Ετικέτες

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021

Η στάμνα

  

(από μια μικρή συλλογή αδημοσίευτων διηγημάτων μου)

 


 

 

 

 

 

 

Το μεσημέρι, έκαναν όλα μια στάση στη βρύση.

- Πρώτη, Πρώτη, πατημένο τόπι!

- Δευτέρα, Δευτέρα, κόκκινη μαχαίρα!

- Τρίτη, Τρίτη, με την τρύπια μύτη!

  

- Σε ‘δε η μάνα σου Δεσποινάκι που είσαι μέσ’ στα χώματα; Και τα καινούργια σου παπούτσια γιατί δεν τα φορείς, έτσι ξυπόλητο πααίνεις στο σχολείο;

- Δεθτάθηκα και τα 'βγαλα.

- Πούναι το δόντι σου μωρή, τό 'φαε ο ποντικός, έ;

- Μού τό 'δεθε χτεθ με μια κλωθτή η μάνα μου και το τράβηκσε.

- Α, γιαφτό ψευδίζεις, ε;

- Εθύ πθεβδίδεις.

- Κράτα μου τον τέντζερη να δέσω τη στάμνα στην πλάτη κι' έναι βαργιά.

- Πριιίτθ!

- Γιά τ'ρα, γιά τ'ρα, το κακορίζικο μια σταλιά πράμα και βγάζει και γλώσσα.

 

Έστριψε φορτωμένη με τον τέντζερη και τη στάμνα να κατηφορίσει το μονοπάτι, ενώ το μελίσσι που ξεχύνονταν από το σχόλασμα βούιζε ακόμα. Μερικά μελισσόπουλα την πήραν στο κατόπι.

- Βιολέττα! Βιολέττα!

- Τι ναι μωρή;

- Την άρμεξες την κατσίκα;

- Σύρε να παίξεις και να μη σε νοιάζει τι έκανα γώ.

- Βιολέττα, Βιολέττα! Έχεις φάει σύκο ρόιδο και σταφύλι;

- Κάμε καλά πιδί μ!

- Συ κορόιδο και στα 'φίλει - συ κορόιδο και στα 'φίλει - συ κορό...

- Θυ κορόιδο και θτα 'φίλει – θυ κορόιδο και θτα 'φίλει - θυ κορό... τραγουδούσε και το Δεσποινάκι, και κούναε πέρα δώθε τα δαχτυλάκια, με τον αντίχειρα καρφωμένο στο μυτάκι του.

 

- Βιολέττααααα!!!

- Έρχομαι μάνα, τι ξεφωνίζεις;

- Μη μπα και νεραϊδιάστηκες μωρή και πα να μου κάψ’ς το σπίτ;

- Δεν ξέρω τι μού κρένεις.

- Τι να σού κρένω αρή που μάς εχτύπησε κεραυνός, δεν εμύρισες εσύ καπνό, ε;

- Από κάτω της παπαδιάς κάτι καίγεται.

- Ποιας παπαδιάς και μού πονεί το πόδι, κατέβα τον καταρράχτη να δείς τι φκειάνει η θράκα στο κατώι που θα με κάψεις ζωντανή!

- Ξέχασα το τσουκάλι με τα βλήτα.

- Για βλήτα έτρεχες αξημέρωτα στο περιβόλι, για μη μπά και νόμισες πως εκουφάθηκα επειδή μού εράισε ο γάιδαρος το ποδάρι, ε;

- Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω τέτοιαν ώρα.

- Την ώρα την κακιά σου ήθελες, για μπα και δεν ακούς που έχει βουήξει το χωριό να λέει;

- Το χωριό, φκειάνεις δε φκειάνεις, τέτοια λέει.

- Τα μυαλά στο κεφάλι δεν είχες από μικρή, λέω γω. Δεν κοιτάς να στρώσεις ριζικό και ξώμεινες στο ράφι, αυτό λέω γω. Τη μια μεγαλοπιάνεσαι, την άλλη νεραϊδοχτυπιέσαι. Σβήσε τι θράκα και μού πονεί το πόδι, ωωωχ...

  

- Τι χαλεύεις πάλι στο σπίτι του γεωπόνου αρή;  

- Κοίτα δουλειά σ’ εσύ!

- Γιά τ'ρα μυαλά! Σάμπως να σκιάχτηκες που μ’ είδες, για μού φάνηκε;

- Κοίτα δουλειά σου, είπα!

- Και σάμπως τι φαντάστηκες μωρ’ καψερή, ότι θ’ αφήσει τη γυναίκα του να πάρει εσένα για;

- Άμε στην κάμαρή σου κυρά μ, τι θέλεις από μένανε πρωί πρωί;

- Σάμπως δεν έρχεσ’ απ’ του γεωπόνου, θα με βγάλεις ψεύτρα;

- Ψεύτρα δε σε βγάζω, κι’ απέ; Είχα πάει να τού πλύνω τα σκουτιά.

- Γιά τ’ρα μυαλααά, κάμε καλά, στάλεγα εγώ, σύρε μωρή στον κάμπο να μαζέψεις τη φοράδα που λύθηκε! Αυτός αύριο μεθαύριο θα φύγει, γιά τ’ρα καλά λοιπόν, μη γκξεμυαλίζεσαι, τρελλή, έ τρελλή...

 

- Βιολέττα, μη μπά και ξέρεις πούν’ ο κυρ Αλέκος;

- Γιατί ρωτάς εμένα να σού πώ;

- Δεν ξέρω, πρώτη φορά αργεί, είχαμε κάμει συμφωνία ν’ ανταμωθούμ’ εδώ στις έξι μαζί με τον πρόεδρο και τον αρχιεργάτη.

- Κι’ απέ;

- Ε, δεν ήρθε.

- Και μένα γιατί με ρωτάς;

- Γιατί 'ναι ‘φτα η ώρα.

- Εφτά;

- Εφτά και τέταρτο. Και το ποδήλατό του είναι όξω από την πόρτα.

- Τού χτύπησες;

- Πολλές φορές.

- Ε κι απέ;

- Δε μού κρένει. 

 

Σήκωσε τα φουστάνια της κι έτρεξε σα να τη χτύπησε κεραυνός. Μπήκε στην άδεια σάλα, σφάλισε τα παράθυρα, αμπαροκλειδώθηκε στην κάμαρή της. Έβγαλε όλα τα ρούχα τελετουργικά. Έλυσε τα κοτσίδια κι έπιασε να χτενίζει τα μαλλιά της. Μία τα 'ριχνε πίσω και μία μπροστά. Κοίταζε το είδωλό της στον καθρέφτη. Της είχε πει πως ήταν όμορφη και δεν τον πίστευε. Πρώτη και τελευταία φορά που κοιτάζονταν έτσι.

Στήθη μικρά, σαν κακοφυτρωμένα λεμόνια.

- Γυναίκα είσαι συ μωρή, πώς θα βυζάξεις παιδιά; Καψερή ε καψερή... γύρισε η φωνή της μάνας της μέσα στο μυαλό δύο τρείς φορές σαν ηχώ.

Τα ‘κλεισε μέσ’ στις χούφτες της. Τα σκέπασε με τα μαλλιά της. Χάιδεψε τους στενούς γοφούς. Ζούληξε τη μύτη στο κρύο γυαλί. Κι έπειτα, γύρισε απότομα τη στροφή κι’ ο κόσμος θόλωσε. Πρώτα ήρθε η βροχή, μετά τα δάκρυα βράσανε και ο κόσμος καίγονταν. Ποιος κόσμος, όλα τελειώσαν, όλα λοιώσαν, δεν υπήρχε κόσμος. Έτσι τρελλαμένη και τυφλή σωριάστηκε μπρούμυτα στο κρεββάτι και την αλαφιάσαν οι λυγμοί. Από δεκάξι χρονώ είχε να κλάψει.

 

 ... «Τσιμπήματα φιλήματα, πάρε νερό και πλύνε τα»...

 

Στην Αστραλία να πάς, στην Αστραλία με τον αδερφό σου, δεν έχει το χωριό παιδιά της παντρειάς, φύγανε όλοι, τι να ζηλέψει από σένανε ο δάσκαλος, τα πλούτη για την ομορφιά σου, πρόσεχε κυρά μου, πρόσεξε γιατί θα σε γελάσει, πρόσεξε να μη σε ματαιώσει!

Και τη γέλασε. Τη ματαίωσε. Ματαιώθηκε. Ματώθηκε. Έκλαψε. Και μεγάλωσε. 

Και τώρα τι;

 

Τ’ όνειρο, τ’ όνειρο, άει βάει μάναμ... ήξερε, ξέρουν τα όνειρα.

- Φεύγω, πάω στη βρύση, τής είχε πεί.

- Άσε μου τη στάμνα όταν γυρίσεις, να σε θυμάμαι, του είπε κείνη και τον περίμενε. Αλλά δε γύρισε.

Τ’ όνειρο μάνα μ’, τ’ όνειρο, πάντα ν’ ακούς αυτά που λένε τα όνειρα.

 

Έναν αιώνα μετά, κάποιος τής χτύπησε την πόρτα.

- Άνοιξε, εγώ είμαι θειά.

Ήρθε ο αστυνόμος και τον βρήκαν κοιμισμένο στο κρεββάτι, της είπε.

- Πάνω στο τραπέζι το μεσημεριανό φαγητό, όπως τού το χες αφήσει, ούτε που τ’ άγγιξε, σκεπασμένο. Ήτανε σφαλισμένος από μέσα ο σύρτης. Τον σπάσανε και μπήκαν. Εγώ τον είδα για τελευταία φορά. Είσαι χλωμός τού είπα, μην πας για δουλειά, κάτσε στη δροσιά, να παίξουμε κανένα ταβλάκι. Κερνάω και ουζάκι πιο μετά. Κι’ άμα δε ντο θες, έχει γλυκό σταφύλι στο καφενείο, στον πλάτανο, σπιτίσιο, κουταλιά και σχώριο, σήμερα το’ βγαλε. Μού γέλασε, με χαιρέτησε κι’ έφυγε σαπάν την ανηφόρα. Αύριο τα ξημερώματα θα τον πάρουν στην Αθήνα.

 

Βουβάθηκε. Αγαλματώθηκε όπως την άλλη φορά, τότε που παντρεύτηκε ο δάσκαλος. Τώρα ήταν θάνατος, τότε ήταν γάμος. Δεν υπήρχε όμως καμία διαφορά. Πάγωσαν όλα μέσα της, μαρμάρωσε, ματώθηκε, ματαιώθηκε ξανά.

Ο ανηψιός τής τράνταξε τους ώμους. Τής έριξε και δυό μικρά μπατσάκια.

- Το γιατρό, πα νά βρω το γιατρό, ψιθύρισε κείνη σα συνήλθε, μόνο για μια στιγμή, μια τελευταία απόπειρα πριν την άβυσσο.

- Κάτσε κεί που κάθεσαι. Έχει δουλειά ο γιατρός. Είναι μαζί με τον πρόεδρο και τον αστυνόμο και γράφει. Εσύ τι θα πα να κάνεις μέσ’ στη μέση; Κάτσε κεί που κάθεσαι.

 

Κάθισε. Όλη τη νύχτα κάθονταν. Το κρεββάτι ξημερώθηκε μοναχό, στρωμένο κι’ άδειο. Προτού ξυπνήσει το χωριό, πήρε κι’ έσουρε τα πόδια της μέχρι το πράσινο σπίτι με τα κόκκινα κεραμίδια, το τελευταίο αριστερά. Εκεί που άρχιζε και τέλειωνε το βασίλειο και η φυλακή της. Στάθηκε ακόμα μια φορά, στρατιωτάκι αμίλητο, ακουνητο κι' αγελαστο, εκεί, στο όριo, εκεί που άρχιζε το αγνωστο και τελειωνε ο κοσμος. Εκεί, στο χωματόδρομο απ’ όπου μπαίναν όλα τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία. Εκεί που είχε καρφωμένη την ταμπέλλα με γραμμένο επάνω το όνομα του αγίου, το όνομα του χωριού. Από την μια μεριά γραμμένο σκέτο με γράμματα μπλε, κι από την άλλη με μία κόκκινη διαγώνια γραμμή να το διαγράφει. Εκεί που είχε κλεισει όλη της τη ζωή, αταξιδευτη. Εκεί τον είχε συναντήσει για πρώτη φορά. «Είμαι εγώ που θα σού δείξω πού θα μένεις», του είχε πει, κι' αυτός την ακολούθησε. 

Ήταν σοβαρός, δεν έδινε δικαιώματα, είχε όμως ένα παράπονο στο βλέμμα σαν μικρό παιδί που γυρεύει τη μάνα του. Του ‘φερνε νερό από τη βρύση. Του ‘πλενε τα ρούχα και του μαγείρευε. Αυτά της ζήτησε και αυτά έκανε. Ήταν σιχασιάρης κι' έπινε μονάχα από το δικό του ποτήρι που το σκέπαζε πάντα μ’ ένα μικρό πιατάκι στο τραπέζι της κουζίνας. Κι' από τη δικιά του στάμνα που την τύλιγε με βρεμμένο πανί. Δεν του έφερνε αντίρρηση. 

Εκεί τον είχε συναντήσει για πρώτη φορά, στο τελευταίο σπίτι, τελευταίο όταν φεύγεις και πρώτο όταν έρχεσαι. Έπαιξε λίγο με τη σκέψη. Τελευταίο – πρώτο, πρώτο – τελευταίο. Στην αρχή, το πρώτο με το τελευταίο φαίνονταν ίδια, πέρασαν κάμποσα χρόνια για να καταλάβει τη διαφορά.

Το πρώτο ήταν απόρριψη, πίκρα, ματαίωση. Το τελευταίο ήταν στο όριο, εκει οπου το νερό κρατιέται πάντα δροσερό. 

 

Πέρασαν κάμποσα χρόνια μέχρι να καταλάβει ότι ήταν ακόμα ζωντανή. Με κλεισμένο στην καρδιά της ένα ποτάμι αγριεμένο και βουβό, που ο χρόνος το ημέρωνε μέρα με τη μέρα μέχρι να το κάνει παραμύθι, και μία στάμνα, φυλαγμένη καλά στο πιο σκοτεινό και κρυφό της κελλάρι. Κι από τότε, κάθε μέρα, πήγαινε στη βρύση, τη γέμιζε, την έπαιρνε αγκαλιά και τη φάσκιωνε σα μωρό μ’ ένα βρεγμένο πανί για να κρατάει το νερό δροσερό. Χρόνια και καιρούς. Κάθε μέρα.

Όταν γέρασε για τα καλά, ανέβασε τη στάμνα και τη στόλισε πάνω στη σάλα. Έγινε της μόδας. Τώρα πια το νερό ήταν άφθονο και τρεχούμενο μέσα στα σπίτια, οι στάμνες ανασταίνανε γεράνια στις αυλές, άνθρωπος δεν πάταγε στη βρύση. Μόνο κάτι τουρίστες που στεκόνταν να διαβάσουνε κάτι γράμματα σκαλισμένα. «Επί δημάρχου... εν έτει»... Όμως αυτή, αν ήξερε γράμματα, άλλα θα 'γραφε πάνω στις πέτρες, αλλά δεν ήξερε. Δυό τάξεις είχε βγάλει μόνο απ’ το σχολείο. Στα μισά της Τρίτης Δημοτικού σταμάτησε.

Ο ζωντανός ο χωρισμός τις κομματιάζει τις καρδιές, οι ζωντανοί σπάνια κερδίζουνε συχώρια. Όμως ο θάνατος, για τα παραμύθια, είναι σαν το νερό για τα γεράνια. Τα δροσίζει, τα πραγματώνει, τα δικαιώνει, τα θεριεύει, τα ομορφαίνει, τα εξαγνίζει. Λες να ‘ναι αυτός ο λόγος που λένε έτσι το «αθάνατο νερό»; Ποιος να το ξέρει;

 

 

Λεξιλόγιο

για τ'ρα = για τήρα, κοίτα

καταρράχτης =άνοιγμα στο πάτωμα που οδηγεί στο κατώι. Σε άλλα μέρη λέγεται και γκλαβανή. 

κι' απέ = κι' έπειτα, και τι μ' αυτό

κρένει = κρίνει, λέει, μιλά, απαντά

σκουτιά = ρούχα 

φκειάνεις = κάνεις 

χαλεύεις = γυρεύεις, ζητάς

 


 

 

 

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου (3 βίντεο)

Ι. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου και οι ελεύθεροι σκοπευτές της Χούντας: Βίντεο από την εκπομπή του Χρίστου Βασιλόπουλου "Μηχανή του χρόνου", όπως μεταδόθηκε από την ΕΡΤ1 στις 28-01-2017

 https://youtu.be/jA__ZAVgAOQ

Το ίδιο βίντεο βρήκα επίσης κι' εδώ: https://youtu.be/dEhCDuDHpco

 

ΙΙ. Ένα από τα καλύτερα αφιερώματα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, με συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές και των δυο πλευρών, υπάρχει στην εκπομπή του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα (greek-movies) με τίτλο "Η αληθινή ιστορία της 17ης Νοέμβρη", που προβλήθηκε τον Νοέμβρη του 2002 και το βρήκα στο YouTube εδώ, εδώ και εδώ. Το αφιέρωμα ξεκινά από την 21 Απριλίου του '67, όταν οι φοιτητές είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο, και κορυφώνεται εφτά χρόνια αργότερα με την εξέγερση των φοιτητών στον ίδιο χώρο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το δεύτερο κομμάτι του αφιερώματος, με τα παρασκήνια που οδήγησαν στο κίνημα του Ναυτικού, τον Μάιο του '73, και τον διάλογο ανάμεσα στον Κυριάκο Σταμέλο (που διαπραγματεύθηκε την έξοδο των φοιτητών) και τον Μιχάλη Γουνελά (επικεφαλής του τανκ που έσπασε την πόρτα).

https://youtu.be/KFNwQ67DHKc

 

ΙΙΙ. Μέρες Πολυτεχνείου - Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα: Εκπομπή βασισμένη σε αρχειακό κινηματογραφικό υλικό της εποχής που αναφέρεται στα γεγονότα της νύχτας της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973 και σε όσα ακολούθησαν (από το αρχείο της ΕΡΤ)

 https://youtu.be/DZZ_9anWmwk

 

 

Υπάρχουν νεκροί στο Πολυτεχνείο;

Ψέμματα

Αλήθειες

Σημείο για την Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς

 

 

Το Πολυτεχνείο, η επέτειος κι' ο χαφιές που μας ακολουθεί (και μας λογο-κρίνει)

Αντιγράφω δημόσια ανάρτηση στο Facebook από Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου  (προσθήκη hyperlinks δικής μου επιλογής)



"Η επέτειος είναι μια υπόμνηση για τα μείζονα της εποχής. Κι από τα μείζονα το μέγιστο η ελευθερία να πληροφορούμαστε και να πληροφορούμε. Να μιλάμε και να μετέχουμε. Αυτό είναι σε ανοιχτή διακινδύνευση σήμερα, από μια βουλιμική πανοπτική κρατική εξουσία με ρίζες στο βαθύ κράτος, και από εταιρικά συμφέροντα σε διαπραγμάτευση και ώσμωση μαζί της. Όχι μόνο μιντιακά, και άλλα. 

 Σε τρεις ανθρώπους διαφορετικούς, σημερινούς, η σκέψη τούτη τη μέρα του Πολυτεχνείου.

Στην δημοσιογράφο του Alterthess, Stavroula Poulimeni, στην οποία η εταιρία Ελληνικός Χρυσός έκανε αγωγή με την οποία ζητάει υπέρογκη αποζημίωση γιατί απλώς δημοσίευσε την είδηση μιας καταδίκης της εταιρίας. Για την τακτική των SLAPP (Strategic lawsuits against public participation, Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού* - Β
λ. εξαιρετικό κείμενο του Stratis Bournazos).

Στον ερευνητή δημοσιογράφο Stavros Malichudis και το Solomon, που βρέθηκαν στο στόχαστρο της ΕΥΠ και των σκοτεινών μηχανισμών, με αφορμή ρεπορτάζ για έναν 12χρονο Σύρο πρόσφυγα υπό κράτηση στην Κω. Η υπόθεση ξυπνάει τις χειρότερες μνήμες αλλά δείχνει και το σκοτεινό μέλλον, φέρνει  οσμή από τον εφιάλτη του Snowden στη δική μας γειτονιά. (Βλ. θέση του Solomon για την υπόθεση -- lang=el)

Στην Ολλανδή δημοσιογράφο Ingeborg Beugel**που έπεσε θύμα δολοφονίας χαρακτήρα*** από φιλοκυβερνητικά μέσα, αλληλοτροφοδοτούμενα με τον ανώνυμο εσμό του διαδικτύου και πρόθυμους επώνυμους. Μια δυσάρεστη ερώτηση στον πρωθυπουργό γέννησε σεξιστικές συνυποδηλώσεις, εθνικιστικά και ρατσιστικά συμφραζόμενα, βρόμικα υπονοούμενα για άδηλους πόρους και σκοπούς.

Στους καιρούς της δυστοπίας ο πολιτικά ενοχλητικός γίνεται κοινωνικά λεπρός****. Αυτό, πείτε στην κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, θυμόμαστε σήμερα, μέρα που είναι. Εκείνη μπορεί να μην το θυμάται, δικαίωμά της είναι.
"

 

Την πρώτη φωτογραφία την βρήκα εδώ: facebook/story. Η δεύτερη είναι του Μάριου Λώλου (tvxs). 

 

 

Παραπομπές

*Η δικαστική αγωγή κατά της συμμετοχής του κοινού ή αγωγή εκφοβισμού έχει σκοπό να να λογοκρίνει, να εκφοβίσει και να φιμώσει τους επικριτές, επιβαρύνοντάς τους με δικαστικά έξοδα, μέχρι να εγκαταλείψουν την κριτική ή την αντίθεσή τους. Στις 25 Νοεμβρίου 2020, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα [europarl, lawspot], στο οποίο εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία για την κατάσταση της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης εντός της ΕΕ, στο πλαίσιο των καταχρήσεων και των επιθέσεων που εξακολουθούν να διαπράττονται κατά δημοσιογράφων και εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης σε ορισμένα κράτη μέλη, και κάλεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να θεσπίσει μέτρα κατά των πρακτικών SLAPP σε ολόκληρη την ΕΕ. Από το 2021, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει το ενδεχόμενο έγκρισης μιας οδηγίας κατά του SLAPP για την προστασία της ελευθερίας του λόγου των Ευρωπαίων πολιτών. [wikipedia]

 

**newsit, news247avgi 

soundcloud, Kontra News 10

"Μας αποκάλεσε ακροδεξιούς, ρατσιστές, Χρυσαυγίτες": Ο Δήμαρχος Ύδρας μηνύει την Ολλανδή δημοσιογράφο (έμφαση στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο!): athensmagazine

Ερώτηση Κούλογλου για την επίθεση και την μήνυση εις βάρος της Ingeborg Beugel: tvxs

Aristotelis Rigas, YouTube: https://youtu.be/rRm-cM6jb0c

 

***"Φασισμός είναι να σε ρωτούν δημοσίως για την ιδιωτική ζωή σου και να σε ανακρίνουν ιδιωτικώς για τις δημόσιες πράξεις σου." [Δημήτρης Μαρωνίτης, "Πολιτικό μανιφέστο για ιδιωτική χρήση" antikleidi, syspeirosiaristeronmihanikon, dinfo, vetonews, kathimerini, kedros]

 

**** efsyn, tvxs1, tvxs2

 

_________

update (lifo 21-11-21): "Εδώ δεν έχουμε μια λασπολογία μόνο από τα κάτω, δεν αναμοχλεύεται απλώς ο σκοτεινός μνησίκακος χυλός του διαδικτύου. Εδώ, ένα σύστημα από φιλοκυβερνητικά μέσα αλληλοτροφοδοτείται με τον ανώνυμο εσμό του διαδικτύου και πρόθυμους επώνυμους. Μαζί εκτελούν δολοφονίες χαρακτήρα εν ψυχρώ. Όποιος 'ενοχλεί' οδηγείται μεθοδευμένα σε κοινωνική αχρήστευση μέσω κυμάτων απαξίωσης που δημιουργούνται συστηματικά στις μάζες... Αν όσα αναφέρθηκαν δεν πείθουν τους δύσπιστους, ας ανατρέξουν στην ετήσια αναφορά των 'Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα' για την ελευθερία Τύπου... Η ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα κακοποιήθηκε ιδιαίτερα μέσα στο 2020 και βρισκόμαστε πλέον στην 70ή θέση, από την 65η [euronews, efsyn, topontiki]. "

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2021

Μη ανθρώπινα πρόσωπα: Σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και προκαταλήψεις

Τι σημαίνει η αναγνώριση των ζώων ως "μη ανθρώπινα πρόσωπα" από φιλοσοφική και νομική άποψη; Ποιες προκαταλήψεις του ανθρώπινου μυαλού και ποιες ψυχολογικές άμυνες εμποδίζουν την αποδοχή μιας τέτοιας θεώρησης;  Μπορεί, αξίζει και πρέπει να έχουν τα ζώα δικαιώματα πέραν της καλής μεταχείρισης από τους ανθρώπους; Πώς η έννοια της "προσωπικότητας" των μη ανθρωπίνων ζώων καθορίζει τον τρόπο με τον οποίον τα αντιμετωπίζουμε; Το θέμα παρουσιάζει η γνωστή για τις έρευνές της πάνω στην εξέλιξη του εγκεφάλου και της νοημοσύνης των κητωδών, των πρωτευόντων, των ελεφάντων αλλά και των "παραγωγικών" ζώων, νευροεπιστήμων Lori Marino, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Institute of Animal Law of Asia με την υποστήριξη του Center for Animal Law Studies, Lewis & Clark Law School

 

Nonhuman Personhood: Scientific Evidence v Cognitive Biases

  https://youtu.be/Ad6kYeQ8HNc

 

In this presentation, Dr. Lori Marino discussed the concept of nonhuman personhood from a philosophical and legal perspective focusing on the extensive scientific evidence that shows many animals meet the definition of personhood used in the law to protect human beings. She also discussed the ways human cognitive biases προκαταλήψεις και ψυχολογικές άμυνες που εμποδίζουν την αποδοχή and psychological defense mechanisms prevent nonhuman personhood from being accepted both legally and philosophically and why this concept is important for recognizing the independent rights of other animals beyond welfare. Dr. Lori Marino is a neuroscientist formerly on the faculty of Emory University known for her work on the evolution of the brain and intelligence in dolphins and whales, as well as primates, elephants, and farmed animals. She is also involved in various projects at the intersection of science and animal law and has worked closely with the Nonhuman Rights Project. This event was organized by the Institute of Animal Law of Asia, under the project "Enhancing Legal Regulations for Aquatic Animals in Kazakhstan." The event was supported and sponsored by the Center for Animal Law Studies, Lewis & Clark Law School.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2021

Δεν αρκούν οι εμβολιασμοί για συλλογική προστασία, προειδοποιούν οι επιδημιολόγοι

 Χωρίς μέτρα ΚΑΙ για τους εμβολιασμένους δεν θα καμφθεί η πανδημία


 

https://youtu.be/t8quHm2n110

https://www.tvopen.gr/watch/92734/oraellados122f112f2021

 

Αθηνά Λινού

  • Επιτρέπουμε συνωστισμό στα σχολεία και στα ΜΜΜ. Αυτονόητη η πολύ μεγάλη διασπορά rosaergasianet

 

  • Χωρίς μέτρα ΚΑΙ για τους εμβολιασμένους δεν θα έχουμε κάμψη της πανδημίας soundcloud -- podcasts

 
Ευάγγελος Αντώναρος: Δεν μπορούμε να λέμε στον
πληθυσμό πως μόνο με το εμβόλιο θα λυθεί το πρόβλημα (ηχητικό)

Βαγγέλης Βενιζέλος: Το μεγάλο πρόβλημα που έχει ο όρος "πανδημία των ανεμβολίαστων" είναι η αναπαραγωγή της ψευδούς και επικίνδυνης εντύπωσης ότι η πανδημία έχει πάψει να αφορά τους εμβολιασμένους. (6-11-11) protagon -- tanea

 

Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: Μετά από 1,5 χρόνο πανδημίας έφτιαξαν λίγες ΜΕΘ, οι οποίες φτιάχτηκαν πρόχειρα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περισσότεροι θάνατοι, ενώ ακόμα και οι καινούργιες ΜΕΘ που φτιάχτηκαν παραμένουν κλειστές pronewsavgi

Νίκος Καπραβέλος: Αντιμετώπισαν την πανδημία σαν μια προσωρινή κατάσταση, σαν να έλεγαν "νύχτα είναι θα περάσει"... ηχητικό

 

Δεν αρκούν οι εμβολιασμοί για συλλογική προστασία, προειδοποιούν οι επιδημιολόγοι ieidiseis, rizospastis