Στις 8 Μαΐου 1931 –ακριβώς δεκατέσσερα χρόνια πριν τη λήξη του αιματηρού πολέμου που έμελλε να φέρει στον κόσμο- ο Αδόλφος Χίτλερ υποχρεώθηκε να παρουσιαστεί σε δικαστήριο του Βερολίνου και να καταθέσει για την επίθεση μελών του κόμματός του, που είχε ως αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό πολλών αντιφασιστών πολιτών. Ήταν η επίθεση απόρροια της πολιτικής γραμμής του κόμματός του ή μια "μεμονωμένη" -από τις πολυάριθμες- πράξη μελών και οπαδών του, που δήθεν δεν είχε την έγκρισή του; Ο ίδιος υποστήριξε την αντίθεσή του στη βία και μίλησε για πράξεις αυτοάμυνας απέναντι σε επιθέσεις των αντιπάλων του. Οι διαβεβαιώσεις του για καταδίκη της βίας αντιμετωπίστηκαν με ειρωνεία και αγανάκτηση από το σύνολο του Τύπου. Το δικαστήριο όμως, με πολλούς δισταγμούς είναι αλήθεια, αποδέχτηκε τις υποκριτικές δηλώσεις του. Ήταν μία από τις δικαστικές αποφάσεις στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που άνοιξαν το δρόμο προς την εξουσία στον Χίτλερ και τους Ναζί.
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, στη Δίκη της Νυρεμβέργης, η πρώτη απόφαση αφορούσε στον χαρακτήρα του ναζιστικού κόμματος: Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το κόμμα και έκανε πρόγραμμα τη ναζιστική ιδεολογία ήταν μια εγκληματική οργάνωση, διότι η ιδεολογία αυτή ως πρόγραμμα συνεπάγεται την τέλεση εγκλημάτων. Στη βάση αυτής της απόφασης δικάστηκαν και καταδικάστηκαν τα ηγετικά στελέχη του ναζιστικού κόμματος. Ανάμεσά τους ο Γιούλιους Στράιχερ, που καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε. Πριν τρία χρόνια οι ναζί στη χώρα μας έγραψαν γι’ αυτόν και την καταδίκη του: "Ο Julius Streicher έγινε διάσημος για την εφημερίδα Der Sturmer που εξέδιδε, στην οποία αποκάλυπτε τις μεθοδεύσεις των Εβραίων με ιδιαίτερα παραστατικά σκίτσα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ενώ δεν είχε καμία πολιτική ή στρατιωτική θέση κατά τον πόλεμο, οι σιωνιστές νικητές εκδικητικά διέταξαν την εκτέλεσή του".
Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης δεν είναι μόνον βασικό θεμέλιο του νομικού πολιτισμού στην αντιμετώπιση των κομμάτων που έρχονται να εφαρμόσουν στην πράξη τη ναζιστική ιδεολογία. Είναι επιπλέον υπενθύμιση των συνεπειών δικαστικών αποφάσεων, όπως ήταν εκείνη του 1931: δεκάδες εκατομμύρια νεκροί στον πόλεμο, στους θαλάμους αερίων, στις πυρπολήσεις από τα SS δεκάδων χωριών της πατρίδας μας. Με αυτές τις αποφάσεις μετριούνται σήμερα οι δικαστικοί λειτουργοί μας στη Δίκη της Χρυσής Αυγής. Ως παρασυρμένα και αδικημένα ανθρωπάκια εμφανίστηκαν μπροστά τους τα μέλη, και με την υποκρισία του Χίτλερ στη δίκη του 1931 αντιτάχθηκαν στη δίωξη τα ηγετικά στελέχη και ιδιαίτερα ο Φύρερ τους. Γνωστή η τακτική τους και γνωστά τα καταστροφικά αποτελέσματά της, όταν τύχει να γίνει αποδεκτή.
Στις 7 Οκτωβρίου γράφεται Ιστορία. Θέλω ως πολίτης αυτής της χώρας να μπορώ να λέω με υπερηφάνεια στον κόσμο όλο: "Υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα, στη γενέτειρα πόλη της Δημοκρατίας".
Γιώργος Τσιάκαλος* (στην Εργατική Αλληλεγγύη)
Image: Δεν είναι αθώοι (Fb) - Εκδήλωση: Τετάρτη 7-10-20, Αντιφασιστική Συγκέντρωση στο Εφετείο Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου