"Το μόνο που χρειάζεται ένα δάσος που έχει καεί είναι προστασία", δήλωνε, ο επί σειρά ετών ερευνητής σε θέματα αποκατάστασης δασικών εκτάσεων του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών, Παύλος Κωνσταντινίδης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), στις 17 Αυγούστου 2017 [amna.gr, dasarxeio.com, documentonews.gr]. Γιατί ένα δάσος, ακόμα κι' όταν είναι καμένο δεν είναι νεκρό. Οι παρεμβάσεις στις καμένες περιοχές θα πρέπει να σχεδιάζονται με ιδιαίτερη προσοχή. Από επιστημονική άποψη, δεν χρειάζονται ούτε έξοδα, ούτε άνθρωποι που κινούνται σε έναν τομέα που δεν είναι της αρμοδιότητάς τους. Και οι πολίτες δεν θα πρέπει να πιέζουν τις αρχές για γρήγορες και αποσπασματικές κινήσεις αποκατάστασης χωρίς μελέτη, που οδηγούν σε μεγαλύτερη ζημιά από ότι προκαλεί η ίδια η φωτιά.
Ύστερα από μια πυρκαγιά, το δάσος μπορεί να είναι καμένο αλλά δεν είναι νεκρό. Πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου και τη δραστηριότητά του, τα δάση καίγονταν κάθε 100 με 120 χρόνια. Με την εμφάνιση του ανθρώπου, και κυρίως σήμερα που κατοικούμε πλέον πολύ κοντά στα δάση, οι πυρκαγιές έχουν μικρύνει τα διαστήματά τους και έτσι έχουμε πυρκαγιές δύο και τρεις φορές μέσα σε έναν αιώνα. Το κάθε δάσος όμως διαθέτει ένα πολύ μεγάλο δυναμικό αναγεννητικών δυνατοτήτων. Σε κάθε πευκοδάσος, εκατομμύρια κουκουνάρια θα ανοίξουν μετά τη φωτιά και θα διασπείρουν τους σπόρους τους, ώστε να γεννηθούν εκ νέου τα πεύκα. Και κάθε θάμνος διαθέτει επίσης εκατομμύρια οφθαλμούς κρυμμένους κάτω από τη γη, ικανούς να δώσουν νέα παραβλαστήματα. Τα μεσογειακά οικοσυστήματα διαθέτουν εκπληκτικούς μηχανισμούς για να ανταποκρίνονται στις πυρκαγιές, και ένα δάσος που έχει καεί μπορεί να βελτιώνεται συνεχώς στο επόμενο διάστημα, καθώς θα επικρατήσουν τα πιο υγιή δέντρα στην περιοχή, και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ένα δάσος συγκριτικά πολύ καλύτερο από εκείνο στο οποίο θα έχουν γίνει παρεμβάσεις.
Σύμφωνα με τον κ. Κωσταντινίδη, κυριότερες αιτίες για τις περισσότερες δασικές πυρκαγιές είναι, αφενός οι εμπρησμοί και αφετέρου η ανθρώπινη δραστηριότητα, καθώς υπάρχει η ανθρώπινη αμέλεια που ενισχύεται από την άγνοια και την παραπληροφόρηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξέλιξης ενός δάσους το οποίο κάηκε και στο οποίο έχουν υπάρξει παρεμβάσεις είναι το περιαστικό δάσος του Σεϊχ Σου της Θεσσαλονίκης, μετά από την καταστροφική πυρκαγιά του 1997. Από τα 100.000 φυτά που φυτεύτηκαν τότε εκεί, σήμερα δεν υπάρχει κανένα, και το δάσος διαθέτει και πάλι τα πεύκα που είχε πριν από τη φωτιά, πεύκα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση υγείας, χωρίς κάμπιες, χωρίς αρρώστιες και με την σωστή πυκνότητα.
Σύμφωνα με τον κ. Κωσταντινίδη, σημαντικός επίσης είναι και ο ρόλος των των επιλογών δόμησης, και οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν το πώς θα ζουν μέσα ή κοντά στο δάσος: Ο καθένας που πάει να κατοικήσει μέσα ή κοντά στο δάσος θα πρέπει να ξέρει πως είναι πιο επικίνδυνο να ζει εκεί παρά στον δεύτερο ή τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας με βενζινάδικο.
Ανάλογη επιστημονική πληροφόρηση είχε προσφερθεί από τον Παύλο Κωνσταντινίδη και στην ομιλία του στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας, στις 19-10-2007, κατά την οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, και στις αναδασώσεις. Βρήκα αυτήν την ομιλία πολύ διαφωτιστική, κατανοητή, ενδιαφέρουσα και επίκαιρη, γι' αυτό και την αναδημοσιεύω χωρισμένη σε 3 μέρη. Δείτε τα βίντεο.
Το πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα Ι
Το πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα ΙΙΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου