Καρπουζόπιτα ή καρπουζένια ή αλλιώς "αδιαγγουρένια"

 

Προθερμαίνω τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Σε μια λεκανίτσα κόβω κομματάκια την ψίχα από 3 φέτες καρπούζι και ανακατεύω με τα χέρια πιέζοντας, ώσπου να γίνει μια μάζα με ανάμεικτα τα κομματάκια και τον χυμό (όχι να πολτοποιηθεί τελείως). Αν θέλω το γλυκό μου πιο φρουτένιο (καρπουζένιο), αφαιρώ ένα μέρος του χυμού σουρώνοντας, οπότε θα σηκώσει λιγότερο αλεύρι. Προσθέτω 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη, μια κουταλιά της σούπας μέλι και ελάχιστο αλάτι. Προσθέτω και αλεύρι και ανακατεύω μέχρι να γίνει ένας ρευστός χυλός όχι πολύ πηκτός αλλά ούτε και αραιός (όπως το κουρκούτι για τις τηγανίτες). Λαδώνω ένα μικρό ταψάκι και βάζω στον πάτο λίγη τριμμένη φρυγανιά. Ρίχνω το κουρκούτι στο ταψάκι και αποπάνω βάζω μπόλικο σουσάμι, λίγη ζάχαρη ("κουκίζοντας" ομοιόμορφα με το χέρι), λίγο ακόμα μέλι και λίγο λάδι. Το πάχος της πίτας δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 2 εκατοστά. Προαιρετικά μπορώ να προσθέσω ελάχιστη κανέλα ή/και γαρύφαλλο σκόνη (εναλλακτικά πάει και η βανίλια). Ψήνω περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά (στην μεσαία σχάρα και, προς το τέλος, ανεβάζω λίγο το ταψί να ξεροψηθεί από πάνω και να μείνει μέσα χλωρό). Στη δοκιμή με το μαχαίρι, το μίγμα δεν θα πρέπει να είναι τελείως στεγνό, άρα το βγάζω όταν ακόμη "τρέμει" λίγο, ενώ η κρούστα από σουσάμι πάνω πάνω έχει ήδη γίνει τραγανή. Με το ίδιο μίγμα μπορώ να κάνω και τηγανίτες* (για πιο γρήγορα). Δική μου καινοτομία η αντικατάσταση του ελαιόλαδου με λάδι καρύδας (οπότε έχω ένα ενδιαφέρον διαφορετικό άρωμα). Δεν ισχύει αυτό που γράφουν, ότι δηλαδή για να πετύχει η πίτα πρέπει να είναι νόστιμο το καρπούζι. Το καρπούζι δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όσο η ρευστότητα, να μην γίνει δηλαδή η πίτα πολύ σφιχτή. Στην Φολέγανδρο, όπως και στα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων, τα καρπούζια είναι άνυδρα, μικρά και άνοστα. Τα λένε αδιάγγουρα και η πίτα, προϊόν σοφίας από την οικονομία μιας άλλης εποχής, είναι ένας τρόπος αξιοποίησής τους. 

 

ΥΓ1. Τις καρπουζόφλουδες δεν τις πετάμε. Τις κόβουμε κομματάκια και φτειάχνουμε καρπούζι γλυκό. Δείτε την συνταγή εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. Τον χυμό που περίσεψε (αν έχω σουρώσει την καρπουζομάζα) τον βάζω σε παγοκυψέλες και φτειάχνω παγάκια καρπουζιού. 

 

ΥΓ2. Έφτειαξα (με μεγάλη επιτυχία) αυτήν την πίτα σήμερα, όμως η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο. Από περιέργεια, αναζήτησα την συνταγή και την βρήκα σε πολλές μεριές, όπως στο epathlo.gr, funkycook.gr, toarkoudi.gr, lovelovegreece.com, athinorama.gr, bostanistas.gr, greekgastronomyguide.gr, megeia.gr, oinoi.gr, daddy-cool.gr, topsyntages.gr, akispetretzikis.com, icookgreek.com, Ηλίας Μαμαλάκης και emvolos.gr.  

 

ΥΓ3. Κάτι που είχα σκεφτεί και το βρήκα γραμμένο με άλλα λόγια από τον Jonathan Safran Foer, στο βιβλίο "Eating Animals" (Τρώγοντας Ζώα, εκδόσεις Μελάνι, 2009): Mυστήριο πράγμα η χημεία της όσφρησης και της γεύσης, εκεί στο τελευταίο, το πιο βαθύ και ανεξερεύνητο καταφύγιο της μνήμης. Στην μυστηριώδη μου ζωή, για μένα το αποκαλόκαιρο ήταν η ωραιότερη εποχή του χρόνου, και ο Σεπτέμβρης έλεγα πάντα ότι ήταν ο μήνας μου. Εκεί που η έκσταση συναντιέται με την νοσταλγία, και η αίσθηση πως "χάθηκαν όλα" σβήνεται από την ακαταμάχητη βεβαιότητα πως όλα είναι ακόμη εδώ, και τα πάντα γίνονται ιδιαίτερα γοητευτικά, ακριβώς γιατί είναι πάνω στο "όριο". Βρήκα αυτήν την συνταγή περασμένη σε πολλά sites, προτίμησα όμως να την αντιγράψω από το μικρό μου τεφτεράκι, το λαδωμένο και ταλαιπωρημένο, έτσι όπως (αιώνες πριν, έχω την αίσθηση ώρες ώρες, κι' άλλοτε πάλι σαν να ήταν χθες) μού την είχε υπαγορεύσει η φολεγανδριώτισσα μαμά μου. Αν ανήκετε σε αυτούς που δεν τους αρκεί η περιγραφή "με το μάτι" και θέλετε απόλυτη ακρίβεια στην δοσολογία των υλικών, ανατρέξτε στα hyperlinks. Όσο για την κανέλα, το σενάριο της ταινίας "ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα" μιλάει για "μάγια": αν θέλεις να κρατήσεις κάποιον κοντά σου, βάλε στο φαγητό λίγη κανέλα, για να μην φύγει. Μην κάνετε το λάθος και το πιστέψετε. Τόνους κανέλα έχω βάλει στα γλυκά μου και στα φαγητά, αλλά δεν κράτησα τίποτα από αυτά που νόμιζα πως ήτανε "δικά μου". Καλό αποκαλόκαιρο! 

 

*Τηγανίτες της ίδιας λογικής με την καρπουζένια (μέλι, σουσάμι, κανέλα) μπορούν να γίνουν με όλα τα φρούτα και βεβαίως με μήλα. Το γιαούρτι, το γάλα και τα αυγά δεν είναι καθόλου απαραίτητα, όχι μόνον για τις τηγανίτες αλλά ούτε καν για τις κρέπες! Για περισσότερο "φούσκωμα" μπορείτε να προσθέσετε ελάχιστο κονιάκ ή/και λίγο λιναρόσπορο. Σημειωτέον ότι 2 κουταλάκια του γλυκού λιναρόσπορου, χτυπημένα στο μούλτι με ένα φλιτζανάκι του καφέ χλιαρό νερό, δίνουν ένα αποτέλεσμα που ισοδυναμεί (λειτουργικά αλλά και οπτικά) με το ασπράδι ενός αυγού (αυτό το τελευταίο από συστάσεις φίλων αλλά και δική μου εμπειρία).