Τη δεύτερη φορά, επιχείρησα να εξαπατήσω τη μάνα μου, και το εγχείρημα εστέφθη με απόλυτη επιτυχία! Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς, όταν εμφανίστηκα στο σπίτι της με δύο κατσαρόλες στιφάδο, μία μεγάλη και μία μικρή. Η μικρή περιείχε αληθινό κρέας, και η μεγάλη σόγια κεμπάπ. Τα κρεμμυδάκια, η δάφνη, τα μπαχαρικά, η ντομάτα, το κρασί, και στις δύο εκδοχές ήταν όλα ίδια στην εντέλεια, έτσι όπως έπρεπε και όπως το έκανε εκείνη. Βάλαμε στοίχημα να ξεχωρίσει ποιο ήταν ποιο, και έχασε! Την τρίτη φορά ήταν Πάσχα και δοκίμασα να δω τι θα γίνει με τη μαγειρίτσα.
"Μμμμ... Έχεις βάλει μόνο συκωτάκια", ήταν η πρώτη παρατήρηση. "Ναι, αλλά είναι πολύ ελαφριά, πώς το έκανες αυτό;", ήταν η δεύτερη. "Σε χορταίνει και δε σε βαραίνει.", ήταν η τρίτη. Όλα τα χρώματα, τα αρώματα, ο εγκέφαλος, ο ιππόκαμπος, οι οσφρητικές μνήμες, τα συναισθήματα, η αμυγδαλή, οι συγκινήσεις, η Ανάσταση, ο άνιθος, η νοσταλγία, ο δυόσμος, η ανάκληση των αναμνήσεων στην εντέλεια. Θρίαμβος!
Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρείτε πάρα πολλές συνταγές για μαγειρίτσα με μανιτάρια[*1]. Εγώ χρησιμοποιώ συνήθως τα άσπρα μανιτάρια τα στρογγυλά, μπορείτε να βάλετε όμως ό,τι θέλετε, φρέσκα ή και κονσέρβα. Οι περισσότεροι βάζουν μαρούλι ή και άλλα χόρτα, εγώ βάζω μόνο φρέσκα κρεμμυδάκια. Πολλά κρεμμυδάκια, να πρασινίσει ο τόπος!
Για τέσσερα άτομα θέλουμε: 1 πακέτο φρέσκα μανιτάρια, 1 φλυτζάνι ψιλή σόγια κιμά, 3/4 του φλυτζανιού ρύζι για γεμιστά, μπόλικο μαϊντανό - άνιθο - δυόσμο (μισό ματσάκι ή και ολόκληρο από το καθένα), φρέσκα κρεμμυδάκια 5-10 ή και περισσότερα (και τα πράσινα), 1 κύβο χορταρικών, μιάμιση κουταλιά της σούπας ταχίνι (ή 2 αυγά, αν δεν είστε βίγκαν), μπόλικο λεμόνι, αλάτι και πιπέρι, και ελαιόλαδο.
Μουσκεύουμε τη σόγια σε ζεστό νερό για μία ώρα, ξεπλένουμε και σουρώνουμε. Ρίχνουμε τη σόγια και τα μανιτάρια ψιλοκομμένα (μαζί και τα ποδαράκια τους) σε μια κατσαρόλα και βράζουν. Μόλις βράσουν, προσθέτουμε το ρύζι και τον κύβο χορταρικών. Αλατοπιπερώνουμε. Σβήνουμε τη φωτιά και αφήνουμε την κατσαρόλα στην άκρη.
Σε ένα τηγάνι τσιγαρίζουμε τα κρεμμυδάκια και τα λοιπά μυρωδικά. Όταν μαραθούν, τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα μαζί με το λάδι τους, και ξαναβράζουμε μέχρι να γίνει μια πράσινη σούπα. Στο τέλος του βρασμού, μπορούμε να προσθέσουμε και 1-2 κουταλιές της σούπας νιφάδες βρώμης (που βοηθάει όλες τις σούπες να χυλώσουν καλύτερα).
Τέλος προσθέτουμε το ταχινολέμονο[*2] (ή το αυγολέμονο ή και σκέτο αλευρολέμονο με αλεύρι ή/και κόρν φλάουρ), σύμφωνα με την τεχνική του αυγολέμονου. Αφήνουμε για λίγο την κατσαρόλα κλειστή με την φωτιά σβησμένη, και σερβίρουμε, προσθέτοντας επιπλέον λεμόνι (ή και λάδι) κατά βούληση.
Καθώς ο βιγκανισμός είναι ένα κίνημα ανερχόμενο που, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, και στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, παρακολουθώ, ιδίως τις ημέρες αυτές,
διάφορες συζητήσεις, αλλά και διαμάχες, σχετικές με την χορτοφαγία, που ποικίλουν σε ένταση και από τις δύο πλευρές, και
βλέπω ότι ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι όσοι δεν τρώνε κρέας
στερούνται μια μεγάλη απόλαυση και κάνουν μεγάλη θυσία! Δεν θα μπορούσα
να διαφωνήσω περισσότερο, γιατί εκείνο που λείπει από τους κρεοφάγους,
κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο η συμπόνοια όσο η φαντασία. Όχι, οι βίγκαν δεν τρώνε μόνο χόρτα και μαρούλια, όπως φαντάζονται μερικοί που έχουν συνηθίσει να τρώνε μόνο κρέας με πατάτες και κοτόπουλο με μακαρόνια! Υπάρχουν απίστευτα πολλοί συνδιασμοί στις χορτοφαγικές και τις βίγκαν συνταγές, και τεράστια ποικιλία, είτε σε πρωτότυπη μορφή (βλέπε κολοκυθόσουπα με πορτοκάλι), είτε σε βίγκαν παραλλαγή παραδοσιακών φαγητών (ή γλυκών) που ξέρουμε και που περιέχουν ζωικά προϊόντα.
Η ηθική και η συμπόνοια είναι ένας δρόμος για να γίνεις χορτοφάγος, αλλά όχι ο μόνος. Η χορτοφαγία δεν είναι στέρηση, ούτε νηστεία, είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος απόλαυσης, και μάλιστα πολύ πιο ολοκληρωμένος και με πολύ περισσότερη φαντασία. Το γλέντι, σε όλους τους ανθρώπους, όλες τις εποχές, συνδιάζεται με φαγοπότι, και κανένας βίγκαν δεν ψυχαναγκάστηκε ποτέ να μείνει στερημένος ή και νηστικός τις γιορτές. Το ζήτημα δεν είναι τι τρώνε οι άλλοι, αλλά το τι εσύ επιλέγεις να φας. Και η αλλαγή στις προτιμήσεις δεν είναι απαραίτητο να γίνει με ενοχοποίηση. Αρκεί να συνειδητοποιήσεις ότι εκείνο που κάνει ένα γεύμα ελκυστικό δεν είναι το κρέας αλλά η ιστορία και το διατροφικό παρελθόν του καθενός, τα αρώματα, η μνήμη, τα βιώματα και οι συνδέσεις τους με τα συναισθήματα και τις αισθήσεις, κυρίως της όσφρησης, της γεύσης και τις αφής. Τότε θα συνειδητοποιήσεις επίσης ότι, στα φαγητά που μαγειρεύουμε, κάνουμε τα πάντα για να εξουδετερώσουμε τη φυσική μυρωδιά του κρέατος με μαρινάδες, καρυκεύματα και μπαχαρικά. Και ότι, αφαιρώντας το κρέας από τη διατροφή σου, δεν παραιτείσαι από καμία απολύτως απόλαυση, απλώς επεξεργάζεσαι τις συνδέσεις που ο εγκέφαλός σου έχει εκπαιδευτεί να κάνει χωρίς να το καταλάβεις, και βάζεις στη θέση τους άλλες συνδέσεις, καινούργιες.
Παραπομπές
[*1] Εδώ μία αντιπροσωπευτική εκδοχή από τον Ηλία Μαμαλάκη: eliasmamalakis.gr / Η πρώτη που είχα βρει είναι εδώ: elsarand.wordpress (2011) / Η δική μου είναι ακόμη παλιότερη και την οφείλω σε μια φίλη, που ΔΕΝ ήταν χορτοφάγος και μού την είχε προσφέρει για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 90.
[*2] Βάζουμε σ' ένα μπωλ το ταχίνι με τον χυμό του λεμονιού, και ανακατεύουμε με ένα κουτάλι. Ανακατεύοντας και χτυπώντας ελαφρά (όπως θα κάναμε για να χτυπήσουμε έναν κρόκο αυγού με ζάχαρη), βλέπουμε το ταχίνι να σφίγγει και προσθέτουμε λίγο λίγο νερό. Συνεχίζουμε για μερικά δευτερόλεπτα το χτύπημα και την προσθήκη του νερού, μέχρι το μίγμα να πάρει μια λεία βελούδινη όψη σαν μαγιονέζα. Τότε αρχίζουμε να προσθέτουμε λίγο λίγο ζωμό από την κατσαρόλα, ανακατεύοντας συνεχώς, μέχρι να γίνει μια υδαρής κρέμα. Ρίχνουμε την κρέμα στην κατσαρόλα και αναδεύουμε ελαφρά να πάει παντού, όπως θα κάναμε και με το αυγολέμονο. Πριν την ρίξουμε, προαιρετικά μπορούμε να προσθέσουμε και μια πρέζα κουρκουμά ή σκόνη από κρόκο Κοζάνης για να πάρει ένα ωραίο κίτρινο χρώμα. (Σημειωτέον ότι αυτή η κρέμα του λεμονιού με το ταχίνι είναι η βάση την οποία μπορούμε, στη συνέχεια, να εξελίξουμε σε διάφορα αλμυρά ή και γλυκά παρασκευάσματα - όπως μαγιονέζα, ταραμοσαλάτα, σκορδαλιά, μερέντα, άσπρη κρέμα ζαχαροπλαστικής και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε - ανάλογα με τα επί πλέον υλικά που θα προσθέσουμε). / Υπάρχει επίσης και το πατατολέμονο (1 βρασμένη πατάτα πολτοποιημένη στο μπλέντερ με χυμό από 2 λεμόνια και 1,5 φλυτζάνι από τον ζωμό της σούπας), κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου και το βρήκα εδώ: vegantimes/vegan-magiritsa
Επιλεκτικές αναφορές
- VEGAN GUIDE GREECE -- team -- blogs -- facebook (ιδέες για το Πάσχα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου