Working Class Hero
From the album John Lennon/Plastic Ono Band
As soon as you're born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you're clever and they despise a fool
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
They hate you if you're clever and they despise a fool
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
When they've tortured and scared you for twenty-odd years
Then they expect you to pick a career
When you can't really function you're so full of fear
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
Then they expect you to pick a career
When you can't really function you're so full of fear
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you're so clever and classless and free
But you're still fucking peasants as far as I can see
A working-class hero is something to be
A working-class hero is something to be
And you think you're so clever and classless and free
But you're still fucking peasants as far as I can see
A working-class hero is something to be
A working-class hero is something to be
"There's room at the top" they are telling you still
But first, you must learn how to smile as you kill
If you want to be like the folks on The Hill
A working-class hero is something to be
Yes, a working-class hero is something to be
If you want to be a hero, well just follow me
If you want to be a hero, well just follow me
Μεταφραστικές απόπειρες βρήκα εδώ: lyricstranslate, praxisreview, anarxes-skepseis
Από την πρώτη στιγμή της ζωής σου σε κάνουν να νοιώθεις ασήμαντος και μικρός, καθώς σού κλέβουν τον χρόνο. Μέχρι να πονέσεις τόσο πολύ που να μην αισθάνεσαι τίποτα πια. Στο σπίτι σε πληγώνουν και στο σχολείο σε χτυπούν και, αν είσαι έξυπνος, σε μισούν την ίδια στιγμή που περιφρονούν τους ηλίθιους. Μέχρι που να τρελαθείς τόσο που να μην μπορείς να τηρήσεις κανέναν κανόνα τους πια. Για είκοσι αλλόκοτα χρόνια σε ταλαιπωρούν και σε φοβίζουν κι' ύστερα σού ζητούν να διαλέξεις μια καριέρα, την στιγμή που ο φόβος σε έχει πλέον ματαιώσει. Κι' έπειτα σε ντοπάρουν με την θρησκεία, το σεξ και την τηλεόραση. Και νομίζεις ότι έγινες έξυπνος και ανεξάρτητος και ελεύθερος, ενώ παραμένεις άξεστος. "Υπάρχει ακόμα χώρος για σένα στην κορυφή", σού λένε τότε, όμως μόνον υπό έναν όρο: να μάθεις πρώτα να χαμογελάς καθώς σκοτώνεις, αδιαφορώντας για τον πόνο των "Άλλων".
Αυτή ήταν η δική μου προσωπική"ανάγνωση", την δεδομένη χρονική στιγμή που ξανάκουσα αυτό το τραγούδι. Άργησα πολύ στη ζωή μου να καταλάβω γιατί η ευαισθησία των παιδιών πολεμιέται όταν είναι μικρά, και όταν μεγαλώσουν λοιδορείται σαν το ισοδύναμο της αδυναμίας. Γιατί φοβάται να επιτρέψει παρεκτροπές από τους βασικούς του κανόνες ένα σύστημα που σαν μεγαλύτερο εχθρό του αναγνωρίζει την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη. Και δεν ανήκουν απαραίτητα στην "εργατική τάξη" οι εκπρόσωποι - "heroes" της "working class", στην οποία συμπεριλαμβάνεται ένα μεγάλο μέρος των σημερινών (υποτιθέμενων) διανοούμενων, επιστημόνων και λοιπών παροικούντων την "κορυφή του λόφου"... -Filikaki
If you want to be like the folks on The Hill
A working-class hero is something to be
Yes, a working-class hero is something to be
If you want to be a hero, well just follow me
If you want to be a hero, well just follow me
Μεταφραστικές απόπειρες βρήκα εδώ: lyricstranslate, praxisreview, anarxes-skepseis
Από την πρώτη στιγμή της ζωής σου σε κάνουν να νοιώθεις ασήμαντος και μικρός, καθώς σού κλέβουν τον χρόνο. Μέχρι να πονέσεις τόσο πολύ που να μην αισθάνεσαι τίποτα πια. Στο σπίτι σε πληγώνουν και στο σχολείο σε χτυπούν και, αν είσαι έξυπνος, σε μισούν την ίδια στιγμή που περιφρονούν τους ηλίθιους. Μέχρι που να τρελαθείς τόσο που να μην μπορείς να τηρήσεις κανέναν κανόνα τους πια. Για είκοσι αλλόκοτα χρόνια σε ταλαιπωρούν και σε φοβίζουν κι' ύστερα σού ζητούν να διαλέξεις μια καριέρα, την στιγμή που ο φόβος σε έχει πλέον ματαιώσει. Κι' έπειτα σε ντοπάρουν με την θρησκεία, το σεξ και την τηλεόραση. Και νομίζεις ότι έγινες έξυπνος και ανεξάρτητος και ελεύθερος, ενώ παραμένεις άξεστος. "Υπάρχει ακόμα χώρος για σένα στην κορυφή", σού λένε τότε, όμως μόνον υπό έναν όρο: να μάθεις πρώτα να χαμογελάς καθώς σκοτώνεις, αδιαφορώντας για τον πόνο των "Άλλων".
Αυτή ήταν η δική μου προσωπική"ανάγνωση", την δεδομένη χρονική στιγμή που ξανάκουσα αυτό το τραγούδι. Άργησα πολύ στη ζωή μου να καταλάβω γιατί η ευαισθησία των παιδιών πολεμιέται όταν είναι μικρά, και όταν μεγαλώσουν λοιδορείται σαν το ισοδύναμο της αδυναμίας. Γιατί φοβάται να επιτρέψει παρεκτροπές από τους βασικούς του κανόνες ένα σύστημα που σαν μεγαλύτερο εχθρό του αναγνωρίζει την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη. Και δεν ανήκουν απαραίτητα στην "εργατική τάξη" οι εκπρόσωποι - "heroes" της "working class", στην οποία συμπεριλαμβάνεται ένα μεγάλο μέρος των σημερινών (υποτιθέμενων) διανοούμενων, επιστημόνων και λοιπών παροικούντων την "κορυφή του λόφου"... -Filikaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου