Πριν από χρόνια, ο Αμερικανός βιολόγος Ναθάνιελ Τ. Τζίνσον σε άρθρο του με τίτλο "Τι έγιναν τα ζώα της Κιβωτού του Νώε" έγραφε ότι, μετά τον μεγάλο κατακλυσμό, το 70% των θηλαστικών που σώθηκαν από τον πνιγμό κατέληξε να εξαφανιστεί, επειδή ο άνθρωπος τα κυνήγησε μέχρι αφανισμού. Αν, συμφωνα με την θεολογική ερμηνεία, ο σκοπός της Κιβωτού ήταν η σωτηρια, τότε γιατί τελικά πάνω από τα δύο τρίτα των ειδών χαθηκαν μετά την ολοκλήρωση του μεγάλου ταξιδιού;
Σήμερα, 4.500 χρόνια μετα, τα θηλαστικα που ζουν ελεύθερα (άγρια) κινδυνεύουν με εξαφάνιση λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Ένα μεγάλο ποσοστό των ζώων που αναγκάστηκαν να ζουν σε απόλυτη εξάρτηση από τον άνθρωπο (οικόσιτα και "παραγωγικά") χάνουν την ζωή τους από πλημμύρες και άλλες φονικές αιτίες, όπως πυρκαγιές και επιδημίες.
Στους σύγχρονους "κατακλυσμούς" δεν υπάρχουν Νώε, και τα ζώα αντιμετωπίζονται ως "ζωικό κεφάλαιο", αποτελούμενο από οικονομικές μοναδες που καταγράφονται ως απώλειες. Κάποιοι από τους ιδιοκτήτες αυτού του "κεφαλαίου" αποζημιώνονται, και τα ζωα αντικαθιστανται**, για να ξαναμπουν στον κύκλο της εκτροφής, δηλαδή του εγκλεισμού, της ελεγχόμενης αναπαραγωγής και του θανάτου.
Μετά από τις πλημμύρες που έπληξαν την Αυστραλία, τον Ιούνιο του 2023, αρκετές αγελάδες βρέθηκαν νεκρες. Την ίδια εποχή, σε μία μόνο φάρμα του Τέξας των ΗΠΑ, 18.000 αγελάδες κάηκαν ζωντανές, ύστερα από την ανάφλεξη ενός οχηματος περισυλλογής κοπριάς.
Καθώς η βιομηχανική κτηνοτροφία αρκειται στην διεκδίκηση αποζημιώσεων από κυβερνήσεις και ασφαλιστικές εταιρείες, ελάχιστα μέτρα προστασίας λαμβάνει για τα εκτρεφόμενα ζώα της. Έτσι, ένας άγνωστος αριθμός από τα ζωα αυτα χάνουν συχνά τη ζωή τους, πριν την προγραμματισμένη από τους ιδιοκτήτες τους ώρα θανάτωσης, απο πλημμύρες, πυρκαγιές και διάφορα άλλα ατυχήματα.
Ο μαρτυρικός θάνατος από φωτιά η από πνιγμό, χιλιάδων έγκλειστων ζωων, συχνά προκαλεί συγκινηση, μια συγκίνηση όμως με πολύ κοντινή ημερομηνία λήξης. Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι ανθρώπινες κοινωνίες υποβιβάζουν (είτε συνειδητά είτε ασυνειδητα) την αξία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων στο ύψος της εμπορικής τους αξίας.
Στις μέρες μας, που η Θεσσαλία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ζώων, το ενδιαφέρον της κοινωνίας και της Πολιτείας εξαντλείται στους κινδύνους που εγκυμονει η μη έγκαιρη περισυλλογή των πτωμάτων, βγάζοντας από το κάδρο τους όρους και τις συνθήκες εγκλεισμού ζώων που δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης από την πλημμύρα.
Στις μέρες μας, που το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον των ΜΜΕ στράφηκε κυριως στις περιπτώσεις διάσωσης ζώων συντροφιάς και στην οικονομική ζημια των οικογενειών που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, κανένας σχεδόν δεν έδειξε να προβληματιζεται για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πνίγηκαν (φυλακισμένα και παστουρωμενα) τα δεκάδες χιλιαδες"παραγωγικά" ζώα του Θεσσαλικου Κάμπου.
Όπως πριν λίγους μήνες στην Αυστραλία, έτσι και στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στον Θερμαϊκό, στο ύψος του Αγγελοχωρίου, και περίπου 7 χιλιόμετρα από το Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης (όπου πριν από λίγες ημέρες μιλούσε ο πρωθυπουργός), μια πνιγμένη αγελάδα ήρθε να μας υπενθυμίσει το έγκλημα που συντελέστηκε στη Θεσσαλία...
Για τα ζώα που πνιγηκαν, η Θεσσαλία δεν ήταν το "σπίτι" ούτε ο τόπος τους. Ήταν μια φυλακή, όπου ήταν καταδικασμένα να ζήσουν μέχρι να σφαχτούν. Πρόβατα βρέθηκαν νεκρά και παστουρωμένα (δηλαδή με τα πόδια τους δεμένα μεταξύ τους). Χοιρομητέρες βρέθηκαν πνιγμένες μέσα στα κάγκελα των κλουβιών τους. Αγελάδες πέθαναν αλυσοδεμένες, και κοτόπουλα βρήκαν φριχτό θάνατο σε κλειδωμένα υπόστεγα, και καμία συζήτηση δεν θα ανοίξει για τους κανόνες ασφαλείας που πρέπει να διέπουν ακόμα και αυτές τις φυλακές, αφού πολλές φορές ένα τέτοιο κόστος θεωρείται περιττό και, στις περιπτώσεις που γίνει το κακό, υπάρχει πάντα ένα σημαντικό ποσοστό αποζημίωσης που θα καλύψει κάποια έξοδα για τη δημιουργία νέου "ζωικού κεφαλαίου".
Είναι μια ιστορία προδιαγεγραμμένου θανατου. Γιατί αυτός ο τομέας παραγωγής αντιμετωπίζει τα εμψυχα πλασματα μόνον ως οικονομικά μεγέθη. Και αυτός ο τομέας εμπορίας έχει πρόβλημα μόνον όταν θάνατος έρχεται ΠΡΙΝ την σφαγη. Γιατί τοτε, η κανονικότητα της εκμετάλλευσης διαταράσσεται.
Είναι μια ιστορία χωρίς φωνή. Γιατί οι κραυγες του πόνου, της φρίκης και της απελπισίας δεν εισακούονται, καθώς φτάνουν στ' αυτιά των καταναλωτών αμεταφραστες. Και γιατί αυτοι οι καταναλωτές τρέφονται καταναλώνοντας το μαρτύριο και τον θάνατο εκατομμυρίων ζώων που δεν έχουν καμία απολύτως δυνατότητα να διεκδικήσουν κανενα δικαίωμα σε μιαν υποφερτή ζωή ούτε σε έναν ανώδυνο θάνατο.
Όχι, στους σύγχρονους κατακλυσμούς, δεν υπάρχει "Νώε"...
Πηγή (πρωτότυπο κείμενο), εδω: https://www.avgi.gr/koinonia/461700_den-yparhei-pia-noe-gia-ta-zoa -- https://tinyurl.com/yxxjuxdn -- https://tinyurl.com/vujyh7p4
*https://tinyurl.com/yxxjuxdn -- https://tinyurl.com/vujyh7p4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου