Κείμενο της Χαράς Γαϊτάνου, όπως το βρήκα στο Facebook και το επιμελήθηκα.
Καθόμαστε στο τραπέζι για φαγητό. Οι άλλοι τρώνε μπριζόλες, εγώ πατάτες με σαλάτα. Όταν τελειώνουν και μαζεύουν τα πιάτα, περιπαιχτικά με ρωτούν: "Ήταν καλή;" Αναφέρονται στη μπριζόλα που δεν έφαγα, και γελούν.
Μόλις έχει ξυπνήσει
και πονάει παντού. Από το ένα μάτι δεν βλέπει γιατί είναι πρησμένο, και
της κόβει την ανάσα μια μεταλλική μυρωδιά από το αίμα που έχει ξεραθεί
στην μύτη της. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί τώρα δεν μυρίζει τα ούρα
και τα κόπρανα όπου είναι ξαπλωμένη και της καίνε τα σωθικά.
Το πρωί γέννησε
και τώρα τα μωρά της την θηλάζουν. Ένα είναι κοντά στο προσωπό της και
μπορεί να το καθαρίσει, ένα άλλο έχει κολλήσει με το ποδαράκι του στις
τρύπες του μεταλλικού πατώματος και την φωνάζει αλλά δεν μπορεί να το
βοηθήσει, και είναι σίγουρη ότι κάποιο έχει βρεθεί από κάτω της, έτσι
όπως ξάπλωσε για να τα θηλάσει, αλλά τι να κάνει; Είναι αδύνατο να
κουνηθεί εκεί μέσα, είναι αδύνατο να γυρίσει πλευρό. Νοιάζεται αλλά δεν
μπορεί να φροντίσει τα μικρά της, όπως ακριβώς δεν είχε μπορέσει και η
μητέρα της να φροντίσει εκείνην όταν ήταν μικρή.
Φοβάται για αυτό με το πιασμένο ποδαράκι... Αν δεν ξεφύγει και δεν έρθει να φάει, δεν θα μεγαλώσει και θ' αρρωστήσει, και όσα είναι μικρά και άρρωστα θα έρθουν "αυτοί" και θα τα πάρουν... Θα τα χτυπήσουν με δύναμη στο πάτωμα για να τα σκοτώσουν**, και ύστερα θα τα βάλουν σε ένα σιδερένιο καλάθι και θα τα πάρουν. Δεν θα πεθάνουν όλα αμέσως. Τα έχει δεί όταν τα μαζεύουν, κάποια αναπνέουν και φωνάζουν, και όλες τους ουρλιάζουν όταν τα ακούν. Αυτή δεν θα φωνάξει τώρα, όταν το πάρουν. Το έχει ξανακάνει και ξέρει ότι δεν θα της το δώσουν, παρά μόνο θα την χτυπήσουν αν μιλήσει.
Πλέον έχουν βγάλει δοντάκια και την πονούν όταν θηλάζουν αλλά δεν ανησυχεί γι' αυτό, φοβάται μόνο γιατί, όπου να 'ναι, θα έρθουν με κάτι εργαλεία και θα τους κόψουν τα αυτιά και τις ουρίτσες. Θα τους βγάλουν και τα δόντια, και στα αγοράκια της θα κόψουν τους όρχεις, αλλά και πάλι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, μόνο θα τα ακούει να ουρλιάζουν από τον πόνο. Ξέρει γιατί το κάνουν. Το είχαν κάνει και σε αυτήν, όταν ήταν μικρή. Σε λίγο θα τα πάρουν και θα τα βάλουν σε ενα σκοτεινό δωμάτιο. Όλα μαζί, και των αλλωνών τα παιδιά. Θα είναι τόσα πολλά που δεν θα μπορούν να σταθούν. Τα πόδια τους θα είναι βουτηγμένα στην λάσπη από τα ούρα και τα κόπρανα, και θα σπρώχνουν το ένα το άλλο και θα τσακώνονται, και θα δαγκώνουν ό,τι εξέχει. Ξέρει γιατί το κάνουν. Ναι, ξέρουν καλά τι κάνουν, πρέπει να το έχουν κάνει άπειρες φορές.
Αυτή τη φορά, όταν ήρθαν και πήραν τα μικρά της, δεν αντιστάθηκε. Δεν είχε πλέον νόημα, ούτε και είχε πια την δύναμη να το κάνει. Δεν θέλει να φάει, ούτε να σηκωθεί. Δεν αντέχει άλλο. Στην αρχή την χτύπησαν για να φάει αλλά, όταν είδαν ότι δεν αντιδρούσε, σταμάτησαν. Σταμάτησαν ακόμη και να την ταϊζουν και να της φέρνουν νερό. Και σε κάποιες άλλες δεν έφερναν.
Ήθελε απλά να κοιμηθεί και να μην ξαναξυπνήσει,
αλλά ήρθαν πάλι και προσπαθούσαν να την σηκώσουν με κλωτσιές, και την
έσπρωχναν με ένα πράγμα που, όταν την ακουμπούσε, την έκαιγε απίστευτα
και ο πόνος διαπερνούσε όλο της το κορμί, κι' έτσι αναγκάστηκε να περπατήσει μαζί με τις άλλες.
Η πόρτα άνοιξε και τα μάτια της πόνεσαν από το φώς και
μύρισε, για πρώτη φορά, καθαρό τον αέρα. Την έσπρωξαν μαζί με τις άλλες
σε ένα μεταλλικό δωμάτιο με τρύπες μέχρι επάνω. Ήταν πολλές και, όταν
το δωμάτιο άρχισε να κουνιέται, έπεφταν η μία επάνω στην άλλη. Το
δωμάτιο κουνιόταν και είχε πολλή φασαρία, και από τις τρύπες έμπαινε
λίγος από αυτόν τον πρωτόγνωρο αέρα, τον καθαρό.
Ο αέρας είχε κάτι σαν παρηγοριά, εκείνη όμως φοβόταν, και ζαλιζόταν,
και ήθελε να κάνει εμετό. Κάποιες έκαναν, και έτρεμαν από τον φόβο τους,
και κατουριόντουσαν.
Ήταν για μέρες σε αυτό το δωμάτιο
που κουνιόταν. Η διπλανή της ήταν μια μικρή που είχε ακουμπήσει το
κεφάλι της δίπλα στο δικό της, και είχε κλείσει τα μάτια. Την άφησε να
το κάνει και έκλεισε και αυτή τα δικά της. Δεν είχε ξανανοιώσει, για
χρόνια, την επαφή με κάποιαν άλλη. Την κοίταξε και κατάλαβε γιατί ήταν
μαζί τους αυτή η μικρή: είχε μια τεράστια πληγή στο πόδι που έτρεχε
πύον...
Όταν επιτέλους σταμάτησαν, η πόρτα άνοιξε και το φως ξαναμπήκε. Ουρλιαχτά ακούστηκαν από μακρυά, και μύριζε κάτι που το είχε ξαναμυρίσει στις πληγές της. Χρησιμοποίησαν πάλι "αυτό το πράγμα" που την έκαιγε σε όλο της το σώμα κάθε φορά που την ακουμπούσε, και τις κατέβασαν όλες από εκεί και τις ανάγκασαν να περπατήσουν. Έβαλε όση δύναμη είχε για να περπατήσει αλλά παραπάταγε από την κούραση και την εξάντληση, και κάθε φορά που έπεφτε ερχόντουσαν και την χτυπούσαν.
Τώρα τα ουρλιαχτά και η μυρωδιά
ήταν πιο έντονα. Περπατούσαν η μία μπροστά από την άλλη, και που και
που η σειρά σταματούσε για λίγο. Ώσπου μπήκαν σε ένα δωμάτιο και το
είδαν. Αυτή η μεταλλική μυρωδιά ήταν παντού. Στο πάτωμα, στους τοίχους
και επάνω σε "αυτούς".
Η μπροστινή της ήταν η μικρή που πριν κοιμόταν
επάνω της, την πονούσε το πόδι και καθυστερούσε, και συνέχεια την
χτυπούσαν, κι' αυτή όλο πισωπατούσε και έπεφτε επάνω της. Τώρα κάποιος
από "αυτούς" άρχισε να την πλησιάζει... Η μικρή άρχισε να ουρλιάζει και
ξαφνικά, εκεί που φώναζε, έπεσε κάτω και δεν κουνιόταν. Σε λίγο ήταν
κρεμασμένη ανάποδα και κάποιος πήγε κοντά της με κάτι στο χέρι, και από
τον λαιμό της πεταγόταν το αίμα παντού. Τώρα ερχόντουσαν προς αυτήν...
Ήταν καλή μάνα, καλύτερη από πολλες που γεννούν ανθρώπινα μωρά. Κοιτάζω το πιάτο με τα καμμένα κόκαλα που μαζεύουν από το τραπέζι. "Καλή η μπριζόλα;", ρωτούν. "Ναι, ήταν καλή, ήταν πολύ καλή...", απαντώ.
