Είναι γνωστό ότι, πριν πάρει την τελική αντισυμβατικη της μορφή, η εκπομπή "Εδώ Λιλιπούπολη", ξεκίνησε ως μια παιδική ραδιοφωνική σειρα που είχε σκοπο να διασκεδάσει τα πολύ μικρά παιδιά, μαθαίνοντας τα μερικά βασικά πράγματα, όπως τις έννοιες του μικρού και του μεγάλου, του μακρυά και του κοντά και, βεβαίως, τα χρώματα.
Και, ενώ έχουν ακουστεί πάμπολλες φορές τα τραγούδια για τα χρώματα, οπως το πρασινο, το κιτρινο, το κοκκινο, το ασπρο, το καφε και το ονειρεμένο ροζ (που γιορτάζει τον έρωτα ενώ στην πραγματικότητα μιλάει για θάνατο)*, σχεδόν κανεις δεν ήξερε πως, ανάμεσα στα άγνωστους και αμελοποιητους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, υπηρχε κάπου κι ένα τραγούδι για το μαύρο.
Πώς να μιλήσεις στα παιδιά για το μαύρο που ακυρώνει τα χρώματα; Πως θα μπορουσες να τα προετοιμάσεις για το σκοτάδι χωρίς να τα τρομαξεις; Πως θα μπορούσες να αντιδοτησεις τον φόβο με το χιούμορ της ανατροπής; Η Μαριανίνα μπορούσε.
Το άγνωστο τραγούδι ξετρυπωσε και έβγαλε απ' την αφανεια ο συγγραφέας του βιβλίου "Στον καιρό της Λιλιπούπολης - η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπης", Γιώργος Ι. Αλλαμανης** . Το αλιευσα και το αναδημοσιεύω:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου