Όταν ήμουν παιδί, ονειρεύτηκα πως ήμουν κτηνίατρος... Σαν φοιτήτρια της κτηνιατρικής, άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και το μυαλό μου, να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα από την επιστήμη που έπρεπε να εφαρμόσω εξασκώντας αυτό το επάγγελμα. Η πορεία μου, μέσα από μεγάλες δυσκολίες και πολλούς αναγκαστικούς συμβιβασμούς, με έκανε πολλές φορές να αμφισβητήσω την ηθική του επαγγέλματος που είχα επιλέξει.
Μέσα μου βαθειά, μπορεί να ξέρω ότι οι προθέσεις μου ήταν πάντοτε αγνές και αγαθές, η ανάγκη της επιβίωσης όμως και οι σκληρές δοκιμασίες του εκπαιδευτικού προγράμματος που έπρεπε να περάσω, με έφεραν πολλές φορές στη θλιβερή θέση να παραδεχτώ ότι είχα προδώσει τα συναισθήματα της συμπόνοιας και της αγάπης μου για τα ζώα.
Αργότερα, στην καθημερινή επαγγελματική μου ζωή, αναγκάστηκα να έρθω και πάλι σε σύγκρουση με την ανάγκη της επιβίωσης πολλές φορές. "Ένας από τους πρώτους πελάτες που διάβασε την ταμπέλλα του ιατρείου μου και μπήκε, κρατώντας το σκύλο του από το λουρί, με ρώτησε αν έκοβα αυτιά και ουρές. Όταν απάντησα πως 'όχι, δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο ποτέ', κατάλαβα πως θύμωσε. 'Δε σκοπεύω να επιστρέψω στο σπίτι χωρίς να έχω κόψει την ουρά και τα αυτιά του σκύλου', μού είπε. Ύστερα όμως, είδε το ύφος μου και κατάλαβε. 'Σκοπεύεις να με καταγγείλεις στην αστυνομία;', ρώτησε στεγνά. Με όσο περισσότερο σταθερή φωνή μπορούσα, τού απάντησα 'ναι' και κινήθηκα πλησιάζοντας το τηλέφωνο. Γύρισε την πλάτη του κι' έφυγε, όμως, από τότε, κάθε φορά που περνάω έξω από το σπίτι του - μένει κοντά μου, λίγα τετράγωνα πιο πέρα - ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου, καθώς βλέπω το σκυλί να παίζει στην αυλή του χωρίς αυτιά και ουρά", διηγείται η νεαρή κτηνίατρος Lynn Henderson στη διαδικτυακή της σελίδα Vetethos.
"Εσείς οι κτηνίατροι που αγαπάτε τα ζώα, είστε χορτοφάγοι;" Αυτή είναι μια ερώτηση που γνωστοί και φίλοι μού κάνουν συχνά, ειδικά τα τελευταία χρόνια. "Κάθε άλλο", είμαι υποχρεωμένη να απαντήσω ειλικρινά. Οι περισσότεροι κτηνίατροι είναι κρεατοφάγοι. Ξέρω ότι οφείλω να σεβαστώ τις διατροφικές συνήθειες του καθενός, βρίσκω όμως ότι αυτό αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση. Ξοδεύουμε μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να τα θεραπεύσουμε, να ανακουφίσουμε τον πόνο της αρρώστειας τους και να γιατρέψουμε τα τραύματά τους. Ξενυχτάμε διαβάζοντας και παρακολουθώντας την ιαματική διαδικασία που σαν θαύμα διατρέχει το σώμα τους, τους δίνουμε φάρμακα, περνάμε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας μαζί τους, με την ψυχή αδειασμένη πάνω στα χέρια μας, προσπαθώντας να εκτελέσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χειρουργικές επεμβάσεις. Κι' ύστερα, με τα ίδια αυτά τα χέρια, τα οδηγούμε στο θάνατο, γιατί δεν τα θέλει πια κανείς, ή γιατί είναι ζώα που χρησιμοποιούνται για τροφή και πρέπει να βάλουμε την υπογραφή μας, προκειμένου να οδηγηθούν στο σφαγείο. "Αξιοποίηση", έτσι τη λένε στην Ελλάδα τη σφαγή, πρέπει να σάς πω.
Αργότερα, στην καθημερινή επαγγελματική μου ζωή, αναγκάστηκα να έρθω και πάλι σε σύγκρουση με την ανάγκη της επιβίωσης πολλές φορές. "Ένας από τους πρώτους πελάτες που διάβασε την ταμπέλλα του ιατρείου μου και μπήκε, κρατώντας το σκύλο του από το λουρί, με ρώτησε αν έκοβα αυτιά και ουρές. Όταν απάντησα πως 'όχι, δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο ποτέ', κατάλαβα πως θύμωσε. 'Δε σκοπεύω να επιστρέψω στο σπίτι χωρίς να έχω κόψει την ουρά και τα αυτιά του σκύλου', μού είπε. Ύστερα όμως, είδε το ύφος μου και κατάλαβε. 'Σκοπεύεις να με καταγγείλεις στην αστυνομία;', ρώτησε στεγνά. Με όσο περισσότερο σταθερή φωνή μπορούσα, τού απάντησα 'ναι' και κινήθηκα πλησιάζοντας το τηλέφωνο. Γύρισε την πλάτη του κι' έφυγε, όμως, από τότε, κάθε φορά που περνάω έξω από το σπίτι του - μένει κοντά μου, λίγα τετράγωνα πιο πέρα - ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου, καθώς βλέπω το σκυλί να παίζει στην αυλή του χωρίς αυτιά και ουρά", διηγείται η νεαρή κτηνίατρος Lynn Henderson στη διαδικτυακή της σελίδα Vetethos.
"Εσείς οι κτηνίατροι που αγαπάτε τα ζώα, είστε χορτοφάγοι;" Αυτή είναι μια ερώτηση που γνωστοί και φίλοι μού κάνουν συχνά, ειδικά τα τελευταία χρόνια. "Κάθε άλλο", είμαι υποχρεωμένη να απαντήσω ειλικρινά. Οι περισσότεροι κτηνίατροι είναι κρεατοφάγοι. Ξέρω ότι οφείλω να σεβαστώ τις διατροφικές συνήθειες του καθενός, βρίσκω όμως ότι αυτό αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση. Ξοδεύουμε μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να τα θεραπεύσουμε, να ανακουφίσουμε τον πόνο της αρρώστειας τους και να γιατρέψουμε τα τραύματά τους. Ξενυχτάμε διαβάζοντας και παρακολουθώντας την ιαματική διαδικασία που σαν θαύμα διατρέχει το σώμα τους, τους δίνουμε φάρμακα, περνάμε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας μαζί τους, με την ψυχή αδειασμένη πάνω στα χέρια μας, προσπαθώντας να εκτελέσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χειρουργικές επεμβάσεις. Κι' ύστερα, με τα ίδια αυτά τα χέρια, τα οδηγούμε στο θάνατο, γιατί δεν τα θέλει πια κανείς, ή γιατί είναι ζώα που χρησιμοποιούνται για τροφή και πρέπει να βάλουμε την υπογραφή μας, προκειμένου να οδηγηθούν στο σφαγείο. "Αξιοποίηση", έτσι τη λένε στην Ελλάδα τη σφαγή, πρέπει να σάς πω.
Σάς ενοχλεί η βία προς τα ζώα; Σκεφτείτε...
Είναι προφανές ότι (στην Ελλάδα τουλάχιστον) η φιλοζωία νομιμοποιείται μόνον σε σχέση με τα λεγόμενα "ζώα συντροφιάς". Τα "παραγωγικά" μπορεί να συμπεριλαμβάνονται στις επιστημονικές, όχι όμως και στις φιλοζωικές μας ανησυχίες. Όπως δεν συμπεριλαμβάνονται και τα ζώα των ζωολογικών κήπων και των θεαμάτων, τα άλογα των ιπποδρομιών, τα ζώα που χρησιμοποιούνται για πειράματα στα εργαστήρια (όχι πειραματόζωα, όχι έτσι, "ζώα εργαστηρίου" μάς είπαν ότι πρέπει να τα λέμε), και τα "γουνοφόρα", που εντάσσονται και αυτά στον κλάδο των λεγόμενων "παραγωγικών". Και χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά, όπως επίσης και τη λέξη "λεγόμενα", για να τονίσω την διάκριση των ζώων στις διάφορες κατηγορίες, που έχει γίνει από τον άνθρωπο και την "επιστήμη", με βάση τη "χρησιμότητά" τους.
Μάς συγκινεί η περίθαλψη και η προστασία της άγριας πανίδας, λατρεύουμε τα ζώα και τα θέλουμε ελεύθερα. Ταυτόχρονα όμως οφείλουμε να πάμε όπου μάς καλέσουν και δεν μάς ενδιαφέρει αν ο ιδιοκτήτης του ζωολογικού κήπου είναι καλός ή κακός, νόμιμος ή παράνομος, ούτε ξεχωρίζουμε όμορφα ή άσχημα, νόμιμα ή παράνομα ζώα, αλλά τα βοηθάμε όσο περισσότερο μπορούμε όλα ανεξαιρέτως.
Μπορεί να διαφωνούμε με το κυνήγι, σεβόμαστε όμως τη βιομηχανία που έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτό, καθώς επίσης και τους εργαζόμενους που απασχολεί, και φυσικά θεραπεύουμε τα κυνηγόσκυλα. Μπορεί να διαφωνούμε με την ασυλοποίηση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς στα διάφορα "καταφύγια", ο δικός μας ρόλος όμως περιορίζεται μόνο στην κτηνιατριακή τους φροντίδα. Μπορεί να θέλαμε να βλέπουμε όλες τις αγελάδες ελεύθερες, να βόσκουν στον αγρό, σαν κτηνίατροι όμως οφείλουμε να υπηρετούμε την εντατικοποιημένη κτηνοτροφία. Θα θέλαμε όλα τα ζώα να πεθαίνουν ανώδυνα, βλέπουμε την αγωνία τους, ακούμε τις κραυγές τους στα σφαγεία, όμως τι να κάνουμε, υπάλληλοι είμαστε και μεις... Άλλωστε, κάπου στα φοιτητικά μας συγγράμματα, είχαμε διαβάσει ότι η κακοποίηση των ζώων προ της σφαγής αποφεύγεται γιατί δημιουργεί προβλήματα στο κρέας, και μάς καθησυχάζει ιδιαίτερα αυτό το ασύστολο ψέμμα.
Ξέρουμε πώς παράγεται το φουά γκρα, αν τύχει όμως και κάποιος πελάτης μάς το προσφέρει σαν δώρο, το αλείφουμε στο ψωμί μας και το τρώμε με μεγάλη ευχαρίστηση, γιατί είναι περιζήτητο και πανάκριβο και χαιρόμαστε όταν μπορούμε να το αποκτήσουμε δωρεάν.
Είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι. Στα Πανελλήνια Κτηνιατρικά Συνέδρια, έχουμε ειδικές συνεδρίες για την "ευζωία" όλων των ζώων, και φυσικά και των παραγωγικών. Μάς είπαν ότι η εντατική εκτροφή μπορεί να εξασφαλίσει και τη δημόσια υγεία και την ευζωϊα των ζώων, αν τηρούνται συγκεκριμένοι και αυστηροί κανόνες και αν διενεργούνται συνεχείς έλεγχοι από τις αρμόδιες αρχές. Όσο δεν ακούμε για διατροφικά σκάνδαλα, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Αν μάς την πέσει κανένας περίεργος, κανένας απ' αυτούς τους "ακραίους" χορτοφάγους ή vegan, τού λέμε πως "στην Ελλάδα, ασφαλώς και υπάρχουν μονάδες εκτροφής παραγωγικών ζώων που δεν είναι όπως θα έπρεπε, όπως σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν όμως και εξαιρετικές εκτροφές που θα ζήλευαν πολλές προηγμένες χώρες".
Μάς δίδαξαν ότι τα ζώα των εκτροφών δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες των ανθρώπων, όπως επίσης και τα ζώα των εργαστηρίων. Και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι και τα ζώα συντροφιάς, ανάγκες των ανθρώπων εξυπηρετούν και αυτά, και ότι οι κτηνίατροι οφείλουν να πειθαρχούν αδιαμαρτύρητα στις ανάγκες που επιβάλλουν τα εκάστοτε κυρίαρχα συστήματα, όπως και στις απαιτήσεις των ιδιοκτητών τους. Αν δεν το αντέχουμε αυτό, ας μην επιλέγαμε το συγκεκριμένο επάγγελμα και τη συγκεκριμένη επιστήμη - αυτό δεν μάς το δίδαξαν, το άφησαν όμως να αιωρείται σε κάθε μας βήμα, κάθε στιγμή, πάνω από το κεφάλι μας σαν απειλή.
Μάς συγκινεί η περίθαλψη και η προστασία της άγριας πανίδας, λατρεύουμε τα ζώα και τα θέλουμε ελεύθερα. Ταυτόχρονα όμως οφείλουμε να πάμε όπου μάς καλέσουν και δεν μάς ενδιαφέρει αν ο ιδιοκτήτης του ζωολογικού κήπου είναι καλός ή κακός, νόμιμος ή παράνομος, ούτε ξεχωρίζουμε όμορφα ή άσχημα, νόμιμα ή παράνομα ζώα, αλλά τα βοηθάμε όσο περισσότερο μπορούμε όλα ανεξαιρέτως.
Μπορεί να διαφωνούμε με το κυνήγι, σεβόμαστε όμως τη βιομηχανία που έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτό, καθώς επίσης και τους εργαζόμενους που απασχολεί, και φυσικά θεραπεύουμε τα κυνηγόσκυλα. Μπορεί να διαφωνούμε με την ασυλοποίηση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς στα διάφορα "καταφύγια", ο δικός μας ρόλος όμως περιορίζεται μόνο στην κτηνιατριακή τους φροντίδα. Μπορεί να θέλαμε να βλέπουμε όλες τις αγελάδες ελεύθερες, να βόσκουν στον αγρό, σαν κτηνίατροι όμως οφείλουμε να υπηρετούμε την εντατικοποιημένη κτηνοτροφία. Θα θέλαμε όλα τα ζώα να πεθαίνουν ανώδυνα, βλέπουμε την αγωνία τους, ακούμε τις κραυγές τους στα σφαγεία, όμως τι να κάνουμε, υπάλληλοι είμαστε και μεις... Άλλωστε, κάπου στα φοιτητικά μας συγγράμματα, είχαμε διαβάσει ότι η κακοποίηση των ζώων προ της σφαγής αποφεύγεται γιατί δημιουργεί προβλήματα στο κρέας, και μάς καθησυχάζει ιδιαίτερα αυτό το ασύστολο ψέμμα.
Ξέρουμε πώς παράγεται το φουά γκρα, αν τύχει όμως και κάποιος πελάτης μάς το προσφέρει σαν δώρο, το αλείφουμε στο ψωμί μας και το τρώμε με μεγάλη ευχαρίστηση, γιατί είναι περιζήτητο και πανάκριβο και χαιρόμαστε όταν μπορούμε να το αποκτήσουμε δωρεάν.
Είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι. Στα Πανελλήνια Κτηνιατρικά Συνέδρια, έχουμε ειδικές συνεδρίες για την "ευζωία" όλων των ζώων, και φυσικά και των παραγωγικών. Μάς είπαν ότι η εντατική εκτροφή μπορεί να εξασφαλίσει και τη δημόσια υγεία και την ευζωϊα των ζώων, αν τηρούνται συγκεκριμένοι και αυστηροί κανόνες και αν διενεργούνται συνεχείς έλεγχοι από τις αρμόδιες αρχές. Όσο δεν ακούμε για διατροφικά σκάνδαλα, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Αν μάς την πέσει κανένας περίεργος, κανένας απ' αυτούς τους "ακραίους" χορτοφάγους ή vegan, τού λέμε πως "στην Ελλάδα, ασφαλώς και υπάρχουν μονάδες εκτροφής παραγωγικών ζώων που δεν είναι όπως θα έπρεπε, όπως σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν όμως και εξαιρετικές εκτροφές που θα ζήλευαν πολλές προηγμένες χώρες".
Μάς δίδαξαν ότι τα ζώα των εκτροφών δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες των ανθρώπων, όπως επίσης και τα ζώα των εργαστηρίων. Και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι και τα ζώα συντροφιάς, ανάγκες των ανθρώπων εξυπηρετούν και αυτά, και ότι οι κτηνίατροι οφείλουν να πειθαρχούν αδιαμαρτύρητα στις ανάγκες που επιβάλλουν τα εκάστοτε κυρίαρχα συστήματα, όπως και στις απαιτήσεις των ιδιοκτητών τους. Αν δεν το αντέχουμε αυτό, ας μην επιλέγαμε το συγκεκριμένο επάγγελμα και τη συγκεκριμένη επιστήμη - αυτό δεν μάς το δίδαξαν, το άφησαν όμως να αιωρείται σε κάθε μας βήμα, κάθε στιγμή, πάνω από το κεφάλι μας σαν απειλή.
Αυτές είναι οι επίσημες θέσεις των κτηνιάτρων, και τις μεταφέρω σήμερα σε αυτό το μπλογκ, αντιγράφοντας συζητήσεις που έγιναν κατά καιρούς σε διάφορους διαδικτυακούς ή/και φυσικούς τόπους, με μετατροπή τους σε ενιαίο κείμενο. Και μπορεί να μην αποτελούν δικές μου θέσεις, ούτε και θέσεις του κάθε κτηνιάτρου ξεχωριστά και ατομικά, είναι όμως επίσημες, και τις αντιγράφω πιστά, έτσι όπως τις έχω συναντήσει κατά καιρούς, άμεσα ή έμμεσα καταγεγραμμένες.
 |
| http://tinyurl.com/cjfdl8n |
Όταν ήμουν παιδί και ξεγέννησα την πρώτη μου γάτα, ονειρεύτηκα πως ήμουν κτηνίατρος... Έπειτα, το όνειρο βγήκε αληθινό. Κι' έγινα. Κι' έπειτα, στην καθημερινή επαγγελματική μου ζωή, τα συναισθήματα της συμπόνοιας και της αγάπης μου για τα ζώα ήρθαν σε σύγκρουση με την ανάγκη της επιβίωσης πολλές φορές, από νωρίς. Κανένας φοιτητής κτηνιατρικής δεν παίρνει πτυχείο αν δεν περάσει ένα μεγάλο (ατέλειωτο) κομμάτι της ζωής του στα σφαγεία. Όλοι οι άνθρωποι υποχρεώνονται να κάνουν συμβιβασμούς, μέχρι να βρουν το μονοπάτι της επιστροφής που οδηγεί πίσω στον κόσμο των ιδανικών τους. Αν αντέξουν.
Photo1: εγώ κάπου 9 ετών με την πρώτη μου γάτα που την έλεγαν Ζουζού
Photo2: εγώ στην φοιτητική εστία Θεσσαλονίκης
Photo5: εγώ κάπου 7 ετών
Πηγές:
- Ζητείται κτηνίατρος χορτοφάγος
- Αιγύπτιος κτηνίατρος μιλά ανοιχτά για την κακοποίηση των ζώων στα σφαγεία
- Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...
- Σχόλια κάτω από μια τυχαία ανάρτηση
- Ο ρόλος των ζωολογικών κήπων...
- Η γούνα και η οικολογική της αξία
- Η επιτυχία της ημερίδας στην Καστοριά
- Βρήκα τυχαία μια μικρή αδελφή ψυχή στο διαδίκτυο
Σχετικοί σύνδεσμοι:
- ABOUT THE NO1 CAUSE OF ANIMAL CRUELTY TODAY
- "Fur is Green"...
- Animals in Entertainment
- I'm firing my vet
- Γιατί δεν πετούν τα πουλιά;
- I have seen another world
- Από το σταύλο, στο τραπέζι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου