Μη χαλάς τον κόσμο Μαριανίνα, γίνεται κι' αυτό...

Είδα τον Μπέμπαντά σου στη χώρα των Μπεμπάντων
να πλέει σαν καράβι στης λίμνης τα νερά.
Έχει στην προβοσκίδα ένα χρυσό καβούρι
και κόκκινα κοράλια πλεγμένα στην ουρά.

Είδα τον Μπέμπαντά σου στη χώρα των Μπεμπάντων
να πνέει στον αέρα τις νύχτες τις ζεστές.
Έχει στην προβοσκίδα μιαν άσπρη πεταλούδα
και την ουρά πλεγμένη με φεγγαροκλωστές. 

 

Ο καθένας έχει ένα όχημα της φαντασίας και, στην Λιλιπούπολη, το όχημα αυτό είναι ο Μπέμπαντας, ένας άσπρος ελέφαντας φτειαγμένος από τον αφρό της οδοντόκρεμας. Αν τον καβαλήσεις, μπορείς να πετάξεις και να πας παντού. Όμως, για να βρει κανείς τον δικό του Μπέμπαντα, θα πρέπει να βυθιστεί βαθειά μέσα του και να φτάσει στο παιδί που υπήρξε κάποτε. Διαφορετικά, ο Μπέμπαντάς του θα μείνει για πάντα καθηλωμένος στη γη.  

Αποχαιρετώντας την Μαριανίνα Κριεζή, που έφυγε από την ζωή στις 6-02-22, εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο πάμπολλα αφιερώματα στο έργο και τη ζωή της, από τα πρώτα εφηβικά χρόνια ενός εμφανώς ταλαντούχου και χαρισματικού παιδιού, μέχρι την τελευταία της ωριμότητα. Ένα από αυτά φιλοξενείται στο μηνιαίο ηλεκτρονικό  Περιοδικό Χάρτης*. Το Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων δημοσίευσε κείμενά της από το 1964, όταν πήγαινε στη Πέμπτη Γυμνασίου, στο ιστορικό μαθητικό περιοδικό "Φωτεινές Ημέρες - Sunny Days". Στην εφηβική ηλικία της ποίησής της αναφέρεται και ο λογοτέχνης Γιάννης Ευσταθιάδης. Ποιήτρια, και μάλιστα σημαντική, την αποκαλεί και ο Νίκος Δήμου, ενώ ο Άκης Γαβριηλίδης αναρωτιέται γιατί οι φιλόλογοι δεν εκτιμούν όσο θα έπρεπε τους στιχουργούς. "Μικρά ποιητικά σύμπαντα" αποκαλεί τα τραγούδια της και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Επίσης, ο δημοσιογράφος και ερευνητής Φώντας Τρούσας, δημοσίευσε τα εξώφυλλα δύο ποιητικών συλλογών της που είχαν εκδοθεί το 1961 και το 1963, με την στήριξη του πατέρα της, Κωστάκη Κριεζή.

Το πιο εντυπωσιακό ντοκουμέντο του προηγούμενου μήνα όμως, το έβγαλε ο λογοτέχνης, δοκιμιογράφος και μελετητής του Σεφέρη, Άκης Γαβριηλίδης, που ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για μια επιστολή της Μαριανίνας προς τον Σεφέρη, ταχυδρομημένη στο Λονδίνο από το Ψυχικό, το 1962, και κατατεθειμένη στην Γεννάδιο βιβλιοθήκη, από το 1972. Η επιστολή αυτή, καθώς και η απάντηση του ποιητή, την οποία έφερε στο φως της δημοσιότητας ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιώργος Ι. Αλλαμανής, ακούγεται κατά την διάρκεια της εκπομπής του Αλέξη Βάκη ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, "Εδώδιμα και αποικιακά", στο ειδικό αφιέρωμα που μεταδόθηκε στις 12 Φεβρουαρίου, σε ανάγνωση της τριτοετούς στην Δραματική Σχολή Βεάκη, Αθηνάς Αλλαμανή, και του συμφοιτητή της, Αλέξανδρου Μαρίνου. 

Στο πρώτο μέρος του ραδιοφωνικού αυτού αφιερώματος, ο Αλέξης Βάκης, συμπαρασύρει τους ακροατές σ' ένα νοσταλγικό ταξίδι στη ζωή και το έργο της Μαριανίνας, συνομιλώντας με τον Γιώργο Ι. Αλλαμανή, μεταξύ άλλων, και για τον ονειρικό κόσμο της Λιλιπούπολης που βρίσκεται αποτυπωμένος στο υπό έκδοση βιβλίο του "Στον καιρό της Λιλιπούπολης". Ακούγονται τραγούδια της θρυλικής εκπομπής του Τρίτου Προγράμματος, όχι από τον δίσκο αλλά όπως είχαν βγει στον αέρα, από τον Δεκέμβριο του '77 μέχρι τον Μάιο του '80. Ανάμεσα στα τραγούδια αυτά είναι και "η κυρία Φωτεινή" (το κόκκινο χρώμα), του τέταρτου και λιγότερου γνωστού αλλά όχι λιγότερο άξιου συνθέτη της Λιλιπούπολης, Νίκου Χριστοδούλου, που δεν συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο, όπως επίσης δεν συμπεριλαμβάνεται και το τραγούδι του Παπαγάλου, "ως πότε παπαγάλοι".

Η Λιλιπούπολη, λέει ο Γιώργος Αλλαμανής, όπως εξελίχθηκε, ήταν ένα ραδιοφωνικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους (κυρίως για μεγάλους), το οποίο άφησε εποχή. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις της Ελληνικής ραδιοφωνίας και ίσως το συναρπαστικότερο λάθος της ιστορίας της. Ως παιδαγωγικό πρόγραμμα για νήπια απέτυχε, αλλά πέτυχε κάτι άλλο θαυμαστό, στην ωριμότητά της: έγινε μια αόρατη μουσικοθεατρική παράσταση για μεγάλους, την οποία ως ένα βαθμό μπορούσαν να παρακολουθήσουν και παιδιά. Το "magic bus", αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Αλλαμανής, είναι το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, και η Λιλιπούπολη μόνον ένα από τα φωτεινά του παράθυρα. Έτσι, αυτό που κάποτε άρχισε ως παιδική εκπομπή, κατέληξε να γίνει μια μουσικοθεατρική επιθεώρηση από την πολιτική επικαιρότητα, τα ωριμότερα κείμενα της οποίας φέρουν την υπογραφή του διδύμου Άννα Παναγιωτοπούλου - Μαριανίνα Κριεζή. Στον αέρα βγήκαν γύρω στα 300 επεισόδια. Σήμερα σώζονται 213, εκ των οποίων τα 73  προέκυψαν από την δική του έρευνα και επέστρεψαν στο αρχείο της ΕΡΤ. Σε μερικά από αυτά, η Μαριανίνα ακούγεται (με μερικές ατάκες) και ως ηθοποιός, αντικαθιστώντας, για παράδειγμα, την Ράνια Οικονομίδου στον ρόλο της Πιπινέζας. 

Σε μια συνέντευξη, που βρίσκεται καταχωρημένη ανάμεσα στα πολύτιμα ντοκουμέντα του Αρχείου της ΕΡΤ και δόθηκε το 2002, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και την Μαρίνα Λαχανά, στο πλαίσιο του εορτασμού των 50ών γενεθλίων του Δεύτερου Προγράμματος, η Μαριανίνα Κριεζή μιλάει για το παρελθόν του ραδιοφώνου, στο οποίο μετείχε ως παραγωγός αλλά και ως ακροάτρια, και αναφέρεται στο αγαπημένο βιβλίο των εφηβικών της χρόνων, ένα μυθιστόρημα του 1939, το "Αύριο όλα θα είναι καλύτερα" (Everything Will Be Better Tomorrow), της Αυστριακής πεζογράφου Άννα Μαρί Σελίνκο (Annemarie Selinko). Ο τίτλος αυτού του μυθιστορήματος έγινε, λίγα χρόνια αργότερα, και τίτλος της τελευταίας δικής της ραδιοφωνικής εκπομπής, η οποία σταμάτησε το 2010 (ένα δείγμα της εκπομπής αυτής, εδώ). Είχε προηγηθεί η εκπομπή "Το νυχτικό του πύργου" και, στα τέλη της δεκαετίας του '80, η πρώτη φιλοζωική εκπομπή στο Ελληνικό ραδιόφωνο, με τίτλο "Μου το ’πε ένα πουλάκι", με την Νατάσσα Ασίκη, τον Λάμπρο Τσάγκα και τον Γιώργο Παπαστεφάνου, που ακουγόταν κάθε Σάββατο στις 10 το πρωί και για σήμα είχε έναν κούκο. 

Η αγάπη της Μαριανίνας για τα ζώα είναι σε όλους γνωστή, όχι μόνον από τις ραδιοφωνικές της εκπομπές και τα τραγούδια αλλά από ολόκληρη την ζωή της. Ήταν μια αγάπη χωρίς κανένα σύμπλεγμα, ήταν κάτι που δεν εκπορευόταν από κανένα έλλειμμα εξουσίας, καμία απολύτως υποκατάσταση, κάτι αυτονόητο και φυσικό, όπως η αναπνοή. Στο εξαιρετικά επιμελημένο αφιέρωμα του Περιοδικού "Χάρτης", είδα με συγκίνηση ότι αναφέρονται και μερικά δικά της ψευδώνυμα, τα περισσότερα από ονόματα ζώων, όπως Κλειώ Τσιτσίνια, Ντιντία Σουσούμη, Μιμίνα Γαϊτάνου, Λουλούδω Γαλατά και Αρετούσα Τατάημου. Και συγκινήθηκα γιατί θυμάμαι πως η Κλειώ και η Τσιτσίνια ήταν γάτες. Θυμάμαι ακόμα το μικρόσωμο σκυλάκι, την Λουλούδω, που κατάφερε να ξαναπερπατήσει, λίγους μήνες αφ' ότου ήρθε στο σπίτι της Μαριανίνας μέσα σ' ένα σακίδιο, εντελώς παράλυτη, από τον Γαλατά. Και βεβαίως θυμάμαι την θλιβερή ιστορία της λυκοσκυλίνας Αρετούσας, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ το "Τατάημου", που ήταν δικό μου σκυλί και το δεύτερο συνθετικό από δικό μου ψευδώνυμο επίσης!

 

"Φύγε τώρα και προπαντός
μη μου πεις να σου πω αντίο.
Δεν κρατάει για πάντα ο χωρισμός
όπως δεν κρατάει και το κρύο".

Με τους παραπάνω δικούς της στίχους, από τα τραγούδια της θεατρικής παράστασης "Ελίζα"**, επέλεξε να αποχαιρετήσει την Μαριανίνα η συνθέτρια της μουσικής των τραγουδιών Ελένη Καραϊνδρου. Κι' ακόμη κι' αν δεν είναι στ' αλήθεια έτσι, ακόμη κι' αν κρατάει για πάντα ο χωρισμός, ένα τρυφερό ψέμα μπορεί να σώσει την καρδιά από την παγωνιά της λήθης. Δεν είναι εύκολο να μιλάς για τον θάνατο, κι' ακόμα πιο δύσκολο να τραγουδάς. Στο έργο "Ελίζα" που ανέβηκε στο Θέατρο Πόρτα, στην Παιδική Σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου, το 1989, η Μάνια Παπαδημητρίου τραγουδάει τις "Κούκλες", ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια, σε μουσική της Ελένης Καραϊνδρου και στίχους της Μαριανίνας Κριεζή. Είναι ένα τραγούδι για τον θάνατο που σπάει τον δεσμό του ζεύγους. Ο ένας επιβιώνει, ο άλλος πεθαίνει. 

Από τις συζητήσεις του Γιώργου Αλλαμανή με την Μαριανίνα για το βιβλίο του, τον Αύγουστο του 2018, αποκαλύπτεται ότι εκείνη είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα στο να γράψει ένα τραγούδι για τον θάνατο. "Εγώ έγραψα το έργο και θέλω ένα τραγούδι", της είχε τότε πει η Ξένια Καλογεροπούλου. "Δεν ξέρω να το κάνω και δεν μπορώ", είχε απαντήσει η Μαριανίνα. Την ίδια γνώμη είχε και ο Σταμάτης Φασουλής που έκανε την σκηνοθεσία. Και τότε, η Ελένη Καραϊνδρου πήρε την Μαριανίνα σε μιαν άκρη και της είπε το εξής: "Μη χαλάς τον κόσμο Μαριανίνα, γίνεται αυτό. Να σου πω κάτι; Εγώ, όταν πέθανε η μάνα μου, μπήκα κάτω από ένα τραπέζι κι' έλεγα συνέχεια ένα μαγικό τραγουδάκι. Ξανά και ξανά και ξανά, σαν ξόρκι. Και αυτό μόνο μ' έσωσε". 

Έτσι, το τραγούδι έγινε, και είναι συγκλονιστικό:

Πάνω στο πράσινο πλατάνι
δυό κούκλες από πορσελάνη
τη μια την έσπασ' ο αέρας,
κοιμήσου τώρα, νάνι.

Κοιμήσου και θα προσπαθήσω
εγώ να μείνω ξυπνητή
πρέπει να ζήσω και θα ζήσω,
πρέπει ν' αρχίσω απ' την αρχή.

Κάτω απ' το κόκκινο κοράλι
δυό κούκλες από σιμιγδάλι
τη μια την φάγανε τα ψάρια
κι' απόμεινε η άλλη.

Κοιμήσου και θα προσπαθήσω
εγώ να μείνω ξυπνητή,
πρέπει να ζήσω και θα ζήσω
μόνο που ξέχασα γιατί.  

  

Ακούστε το ραδιοφωνικό αφιέρωμα του Αλέξη Βάκη στην Μαριανίνα, χωρισμένο σε δύο μέρη, εδώ: https://gatouiti-blog.blogspot.com/2022/03/1055-fm-12-02-22.html [Μέρος 1ο: https://youtu.be/INUljDWCgjg -- Μέρος 2ο: https://youtu.be/eHfnmKy2tZA]

 

Photo: Η Μαριανίνα με την Καραμέλα via Alexis Vakis

 

Παραπομπές

*https://www.hartismag.gr/hartis-39/afierwmata/selides-marianina-kriezi (Fb)

**Η "Ελίζα" [τραγούδια, παράσταση] ανέβηκε για πρώτη φορά στις 25 Νοεμβρίου του 1989 στην Αθήνα, στο παιδικό θέατρο "Μικρή Πόρτα", και λέει για το τι σημαίνει να πιστεύεις βαθιά στον έρωτα και την αγάπη. Λέει ακόμα πως η πίστη σε έναν άνθρωπο είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Πως πατρίδα είναι εκεί που είναι η καρδιά σου. Και πως, όπως και η Μαριανίνα συνήθιζε να λέει, οικογένεια είναι οι φίλοι.

The role of NATO, Europe and the invisible people in the conflict in Ukraine

Άρθρο του Gerardo Femina (3-03-22)

The tensions in Ukraine between the United States and some of its allies on the one hand and the Russian Federation on the other are developing within a very complex context, where several factors play an important role. There is the issue of the energy crisis and the importance of Russian gas for Europe, the division of Europe into East and West, the crisis in the Anglo-Saxon world – in England after Brexit and especially in the USA, where there is an air almost of civil war. But let’s look at what is perhaps the central point: the expansion of NATO.

Russia has declared that it has no intention of occupying Ukraine, but wants guarantees that NATO will not be enlarged, to which the United States has responded negatively. But let us see briefly how this situation came about.

On 4 April 1949, NATO was founded with the aim of defending the Western world from the threat posed by the Soviet Union and its satellite states. In response, the Warsaw Pact* was established in 1955. In fact, during the Cold War years, no concrete military action was taken by the members of the Alliance.

In 1990, in order to overcome Soviet opposition to German reunification, German Chancellor Kohl assured Gorbachev that "NATO would not expand to include the current territory of East Germany". Foreign Minister Genscher sent a message to Eduard Shevardnadze: "For us it is a fixed point that NATO will not expand to the east". Similar assurances were also given verbally by US Secretary of State Baker. The American ambassador to Moscow at the time, Jack Matlock, confirmed that Moscow had received a "clear commitment" on this point. Thus Germany was reunified and in July 1991 the Warsaw Pact was dissolved in Prague. But NATO did not, even though the historical enemy no longer existed. On the contrary, the first military interventions began, first in the former Yugoslavia and then later in Afghanistan, Libya and in 2015 with military exercises in Eastern Europe on the border with Russia.

A turning point came in 1999, when a new "strategic concept" was defined at the Washington meeting, transforming the original defence pact into a broader military agreement, including preventative action. More importantly, in contravention of the 1990 agreements, the Czech Republic, Poland and Hungary joined NATO, and later other countries, incorporating almost all the former satellite states of the Soviet Union. Today, NATO has 30 member states, compared to 16 in 1998.

At this point, it is clear that the claim that Russia is pursuing an aggressive policy, that for expansionist reasons it is moving troops to the Ukrainian border, is just a narrative aimed at justifying a plan and an intention that the US has had in mind since the fall of the Berlin Wall.

On the other hand, if Russia were to establish a military alliance with most of the countries of South America and then wanted to extend it to Mexico, including setting up military bases with nuclear weapons, what would be the reaction of the United States? Perhaps a nuclear war would have already broken out. In this respect, Russia has in recent decades responded sensibly to numerous provocations and has avoided armed conflict in every way possible.

In this context, Europe is obstinately following US policy, going against its own interests. Russia is not only important for gas, it is also an essential market for Europe. True cooperation between Europe and Russia, within a Eurasian region, would represent prosperity and a great advance, not only economic. But this is precisely what the United States cannot allow, and so they continue to foster divisions in Europe, not only between East and West, but also within the Western countries themselves. They do not want to accept that the world has become multi-polar and that their world empire is now completely in decline.

If Europe wants to play an important role in progress and peace, it must have a common foreign policy that is independent of the anachronistic imperialist manias of the United States, as made clear in the Europe for Peace declaration**.

Today, Europe must make every effort to find a diplomatic solution to the conflict in Ukraine: Russia must withdraw its troops from the border, but the non-expansion of NATO must be guaranteed. Are European politicians, lost in electoral polls and partisan interests, up to the task that history demands of them? Do they understand the catastrophic consequences of a war between nuclear powers? Do they realise that the future of humanity is at stake here?

Perhaps the diplomatic efforts of Italy, France and Germany will succeed today in temporarily avoiding an escalation of the conflict, but this will not change the catastrophic direction of events.

It is time for the peoples, the ordinary people, the Invisibles, those who do not participate in the negotiations and do not appear on the talk shows to make their voices heard against war and in favour of peace. It is time to take to the streets! But even a small gesture in this direction is important to give ourselves and our children a future, a human future where we will finally laugh at the misfortunes we are forced to live through today.

 

Source: http://www.europeforpeace.eu/en/969_the-role-of-nato-europe-and-the-invisible-people-in-the-conflict-in-ukraine 

https://www.pressenza.com/2022/02/the-role-of-nato-europe-and-the-invisible-people-in-the-conflict-in-ukraine/ -- Tanksnothanks/posts

Image 

 

Greek: Ο ρόλος του ΝΑΤΟ, της Ευρώπης και των Αόρατων στη σύγκρουση στην Ουκρανία: pressenza -- enallaktikos

Italiano  

Français 

 

*Σύμφωνο της Βαρσοβίας

**Europe for Peace (campaign)  

 

Ο Gerardo Femina είναι πρώην πρόεδρος της Κοινότητας για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη στην Ιταλία. Εδώ και 20 χρόνια ζει στην Πράγα, όπου ήταν μεταξύ των υποστηρικτών της εκστρατείας "Ευρώπη για την Ειρήνη" [Διακήρυξη 2007 -- Europa Per La Pace] και της διαμαρτυρίας ενάντια στη λεγόμενη Αντιπυραυλική Ασπίδα, που ήθελαν να εγκαταστήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Τσεχία. Ασχολείται με πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στην κατασκευή του Πάρκου Μελέτης και Προβληματισμού στην Τσεχία. 

Πόλεμος στην Ουκρανία

 

Επτά ραδιοφωνικές εκπομπές του Στέλιου Ελληνιάδη για την Ουκρανία, όπως μεταδόθηκαν ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, από τις 26-02-22 μέχρι και τις 13-03-22: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios

 

 

7.- 13-3-2022: Η φυγάδευση από την εμπόλεμη περιοχή ενός συμπατριώτη μας προς την Κριμαία και η γενική κατάσταση στην Ουκρανία: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-7

 

6.- 12-3-2022: Με τον συγγραφέα, μεταφραστή και ιδρυτή της Εταιρείας Διαπολιτισμικών Σπουδών, Φώτη Τερζάκη [Ποιος είναι ο αμυνόμενος στην Ουκρανία;], σε μια διεξοδική συζήτηση πάνω στην "ουκρανική κρίση": https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-6

 

5.- 7-3-2022: Συζήτηση του Στέλιου Ελληνιάδη με τον πρέσβη Γιώργο Αϋφαντή: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-5a [Αποσπάσματα συζήτησης εδώ: Η μεγάλη αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα]

4.- 6-3-2022: Συζήτηση με την Λουντμίλα από τη Ρωσία και την Ναταλία από την Ουκρανία: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-5b

 

3.- 5-3-2022: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-3

 

2.- 27-2-2022: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-2

 

1.- 26-2-2022: https://soundcloud.com/elliniadis-stelios/elliniadis_oukrania-1  / Η Ουκρανία στο κρεββάτι του Προκρούστη

 

Ζέβρα πυτζάμα

 Ζέβρα πυτζάμα

https://youtu.be/f-uuGgKfGpM

Μόλις πρωτοπερπάτησα
κάπου βρήκα κι' αγάπησα
τη ζέβρα μου την προστατευτική
κι' όταν είχα τα νεύρα μου
καβαλούσα τη ζέβρα μου
και τρέχαμε στα σύννεφα μαζί.

Ζέβρα πυτζάμα, της έλεγα όταν ήμουνα μικρή,
ζέβρα πυτζάμα, χλιμίντρισέ μου φίλη μου καλή,
ζέβρα πυτζάμα, να μη χαθώ ποτέ μεσ' στη ζωή.

Στο θυμό και στο κλάμα μου
πάντα η ζέβρα πυτζάμα μου
ξανάρχεται και με παρηγορεί
κι' όταν έχω τα νεύρα μου
καβαλάω τη ζέβρα μου
και τρέχουμε στα σύννεφα μαζί.

Ζέβρα πυτζάμα, της λέω ακόμα που και που στ' αυτί
ζέβρα πυτζάμα, χλιμίντρισε ψυχή μου παιδική,
ζέβρα πυτζάμα, να μη χαθώ ποτέ μεσ' στη ζωή. 

Τραγούδι από την θεατρική παράσταση "Ζέβρα πυτζάμα" (2014), ένα μουσικό οικολογικό παραμύθι από τον Παιδότοπο των Άστρων...

Zυγίζοντας το βάρος της μνήμης

 

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εάν η νοσταλγία από πολύ βιασύνη
παραγνώρισ' ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί να 'ναι ξένο αυτό το φόντο
να 'ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιαν άλλην ιστορία
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση
από φιλοκαλία κι' έπαρση.

Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ' αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον κάλυκά της.
Εκτός αν είναι ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.
Ας μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
και της ποίησης.

Κική Δημουλά, "Αυτοσυντήρηση*", από την συλλογή "Το λίγο του κόσμου", εκδ. «Νεφέλη», Αθήνα 1971, 1983. Εκδ. «Στιγμή», 1990

 

*[tokoskino, hellenic-words.blogspot, all4fun, beater, ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ -- kikh_dhmoyla -- http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/]

 

"Personal note": Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει αυτό το ποίημα... Έψαξα και το βρήκα με αφορμή μια φωτογραφία που είδα ('τυχαία";) στην ομάδα "Άγρια Φύση στην Ελλάδα" και "μ' έπιασε"... 

Daphne Sheldrick: Μικρό αφιέρωμα στην μητέρα των ελεφάντων

 

Η Βρετανίδα συγγραφέας Dr Dame Daphne Sheldrick DBE (1934-2018) αφιέρωσε περισσότερα από 60 χρόνια της ζωής της στην προστασία των άγριων ζώων, και ειδικότερα των ελεφάντων και των ρινόκερων της Αφρικής. Ήταν η πρώτη που τελειοποίησε την ειδική φόρμουλα γάλακτος που εξασφάλιζε την επιβίωση σε νεογέννητα ορφανά ελεφαντάκια, ενώ παράλληλα κατανόησε τις συναισθηματικές τους ανάγκες. Αναγνωρίζοντας την ικανότητα τους να πενθούν, τους στενούς οικογενειακούς τους δεσμούς, και την υψηλή νοημοσύνη τους, έκανε ευρύτερα γνωστό ότι η προστασία ορισμένων ιδιαιτέρως εξελιγμένων ειδών δεν είναι εφικτή χωρίς την κάλυψη των ψυχοδιανοητικών αναγκών τους. 

Χάρη στην επίπονη και επίμονη εργασία και προσφορά της, τουλάχιστον 263 ορφανά ελεφαντάκια κατάφεραν, όχι μόνον να επιβιώσουν αλλά να επανενταχθούν στο φυσικό τους περιβάλλον και να δημιουργήσουν τις δικές τους οικογένειες. Εκτός από τους ελέφαντες, η Daphne Sheldrick "ανάστησε" με επιτυχία ορφανά ρινοκεράκια, τα οποία μπόρεσαν να δώσουν απογόνους, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην αναβίωση του πληθυσμού των μαύρων ρινόκερων της Κένυας, που είχαν αποδεκατιστεί από την λαθροθηρία. Επίσης, κατάφερε να μεγαλώσει 16 ορφανά βουβάλια, τα οποία επανεντάχθηκαν με επιτυχία και αποτέλεσαν τον πυρήνα του πληθυσμού που έχει σήμερα εδραιωθεί στο Εθνικό Πάρκο του Ναϊρόμπι. 

Επί 60 χρόνια, αυτή η γυναίκα υπερασπίστηκε με πάθος το δικαίωμα των άγριων ζώων στην ύπαρξη, εμπνέοντας τις επόμενες γενιές να ακολουθήσουν τα βήματά της στο μέλλον. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μπορούμε να δούμε την κληρονομιά που άφησε η Daphne Sheldrick, ιδρύοντας την οργάνωση "Sheldrick Wildlife Trust", όπου το όραμά της παραμένει ζωντανό και αποδίδει καρπούς. 

Και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το σπουδαιότερο καταφύγιο αποκατάστασης για ορφανά ελεφαντάκια που υπάρχει στον κόσμο ιδρύθηκε στην Κένυα, το 1977, από μια γυναίκα, και σήμερα διευθύνεται από την κόρη της, Angela Sheldrick. Είναι γνωστό ότι, στο πέρασμά τους πάνω στη γη, οι ελέφαντες απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα της μητριαρχικής κοινωνίας, όπου τα αρσενικά ζουν μοναχικά ενώ τα θηλυκά προστατεύουν και μεγαλώνουν τα μικρά τους, μέσα στα πλαίσια μιας ευρύτερης οικογένειας που συγκροτεί την κάθε αγέλη.

Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://www.sheldrickwildlifetrust.org/about/mission-history και εδώ: https://bit.ly/3649jdO 

Πηγή: Μια περσινή ανάρτηση που σήμερα μου θύμισε το facebook [κοινοποιήθηκε εδώ και εδώ]

Photo: A tribute to Dame Daphne Sheldrick, Elephant Mother at williamsontea -- google

A PERSONAL TRIBUTE BY VIRGINIA MCKENNA: https://www.bornfree.org.uk/news/daphne-sheldrick

 

https://twitter.com/KPrimikiri/status/1501182663130075141