 |
| http://on.fb.me/Zmyr0v |
Από το δέος και το θαυμασμό που πάντα
προκαλούσαν στους ανθρώπους τα κητώδη, μέχρι την εκμετάλλευσή τους σαν
ζωντανά εμπορεύματα, μεσολάβησαν αιώνες και ανθρώπινοι πολιτισμοί. Η
πρώτη απόπειρα να εκτεθούν αιχμάλωτα
δελφίνια με σκοπό τη διασκέδαση του κοινού έγινε στον Άγιο Αυγουστίνο
της Φλόριντα, το 1938*, και η μόδα των δελφιναρίων εξαπλώθηκε γρήγορα
μετά από την μεγάλη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς "Φλίππερ"** στην
Αμερική, κατά την δεκαετία 60 - 70. Το θλιβερό παρασκήνιο στην ιστορία
της αιχμαλωσίας τους έρχεται να αποκαλύψει το ντοκιμαντέρ A Fall From Freedom***,
παρουσιάζοντας την "πτώση" τους από την ελευθερία της θάλασσας και του
ωκεανού στο χλωριωμένο νερό της πισίνας, και την έκπτωση της ιδιαίτερα
σύνθετης και εξελιγμένης τους οντότητας στο ρόλο του υπάκουου
γελωτοποιού. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την ιστορία της αιχμαλωσίας
τους, από τις αρχές της δεκαετίας του 70, δηλαδή εκείνο το χρονικό
σημείο πέρα από το οποίο αυτή η επιχείρηση εξελίχθηκε σε παγκόσμια
βιομηχανία. Στο προσκήνιο της βιομηχανίας αυτής βασιλεύει η τέχνη της
παραπληροφόρησης του κοινού, μέσα από καλά οργανωμένες δημόσιες σχέσεις
και διαφημιστικές καμπάνιες, ενώ στο παρασκήνιο κυριαρχούν οι αρπαγές
από τη θάλασσα, η παράνομη διακίνηση, η κυβερνητική διαφθορά και η
δυσκολία της εφαρμογής των νόμων, οι επώδυνες μεταφορές από τη μια άκρη
του κόσμου στην άλλη και η ανελέητη εκμετάλλευση.
Το ντοκιμαντέρ αυτό βγήκε στον αέρα το καλοκαίρι του 2011, ένα περίπου χρόνο μετά από τον γνωστό Όρμο - The Cove**** που ευαισθητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο θέμα της κακοποίησης των δελφινιών, και ήρθε να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει την εικόνα. Η σύλληψη των δελφινιών από τη θάλασσα είναι μια πάρα πολύ βίαιη διαδικασία, με όποιον τρόπο και αν γίνεται, και τα περισσότερα δελφινάρια και ενυδρεία εμπλέκονται είτε άμεσα είτε έμμεσα σ' αυτήν, όσο και αν προσπαθούν να το αποφύγουν, δεδομένου ότι η αναπαραγωγή στην αιχμαλωσία δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τους και χρειάζονται κατά καιρούς νέο αίμα από άγριους πληθυσμούς, τόσο για να αντικατασταθούν τα άτομα που πεθαίνουν όσο και για να εξασφαλιστεί η γενετική ποικιλομορφία την οποία απαιτεί η υγεία του συνόλου.
Τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα του πολιτισμένου κόσμου, έχει σαφέστατη και συνειδητή απέχθεια προς κάθε είδους τσίρκο που βασανίζει για διασκέδαση τα πλάσματα της γης, για το υδάτινο τσίρκο των δελφιναρίων όμως οι εντυπώσεις είναι ακόμα ανολοκλήρωτες και θολές. Ο κυριότερος ίσως λόγος είναι η έλλειψη κατανόησης της φυσιολογικής οντότητας των κητωδών και η απουσία της συνειδητοποίησης ότι οι καταπληκτικές φυσιολογικές και ψυχοδιανοητικές δυνατότητες αυτών των πλασμάτων όχι μόνο δεν βοηθούν την προσαρμογή σε τεχνητές συνθήκες, αλλά αντιθέτως την απαγορεύουν. Ένας άλλος λόγος ίσως είναι ο τρόπος με τον οποίον οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να αγαπούν τα ζώα, τόσο τα άγρια όσο και τα εξημερωμένα, ο οποίος συνοδεύεται από μια τάση για οικειοποίηση και προσαρμογή στα δεδομένα της ανθρώπινης ζωής. Και αν κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια αρκούδα, έναν λύκο, έναν ελέφαντα, μία τίγρη ή ένα λιοντάρι, για τα κητώδη είναι εντελώς αδύνατο. Όχι μόνο γιατί τα άγρια δελφίνια δεν μπορούν να γίνουν "ζώα συντροφιάς" μέσα σε δύο και τρείς γενεές, αλλά κυρίως γιατί η αιχμαλωσία τους στερεί το πιο βασικό στοιχείο της ύπαρξής τους, το περιβάλλον μέσα στο οποίο, εδώ και αιώνες, εξελίχτηκαν για να ζούν: τους ωκεανούς και τα πελάγη, έναν κόσμο σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από καμία δεξαμενή κατασκευασμένη από τον άνθρωπο, όσο υψηλών προδιαγραφών και αν είναι.
Αυτό ακριβώς το κενό της πληροφόρησης έρχονται να εκμεταλλευτούν οι επιχειρηματίες των δελφιναρίων: "Τα δελφίνια αγαπούν τους ανθρώπους", λένε. Και οι άνθρωποι αγαπούν τα δελφίνια! Όμως τι είδους αγάπη είναι αυτή όπου ο ένας από τα δύο μέρη στερεί από τον άλλον κάθε δυνατότητα να είναι ο εαυτός του; Θα αποφάσιζε ποτέ κάποιος που αγαπάει το σκύλο του να τον παραχωρήσει σε ανοίκεια πλήθη ανθρώπων που θα πλήρωναν εισητήριο για να περνούν από μπροστά του, να τον βλέπουν κάτω από εκτυφλωτικά φώτα, να τού σφυρίζουν, να τον αγγίζουν, να γελούν με τα κατά παραγγελία καμώματά του, και να φωνασκούν, εφτά ημέρες την εβδομάδα, όλες τις εβδομάδες του χρόνου;
Τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα του πολιτισμένου κόσμου, έχει σαφέστατη και συνειδητή απέχθεια σε κάθε είδους τσίρκο, όμως στην περίπτωση των δελφιναρίων, η συλλογική συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων δυσκολεύεται να διακρίνει την κακοποίηση. "Χρησιμοποιούμε θετικούς τρόπους εκπαίδευσης", λένε οι επιχειρηματίες των δελφιναρίων, και επίσης "δεν αναγκάζουμε τα ζώα μας να εκτελούν αφύσικες συμπεριφορές". Είναι γεγονός ότι τα δελφίνια δεν τα δένουν με αλυσσίδες και - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις - δεν τα χτυπούν. Όμως αυτό που ξέρουμε πολύ καλά ότι συμβαίνει στο τσίρκο, δεν θα το δούμε να γίνεται ποτέ στη σκηνή. Εκείνο που ίσως θα δούμε είναι το μαστίγιο, λίγο ως πολύ διακριτικά κρυμμένο στα χέρια του θηριοδαμαστή. Αντίθετα, στην άγνοιά μας ποντάροντας οι εκπαιδευτές των δελφινιών, δεν κάνουν καμία απολύτως προσπάθεια να κρύψουν τη σφυρίχτρα. Αυτή τη σφυρίχτρα που τα δελφίνια άκουσαν για πρώτη φορά στη ζωή τους την ώρα που τα άρπαξαν από τη θάλασσα και που δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν ποτέ. Αυτή τη σφυρίχτρα που δίνει το σύνθημα για το άλμα στον αέρα, για το πέρασμα μέσα από το στεφάνι, για την έξοδο από την πισίνα και την ακίνητη πόζα στο φακό, για το φιλί στο μάγουλο του κάθε άγνωστου επισκέπτη. Κι’ εμείς, που έχουμε καταλάβει πολύ καλά γιατί είναι αφύσικο και βασανιστικό μια αρκούδα να κάνει ποδήλατο ή ένας ελέφαντας κατακόρυφο, βλέποντας ένα δελφίνι να ξεβράζεται στα πλακάκια της δεξαμενής, χειροκροτούμε ευχαριστημένοι. Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτή η συμπεριφορά είναι όχι μόνον αφύσικη αλλά και επικίνδυνη, και ότι τα κητώδη της θάλασσας βγαίνουν στη στεριά μονάχα όταν κινδυνεύουν να πεθάνουν. Στη φύση, η "πόζα" αυτή για τα δελφίνια σηματοδοτεί επερχόμενο θάνατο.
"Τα δελφίνια στις θάλασσες κινδυνεύουν από χίλια δυό, ενώ εμείς τα φροντίζουμε και είναι ευτυχισμένα. Κι' αυτό που κάνουν τους αρέσει, είναι μέσα στη φύση τους να κάνουν παιχνίδια", μάς λένε. "Είναι τόσο ευχαριστημένα, βλέπετε πώς χαμογελούν"; Όμως τα δελφίνια στη θάλασσα δεν παίζουν κατά παραγγελία, και το πρόσωπο τους δεν έχει μύες για να εκφράζει συναισθήματα, όπως ο άνθρωπος και άλλα θηλαστικά. Η φύση τους έχει δώσει - ευχή και κατάρα - καρφωμένο στο πρόσωπο αυτό το μόνιμο χαμόγελο του παλιάτσου. Χαμογελούν κάνοντας το γύρο της δεξαμενής τους χιλιάδες φορές, για να υποκαταστήσουν τα δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα που θα έκαναν στη θάλασσα αν ήταν ελεύθερα, όχι για πολυτέλεια ή για άσκηση, αλλά γιατί έτσι είναι προγραμματισμένα - βαθειά μέσα στα κύτταρά τους - να υπάρχουν, να κυνηγούν, να τρέφονται, να μεταναστεύουν και να ζούν. Χαμογελούν ζητιανεύοντας στεγνά κατεψυγμένα ψάρια, παραγεμισμένα με βιταμίνες, αντιβιοτικά, αντιόξινα και αγχολυτικά. Ανοίγουν το χαμογελαστό τους στόμα και επιτρέπουν στους εκπαιδευτές να περάσουν στον οισοφάγο τους το σωλήνα που ποτίζει με νερό το στομάχι τους, μετά την παράσταση, στα παρασκήνια, σχεδόν κάθε μέρα, με σκοπό την απαραίτητη ενυδάτωση που η συντηρημένη τροφή δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει. Χαμογελούν πασαλειμμένα με σκουρόχρωμες αλοιφές που καλύπτουν τα εγκαύματα και τις πληγές που ο ήλιος και το χλώριο έχουν γράψει στο δέρμα τους. Χαμογελούν σφίγγοντας και σπάζοντας τα δόντια τους πάνω στα κάγγελα της πισίνας - από πνιγμένη μανία και ανία. Χαμογελούν όταν η αντανάκλαση από το σόναρ που χτυπά πάνω στα τοιχώματα της δεξαμενής, επιστρέφει σαν αέναη βασανιστική ηχώ και τα τρελλαίνει. Χαμογελούν όταν δέχονται τον καθετήρα που στέλνει με το ζόρι το σπέρμα στη μήτρα τους για να γεννήσουν με τεχνητό τρόπο το μωρό τους και να θρηνήσουν - πάντα χαμογελώντας, πολύ σύντομα και πολύ συχνά, τον πρόωρο θάνατό του. Χαμογελούν όσα χρόνια κι' αν ζήσουν - και ζούν συνήθως λίγο. Ακόμα και πεθαμένα όμως, τα δελφίνια χαμογελούν.
Στο ντοκιμαντέρ A Fall From Freedom - που μεταφράστηκε στα Ελληνικά "Χάνοντας την Ελευθερία της Θάλασσας" ή "Χάνοντας τη Θάλασσα της Ελευθερίας", καταρίπτεται με επιστημονικά επιχειρήματα ο μύθος της προστασίας των ειδών στα δελφινάρια, αλλά και ο μύθος της εκπαιδευτικής τους αξίας η οποία, ακόμη και αν κάποτε υπήρξε, ανάγεται σε μια περασμένη εποχή. Η έκθεση των δελφινιών στα δελφινάρια, ακόμη και αν κάποτε μπορούσε να προάγει ευαισθητοποίηση, σήμερα δεν αποτελεί τίποτα άλλο από ένα πρότυπο κακής εκπαίδευσης και εφησυχασμού για την ψεύτικη διατήρηση της άγριας ζωής και των κόσμων που καταστρέφονται γύρω μας. Είναι αλήθεια ότι ανακαλύψαμε πολλά πράγματα από τη μελέτη των κητωδών, το σπουδαιότερο όμως που μάθαμε είναι ότι η αιχμαλωσία τα σκοτώνει. Μάθαμε ακόμα ότι ο εγκλεισμός κάνει αυτά τα ζώα επιθετικά, μετρήσαμε στα προγράμματα κολύμβησης τραυματίες και στις πίστες του θεάματος ανθρώπους νεκρούς, και είδαμε ολόκληρους πληθυσμούς από τα ζώα αυτά να ξεκληρίζονται στο όνομα του κέρδους.
Ακόμη και κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, η αιχμαλωσία των κητωδών αποτελεί εξ ορισμού κακοποίηση, κάτι το οποίο πολύς κόσμος δεν μπορεί πάντα εύκολα να αντιληφθεί, καθώς η παραπληροφόρηση και η διαφήμιση δεν τού επιτρέπουν. Τα δελφίνια και ο μεγαλύτερος εκπρόσωπός τους η όρκα, που ζεί σε μια καταπληκτικά συγκροτημένη μητριαρχική κοινωνία και πρωταγωνιστεί στο ντοκιμαντέρ αυτό, δεν μπορούν να ζήσουν ποτέ σαν "κατοικίδια" απομονωμένα ζώα, ακόμη και όταν γεννιούνται στις πισίνες και περνούν μέσα σ' αυτές όλη τους τη ζωή. Και φαίνεται ότι ένα από τα αμαρτήματα της σύγχρονης ζωοφιλίας είναι η επιθυμία να οικειοποιηθεί όλα τα ζώα (άγρια και ήμερα) αντιμετωπίζοντάς τα σαν "pets" - επιθυμία που όχι μόνον εκμεταλλεύονται αλλά και καλλιεργούν τα παντός είδους εμπορικά κυκλώματα, τα δελφινάρια και οι σύγχρονοι ζωολογικοί κήποι.
Το ντοκιμαντέρ αυτό βγήκε στον αέρα το καλοκαίρι του 2011, ένα περίπου χρόνο μετά από τον γνωστό Όρμο - The Cove**** που ευαισθητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο θέμα της κακοποίησης των δελφινιών, και ήρθε να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει την εικόνα. Η σύλληψη των δελφινιών από τη θάλασσα είναι μια πάρα πολύ βίαιη διαδικασία, με όποιον τρόπο και αν γίνεται, και τα περισσότερα δελφινάρια και ενυδρεία εμπλέκονται είτε άμεσα είτε έμμεσα σ' αυτήν, όσο και αν προσπαθούν να το αποφύγουν, δεδομένου ότι η αναπαραγωγή στην αιχμαλωσία δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τους και χρειάζονται κατά καιρούς νέο αίμα από άγριους πληθυσμούς, τόσο για να αντικατασταθούν τα άτομα που πεθαίνουν όσο και για να εξασφαλιστεί η γενετική ποικιλομορφία την οποία απαιτεί η υγεία του συνόλου.
Τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα του πολιτισμένου κόσμου, έχει σαφέστατη και συνειδητή απέχθεια προς κάθε είδους τσίρκο που βασανίζει για διασκέδαση τα πλάσματα της γης, για το υδάτινο τσίρκο των δελφιναρίων όμως οι εντυπώσεις είναι ακόμα ανολοκλήρωτες και θολές. Ο κυριότερος ίσως λόγος είναι η έλλειψη κατανόησης της φυσιολογικής οντότητας των κητωδών και η απουσία της συνειδητοποίησης ότι οι καταπληκτικές φυσιολογικές και ψυχοδιανοητικές δυνατότητες αυτών των πλασμάτων όχι μόνο δεν βοηθούν την προσαρμογή σε τεχνητές συνθήκες, αλλά αντιθέτως την απαγορεύουν. Ένας άλλος λόγος ίσως είναι ο τρόπος με τον οποίον οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει να αγαπούν τα ζώα, τόσο τα άγρια όσο και τα εξημερωμένα, ο οποίος συνοδεύεται από μια τάση για οικειοποίηση και προσαρμογή στα δεδομένα της ανθρώπινης ζωής. Και αν κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια αρκούδα, έναν λύκο, έναν ελέφαντα, μία τίγρη ή ένα λιοντάρι, για τα κητώδη είναι εντελώς αδύνατο. Όχι μόνο γιατί τα άγρια δελφίνια δεν μπορούν να γίνουν "ζώα συντροφιάς" μέσα σε δύο και τρείς γενεές, αλλά κυρίως γιατί η αιχμαλωσία τους στερεί το πιο βασικό στοιχείο της ύπαρξής τους, το περιβάλλον μέσα στο οποίο, εδώ και αιώνες, εξελίχτηκαν για να ζούν: τους ωκεανούς και τα πελάγη, έναν κόσμο σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από καμία δεξαμενή κατασκευασμένη από τον άνθρωπο, όσο υψηλών προδιαγραφών και αν είναι.
Αυτό ακριβώς το κενό της πληροφόρησης έρχονται να εκμεταλλευτούν οι επιχειρηματίες των δελφιναρίων: "Τα δελφίνια αγαπούν τους ανθρώπους", λένε. Και οι άνθρωποι αγαπούν τα δελφίνια! Όμως τι είδους αγάπη είναι αυτή όπου ο ένας από τα δύο μέρη στερεί από τον άλλον κάθε δυνατότητα να είναι ο εαυτός του; Θα αποφάσιζε ποτέ κάποιος που αγαπάει το σκύλο του να τον παραχωρήσει σε ανοίκεια πλήθη ανθρώπων που θα πλήρωναν εισητήριο για να περνούν από μπροστά του, να τον βλέπουν κάτω από εκτυφλωτικά φώτα, να τού σφυρίζουν, να τον αγγίζουν, να γελούν με τα κατά παραγγελία καμώματά του, και να φωνασκούν, εφτά ημέρες την εβδομάδα, όλες τις εβδομάδες του χρόνου;
Τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα του πολιτισμένου κόσμου, έχει σαφέστατη και συνειδητή απέχθεια σε κάθε είδους τσίρκο, όμως στην περίπτωση των δελφιναρίων, η συλλογική συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων δυσκολεύεται να διακρίνει την κακοποίηση. "Χρησιμοποιούμε θετικούς τρόπους εκπαίδευσης", λένε οι επιχειρηματίες των δελφιναρίων, και επίσης "δεν αναγκάζουμε τα ζώα μας να εκτελούν αφύσικες συμπεριφορές". Είναι γεγονός ότι τα δελφίνια δεν τα δένουν με αλυσσίδες και - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις - δεν τα χτυπούν. Όμως αυτό που ξέρουμε πολύ καλά ότι συμβαίνει στο τσίρκο, δεν θα το δούμε να γίνεται ποτέ στη σκηνή. Εκείνο που ίσως θα δούμε είναι το μαστίγιο, λίγο ως πολύ διακριτικά κρυμμένο στα χέρια του θηριοδαμαστή. Αντίθετα, στην άγνοιά μας ποντάροντας οι εκπαιδευτές των δελφινιών, δεν κάνουν καμία απολύτως προσπάθεια να κρύψουν τη σφυρίχτρα. Αυτή τη σφυρίχτρα που τα δελφίνια άκουσαν για πρώτη φορά στη ζωή τους την ώρα που τα άρπαξαν από τη θάλασσα και που δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν ποτέ. Αυτή τη σφυρίχτρα που δίνει το σύνθημα για το άλμα στον αέρα, για το πέρασμα μέσα από το στεφάνι, για την έξοδο από την πισίνα και την ακίνητη πόζα στο φακό, για το φιλί στο μάγουλο του κάθε άγνωστου επισκέπτη. Κι’ εμείς, που έχουμε καταλάβει πολύ καλά γιατί είναι αφύσικο και βασανιστικό μια αρκούδα να κάνει ποδήλατο ή ένας ελέφαντας κατακόρυφο, βλέποντας ένα δελφίνι να ξεβράζεται στα πλακάκια της δεξαμενής, χειροκροτούμε ευχαριστημένοι. Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτή η συμπεριφορά είναι όχι μόνον αφύσικη αλλά και επικίνδυνη, και ότι τα κητώδη της θάλασσας βγαίνουν στη στεριά μονάχα όταν κινδυνεύουν να πεθάνουν. Στη φύση, η "πόζα" αυτή για τα δελφίνια σηματοδοτεί επερχόμενο θάνατο.
"Τα δελφίνια στις θάλασσες κινδυνεύουν από χίλια δυό, ενώ εμείς τα φροντίζουμε και είναι ευτυχισμένα. Κι' αυτό που κάνουν τους αρέσει, είναι μέσα στη φύση τους να κάνουν παιχνίδια", μάς λένε. "Είναι τόσο ευχαριστημένα, βλέπετε πώς χαμογελούν"; Όμως τα δελφίνια στη θάλασσα δεν παίζουν κατά παραγγελία, και το πρόσωπο τους δεν έχει μύες για να εκφράζει συναισθήματα, όπως ο άνθρωπος και άλλα θηλαστικά. Η φύση τους έχει δώσει - ευχή και κατάρα - καρφωμένο στο πρόσωπο αυτό το μόνιμο χαμόγελο του παλιάτσου. Χαμογελούν κάνοντας το γύρο της δεξαμενής τους χιλιάδες φορές, για να υποκαταστήσουν τα δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα που θα έκαναν στη θάλασσα αν ήταν ελεύθερα, όχι για πολυτέλεια ή για άσκηση, αλλά γιατί έτσι είναι προγραμματισμένα - βαθειά μέσα στα κύτταρά τους - να υπάρχουν, να κυνηγούν, να τρέφονται, να μεταναστεύουν και να ζούν. Χαμογελούν ζητιανεύοντας στεγνά κατεψυγμένα ψάρια, παραγεμισμένα με βιταμίνες, αντιβιοτικά, αντιόξινα και αγχολυτικά. Ανοίγουν το χαμογελαστό τους στόμα και επιτρέπουν στους εκπαιδευτές να περάσουν στον οισοφάγο τους το σωλήνα που ποτίζει με νερό το στομάχι τους, μετά την παράσταση, στα παρασκήνια, σχεδόν κάθε μέρα, με σκοπό την απαραίτητη ενυδάτωση που η συντηρημένη τροφή δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει. Χαμογελούν πασαλειμμένα με σκουρόχρωμες αλοιφές που καλύπτουν τα εγκαύματα και τις πληγές που ο ήλιος και το χλώριο έχουν γράψει στο δέρμα τους. Χαμογελούν σφίγγοντας και σπάζοντας τα δόντια τους πάνω στα κάγγελα της πισίνας - από πνιγμένη μανία και ανία. Χαμογελούν όταν η αντανάκλαση από το σόναρ που χτυπά πάνω στα τοιχώματα της δεξαμενής, επιστρέφει σαν αέναη βασανιστική ηχώ και τα τρελλαίνει. Χαμογελούν όταν δέχονται τον καθετήρα που στέλνει με το ζόρι το σπέρμα στη μήτρα τους για να γεννήσουν με τεχνητό τρόπο το μωρό τους και να θρηνήσουν - πάντα χαμογελώντας, πολύ σύντομα και πολύ συχνά, τον πρόωρο θάνατό του. Χαμογελούν όσα χρόνια κι' αν ζήσουν - και ζούν συνήθως λίγο. Ακόμα και πεθαμένα όμως, τα δελφίνια χαμογελούν.
Στο ντοκιμαντέρ A Fall From Freedom - που μεταφράστηκε στα Ελληνικά "Χάνοντας την Ελευθερία της Θάλασσας" ή "Χάνοντας τη Θάλασσα της Ελευθερίας", καταρίπτεται με επιστημονικά επιχειρήματα ο μύθος της προστασίας των ειδών στα δελφινάρια, αλλά και ο μύθος της εκπαιδευτικής τους αξίας η οποία, ακόμη και αν κάποτε υπήρξε, ανάγεται σε μια περασμένη εποχή. Η έκθεση των δελφινιών στα δελφινάρια, ακόμη και αν κάποτε μπορούσε να προάγει ευαισθητοποίηση, σήμερα δεν αποτελεί τίποτα άλλο από ένα πρότυπο κακής εκπαίδευσης και εφησυχασμού για την ψεύτικη διατήρηση της άγριας ζωής και των κόσμων που καταστρέφονται γύρω μας. Είναι αλήθεια ότι ανακαλύψαμε πολλά πράγματα από τη μελέτη των κητωδών, το σπουδαιότερο όμως που μάθαμε είναι ότι η αιχμαλωσία τα σκοτώνει. Μάθαμε ακόμα ότι ο εγκλεισμός κάνει αυτά τα ζώα επιθετικά, μετρήσαμε στα προγράμματα κολύμβησης τραυματίες και στις πίστες του θεάματος ανθρώπους νεκρούς, και είδαμε ολόκληρους πληθυσμούς από τα ζώα αυτά να ξεκληρίζονται στο όνομα του κέρδους.
Ακόμη και κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, η αιχμαλωσία των κητωδών αποτελεί εξ ορισμού κακοποίηση, κάτι το οποίο πολύς κόσμος δεν μπορεί πάντα εύκολα να αντιληφθεί, καθώς η παραπληροφόρηση και η διαφήμιση δεν τού επιτρέπουν. Τα δελφίνια και ο μεγαλύτερος εκπρόσωπός τους η όρκα, που ζεί σε μια καταπληκτικά συγκροτημένη μητριαρχική κοινωνία και πρωταγωνιστεί στο ντοκιμαντέρ αυτό, δεν μπορούν να ζήσουν ποτέ σαν "κατοικίδια" απομονωμένα ζώα, ακόμη και όταν γεννιούνται στις πισίνες και περνούν μέσα σ' αυτές όλη τους τη ζωή. Και φαίνεται ότι ένα από τα αμαρτήματα της σύγχρονης ζωοφιλίας είναι η επιθυμία να οικειοποιηθεί όλα τα ζώα (άγρια και ήμερα) αντιμετωπίζοντάς τα σαν "pets" - επιθυμία που όχι μόνον εκμεταλλεύονται αλλά και καλλιεργούν τα παντός είδους εμπορικά κυκλώματα, τα δελφινάρια και οι σύγχρονοι ζωολογικοί κήποι.
Φωτο at http://www.amazon.com/A-Fall-from-Freedom/dp/B000VEGUHC
Παραπομπές
*http://en.wikipedia.org/wiki/Dolphinarium
**http://en.wikipedia.org/wiki/Flipper_%281964_TV_series%29
***http://afallfromfreedom.com/
****http://thecovemovie.com/
Παραπομπές
*http://en.wikipedia.org/wiki/Dolphinarium
**http://en.wikipedia.org/wiki/Flipper_%281964_TV_series%29
***http://afallfromfreedom.com/
****http://thecovemovie.com/
Η ταινία προβλήθηκε στις 9 Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη, στον κοινωνικό χώρο Μικρόπολις σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από την οργάνωση Δράση για την άγρια ζωή. Μπορείτε να τη δείτε επίσης online με Ελληνικούς υπότιτλους εδώ: http://freedolphinsoftheworld.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html
 |
| Φωτογραφίες από την εκδήλωση |
 |
| Δράση για την Άγρια Ζωή - Facebook page |
Η Δράση για την Άγρια Ζωή δραστηριοποιείτα με έδρα τη Θεσσαλονίκη.
 |
| Παρουσίαση από τον θαλάσσιο βιολόγο Ιωσήφ Μακρή Η ΡΟΔΙΑΚΗ |
ΔΙΟΡΘΩΣΗ: Για σωστές μεταφράσεις στα Ελληνικά, προσέξτε:
* Οι σωστοί όροι και ονόματα των διαφόρων ειδών κητωδών: http://www.pelagosinstitute.gr/gr/eidi_kitodon/sostoi_oroi.htm * Η όρκα ΔΕΝ είναι φάλαινα. Είναι δελφίνι! 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου