Διάβασα για τον Έρωτα

 "Όπου κι' αν με πήγαν οι θεωρίες μου, διαπίστωσα ότι κάποιος ποιητής είχε πάει ήδη εκεί". -Sigmund Freud

 

 "For one human being to love another is perhaps the most difficult of all our tasks, the ultimate, the last test and proof, the work for which all other work is but preparation... Love is a high inducement to the individual to ripen, to become something in himself, to become world for himself for an other's sake, it is a great exacting claim upon him, something that chooses him out and calls him to vast things". Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet

 

• Το αντικείμενο του έρωτα επιλέγεται με τρείς ΜΗ συνειδητούς τρόπους. Μπορεί να ερωτευτούμε κάποιον που είναι σαν εμάς ή είναι όπως ήμασταν παλιότερα ή όπως θα θέλαμε να γίνουμε (ναρκισσιστικός τρόπος επιλογής). Μπορεί να νοιώσουμε έλξη από κάποιον που νομίζουμε ότι θα συμπληρώσει τα εσωτερικά μας κενά, για παράδειγμα την ανάγκη για την γυναίκα που μας τρέφει ή τον άντρα που μας προστατεύει (προσκολλητικός τρόπος επιλογής). Και πολύ συχνά επιλέγουμε να ερωτευτούμε τον άνθρωπο που θα μας ΞΑΝΑ-προκαλέσει ΤΟ τραύμα. Ένα τραύμα το οποίο δεν έχουμε μέχρι τώρα διαχειριστεί, και αναζητάμε την αναβίωσή του, με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα καταφέρουμε να το διαχειριστούμε και να το θεραπεύσουμε. Τα τραύματα ανάγονται συνήθως στην παιδική μας ηλικία και μπορεί να είναι εγκατάλειψη, απόρριψη, κακοποίηση, χειρισμός, υποτίμηση, ανεκπλήρωτη προσδοκία, βίωμα ντροπής ή ανεπάρκειας. Αναβιώνοντας το τραύμα, φαντασιώνουμε μια διαφορετική έκβαση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην επούλωση (επιλογή που θα εξασφαλίσει την επανάληψη του τραύματος). [από Μαρία Ρώτα] 

• Πάνω στο αντικείμενο του έρωτα αντανακλάται η λαχτάρα γι' αυτό που μας λείπει κι' αυτό που θα θέλαμε να ήμασταν. Στον έρωτα, η αγωνία της απώλειας καθορίζεται από την απουσία ("φοβάμαι να μη σε χάσω"), με την ευοίωνη προοπτική της αγάπης που έρχεται να καθοριστεί από την παρουσία ("χαίρομαι που σε έχω"). Είναι ωραίο ν' αγαπάς, αλλά και δύσκολο, το πιο δύσκολο ίσως από όλα τα ανθρώπινα εγχειρήματα, η έσχατη και πιο καθοριστική από όλες τις δοκιμασίες. Είναι έργο η αγάπη, ένα έργο για το οποίο όλα όσα προηγήθηκαν δεν ήταν παρά μια προετοιμασία. Η αγάπη είναι το ισχυρότερο κίνητρο για έναν άνθρωπο να ωριμάσει, να γίνει κάτι ο ίδιος μέσα του, να αποκτήσει δική του υπόσταση και να γίνει ένας ολόκληρος κόσμος για χάρη κάποιου άλλου. Είναι η απαίτηση που τον καθορίζει και τον ωθεί σε πράγματα σπουδαία. [από Μαρία Σαράντη]

 

• Αυτό που κράτησε ήταν αγάπη. Αυτό που πέρασε ήταν έρωτας. Και κείνο που δεν άρχισε ποτέ ήτανε ποίηση. [από Ανοικτή Βιβλιοθήκη]
  

 

• Λένε στην Κρήτη μια ιστορία συγκινητική. Σ' ένα απόμερο χωριό, δίπλα στη θάλασσα, ζει ένας γέρος με την γριά του. Το "έχει" τους λιγοστό. Μοναδική τους περι-ουσία ο Έρωτας τους και η ζωή που μοιράζεται. Ώσπου, μια άγρια μέρα, εμφανίζονται στον ορίζοντα πειρατές... Κανονικοί πειρατές. Με μαύρες σημαίες και με νεκροκεφαλές και τα τοιαύτα. Ζόρικα πράγματα, δηλαδή. Τρομάζει ο γέρος και παρακαλεί τη γριά να φύγουνε να σωθούνε. Μα αυτή ινάτι, να μην πάει πουθενά. Ατρόμητη. "Σώπα μωρέ, κι ήντα θα μας κάνουνε εμάς;" "Εκουζουλάθηκες γυναίκα;" αγωνιά αυτός. "Ούφου, ούφου" τον αποπαίρνει αυτή.  "Κι ανέ σε πιάσουνε, ανέ σε βιάσουνε;" επιμένει.  "Μα ήντα σου γροικώ και λες; Εμένα μπρε θα βιάσουνε; Γρά γυναίκα; Ναι, να με δούνε θέλει, ετσά απού 'γινα και να με βιάσουνε θέλει!" αυτοσαρκάζεται η γυναίκα. "Κι αν σε δούνε με τα δικά μου μάτια;" την ερωτεύεται για μια ακόμη φορά εκείνος. Αυτός είναι ένας πρώτης τάξεως ορισμός της Σχέσης. Είναι εκεί όπου ο ένας συγκροτείται, ως ανεπανάληπτη μοναδικότητα, στο πεδίο της αντίληψης του Άλλου. Είναι εκεί όπου ο ένας γεννιέται στα μάτια του Άλλου και αναδύεται η ύπαρξη από το αδιαφοροποίητο σύνολο των άλλων και ονομάζεται πλέον ως η συγκεκριμένη "εκείνη", ο συγκεκριμένος "εκείνος". Είναι ο Έρωτας μια βάφτιση πάει να πει, που ορίζει τον Άλλο εντός της Σχέσης. Είναι ο Έρωτας ένας τόπος στον οποίο είσαι παρών ακόμη και στην απουσία σου. Είναι ο Έρωτας ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι θυμούνται. Θυμούνται την ομορφιά του Άλλου όταν νιώθει άσχημα. Το ολόκληρο του όταν νιώθει κομμάτια. Την αθωότητα του όταν ενοχοποιείται. Τη γενναιότητα του όταν φοβάται. Το δρόμο του όταν χάνεται. Το φως του όταν σκοτεινιάζει. Είναι ο τόπος που ο ένας θυμάται το πολύ του Άλλου, σαν έρθει η ώρα να νιώσει κι αυτός το λίγο του. [από Αντώνης Ανδρουλιδάκης]
  

 

 

Μικρό ανθολόγιο για τον Έρωτα από ποιητές και ψυχολόγους

 

 

Photo via Ανοικτή Βιβλιοθήκη