https://youtu.be/gLi0BL8gk1I?si=9KNeK1QFamfQf5Hs
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Πριν από χρόνια, ο Αμερικανός βιολόγος Ναθάνιελ Τ. Τζίνσον σε άρθρο του με τίτλο "Τι έγιναν τα ζώα της Κιβωτού του Νώε" έγραφε ότι, μετά τον μεγάλο κατακλυσμό, το 70% των θηλαστικών που σώθηκαν από τον πνιγμό κατέληξε να εξαφανιστεί, επειδή ο άνθρωπος τα κυνήγησε μέχρι αφανισμού. Αν, συμφωνα με την θεολογική ερμηνεία, ο σκοπός της Κιβωτού ήταν η σωτηρια, τότε γιατί τελικά πάνω από τα δύο τρίτα των ειδών χαθηκαν μετά την ολοκλήρωση του μεγάλου ταξιδιού;
Σήμερα, 4.500 χρόνια μετα, τα θηλαστικα που ζουν ελεύθερα (άγρια) κινδυνεύουν με εξαφάνιση λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Ένα μεγάλο ποσοστό των ζώων που αναγκάστηκαν να ζουν σε απόλυτη εξάρτηση από τον άνθρωπο (οικόσιτα και "παραγωγικά") χάνουν την ζωή τους από πλημμύρες και άλλες φονικές αιτίες, όπως πυρκαγιές και επιδημίες.
Στους σύγχρονους "κατακλυσμούς" δεν υπάρχουν Νώε, και τα ζώα αντιμετωπίζονται ως "ζωικό κεφάλαιο", αποτελούμενο από οικονομικές μοναδες που καταγράφονται ως απώλειες. Κάποιοι από τους ιδιοκτήτες αυτού του "κεφαλαίου" αποζημιώνονται, και τα ζωα αντικαθιστανται**, για να ξαναμπουν στον κύκλο της εκτροφής, δηλαδή του εγκλεισμού, της ελεγχόμενης αναπαραγωγής και του θανάτου.
Μετά από τις πλημμύρες που έπληξαν την Αυστραλία, τον Ιούνιο του 2023, αρκετές αγελάδες βρέθηκαν νεκρες. Την ίδια εποχή, σε μία μόνο φάρμα του Τέξας των ΗΠΑ, 18.000 αγελάδες κάηκαν ζωντανές, ύστερα από την ανάφλεξη ενός οχηματος περισυλλογής κοπριάς.
Καθώς η βιομηχανική κτηνοτροφία αρκειται στην διεκδίκηση αποζημιώσεων από κυβερνήσεις και ασφαλιστικές εταιρείες, ελάχιστα μέτρα προστασίας λαμβάνει για τα εκτρεφόμενα ζώα της. Έτσι, ένας άγνωστος αριθμός από τα ζωα αυτα χάνουν συχνά τη ζωή τους, πριν την προγραμματισμένη από τους ιδιοκτήτες τους ώρα θανάτωσης, απο πλημμύρες, πυρκαγιές και διάφορα άλλα ατυχήματα.
Ο μαρτυρικός θάνατος από φωτιά η από πνιγμό, χιλιάδων έγκλειστων ζωων, συχνά προκαλεί συγκινηση, μια συγκίνηση όμως με πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης. Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι ανθρώπινες κοινωνίες υποβιβάζουν (είτε συνειδητά είτε ασυνειδητα) την αξία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων στο ύψος της εμπορικής τους αξίας.
Στις μέρες μας, που η Θεσσαλία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ζώων, το ενδιαφέρον της κοινωνίας και της Πολιτείας εξαντλείται στους κινδύνους που εγκυμονει η μη έγκαιρη περισυλλογή των πτωμάτων, βγάζοντας από το κάδρο τους όρους και τις συνθήκες εγκλεισμού ζώων που δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης από την πλημμύρα.
Στις μέρες μας, που το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον των ΜΜΕ στράφηκε κυριως στις περιπτώσεις διάσωσης ζώων συντροφιάς και στην οικονομική ζημια των οικογενειών που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, κανένας σχεδόν δεν έδειξε να προβληματιζεται για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πνίγηκαν (φυλακισμένα και παστουρωμενα) τα δεκάδες χιλιαδες"παραγωγικά" ζώα του Θεσσαλικου Κάμπου.
Όπως πριν λίγους μήνες στην Αυστραλία, έτσι και στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στον Θερμαϊκό, στο ύψος του Αγγελοχωρίου, και περίπου 7 χιλιόμετρα από το Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης (όπου πριν από λίγες ημέρες μιλούσε ο πρωθυπουργός), μια πνιγμένη αγελάδα ήρθε να μας υπενθυμίσει το έγκλημα που συντελέστηκε στη Θεσσαλία...
Για τα ζώα που πνιγηκαν, η Θεσσαλία δεν ήταν το "σπίτι" ούτε ο τόπος τους. Ήταν μια φυλακή, όπου ήταν καταδικασμένα να ζήσουν μέχρι να σφαχτούν. Πρόβατα βρέθηκαν νεκρά και παστουρωμένα (δηλαδή με τα πόδια τους δεμένα μεταξύ τους). Χοιρομητέρες βρέθηκαν πνιγμένες μέσα στα κάγκελα των κλουβιών τους. Αγελάδες πέθαναν αλυσοδεμένες, και κοτόπουλα βρήκαν φριχτό θάνατο σε κλειδωμένα υπόστεγα, και καμία συζήτηση δεν θα ανοίξει για τους κανόνες ασφαλείας που πρέπει να διέπουν ακόμα και αυτές τις φυλακές, αφού πολλές φορές ένα τέτοιο κόστος θεωρείται περιττό και, στις περιπτώσεις που γίνει το κακό, υπάρχει πάντα ένα σημαντικό ποσοστό αποζημίωσης που θα καλύψει κάποια έξοδα για τη δημιουργία νέου "ζωικού κεφαλαίου".
Είναι μια ιστορία προδιαγεγραμμένου θανατου. Γιατί αυτός ο τομέας παραγωγής αντιμετωπίζει τα εμψυχα πλασματα μόνον ως οικονομικά μεγέθη. Και αυτός ο τομέας εμπορίας έχει πρόβλημα μόνον όταν θάνατος έρχεται ΠΡΙΝ την σφαγη. Γιατί τοτε, η κανονικότητα της εκμετάλλευσης διαταράσσεται.
Είναι μια ιστορία χωρίς φωνή. Γιατί οι κραυγες του πόνου, της φρίκης και της απελπισίας δεν εισακούονται, καθώς φτάνουν στ' αυτιά των καταναλωτών αμεταφραστες. Και γιατί αυτοι οι καταναλωτές τρέφονται καταναλώνοντας το μαρτύριο και τον θάνατο εκατομμυρίων ζώων που δεν έχουν καμία απολύτως δυνατότητα να διεκδικήσουν κανενα δικαίωμα σε μιαν υποφερτή ζωή ούτε σε έναν ανώδυνο θάνατο.
Όχι, στους σύγχρονους κατακλυσμούς, δεν υπάρχει "Νώε"...
Πηγή (πρωτότυπο κείμενο), εδω: https://www.avgi.gr/koinonia/461700_den-yparhei-pia-noe-gia-ta-zoa -- https://tinyurl.com/yxxjuxdn -- https://tinyurl.com/vujyh7p4
*https://tinyurl.com/yxxjuxdn -- https://tinyurl.com/vujyh7p4
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Γιος γιατρού, απόφοιτος γεωπονικής σχολής και εκτροφέας αγελάδων γαλακτοπαραγωγής, ο Peter Roberts ήρθε αντιμέτωπος, κατά την δεκαετία του '50, με την νεοαναδυόμενη τότε βιομηχανοποίηση της κτηνοτροφίας (factory farming), και αρνήθηκε να προσαρμοστεί. Η προσωπική αντίθεση ενός μεμονωμένου κτηνοτρόφου, κάπου στην νοτιοανατολική Αγγλία, οδήγησε στην δημιουργία μιας παγκόσμιας οργάνωσης συμπόνοιας για τα ζώα φάρμας, τα λεγόμενα και "παραγωγικά".
Γεννημένοι στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι Roberts έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν κατά την δεκαετία του '50, και άρχισαν την κοινή τους ζωή ως αγρότες, εκτρέφοντας γαλακτοπαραγωγές αγελάδες και κοτόπουλα, στην κομητεία Hampshire. Γύρω στο 1960 όμως, άλλαξαν πορεία. Ρισκάροντας όχι μόνο την κοινωνική αποδοχή αλλά και την ίδια τους την επιβίωση, έγιναν χορτοφάγοι και ξεκίνησαν μια εκστρατεία συμπόνοιας.
Ήταν η στιγμή που η βρετανική ύπαιθρος είχε αρχίσει να μεταστρέφεται προς το χειρότερο: ρυπογόνες μονάδες εντατικής εκτροφής έκαναν την εμφάνισή τους, κότες αυγοπαραγωγης άρχισαν να στοιβάζονται σε κλωβοστοιχίες (buttery cages), η επιλεκτική αναπαραγωγή άρχισε να δημιουργεί κρεοπαραγωγά κοτόπουλα ταχείας ανάπτυξης, καταδικασμένα να υποφέρουν μια άθλια ποιότητα ζωής (broiler chickens), ενώ, παράλληλα, η μονοκαλλιέργεια και η χρήση ισχυρών βιοκτόνων, όπως το DDT, άρχισε να απειλεί την βιοποικιλότητα και την βιωσιμότητα του εδάφους.
Οι δημοφιλείς φιλοζωικές οργανώσεις εκείνης της εποχής δεν τους καλοδέχτηκαν, θεωρώντας ότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στρεφόταν περισσότερα στα ζώα συντροφιάς και λιγότερο στα ζώα της κτηνοτροφίας, που ομως υπέφεραν τα πάνδεινα.
Στην αρχή, ο δρόμος ήταν μοναχικός και το ζεύγος Roberts έπρεπε να αντιμετωπίσει την απαξίωση και τον χλευασμό. Η εκστρατεία τους πέρασε μέσα από διάφορες περιπέτειες και σκαμπανεβάσματα: την δικαστική διαμάχη με το τάγμα ενός καθολικού μοναχού που καταπιανόταν με την παραγωγή μοσχαρίσιου κρέατος, τις καμπάνιες για την πείνα στην Αιθιοπία, την συνεργασία με τον Ιρλανδό συγγραφέα και κωμικό ηθοποιό Spike Milligan, το μοντελο Celia Hammond, και τον Αυστραλό φιλόσοφο Peter Singer. Έπρεπε να διεκδικήσουν αναθεώρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και να δώσουν μάχες με τον αγροδιατροφικό και χημικό κολοσσό Monsanto.
Κατά την δεκαετία του '70, εταιρικοί γίγαντες, όπως η πολυεθνική αλυσίδα ταχυφαγείων McDonald's, πιέστηκαν να υποστηρίξουν το σύστημα της ελεύθερης βοσκής, ενώ ακόμα και η βρετανική βασιλική οικογένεια κλήθηκε να παρέχει περισσότερη ελευθερία στα ζώα που διατηρούσε, και τα μεγάλα πολιτικά κόμματα υποχρεώθηκαν να συμπεριλάβουν στην ατζέντα τους και τα "παραγωγικά ζώα".
Οι διηγήσεις του βιβλίου κινούνται ανάμεσα στο προσωπικό και το πολιτικό, τις καλές και τις κακές στιγμές της οικογενειακής ζωής, τον πόλεμο που αντιμετώπισαν οι γονείς όταν επέλεξαν να μεγαλώσουν με χορτοφαγική διατροφή τις τρεις τους κόρες, κατά την δεκαετία του '60, τις πάμπολλες πνευματικές τους αναζητήσεις (ανάμεσα στις οποίες και το διάστημα που πέρασαν στο ινδικό άσραμ του Sathya Sai Baba), την επαναφορά της γης, γύρω από το οικογενειακό σπίτι, στην αρχική φυσική της κατάσταση, και την ιστορία του πενηντάχρονου έρωτά τους. Όπως περιγράφεται στο οπισθόφυλλο, πρόκειται για την ιστορία ενός συνηθισμένου ζευγαριού με ένα ασυνήθιστο όραμα.
Πηγες και εικόνες : https://www.whittlespublishing.com/Roaming_Wild -- https://www.ciwf.org.uk/about-us/our-story/ -- https://tinyurl.com/mrey2tnf (Fb)
Σχετικοί σύνδεσμοι
Κοινοποιήθηκε at https://twitter.com/KPrimikiri/status/1703946854969246046
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Ενας μαυρόγυπας* επέστρεψε στη #Δαδιά και ψάχνει να βρει το σπίτι του [Βίντεο George Kalogeros via Xanthinea.gr]
*https://contentarchive.wwf.gr/endangered-species/vultures
https://www.facebook.com/BirdlifeGreece/photos/a.10154060976143482/10158614130723482/
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Ηρθε χθες ο Κέρστεν Ράσμουνσεν, επικεφαλής της Διεύθυνσης Περιφερειακής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κι έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
Ηρθε μια φίλη υπεύθυνη του ΕΟΤ σε μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και μας έλεγε ότι το brand Τήλος είναι πρώτο σε δημοφιλία λόγω της οικολογικής κατεύθυνσης του νησιού.
Το κυνήγι έχει απαγορευθεί 25 χρόνια τώρα με κοινό αγώνα και κινητοποιήσεις δημοτικής αρχής (ο αείμνηστος Τάσος Αλιφέρης επικεφαλής) ξενοδόχων και κατοίκων. Οι πέρδικες περπατάνε πια ανενόχλητες, τα γεράκια κόβουν βόλτες κάθε απόγευμα μπροστά στα μάτια μου, πάνω από την κοιλάδα της Ερίστου.
Χιλιόμετρα χαραγμένα μονοπάτια υπέροχων διαδρομών οδηγούν σε μαγικές παραλίες.
Στα Λιβάδια, το λιμάνι του νησιού, σε όλον το βυθό του κόλπου με τα ιαματικά νερά, φυτρώνει Ποσειδωνία, αυτό το πολύτιμο οικοσύστημα της Μεσογείου και όχι μόνο κανείς δεν το απειλεί αλλά επεκτείνεται χρόνο με το χρόνο.
Είμαι περήφανη για την μικρή Τήλο που κάνει αυτό που της αναλογεί σε μια πατρίδα που καίγεται και ξεπουλιέται φτηνά. Γιατί δείχνει ότι αν θέλουμε μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα. Είμαι επιπλεόν περήφανη γιατί αυτό που συμβαίνει εδώ, έχει τη σφραγίδα της Μαρίας Καμμά, μιας γενναίας γυναίκας, που έχω την τιμή να είναι αδελφική μου φίλη όσα χρόνια βρίσκομαι στην Τήλο.
Ευγενία Λουπάκη https://tinyurl.com/45ss7at6
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
