Ετικέτες

Πέμπτη 8 Απριλίου 2021

Διαχείριση αδέσποτων ζώων σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα ΑΔΕΣΠΟΤΑ, αναδημοσιεύω (με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις, όπως ενσωμάτωση "hyperlinks", ορολογία και σχόλια) ένα άρθρο της Λενιώς Πατιερίδη αναρτημένο από τον Μάιο του 2020 στο parallaximag.gr, με τίτλο "Αδέσποτα Ελλάδος- Vol.1", επανεξετάζοντας τις αμφιβολίες, τις ανησυχίες και τις ενστάσεις μου (1, 2, 3)[1]. 

 

"Στο εξωτερικό δεν υπάρχουν αδέσποτα. Στην Ελλάδα πού τέτοια τύχη!" Αυτή είναι μια φράση που λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει ή ακόμα και σκεφτεί, ορμώμενοι είτε από την αγάπη μας για τα ζώα, είτε από δυσαρέσκεια για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας. Είναι όμως έτσι; Ας εξετάσουμε πρώτα γιατί "δεν υπάρχουν αδέσποτα"[2] σε κάποιες άλλες χώρες του Δυτικού κόσμου, που θεωρούνται πιο "πολιτισμένες" από την δική μας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε περίπτωση που οποιοσδήποτε σκύλος βρεθεί να περιπλανάται ελεύθερος, περισυλλέγεται από την εκάστοτε αρμόδια αρχή και φυλάσσεται για διάστημα τριών έως δέκα ημερών. Εάν, μέσα σε αυτό το διάστημα, δεν βρεθεί ο ιδιοκτήτης, τότε το ζώο μετα ωςφέρεται σε κάποιο ίδρυμα, όπου είτε προωθείται για υιοθεσία είτε θανατώνεται ("κοιμίζεται") με διάφορους τρόπους. Σύμφωνα με τις οργανώσεις Humane Society of the United States και PETA, ο αριθμός των αδέσποτων ζώων συντροφιάς (σκυλιά και γάτες) που καταλήγουν σε ιδρύματα ετησίως στην Αμερική εκτιμάται γύρω στα 6 εκατομμύρια, από τα οποία, στην καλύτερη περίπτωση, υιοθετούνται περίπου τα μισά. Τα υπόλοιπα θανατώνονται. Στην Αγγλία, οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι πολύ μικρότεροι και, σύμφωνα με την οργάνωση DogTrust, τα ζώα που εγκαταλείπονται φτάνουν περίπου στις 55 χιλιάδες ετησίως, με 1.500 περίπου από αυτά να καταλήγουν στην ευθανασία.

Στην Γαλλία[3], σύμφωνα με εκστρατεία συλλογής υπογραφών κατά της ευθανασίας, που διεξήχθη το 2016 στην πλατφόρμα change.org, ο μέχρι τότε αριθμός των ΥΓΙΩΝ σκύλων που θανατώνονταν ετησίως έφτανε τις 50.000. Στην Ισπανία, σύμφωνα με την παγκόσμια οργάνωση World Animal Protection, εκτός από συγκεκριμένες περιοχές, δεν επιτρέπεται μόνον η ευθανασία αλλά και το "culling" (λέξη αμετάφραστη που σηματοδοτεί μαζικό "ξεκαθάρισμα", "ξεσκάρτισμα" και αποδίδεται συχνά στα ελληνικά ως μαζική "σφαγή"...)  Στην Ρουμανία, το "culling" των αδέσποτων είναι υποχρεωτικό. Η Ολλανδία[4] που θεωρείται ο παράδεισος των σκύλων, σε κάποιες περιοχές επιτρέπει την ευθανασία των αδέσποτων γατιών. Η ευθανασία των γατιών επιτρέπεται επίσης και σε ολόκληρη την Σουηδία.

Στην Ρωσία, ο νόμος που απαγορεύει την θανάτωση υγιών αδέσποτων ψηφίστηκε μόλις το 2018 και τέθηκε σε εφαρμογή στις αρχές του 2020 (βλέπε World Animal Protection Index). Στην Ιταλία, σύμφωνα με την οργάνωση European Society of Dogs and Animal Welfare (ESDAW), ενώ  η ευθανασία των αδέσποτων απαγορεύεται, μόνον οι γάτες στειρώνονται, εμβολιάζονται και αφήνονται ελεύθερες. Οι σκύλοι καταλήγουν σε "ιδρύματα" τα οποία χρηματοδοτούνται από το κράτος, και έτσι τα αδέσποτα μετατρέπονται σε πηγή εσόδων, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κοντολογίς, και παρά τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας των Ζώων, "η ευθανασία των αδέσποτων σκύλων αποτελεί πολιτική στο μεγαλύτερο (περισσότερο από 60%) ποσοστό των Ευρωπαϊκών χωρών"[5]. Να λοιπόν γιατί σε πολλές χώρες του εξωτερικού "δεν υπάρχουν αδέσποτα"...

Η Ελλάδα, σήμερα, ανήκει στις ελάχιστες χώρες, παγκοσμίως, οι οποίες απαγορεύουν δια νόμου την ευθανασία σε υγιή ζώα. Μάλιστα, ακόμα και αν ένα ζώο συντροφιάς είναι επιθετικό προς τους ανθρώπους, υποβάλλεται σε ευθανασία μόνον σε περίπτωση που δεν θα δεχθεί κανένας άνθρωπος να το περιθάλψει (Ν.4039/2012, ΦΕΚ Α-15/02.02.2012, άρθρο 9, παράγραφος 4). Επιπλέον, σύμφωνα με τον ίδιο νόμο και το τροποποιημένο άρθρο 1, παράγραφος στ, "επικίνδυνo ζώo συντροφιάς είναι τo ζώo συντροφιάς, που αποδεδειγμένα εκδηλώνει απρόκλητα έντονη επιθετική συμπεριφορά προς τον άνθρωπο ή τα άλλα ζώα, καθώς και το ζώο που πάσχει ή είναι φορέας σοβαρού νοσήματος, που μπορεί να μεταδοθεί στον άνθρωπο ή στα άλλα ζώα και δεν θεραπεύεται." (Βλέπε επίσης Ν.4235/2014 - ΦΕΚ 32/Α/11-2-2014, άρθρο 46, παράγραφος 1α). Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με τον νόμο, ένα ζώο στην Ελλάδα έχει δικαίωμα να αμυνθεί σε οποιαδήποτε απειλή, και δικαίωμα να θεραπευθεί εάν αυτό είναι εφικτό, πριν χαρακτηριστεί άδικα ως επικίνδυνο και αναλώσιμο. Είναι λοιπόν μύθος το ότι στην Ελλάδα, όταν ένας σκύλος, δεσποζόμενος ή αδέσποτος, δαγκώσει άνθρωπο πάει για ευθανασία. Όσον δε αφορά στον έλεγχο των αδέσποτων, η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που εφαρμόζουν αποκλειστικά την μέθοδο της περισυλλογής, της στείρωσης, του εμβολιασμού και της επανένταξης των ζώων στο "φυσικό τους περιβάλλον", όρος που, αν και αδόκιμος, σηματοδοτεί την τοποθεσία στην οποία βρέθηκαν, προκειμένου για κατοικημένες περιοχές. Η μετέπειτα φροντίδα τους ανατίθεται στους δήμους, τους δημότες, και τα φιλοζωικά σωματεία. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες χώρες που εφαρμόζουν αυτήν την τακτική, δεν αποκλείουν τον εσαεί εγκλεισμό στα ιδρύματα και την ευθανασία.

Οι φιλόζωοι υποστηρικτές της ευθανασίας, συμπεριλαμβανομένης και της οργάνωσης PETA, θεωρούν ότι είναι απάνθρωπο να αφήνεις ένα αδέσποτο να περιπλανιέται ελεύθερο διότι, εάν δεν πεθάνει από το κρύο, την ασιτία ή από τροχαίο, μπορεί να γίνει θύμα κακοποίησης από ασυνείδητους ή, ακόμα χειρότερα, να χρησιμοποιηθεί για πειράματα σε εργαστήρια. Ο δε εγκλεισμός τους  σε ιδρύματα, τα λεγόμενα "No-kill shelters", τα οποία είναι υπερπλήρη, επιφέρει χρόνια σωματικά και ψυχικά προβλήματα. Αυτή βέβαια είναι η άκρως φιλοζωική ματιά - αν πούμε ότι συμφωνούμε με κάτι από τα παραπάνω. Η άλλη εκδοχή (1, 2)[6] δηλώνει ξεκάθαρα ότι τα αδέσποτα αποτελούν κίνδυνο: για την δημόσια υγεία λόγω της πιθανότητας μετάδοσης ζωονόσων (νόσων δηλαδή που μπορούν δηλαδή να μεταδοθούν από τα ζώα στον άνθρωπο), κίνδυνο για τραυματισμό των ανθρώπων είτε από δάγκωμα είτε από τροχαίο, κίνδυνο για μόλυνση του περιβάλλοντος μέσω των ούρων και των περιττωμάτων τους, κίνδυνο για φθορά ιδιοκτησίας, κίνδυνο για άλλα μικρότερα ζώα, και εστία ενοχλητικού θορύβου.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για όλα αυτά; Το ότι προτείνεται η ευθανασία ως λύση σε ζώα των οποίων ο υπερπληθυσμός οφείλεται αποκλειστικά στον άνθρωπο; To ότι προσάπτονται όλες αυτές οι κατηγορίες στα αδέσποτα για πράγματα που εμείς οι άνθρωποι διαπράττουμε πρώτοι εναντίον της φύσης; Το ότι υπάρχει γενικά η νοοτροπία ότι, εάν ένα πλάσμα δεν είναι άνθρωπος, είναι αυτόματα αναλώσιμο; Θα μπορούσατε ποτέ να αναλογιστείτε ότι θα προτείναμε σαν λύση τη θανάτωση μικρών παιδιών που υποσιτίζονται, είναι ορφανά, ή ζούν σε μολυσμένες περιοχές, προκειμένου να τα λυτρώσουμε; Στο μόνο πράγμα που θα συμφωνήσω με τα παραπάνω, είναι το ζήτημα του εφ’ όρου ζωής εγκλεισμού των ζώων σε ιδρύματα. Εκτός από απάνθρωπο, λόγω των φτωχών συνθηκών κάτω από τις οποίες καταδικάζονται να ζούν, δημιουργεί και προβλήματα συμπεριφοράς, κάτι που καθιστά την υιοθεσία τους ακόμα πιο δύσκολη, και αυξάνει τις πιθανότητες για την δημιουργία εστιών μόλυνσης, λόγω του συνωστισμού. Να συνυπολογιστεί εδώ ότι, στα έγκλειστα ζώα, προστίθενται κάθε τόσο και αυτά που εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους και παραδίδονται απευθείας στα ιδρύματα. 

Ιδού και οι συνέπειες που είχε το παγκόσμιο "lock-down" λόγω κορωνοϊού στα διάφορα φιλοζωικά σωματεία: Στην Αμερική, τα περισσότερα καταφύγια αδέσποτων ζώων (Animal shelters) έκλεισαν προσωρινά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει προσωπικό να φροντίζει τα χιλιάδες εσώκλειστα ζώα. Στην Ιταλία, και ειδικά λόγω των αυξημένων θανάτων που άφησαν αρκετά ζώα ορφανά, τα καταφύγια γέμισαν με αδέσποτα, ενώ σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό εγκατάλειψης αυξήθηκε, λόγω φόβου μετάδοσης του ιού ή οικονομικής αδυναμίας, οι δωρεές ελαττώθηκαν κατακόρυφα, και ο αριθμός υιοθεσιών μειώθηκε, είτε λόγω γραφειοκρατίας, είτε λόγω φόβου και αβεβαιότητας για το μέλλον. Αποτέλεσμα η αύξηση του αριθμού των φιλοξενούμενων ζώων (με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ιδίως σε όσες χώρες επιτρέπεται η ευθανασία). Παράλληλα όμως, λόγω έκκλησης σωματείων και οργανισμών, το ποσοστό υιοθεσιών στην Αμερική αυξήθηκε κατά 70%, κατά την διάρκεια της πανδημίας, ενώ στην Αγγλία τα ποσοστά διπλασιάστηκαν σε σχέση με το περασμένο έτος. Το γεγονός αυτό, αν και εκ πρώτης όψεως ακούγεται ενθαρρυντικό, γεννά ανησυχίες για το ενδεχόμενο της επιστροφής των ζώων από κάποιους ανθρώπους, μετά την επάνοδο στην "κανονικότητα". 

Στην χώρα μας, αμέσως μετά το "lock-down",  προς έκπληξη πολλών, μέσα σε μια μέρα, δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών, σε συνεργασία με την Κεντρική Ένωση Δήμων Θεσσαλονίκης, το #ΑnimalSolidarityGR, μια ειδική πλατφόρμα στην οποία δήμοι, κτηνίατροι, εθελοντές, οργανισμοί και χορηγοί δηλώνουν ότι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, προκειμένου να διασφαλιστεί ή μέριμνα των αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς. Και όντως τα πήγαμε καλά, γιατί εδώ, αναγκαστικά έχουμε μάθει από αδέσποτα, ξέρουμε πώς να τα προσεγγίσουμε και πώς να τα "διαβάσουμε". Είναι τα φιλαράκια μας, που τα φροντίζουμε έτσι κι' αλλιώς. Και, το σημαντικότερο, συνεργαστήκαμε όλοι μαζί, γιατί αυτό είναι το αίσθημα που σου βγάζουν τα ζώα, το αίσθημα της φροντίδας και της αλληλεγγύης. Φυσικά και γνωρίζω ότι υπάρχουν "παρατράγουδα", όπως περιστατικά με φόλες ή μη καταγεγραμμένες ευθανασίες, αλλά δε νομίζω ότι αντιμετωπίσαμε τα προβλήματα, ή ακόμα και τα θύματα, που αντιμετώπισαν άλλες χώρες με άλλες νομοθεσίες, κατά την πανδημία...[7]

 

Πηγή: "Αδέσποτα Ελλάδος- Vol.1, "Λενιώ Πατιερίδη (Exclusive DOG Services), άρθρο στο parallaximag.gr

 

Photo1 at “Γκρίκις”: Νέα μόδα στην Ευρώπη η υιοθεσία αδέσποτων ζώων από την Ελλάδα

Photo2 at Ενωμένοι Φιλόζωοι εναντίον καθε εχθροζωικου νομου -- Φιλοζωικό & Περιβαλλοντικό Σωματείο Πολυγύρου

 

Παραπομπές και σχόλια

1. Πιστεύω ότι είναι τουλάχιστον άδικο να προβάλλεται η χώρα μας σαν μια κοινωνία ανθρώπων που χαρακτηρίζονται από αδιαφορία και σκληρότητα προς τα ζώα, με τόσο μένος, ακόμη και από τις ίδιες τις ελληνικές φιλοζωικές οργανώσεις, τα μέλη των οποίων μάλιστα επιμένουν να εξανίστανται όταν κάποιος τολμήσει να φέρει αντίρρηση! Και βρίσκω ιδιαίτερα αποκρουστικό αυτό που κάνουν οι "αναπτυγμένες" δυτικές κοινωνίες, να εξαιρούν τον εαυτό τους από κάθε μερίδιο ευθύνης και να δείχνουν με το δάχτυλο την Ανατολή και το Νότο, κάτι που άλλωστε έκαναν πάντοτε και όχι μόνον για το θέμα των ζώων. Πιστεύω ότι η συμπλεγματική μειονεξία δεν αναδεικνύει αλλά καταστρέφει τον πολιτισμό μας, και ότι ο μιμητισμός δεν έφερε στον τόπο μας σχεδόν κανένα καλό. Θα άξιζε να μιμηθούμε αυτό που κάνουν οι άλλοι, μόνο αν ήταν κάτι που μπορούμε να γνωρίσουμε, να εγκρίνουμε και να ενσωματώσουμε στον τρόπο το δικό μας. Όμως, πώς συνάδει ο αμέριστος θαυμασμός στον δικό τους τον τρόπο με την δική μας κάθετη αντίθεση στην ευθανασία και την δική μας επιμονή να διατηρούμε στη ζωή, με κάθε θυσία και κάθε κόστος, ζώα με προβλήματα υγείας και συμπεριφοράς αλλά και ανάπηρα, παράλυτα ή τυφλά; (Αναρωτιέμαι, σε ποιά άλλη χώρα του κόσμου θα γινόταν αγώνας για να μην θανατωθεί ένας σκύλος με ιστορικό όπως αυτό το ροτβάιλερ;) 

2. Δεν πάει πολύς καιρός που εμείς οι Έλληνες, μαϊμουδίζοντας, θέταμε την λέξη "αδέσποτος" σαν επιθετικό προσδιορισμό της λέξης σκύλος, σε αντιδιαστολή με τη λέξη "ράτσας". Υποτιμούσαμε (αν και ενίοτε ελεούσαμε) τα αδέσποτα και υπερεκτιμούσαμε τα σκυλιά ράτσας. Μέχρι που τα σκυλιά ράτσας (εισαγόμενα) άρχισαν να κάνουν κι' αυτά την εμφάνισή τους στους δρόμους ως αδέσποτα (και αποτέλεσμα μόδας, μίμησης και καταναλωτισμού), σε αντιδιαστολή με τα "Γκρίκις", τα αξιολάτρευτα (εξαγόμενα) ελληνικά "μπασταρδάκια" (τα ασυγκρίτως πιο ισορροπημένα, πιο υγιή και πιο φυσιολογικά), που άρχισαν να εμφανίζονται και να πληθαίνουν στα πλούσια σπίτια των βορειότερων χωρών. Έτσι, σιγά σιγά, τα αδέσποτα πήραν στα μάτια μας αξία, κάτι που είναι οπωσδήποτε μια θετική εξέλιξη, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνιστώσες που την προκάλεσαν. Όλο και περισσότερες οργανώσεις και εθελοντές, στην Ελλάδα, ασχολούνται με την διαχείρισή τους, δυστυχώς όμως ο αριθμός τους μοιάζει να παραμένει αμείωτος ή ακόμα και να αυξάνεται, ενώ οι κακοποιήσεις (zoosos, reportanimalabusegreece) έρχονται στο προσκήνιο ολοένα και περισσότερο. Ακριβής εκτίμηση του συνολικού αριθμού δεν υπάρχει, ενώ ο σημερινός πληθυσμός τους υπολογίζεται στα 3 εκατομμύρια, από τα οποία τα 2 εκατομμύρια είναι γάτες.

Στις χώρες του πολιτισμένου Βορρά, λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών, τα αδέσποτα δεν μπορεί να επιβιώσουν στο δρόμο και περισυλλέγονται άμεσα, όχι μόνον λόγω ασύγκριτα καλύτερης οργάνωσης, αλλά και λόγω ψύχους. Έτσι λοιπόν, για τον επισκέπτη του Ηνωμένου Βασιλείου ή της Γερμανίας, τα αδέσποτα δεν υπάρχουν σαν εικόνα με την έννοια που υπάρχουν στην Ελλάδα ή στην Ισπανία. Οι πολιτισμένες χώρες (όπως άλλωστε και οι "καλές οικογένειες") επιδιώκουν να κρατούν τις ασχήμιες "πίσω απ' την κουρτίνα" και όχι "φάτσα κάρτα" κάτω από τον ήλιο, όπως κάνουμε εμείς. Για να κρίνουμε και να συγκρίνουμε δίκαια όμως, θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές να αντικαταστήσουμε τη λέξη "αδέσποτο" με τη λέξη παρατημένο, ή τη λέξη "ανεπιθύμητο" προϊόν της αγοράς, αποτέλεσμα υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης που αναπόφευκτα δημιουργεί πλεονάσματα. 

Η ανάγκη της συγκατοίκησης με ένα "ζώο συντροφιάς" (όπως και διάφορες άλλες ανάγκες) προέκυψε ως αποτέλεσμα της αστικοποίησης. Και, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που αστικοποιήθηκε ανώμαλα και γρήγορα, οι καταναλωτικές συνήθειες εγκαταστάθηκαν (ή καλύτερα επιβλήθηκαν) επίσης γρήγορα, πριν καλά καλά προφτάσουν να γίνουν ανάγκη. Έτσι, το ζώο συντροφιάς, αποτέλεσμα μιας ανθρώπινης ανάγκης που δεν έχει καλά καλά προλάβει να αναγνωρίσει τον εαυτό της, έγινε εύκολα ένα ακόμη "αγαθό" αλώσιμο που αγοράζεται, πουλιέται, εγκαταλείπεται και γίνεται σκουπίδι, όταν φτάσει σε ημερομηνία λήξης και δεν το θέλει πια κανείς. 

Ο σύγχρονος Δυτικός είναι ένας πολιτισμός κατακλυσμένος με άφθονα προϊόντα που έχουν "ημερομηνία λήξης". Για να κρίνουμε και να συγκρίνουμε δίκαια, θα ήταν λοιπόν πιο ειλικρινές να αντικαταστήσουμε τη λέξη "αδέσποτο" με τη λέξη "ληγμένο". Κι' εκεί να βρούμε το μέτρο των πραγμάτων για να συγκρίνουμε την ηθική των διάφορων πολιτισμών, την ηθική που κρίνεται από την διάκριση των αγαθών σε άψυχα και έμψυχα, καθώς επίσης και από την στάση προς τον αδύναμο. "Οι φίλοι δεν αγοράζονται..." (για φαντάσου, πώς φτάσαμε να κάνουμε σύνθημα το αυτονόητο!) έρχεται να πει το σποτάκι στα ελληνικά, κάτι που δεν ισχύει μόνον για τα αδέσποτα, ούτε μόνον για τα ζώα. "Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλό σου είναι αυτό που το κάνει για σένα ξεχωριστό", έρχεται να πει με άλλες λέξεις η αλεπού στον Μικρό Πρίγκηπα του Γάλλου Σαιντ-Εξυπερύ, που μόνο παιδική ιστορία δεν είναι. Και ίσως ο κόσμος να γινόταν καλύτερος αν οι άνθρωποι κατάφερναν να ξαναμάθουν από την αρχή αυτά που ήξεραν ως παιδιά και που ξέχασαν ως μεγάλοι. 

3. Άρθρο του BBC, από τον Αύγουστο του 2020, χαρακτηρίζει τους Γάλλους "πρωταθλητές στις εγκαταλείψεις", εκτιμώντας πως κάθε χρόνο εγκαταλείπονται στην χώρα τους 100 έως 200 χιλιάδες ζώα συντροφιάς, ιδίως το καλοκαίρι (Why the French are 'European champions' at abandoning pets), ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο ο αντίστοιχος αριθμός δεν ξεπερνά τις 16 χιλιάδες, όπως αναφέρει το RSPCA. 

4. Η Ολλανδία θεωρείται ως η πρώτη χώρα στον κόσμο που κατάφερε να μην έχει καθόλου αδέσποτα, χάρη στην συστηματική και επίμονη εφαρμογή της μεθόδου PSVIR, που σημαίνει περισυλλογή, στείρωση, εμβολιασμό, σήμανση και επιστροφή (Pick, Sterilise, Vaccinate, Identify and Return). Εκτός από φιλοζωική παιδεία, στην χώρα υπάρχουν 200 καταφύγια με δεοντολογία "no-kill", αν και η ευθανασία δεν απαγορεύεται επίσημα από την νομοθεσία. (Why Are There No Stray Dogs in the Netherlands, September 4, 2019: amsterdamhangout.com)

5. Η ευθανασία ζώων συντροφιάς, που παραμένουν για ορισμένο χρονικό διάστημα στα "αζήτητα", επιτρέπεται σχεδόν παντού στην Ευρώπη, και μόνον 5 χώρες (Αυστρία, Τσεχία, Γερμανία, Ελλάδα και Ιταλία) την απαγορεύουν δια νόμου. (Βλέπε Wikipedia, Animal shelter: "While no-kill shelters exist, it is sometimes policy to euthanize animals that are not claimed quickly enough by a previous or new owner. In Europe, of the 30 countries included in a survey, all but five - Austria, Czech Republic, Germany, Greece and Italy - permitted euthanizing non-adopted animals"). Ακόμα και σε καταφύγια που επίσημα δηλώνουν ότι ΔΕΝ κάνουν ευθανασία, ένα 10% των φιλοξενούμενων ζώων μπορεί να θανατωθούν. Γατάκια ηλικίας μικρότερης από 2 μηνών αλλά και γάτες που προέρχονται από εξωτερικούς χώρους και δεν πιάνονται εύκολα (feral cats), επιτρέπεται να θανατωθούν επίσης. (Βλέπε Wikipedia, No-kill shelter: "In a no-kill shelter 10% of animals can be killed and still be considered a no-kill shelter. Kittens under 8 weeks old and feral cats may still be euthanized"). 

6. Αντιγράφω απόσπασμα αμερικανικής μελέτης για τα αδέσποτα σκυλιά, με τίτλο "Proposal on Solutions to Stray Dog Problem in American Cities": With the development of cities, stray dogs have become one of the most serious public management problems in American cities, and a widespread concern by the public. Stray dogs have many negative impacts on city environment and human health. There are many causes for the stray dog problem. Stray dogs have many negative impacts on city environment and human health. Stray  dogs cause noise pollution, feces garbage and traffic accidents. Among Detroit’s many problems, this one tugs at the heart strings: thousands of stray dogs roaming the streets at night. And Michigan is ranked 23rd in the states caught in fighting dogs. Stray dogs can cause a collision when dogs  run into the road, which might even result in injury to other people and also  to itself. Moreover, stray dogs have become a bigger threat to human health and lives. Stray dogs can transfer and spread Rabies a deadly disease. The  World Health Organization (WHO) estimates that there are more than 200  million  stray  dogs  worldwide and that every year, 55,000 people die from rabies. Detroit ranked sixth last year for dog attacks in the U.S. In  Los  Angeles County and City alone, about 200,000 residents were bitten by abandoned dogs in one year.  /  Και σχολιάζω: Σύμφωνα με εκτίμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν περισσότερα από 200 εκατομμύρια "αδέσποτα" (ανεπιθύμητα, "αζήτητα", πλεονάζοντα) σκυλιά. Με κοινό παρανομαστή την ανθρώπινη σκληρότητα, αδιαφορία ή εγκατάλειψη, στις χώρες που δεν διαθέτουν φιλοζωική παιδεία τα αδέσποτα προκύπτουν από ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή, ενώ σε χώρες περισσότερο πολιτισμένες, η αναπαραγωγή είναι ελεγχόμενη και ακολουθεί τους νόμους της αγοράς. Στις Η.Π.Α σήμερα, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση της American Society for the Prevention of Cruelty to Animals, εγκαταλείπονται κάθε χρόνο στα καταφύγια 6,5 εκατομμύρια ζώα συντροφιάς, από τα οποία 1,5 εκατομμύρια θανατώνονται (και αυτός ο αριθμός αντιστοιχεί σε μια από τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις). Οι πολιτισμένες χώρες που διαθέτουν φιλοζωική παιδεία (στειρώσεις, περισυλλογές, καταφύγια, "re-homing") δεν θα έπρεπε να είχαν σχεδόν κανένα πλεόνασμα από ανεπιθύμητα ζώα - εάν βεβαίως σταματούσαν να εμπορεύονται, να αναπαράγουν και να "καταναλώνουν" τις υπηρεσίες των λεγόμενων ζώων συντροφιάς ("pets") με τους ρυθμούς και την απληστία που μέχρι τώρα το κάνουν. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, σήμερα στις ΗΠΑ, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, το 68% των νοικοκυριών, που αντιστοιχεί σε περίπου 85 εκατομμύρια οικογένειες, διατηρούν κάποιο ζώο συντροφιάς, και το ποσοστό αυτό δείχνει ανερχόμενο σε σύγκριση με προηγούμενα έτη. Υπολογίζεται ότι, στην χώρα αυτή, διατηρούνται περίπου 86,4 εκατομμύρια γάτες και 78,2 εκατομμύρια σκυλιά. Υπολογίζεται επίσης ότι ο αριθμός των ζώων συντροφιάς που υπήρχε στις αμερικανικές οικογένειες, κατά το έτος 2013, ήταν τετραπλάσιος από τον αριθμό των παιδιών (σημερινός πληθυσμός Η.Π.Α 328.239.523). 

7. Στο σημείο αυτό, παραλείπω την τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος και την αντικαθιστώ με κάτι που θα έγραφα εγώ: Δεν υποστηρίζω ως ιδανική λύση την λεγόμενη "επανένταξη", ούτε την παραμονή των αδέσποτων ζώων στους δρόμους. Γιατί τα ζώα συντροφιάς δεν μπορεί να ανήκουν ούτε στους δρόμους ούτε στα καταφύγια αλλά μόνον στα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων. Και γιατί "φυσικό περιβάλλον" δεν νοείται προκειμένου για κατοικίδια, αλλά μόνον για άγρια ζώα. Για τα κατοικίδια δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής σε κανένα περιβάλλον, γιατί έχουν εξημερωθεί εδώ και αιώνες. Η εξάρτηση από την ανθρώπινη φροντίδα φέρνει πολύ συχνά τα αδέσποτα σε κατάσταση αξιοθρήνητη, και η θέση τους επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο γιατί εμπιστεύονται τους ανθρώπους και έχουν ανάγκη από ανθρώπινη συντροφιά, αγάπη και τρυφερότητα. Όμως, λύση ιδανική για ζώα καταδικασμένα να βιώνουν την εγκατάλειψη, σε καμία χώρα του κόσμου δεν έχει μέχρι τώρα βρεθεί. Για τα ζώα που αποτελούν πλεόνασμα και δεν υιοθετούνται, τρείς τρόποι διαχείρισης υπάρχουν (ο ένας χειρότερος από τον άλλον): εγκατάλειψη στο δρόμο (είτε ονομάσουμε τον δρόμο "φυσικό περιβάλλον" είτε όπως αλλιώς θέλουμε), εγκλεισμός σε ιδρύματα, ή θανάτωση. Η σύγκριση του τρόπου διαχείρισης που εφαρμόζεται στην Ελλάδα με τον τρόπο διαχείρισης που εφαρμόζεται σε άλλες χώρες, δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει την Ελλάδα ως την ιδανική πολιτεία για τα ζώα, τη στιγμή που κάτι τέτοιο δεν ισχύει, κάθε άλλο μάλιστα. Η αρνητική κριτική και η ανάδειξη της κακοποίησης είναι ένα όπλο για συμμόρφωση και βελτίωση, όπως και τα αιτήματα για την τροποποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας προς το καλύτερο. Όμως, το να παραβλέπεις τα οποιαδήποτε θετικά σημεία και να δέχεσαι ότι η χώρα σου είναι η χειρότερη του κόσμου, δεν είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει. Σε κάθε περίπτωση, όταν διακρίνεις ΚΑΙ τα θετικά, μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για να πας μπροστά - ή τουλάχιστον να τα διατηρήσεις.

Filikaki

 

Επιλεκτικές αναφορές

 

 

 





 

 

 

 

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)