παραμύθι...

ΙΙΙ. Μια φωτογραφία από μια εποχή που νοσταλγώ (2008)

**"Ταυτισμένη εν πολλοίς με τον αυτόνομο κόσμο που στήθηκε και πλαισίωσε την ραδιοφωνική εκπομπή της «Λιλιπούπολης», εισέρχεται σ’ ένα σύμπαν παραμυθικό, με ξεκάθαρες, ωστόσο, αναφορές στην καθημερινότητα και τον υπαρκτό «κόσμο» των μεγάλων. Μέσα από φαινομενικά αθώα παιδικά τραγούδια, διέρχονται ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και χρόνιων ελληνικών παθογενειών, ανθρώπινων σχέσεων, ανταγωνισμών ισχύος, χαμένων ονείρων και οραμάτων, πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, και υπαρξιακών αναζητήσεων. 

Η Κριεζή δομεί, ήδη από τη «Λιλιπούπολη», ένα ιδιόμορφο λεκτικό, με την κυριαρχία των χρωμάτων, των υποκοριστικών, των καθημερινών αντικειμένων που εξυψώνονται καλλιτεχνικά, με εμφανή πρόθεση να εξοπλίσει τη νεότερη γενιά με κοινωνική ευαισθησία και προσωπική αξιοπρέπεια, όπλα και εφόδια για τα χρόνια που έπονται στη ζωή τους, όταν πια η κυριαρχία του παραμυθικού στοιχείου ολοένα και θα βαίνει φθίνουσα", γράφει ο φιλόλογος και συγγραφέας Θάνος Γιαννούδης.

Και συνεχίζει: "Η Μαριανίνα Κριεζή, δόμησε έναν κόσμο ξεκάθαρα μεταμοντέρνο, όχι όμως στενά ατομοκεντρικό, μια πραγματικότητα που πάλλεται ανάμεσα σ’ έναν ιδιότυπα φωτισμένο μαγικό ρεαλισμό και στη φυγή προς το παραμύθι ως το μοναδικό χρονότοπο που καθίσταται ικανός να αποτελέσει αντίβαρο στη σκληρότητα των καιρών και των ανθρώπινων σχέσεων.

Οι παράλληλοι κόσμοι που δομεί, είτε παίρνουν τη μορφή της φανταστικής κοινότητας που διέπεται από τους πολύχρωμους κανόνες της είτε αφορούν τη διαφορετική χρωματοθεσία εντός των ρεαλιστικών ανθρώπινων σχέσεων, απέκτησαν εντέλει τέτοια λαϊκή απήχηση εξαιτίας ακριβώς αυτής της αυθεντικότητάς τους, της απλότητας και ρεαλιστικότητας του λεκτικού, καθώς και της χρησιμοποίησης καθημερινών, ακόμα και χθαμαλών λέξεων που φωτίζονται διαφορετικά, οδηγώντας συνεκδοχικά σε μια εναλλακτική αντιμετώπιση του άλγους της επιβίωσης. 

Οι φανταστικοί κόσμοι της καθίστανται οικείοι και προσβάσιμοι, μιλούν στις καθημερινές εμπειρίες και εκφράζουν τα όνειρα δεκάδων εγκλωβισμένων στην μετανεωτερική ατομικότητα μοναχικών υπάρξεων".