Οταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαφύγουν από μια τραυματική κατάσταση ή/
Όταν μάλιστα αυτή η τραυματική κατάσταση προκαλείται από τους ίδιους που ήταν επιφορτισμένοι με την ασφάλεια τους -εν προκειμένω τους μηχανισμούς του κρατους- η εσωτερική ψυχική σύγκρουση είναι τεράστια. Στο συμβολικό πεδίο είναι σαν να σε κακοποιεί ο γονιός σου, δηλαδη ο άνθρωπος στον οποίο έχεις αναθέσει την ασφάλεια σου ως παιδί.
Όταν επίσης η αντίληψη ότι κάθε αντίσταση είναι αναποτελεσματικ
Μια τέτοια προσέγγιση ίσως να μπορεί να μας εξηγήσει γιατί οι τελευταίες και επαναλαμβανόμεν
Σ' αυτή την κατάσταση είμαστε σήμερα. Και όπως υποστηρίζει ο Bessel van der Kolk, «Δεν μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία ή ψυχοεκπαίδευση όταν οι άνθρωποι είναι "παγωμένοι", γιατί όταν είσαι "παγωμένος", τίποτα δεν μπορεί να μπει στον εγκέφαλό σου μέχρι να σταματήσει η "παγωνιά"».
Στις παρούσες συνθήκες συλλογικού μουδιάσματος, τίποτα δεν μπορεί να ακουστεί πραγματικά από τον "συλλογικό μας εγκέφαλο" αν δεν "ζεστάνουμε" ο ένας τον άλλον, αν δεν διακόψουμε πρώτα την "παγωνιά". Και αυτό, ξέροντας καλά πως το Σύστημα θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να την συντηρήσει.
Αντώνης Ανδρουλιδακης*, Κοινωνικός και Αναπτυξιακός Ψυχολογος [https://tinyurl.com/44bsnyv7]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου