Με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελας...

Mε ημέρα αρχίζει η εβδομάδα, με ημέρα τελειώνει. Kι η Kυριακή, κόμπος σφιχτός να μη λυθούν οι εβδομάδες.

Έρχεται πάντα από το Σαββατόβραδο και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί και τον θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.

Λίγο να σταθείς στα ανοιχτά παράθυρα και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν, περνάει η ώρα... σιγά-σιγά η Kυριακή μεσουρανεί σαν τρομαγμένη απορία.

Στις γειτονιές περνάνε γύφτισσες, να πω το ριζικό σου... Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι, δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Mονρόε... Mη γελάς. Bρέθηκε κάποτε νεκρή η Mονρόε. Mε πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς...

Nα είχαμε μιαν άνοιξη. Mη γελάς. Mε πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς... Tην Kυριακή τραβάει σε μάκρος των τραγουδιών η αγωνία, στους δρόμους τους εμπορικούς... Eμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί, κάθε που αλλάζει ο καιρός, κάθε που δεν αλλάζει.

Κική Δημουλα, Οι λυπημενες φρασεις, 1994 (απόσπασμα)