Οι άλλοι ξαναγέλασαν, μάζεψαν τα πιάτα, πέταξαν τα κόκαλα στα σκουπίδια, καθάρισαν το τραπέζι, και την ξέχασαν.
Με την ευκαιρία της χτεσινής διαδικτυακής συζήτησης - εκδήλωσης, που διοργάνωσαν το Κόμμα για τα Ζώα, οι Οικολόγοι ΠΡΑΣΙΝΟΙ, το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, οι Πράσινοι και η Πράσινη Αριστερά, με θέμα "Τέλος στα κλουβιά"[1,2,3], αναδημοσιεύω ένα κείμενο που περιγράφει την ζωή και το τέλος μιας γουρουνίτσας σε εντατικού τύπου εκτροφή, μια περιγραφή χωρίς ούτε ίχνος υπερβολής*. Για όσους δεν γνωρίζουν, στις 15 Απριλίου 2021, η εκστρατεία "End the Cage Age" της οργάνωσης Compassion in World Farming (CIWF) έφερε το Ευρωκοινοβούλιο ενώπιον 1.400.000 πολιτών από διαφορετικές χώρες, που υπέγραψαν υπέρ της κατάργησης των κλουβιών για τα "παραγωγικά" ζώα. Το γεγονός αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα εναντίον της διαρκούς κακοποίησης των 300 και πλέον εκατομμυρίων ζώων εκτροφής που γεννιούνται και ζουν φυλακισμένα στην κατά τα άλλα "προηγμένη φιλοζωικά" Ευρώπη. Τώρα, χάρη στον Θεσμό της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών [European Citizens' Initiative (ECI)], τα όργανα της ΕΕ είναι υποχρεωμένα να εξετάσουν την ριζική αλλαγή των σχετικών νόμων, κάτι που μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη μεταχείριση εκατομμυρίων ζωντανών πλασμάτων που βιώνουν μια μαρτυρική ζωή, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία τους στιγμή. Την ανακοίνωση της εκδήλωσης από το Κόμμα για τα Ζώα, μπορείτε να δείτε εδώ: https://bit.ly/3gCKKbk. Και εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε την συζήτηση που ανέβηκε στο YouTube: https://youtu.be/F8ab2dQNCio
*... και μη διανοηθείτε να σχολιάσετε κατηγορώντας το κείμενο για ανθρωπομορφισμό! Η εντατικοποιημένη κτηνοτροφία δεν επιτρέπει στα ζώα να υπάρχουν ως ζώα και τα μετατρέπει σε μηχανές με σκοπό το (υπερ)κέρδος. Στην ΕΕ υπάρχουν περίπου 12 εκατομμύρια χοιρομητέρες, οι περισσότερες από τις οποίες περνούν σχεδόν ένα εξάμηνο κάθε χρόνο μέσα σε κλουβιά. Κατά την αρχή της κύησης, περιορίζονται στο κλουβί για περίπου πέντε εβδομάδες και, μια εβδομάδα πριν γεννήσουν, περιορίζονται για άλλες πέντε εβδομάδες ξανά. Γεννούν μέσα σε κλουβί και θηλάζουν τα γουρουνάκια τους μέσα από τα κάγκελα. Λίγο μετά την απελευθέρωση από το κλουβί, γονιμοποιούνται ξανά και ο κύκλος του περιορισμού ξεκινά από την αρχή.
** Αυτό, αν δεν έχετε πολύ γερό στομάχι, καλύτερα να ΜΗΝ το δείτε... [huffpost]
siniparksi
- Γιατί η ΕΕ πρέπει να καταργήσει τα κλουβιά στην κτηνοτροφία (συνοπτική παρουσίαση): ciwf.eu/media/greek.pdf -- docplayer
Update στις 30-05-21
Στις 20 Μαϊου, η Compassion in World Farming έφερε στην δημοσιότητα ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας μόλις 6 λεπτών με τον τίτλο "Motherhood", για την θλιβερή πραγματικότητα των χοιρομητέρων που μεγαλώνουν τα μικρά τους ακινητοποιημένες τα μικρά τους σε "ατομικούς κλωβούς". Με εικόνες από εκτροφεία που βρίσκονται στο σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο και την Γαλλία, ο κινηματογραφικός φακός της βραβευμένης Ολλανδέζας Eline Helena Schellekens φέρνει στα μάτια μας όλη την οδύνη και όλη την φρίκη.
Δείτε το με την προειδοποίηση ότι οι εικόνες (και ο ήχος) σοκάρουν: https://youtu.be/GLMP_jtrbU0 / Το βρήκα επίσης και εδώ (Ιταλικά): https://youtu.be/e9CBzhwyQy0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου