Μια σταγόνα δροσιάς σ' έναν κόσμο που καίγεται

 Ανέκδοτο ποίημα της Μαριανίνας Κριεζή, χαρισμένο στο περιοδικό "Εναλλακτική Κτηνιατρική κατά φύσιν" (τεύχος 23, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2006)

 

 

Το καρό τραγούδι

Σε πηγή ψηλά πολύ
πλένω το καρό χαλί.
Βλέπω μέσα στο νερό
κόκκινα και μπλέ καρό.

Τρέχει απ' την πηγή ρυάκι
μέχρι κάτω στο μπαξέ,
βγαίνει κόκκινο σπανάκι,
βγαίνει μιά ντομάτα μπλε.

Στο ρυάκι που κυλάει,
στο ποτάμι που περνάει,
πάει λαγός να πιεί νερό,
γίνεται λαγός καρό.

Και το πλατύ ποτάμι τώρα
πέφτει στη θάλασσα με φόρα!
Στο νερό το αρμυρό
κολυμπούν ψάρια καρό.

Κι ένα πλοίο αριβάρει
στο λιμάνι του Καλαί
κι αποπίσω πέντε γλάροι
κατακόκκινοι και μπλε.

Καίει ο ήλιος, τσουρουφλίζει
και το πέλαγος αχνίζει,
ώσπου αλλάζουν τον καιρό
κάτι σύννεφα καρό.

Κι όταν βρέχει το χειμώνα
έξω από το σπίτι μου,
πέφτει μιά καρό σταγόνα,
πλιτς, πάνω στη μύτη μου!

Και τη μύτη μου κοιτάζω,
κλαίω-κλαίω και φωνάζω:
"Πως θα πάω στο χορό
με τη μύτη την καρό;
Ε;" 

 

Θυμήθηκα και βρήκα "το καρό τραγούδι", φυλαγμένο κάπου στα αρχεία μου, σαν μια σταγόνα καθαρής δροσιάς που σήμερα φαντάζει σαν πολύτιμο διαμάντι...

 

 

 

Σημ: "Το καρό τραγούδι" γράφτηκε και δημοσιεύτηκε αρκετά χρόνια πριν εκδοθεί "Ο Καραμυτόγκας" από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ.