(Ο Αντωνάκης ή αλλιώς Freeze Response Mode*)
 |
| Αυτοπροσωπογραφία (i) |
Εγώ νηπιαγωγείο δεν πήγαινα, οπότε τα πρωινά έπαιζα συνήθως στον κήπο. Τα κουνέλια προφανώς αποτελούσαν για τη ζωή μας ένα αδιέξοδο, γιατί ο πολλαπλασιασμός τους είχε ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο. Εκείνο το πρωί ο πατέρας μου έμεινε μόνος και έτσι βρήκε την ευκαιρία να φωνάξει στο σπίτι έναν θηριώδη τύπο, τον Λεωνίδα, που δούλευε θελήματα και βαριές δουλειές.
Όταν η επιχείρηση έλαβε τέλος, εμείς δεν φάγαμε απολύτως τίποτα. Το κρέας αποδείχτηκε χρήσιμο μόνο για να βγάλει "κοινωνικές υποχρεώσεις".
Φωνή πόνου ή άλλον ήχο δεν θυμάμαι να είχα ακούσει κανέναν. Θυμάμαι μόνον πως, έτσι όπως καθόμουν μαρμαρωμένη πάνω σε μια πέτρα επίπεδη που άλλοτε χρησιμοποιούσα για "κρεββατοκάμαρα" του γάτου μου κι άλλοτε για "τραπεζαρία" δικιά μου, είχα κλείσει τα μάτια μου πάρα πολύ σφιχτά και δεν έβλεπα τίποτα, μονάχα προσπαθούσα απεγνωσμένα να ακούσω τα πάντα, όταν αντιλήφτηκα, χωρίς να βλέπω, με την καταπληκτική αίσθηση του χώρου που αναπτύσσουν οι τυφλοί, ότι μπήκε μέσα στον κήπο κείνο το αγοράκι που παίζαμε κάπου - κάπου μαζί, ο Αντωνάκης.
Κάθισε δίπλα μου και μάλλον με ρώτησε "έχεις τίποτα"; ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο ότι άρπαξα το χέρι του τόσο δυνατά, όσο αν κινδύνευα να γκρεμιστώ από τον πιο ψηλό γκρεμό χωρίς αυτό.
Για κείνο το αγοράκι που μ' έσωσε από τη συναισθηματική ισοπέδωση που μπορεί να προκληθεί όταν οι περιστάσεις παραβιάζουν τα ανώτατα όρια των ατομικών αντοχών, δεν θυμάμαι τίποτ’ άλλο να σας πώ. Ίσως ήταν κάποιο γειτονόπουλο που σύντομα άλλαξε γειτονιά, κι’ έτσι χαθήκαμε. Με τις παρουσίες και την απουσίες του Αντωνάκη υπάρχει στη μνήμη μου μεγάλο κενό και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με βοηθήσει καθόλου, και κανένας δεν ξέρει να πεί αν εγώ τελικά τα κατάφερα μόνη μου, κι' αν υπήρξε στ' αλήθεια ένα τέτοιο παιδάκι ποτέ.
Το συναίσθημα εκείνου του πρωινού είναι ένας τόπος που τον επισκέπτομαι από τότε κάθε τόσο ξανά, για να υπερασπιστώ αυτό το "κάτι" που, εξαιτίας του μικρού μου μεγέθους, παραδόθηκε στον τεράστιο Λεωνίδα αμαχητί.
Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Λόγου και Τέχνης "ΚΙΝΣΤΕΡΝΑ", τεύχος δέκατο έκτο, ISSN 1109-6756 (facebook.com/story) και αργότερα εδώ: https://bit.ly/3VlSfpg -- https://www.facebook.com/notes/3540570269335948/
Φωνή πόνου ή άλλον ήχο δεν θυμάμαι να είχα ακούσει κανέναν. Θυμάμαι μόνον πως, έτσι όπως καθόμουν μαρμαρωμένη πάνω σε μια πέτρα επίπεδη που άλλοτε χρησιμοποιούσα για "κρεββατοκάμαρα" του γάτου μου κι άλλοτε για "τραπεζαρία" δικιά μου, είχα κλείσει τα μάτια μου πάρα πολύ σφιχτά και δεν έβλεπα τίποτα, μονάχα προσπαθούσα απεγνωσμένα να ακούσω τα πάντα, όταν αντιλήφτηκα, χωρίς να βλέπω, με την καταπληκτική αίσθηση του χώρου που αναπτύσσουν οι τυφλοί, ότι μπήκε μέσα στον κήπο κείνο το αγοράκι που παίζαμε κάπου - κάπου μαζί, ο Αντωνάκης.
Κάθισε δίπλα μου και μάλλον με ρώτησε "έχεις τίποτα"; ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο ότι άρπαξα το χέρι του τόσο δυνατά, όσο αν κινδύνευα να γκρεμιστώ από τον πιο ψηλό γκρεμό χωρίς αυτό.
Για κείνο το αγοράκι που μ' έσωσε από τη συναισθηματική ισοπέδωση που μπορεί να προκληθεί όταν οι περιστάσεις παραβιάζουν τα ανώτατα όρια των ατομικών αντοχών, δεν θυμάμαι τίποτ’ άλλο να σας πώ. Ίσως ήταν κάποιο γειτονόπουλο που σύντομα άλλαξε γειτονιά, κι’ έτσι χαθήκαμε. Με τις παρουσίες και την απουσίες του Αντωνάκη υπάρχει στη μνήμη μου μεγάλο κενό και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με βοηθήσει καθόλου, και κανένας δεν ξέρει να πεί αν εγώ τελικά τα κατάφερα μόνη μου, κι' αν υπήρξε στ' αλήθεια ένα τέτοιο παιδάκι ποτέ.
Το συναίσθημα εκείνου του πρωινού είναι ένας τόπος που τον επισκέπτομαι από τότε κάθε τόσο ξανά, για να υπερασπιστώ αυτό το "κάτι" που, εξαιτίας του μικρού μου μεγέθους, παραδόθηκε στον τεράστιο Λεωνίδα αμαχητί.
Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Λόγου και Τέχνης "ΚΙΝΣΤΕΡΝΑ", τεύχος δέκατο έκτο, ISSN 1109-6756 (facebook.com/story) και αργότερα εδώ: https://bit.ly/3VlSfpg -- https://www.facebook.com/notes/3540570269335948/
copyright Κάκη Πριμηκύρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου