*stixoi, greeklyrics, biblionet, webradio.ert, Συναυλία αφιέρωμα, Αθήνα 9,84, manoshadjidakis, wikipedia
Η σπάνια συνέντευξη της Μαριανίνας Κριεζή στη LIFO (2006)
Διαβάζοντας με τη Μαριανίνα Κριεζή (2019)
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Χάρτινο καράβι, του Νότη Μαυρουδή
Εδώ θα ρίξω στη θάλασσα
σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα
εδώ θα μου φέρει το κύμα
ένα γράμμα που θα έχει και ρίμα...
Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν περάσει.
Θα βρεθούμε ξανά όταν όλοι θα έχουν αλλάξει...
Εδώ αρχαία μου θάλασσα
που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα
εδώ θα μου στείλει τ’ αγέρι
ένα γράμμα απ’ τ’ αόρατα μέρη...
Οι στίχοι είναι του Τάσου Σαμαρτζή [ogdoo, lifo].
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
(από μια μικρή συλλογή αδημοσίευτων διηγημάτων μου)
Το μεσημέρι, έκαναν όλα μια στάση στη βρύση.
- Πρώτη, Πρώτη, πατημένο τόπι!
- Δευτέρα, Δευτέρα, κόκκινη μαχαίρα!
- Τρίτη, Τρίτη, η τρύπια σου η μύτη!
- Σε ‘δε η μάνα σου Δεσποινάκι που είσαι μέσ’ στα χώματα; Και τα καινούργια σου παπούτσια γιατί δεν τα φορείς, έτσι ξυπόλητο πααίνεις στο σχολείο;
- Δεθτάθηκα και τα 'βγαλα.
- Πούναι το δόντι σου μωρή, τό 'φαε ο ποντικός, έ;
- Μού τό 'δεθε χτεθ με μια κλωθτή η μάνα μου και το τράβηκθε.
- Α, γιαφτό ψευδίζεις, ε;
- Εθύ πθεβδίδεις!
- Κράτα μου τον τέντζερη να δέσω τη στάμνα στην πλάτη κι' έναι βαργιά.
- Πριιίτθ!
- Γιά τ'ρα, γιά τ'ρα, το κακορίζικο μια σταλιά πράμα και βγάζει και γλώσσα!
Έστριψε φορτωμένη με τον τέντζερη και τη στάμνα να κατηφορίσει το μονοπάτι, ενώ το μελίσσι που ξεχύνονταν από το σχόλασμα βούιζε ακόμα. Μερικά μελισσόπουλα την πήραν στο κατόπι.
- Βιολέττα! Βιολέττα!
- Τι ναι μωρή;
- Την άρμεξες την κατσίκα;
- Σύρε να παίξεις και να μη σε νοιάζει τι έκανα γώ.
- Βιολέττα, Βιολέττα! Έχεις φάει σύκο ρόιδο και σταφύλι;
- Κάμε καλά πιδί μ!
- Συ κορόιδο και στα 'φίλει - συ κορόιδο και στα 'φίλει - συ κορό...
- Θυ κορόιδο και θτα 'φίλει – θυ κορόιδο και θτα 'φίλει - θυ κορό... τραγουδούσε και το Δεσποινάκι, και κούναε πέρα δώθε τα δαχτυλάκια, με τον αντίχειρα καρφωμένο στο μυτάκι του.
- Βιολέττααααα!!!
- Έρχομαι μάνα, τι ξεφωνίζεις;
- Μη μπα και νεραϊδιάστηκες μωρή και πα να μου κάψ’ς το σπίτ;
- Δεν ξέρω τι μού κρένεις.
- Τι να σού κρένω αρή που μάς εχτύπησε κεραυνός, δεν εμύρισες εσύ καπνό, ε;
- Από κάτω της παπαδιάς κάτι καίγεται.
- Ποιας παπαδιάς και μού πονεί το πόδι, κατέβα τον καταρράχτη να δείς τι φκειάνει η θράκα στο κατώι που θα με κάψεις ζωντανή!
- Ξέχασα το τσουκάλι με τα βλήτα.
- Για βλήτα έτρεχες αξημέρωτα στο περιβόλι, για μη μπά και νόμισες πως εκουφάθηκα επειδή μού εράισε ο γάιδαρος το ποδάρι, ε;
- Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω τέτοιαν ώρα.
- Την ώρα την κακιά σου ήθελες, για μπα και δεν ακούς που έχει βουήξει το χωριό να λέει;
- Το χωριό, φκειάνεις δε φκειάνεις, τέτοια λέει.
- Τα μυαλά στο κεφάλι δεν είχες από μικρή, λέω γω. Δεν κοιτάς να στρώσεις ριζικό και ξώμεινες στο ράφι, αυτό λέω γω. Τη μια μεγαλοπιάνεσαι, την άλλη νεραϊδοχτυπιέσαι. Σβήσε τι θράκα και μού πονεί το πόδι, ωωωχ...
- Τι χαλεύεις πάλι στο σπίτι του γεωπόνου αρή;
- Κοίτα δουλειά σ’ εσύ!
- Γιά τ'ρα μυαλά! Σάμπως να σκιάχτηκες που μ’ είδες, για μού φάνηκε;
- Κοίτα δουλειά σου, είπα!
- Και σάμπως τι φαντάστηκες μωρ’ καψερή, ότι θ’ αφήσει τη γυναίκα του να πάρει εσένα για;
- Άμε στην κάμαρή σου κυρά μ, τι θέλεις από μένανε πρωί πρωί;
- Σάμπως δεν έρχεσ’ απ’ του γεωπόνου, θα με βγάλεις ψεύτρα;
- Ψεύτρα δε σε βγάζω, κι’ απέ; Είχα πάει να τού πλύνω τα σκουτιά.
- Γιά τ’ρα μυαλααά, κάμε καλά, στάλεγα εγώ, σύρε μωρή στον κάμπο να μαζέψεις τη φοράδα που λύθηκε! Αυτός αύριο μεθαύριο θα φύγει, γιά τ’ρα καλά λοιπόν, μη γκξεμυαλίζεσαι, τρελλή, έ τρελλή...
- Βιολέττα, μη μπά και ξέρεις πού είναι ο γεωπόνος;
- Γιατί ρωτάς εμένα να σού πώ;
- Δεν ξέρω, πρώτη φορά αργεί, είχαμε κάμει συμφωνία ν’ ανταμωθούμ’ εδώ στις έξι μαζί με τον πρόεδρο και τον αρχιεργάτη.
- Κι’ απέ;
- Ε, δεν ήρθε.
- Και μένα γιατί με ρωτάς;
- Γιατί 'ναι ‘φτα η ώρα.
- Εφτά;
- Εφτά και τέταρτο. Και το ποδήλατό του είναι όξω από την πόρτα.
- Τού χτύπησες;
- Πολλές φορές.
- Ε κι απέ;
- Δε μού κρένει.
Σήκωσε τα φουστάνια της κι έτρεξε σα να τη χτύπησε κεραυνός. Μπήκε στην άδεια σάλα, σφάλισε τα παράθυρα, αμπαροκλειδώθηκε στην κάμαρή της. Έβγαλε όλα τα ρούχα τελετουργικά. Ξέπλεξε τα κοτσίδια κι έπιασε να χτενίζει τα μαλλιά της. Μία τα 'ριχνε πίσω και μία μπροστά. Κοίταζε το είδωλό της στον καθρέφτη. Της είχε πει πως ήταν όμορφη αλλά δεν τον πίστεψε. Πρώτη και τελευταία φορά που κοιτάζονταν έτσι.
Στήθη μικρά, λίγο στραβά, σαν κακοφυτρωμένα λεμόνια.
- Γυναίκα είσαι συ μωρή, πώς θα βυζάξεις παιδιά; Καψερή ε καψερή... γύρισε η φωνή της μάνας της μέσα στο μυαλό δύο τρείς φορές σαν ηχώ.
Τα ‘κλεισε μέσ’ στις χούφτες της. Τα σκέπασε με τα μαλλιά της. Χάιδεψε τους στενούς γοφούς. Ζούληξε τη μύτη στο κρύο γυαλί. Κι έπειτα, γύρισε απότομα τη στροφή κι’ ο κόσμος θόλωσε. Πρώτα ήρθε η βροχή, μετά τα δάκρυα βράσανε και ο κόσμος καίγονταν. Ποιος κόσμος, όλα τελειώσαν, όλα λοιώσαν, δεν υπήρχε κόσμος. Έτσι τρελλαμένη και τυφλή σωριάστηκε μπρούμυτα στο κρεββάτι και την αλαφιάσαν οι λυγμοί. Από δεκάξι χρονώ είχε να κλάψει.
... «Τσιμπήματα φιλήματα, πάρε νερό και πλύνε τα»...
"Στην Αστραλία να πάς, καψερή, στην Αστραλία με τον αδερφό σου, δεν έχει το χωριό παιδιά, φύγανε όλοι, τι να ζηλέψει από σένανε ο δάσκαλος, τα πλούτη για την ομορφιά σου, πρόσεχε κυρά μου, πρόσεξε γιατί θα σε γελάσει, πρόσεξε να μη σε ματαιώσει", της λέγαν όλοι.
Και τη γέλασε. Τη ματαίωσε. Ματαιώθηκε, έκλαψε, και μεγάλωσε.
Και τώρα;
Τ’ όνειρο, τ’ όνειρο, άει βάει μάναμ... ήξερε, ξέρουν τα όνειρα.
- Φεύγω, πάω στη βρύση, τής είχε πεί.
- Άσε μου τη στάμνα όταν γυρίσεις, να σε θυμάμαι, του είπε κείνη και τον περίμενε. Αλλά δε γύρισε.
Τ’ όνειρο μάνα μ’, τ’ όνειρο...
Έναν αιώνα μετά, κάποιος τής χτύπησε την πόρτα.
- Άνοιξε, εγώ είμαι θειά.
Ήρθε ο αστυνόμος και τον βρήκαν κοιμισμένο στο κρεββάτι, της είπε.
- Πάνω στο τραπέζι το μεσημεριανό φαγητό, όπως τού το χες αφήσει, ούτε που τ’ άγγιξε, σκεπασμένο. Ήτανε σφαλισμένος από μέσα ο σύρτης. Τον σπάσανε και μπήκαν. Εγώ τον είδα για τελευταία φορά. Είσαι χλωμός τού είπα, μην πας σήμερα για δουλειά, κάτσε στη δροσιά, να παίξουμε κανένα ταβλάκι. Κερνάω και ουζάκι πιο μετά. Κι’ άμα δε ντο θες, έχει γλυκό σταφύλι σπιτικό στο καφενείο, στον πλάτανο. Μού γέλασε, με χαιρέτησε και πήρε την ανηφόρα. Γύρισε, ξάπλωσε, κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε. Αύριο τα ξημερώματα θα τον πάρουν στην Αθήνα.
Βουβάθηκε. Αγαλματώθηκε όπως την άλλη φορά, τότε που παντρεύτηκε ο δάσκαλος. Τώρα ήταν θάνατος, τότε ήταν γάμος, δεν υπήρχε όμως καμία διαφορά. Πάγωσαν όλα μέσα της, άσπρισε, μαρμάρωσε, ματαιώθηκε ξανά.
Ο ανηψιός τής τράνταξε τους ώμους. Τής έριξε και δυό μικρά μπατσάκια.
- Το γιατρό, πα νά βρω το γιατρό, ψιθύρισε κείνη σα συνήλθε, μόνο για μια στιγμή, μια τελευταία απόπειρα πριν την άβυσσο.
- Κάτσε κεί που κάθεσαι. Έχει δουλειά ο γιατρός. Είναι μαζί με τον πρόεδρο και τον αστυνόμο και γράφει. Εσύ τι θα πα να κάνεις μέσ’ στη μέση; Κάτσε κεί που κάθεσαι.
Κάθισε. Όλη τη νύχτα κάθονταν. Το κρεββάτι ξημερώθηκε μοναχό, στρωμένο κι’ άδειο. Προτού ξυπνήσει το χωριό, πήρε κι’ έσουρε τα πόδια της μέχρι το πράσινο σπίτι με τα κόκκινα κεραμίδια, το τελευταίο βγαίνοντας αριστερά. Εκεί που άρχιζε και τελείωνε το βασίλειο και η φυλακή της. Στάθηκε ακόμα μια φορά, στρατιωτάκι αμίλητο, ακουνητο κι' αγελαστο, μπροστά στο τελευταίο σπίτι του χωριού, εκεί στο όριo, εκεί όπου άρχιζε το άγνωστο και τέλειωνε ο κόσμος. Εκεί, στο χωματόδρομο απ’ όπου μπαίναν όλα τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία. Εκεί που είχε καρφωμένη την ταμπέλλα με γραμμένο επάνω το όνομα του αγίου, το όνομα του χωριού. Από την μια μεριά γραμμένο σκέτο με γράμματα μπλε, κι από την άλλη με μία κόκκινη διαγώνια γραμμή να το διαγράφει. Εκεί που είχε κλείσει όλη της τη ζωή, αταξίδευτη. Εκεί που τον είχε συναντήσει για πρώτη φορά. «Είμαι εγώ που θα σού δείξω πού θα μένεις», του είχε πει, κι' αυτός την ακολούθησε.
Αρκετά μεγαλύτερος της, ούτε πολύ νέος, ούτε πολύ όμορφος, ούτε πολύ ψηλός. Αφοσιωμένος στη δουλειά του, ήταν σοβαρός, δεν έδινε δικαιώματα, είχε όμως ένα παράπονο στο βλέμμα, σαν μικρό παιδί που γυρεύει τη μάνα του.
Του ‘φερνε νερό από τη βρύση. Του ‘πλενε τα ρούχα και του μαγείρευε. Αυτά της ζήτησε και αυτά έκανε. Ήταν σιχασιάρης κι' έπινε μονάχα από το δικό του ποτήρι που το σκέπαζε μ’ ένα μικρό πιατάκι στο τραπέζι της κουζίνας. Κι' από τη δικιά του στάμνα που την τύλιγε πάντα με βρεγμένο πανί. Δεν του έφερνε αντίρρηση.
Εκεί τον είχε συναντήσει για πρώτη φορά, στο τελευταίο σπίτι του χωριού, τελευταίο όταν φεύγεις και πρώτο όταν έρχεσαι. Έπαιξε λίγο με τη σκέψη. Τελευταίο – Πρώτο, Πρώτο – Τελευταίο. Στην αρχή, το πρώτο με το τελευταίο φαίνονταν ίδια, πέρασαν κάμποσα χρόνια για να καταλάβει τη διαφορά.
Το πρώτο ήταν απόρριψη. Το τελευταίο ήταν ένα ανυπέρβλητο όριο, εκεί από όπου δεν μπορείς να δεις παραπέρα, εκεί που ο χρόνος παγώνει κι έτσι το νερό κρατιέται πάντα δροσερό.
Πέρασε κάμποσος καιρός μέχρι να καταλάβει πως ήταν ακόμα ζωντανή. Με κλεισμένο στην καρδιά της ένα ποτάμι αγριεμένο και βουβό, που ο χρόνος το ημέρωνε μέρα με τη μέρα μέχρι να το κάνει παραμύθι, και μία στάμνα, φυλαγμένη καλά στο πιο σκοτεινό και κρυφό της κελλάρι. Κι από τότε, κάθε μέρα, πήγαινε στη βρύση, τη γέμιζε, την έπαιρνε αγκαλιά και τη φάσκιωνε σα μωρό μ’ ένα βρεγμένο πανί, για να κρατάει το νερό δροσερό. Χρόνια και καιρούς. Κάθε μέρα.
Όταν γέρασε για τα καλά, ανέβασε τη στάμνα και τη στόλισε πάνω στη σάλα. Έγινε της μόδας. Τώρα πια το νερό ήταν άφθονο και τρεχούμενο μέσα στα σπίτια, οι στάμνες έγιναν γλάστρες με γεράνια στις αυλές, άνθρωπος δεν πάταγε στη βρύση. Μόνο κάτι τουρίστες που στεκόνταν να διαβάσουνε κάτι γράμματα σκαλισμένα. «Επί δημάρχου... εν έτει»... Όμως αυτή, αν ήξερε γράμματα, άλλα θα 'γραφε πάνω στις πέτρες, αλλά δεν ήξερε. Δυό τάξεις είχε βγάλει μόνο απ’ το σχολείο. Στα μισά της Τρίτης Δημοτικού ορφάνεψε. Πιάστηκε με τις δουλειές από νωρίς -μια στο περιβόλι και μια στο σπίτι- κι' έτσι σταμάτησε.
Ο ζωντανός ο χωρισμός γεμίζει πίκρα τις καρδιές, οι ζωντανοί σπάνια κερδίζουνε συχώρια. Όμως ο θάνατος πραγματώνει τα παραμύθια. Είναι σαν το νερό για τα γεράνια. Τα δροσίζει, τα δικαιώνει, τα θεριεύει, τα ομορφαίνει, τα εξαγνίζει. Λες να ‘ναι αυτός ο λόγος που λένε έτσι το «αθάνατο νερό»; Ποιος να το ξέρει;
Λεξιλόγιο
για τ'ρα = για τήρα, κοίτα
καταρράχτης =άνοιγμα στο πάτωμα που οδηγεί στο κατώι. Σε άλλα μέρη λέγεται και γκλαβανή.
κι' απέ = κι' έπειτα, και τι μ' αυτό
κρένει = κρίνει, λέει, μιλά, απαντά
σκουτιά = ρούχα
φκειάνεις = κάνεις
χαλεύεις = γυρεύεις, ζητάς
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Ι. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου και οι ελεύθεροι σκοπευτές της Χούντας: Βίντεο από την εκπομπή του Χρίστου Βασιλόπουλου "Μηχανή του χρόνου", όπως μεταδόθηκε από την ΕΡΤ1 στις 28-01-2017
Το ίδιο βίντεο βρήκα επίσης κι' εδώ: https://youtu.be/dEhCDuDHpco
ΙΙ. Ένα από τα καλύτερα αφιερώματα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, με συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές και των δυο πλευρών, υπάρχει στην εκπομπή του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα (greek-movies) με τίτλο "Η αληθινή ιστορία της 17ης Νοέμβρη", που προβλήθηκε τον Νοέμβρη του 2002 και το βρήκα στο YouTube εδώ, εδώ και εδώ. Το αφιέρωμα ξεκινά από την 21 Απριλίου του '67, όταν οι φοιτητές είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο, και κορυφώνεται εφτά χρόνια αργότερα με την εξέγερση των φοιτητών στον ίδιο χώρο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το δεύτερο κομμάτι του αφιερώματος, με τα παρασκήνια που οδήγησαν στο κίνημα του Ναυτικού, τον Μάιο του '73, και τον διάλογο ανάμεσα στον Κυριάκο Σταμέλο (που διαπραγματεύθηκε την έξοδο των φοιτητών) και τον Μιχάλη Γουνελά (επικεφαλής του τανκ που έσπασε την πόρτα).
ΙΙΙ. Μέρες Πολυτεχνείου - Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα: Εκπομπή βασισμένη σε αρχειακό κινηματογραφικό υλικό της εποχής που αναφέρεται στα γεγονότα της νύχτας της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973 και σε όσα ακολούθησαν (από το αρχείο της ΕΡΤ)
Υπάρχουν νεκροί στο Πολυτεχνείο;
Σημείο για την Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Αντιγράφω δημόσια ανάρτηση στο Facebook από Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου (προσθήκη hyperlinks δικής μου επιλογής)
Σε τρεις ανθρώπους διαφορετικούς, σημερινούς, η σκέψη τούτη τη μέρα του Πολυτεχνείου.
Στην δημοσιογράφο του Alterthess, Stavroula Poulimeni, στην οποία η εταιρία Ελληνικός Χρυσός έκανε αγωγή με την οποία ζητάει υπέρογκη αποζημίωση γιατί απλώς δημοσίευσε την είδηση μιας καταδίκης της εταιρίας. Για την τακτική των SLAPP (Strategic lawsuits against public participation, Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού* - Βλ. εξαιρετικό κείμενο του Stratis Bournazos).
Στον ερευνητή δημοσιογράφο Stavros Malichudis και το Solomon, που βρέθηκαν στο στόχαστρο της ΕΥΠ και των σκοτεινών μηχανισμών, με αφορμή ρεπορτάζ για έναν 12χρονο Σύρο πρόσφυγα υπό κράτηση στην Κω. Η υπόθεση ξυπνάει τις χειρότερες μνήμες αλλά δείχνει και το σκοτεινό μέλλον, φέρνει οσμή από τον εφιάλτη του Snowden στη δική μας γειτονιά. (Βλ. θέση του Solomon για την υπόθεση -- lang=el)
Την πρώτη φωτογραφία την βρήκα εδώ: facebook/story. Η δεύτερη είναι του Μάριου Λώλου (tvxs).
Παραπομπές
*Η δικαστική αγωγή κατά της συμμετοχής του κοινού ή αγωγή εκφοβισμού έχει σκοπό να να λογοκρίνει, να εκφοβίσει και να φιμώσει τους επικριτές, επιβαρύνοντάς τους με δικαστικά έξοδα, μέχρι να εγκαταλείψουν την κριτική ή την αντίθεσή τους. Στις 25 Νοεμβρίου 2020, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα [europarl, lawspot], στο οποίο εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία για την κατάσταση της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης εντός της ΕΕ, στο πλαίσιο των καταχρήσεων και των επιθέσεων που εξακολουθούν να διαπράττονται κατά δημοσιογράφων και εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης σε ορισμένα κράτη μέλη, και κάλεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να θεσπίσει μέτρα κατά των πρακτικών SLAPP σε ολόκληρη την ΕΕ. Από το 2021, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει το ενδεχόμενο έγκρισης μιας οδηγίας κατά του SLAPP για την προστασία της ελευθερίας του λόγου των Ευρωπαίων πολιτών. [wikipedia]
"Μας αποκάλεσε ακροδεξιούς, ρατσιστές, Χρυσαυγίτες": Ο Δήμαρχος Ύδρας μηνύει την Ολλανδή δημοσιογράφο (έμφαση στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο!): athensmagazine
Ερώτηση Κούλογλου για την επίθεση και την μήνυση εις βάρος της Ingeborg Beugel: tvxs
Aristotelis Rigas, YouTube: https://youtu.be/rRm-cM6jb0c
***"Φασισμός είναι να σε ρωτούν δημοσίως για την ιδιωτική ζωή σου και να σε ανακρίνουν ιδιωτικώς για τις δημόσιες πράξεις σου." [Δημήτρης Μαρωνίτης, "Πολιτικό μανιφέστο για ιδιωτική χρήση" antikleidi, syspeirosiaristeronmihanikon, dinfo, vetonews, kathimerini, kedros]
_________
update (lifo 21-11-21): "Εδώ δεν έχουμε μια λασπολογία μόνο από τα κάτω, δεν αναμοχλεύεται απλώς ο σκοτεινός μνησίκακος χυλός του διαδικτύου. Εδώ, ένα σύστημα από φιλοκυβερνητικά μέσα αλληλοτροφοδοτείται με τον ανώνυμο εσμό του διαδικτύου και πρόθυμους επώνυμους. Μαζί εκτελούν δολοφονίες χαρακτήρα εν ψυχρώ. Όποιος 'ενοχλεί' οδηγείται μεθοδευμένα σε κοινωνική αχρήστευση μέσω κυμάτων απαξίωσης που δημιουργούνται συστηματικά στις μάζες... Αν όσα αναφέρθηκαν δεν πείθουν τους δύσπιστους, ας ανατρέξουν στην ετήσια αναφορά των 'Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα' για την ελευθερία Τύπου... Η ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα κακοποιήθηκε ιδιαίτερα μέσα στο 2020 και βρισκόμαστε πλέον στην 70ή θέση, από την 65η [euronews, efsyn, topontiki]. "
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Τι σημαίνει η αναγνώριση των ζώων ως "μη ανθρώπινα πρόσωπα" από φιλοσοφική και νομική άποψη; Ποιες προκαταλήψεις του ανθρώπινου μυαλού και ποιες ψυχολογικές άμυνες εμποδίζουν την αποδοχή μιας τέτοιας θεώρησης; Μπορεί, αξίζει και πρέπει να έχουν τα ζώα δικαιώματα πέραν της καλής μεταχείρισης από τους ανθρώπους; Πώς η έννοια της "προσωπικότητας" των μη ανθρωπίνων ζώων καθορίζει τον τρόπο με τον οποίον τα αντιμετωπίζουμε; Το θέμα παρουσιάζει η γνωστή για τις έρευνές της πάνω στην εξέλιξη του εγκεφάλου και της νοημοσύνης των κητωδών, των πρωτευόντων, των ελεφάντων αλλά και των "παραγωγικών" ζώων, νευροεπιστήμων Lori Marino, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Institute of Animal Law of Asia με την υποστήριξη του Center for Animal Law Studies, Lewis & Clark Law School.
Nonhuman Personhood: Scientific Evidence v Cognitive Biases
In this presentation, Dr. Lori Marino discussed the concept of nonhuman personhood from a philosophical and legal perspective focusing on the extensive scientific evidence that shows many animals meet the definition of personhood used in the law to protect human beings. She also discussed the ways human cognitive biases προκαταλήψεις και ψυχολογικές άμυνες που εμποδίζουν την αποδοχή and psychological defense mechanisms prevent nonhuman personhood from being accepted both legally and philosophically and why this concept is important for recognizing the independent rights of other animals beyond welfare. Dr. Lori Marino is a neuroscientist formerly on the faculty of Emory University known for her work on the evolution of the brain and intelligence in dolphins and whales, as well as primates, elephants, and farmed animals. She is also involved in various projects at the intersection of science and animal law and has worked closely with the Nonhuman Rights Project. This event was organized by the Institute of Animal Law of Asia, under the project "Enhancing Legal Regulations for Aquatic Animals in Kazakhstan." The event was supported and sponsored by the Center for Animal Law Studies, Lewis & Clark Law School.
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Χωρίς μέτρα ΚΑΙ για τους εμβολιασμένους δεν θα καμφθεί η πανδημία
https://www.tvopen.gr/watch/92734/oraellados122f112f2021
Ευάγγελος Αντώναρος: Δεν μπορούμε να λέμε στον
πληθυσμό πως μόνο με το εμβόλιο θα λυθεί το πρόβλημα (ηχητικό)
Βαγγέλης Βενιζέλος: Το μεγάλο πρόβλημα που έχει ο όρος "πανδημία των ανεμβολίαστων" είναι η αναπαραγωγή της ψευδούς και επικίνδυνης εντύπωσης ότι η πανδημία έχει πάψει να αφορά τους εμβολιασμένους. (6-11-11) protagon -- tanea
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: Μετά από 1,5 χρόνο πανδημίας έφτιαξαν λίγες ΜΕΘ, οι οποίες φτιάχτηκαν πρόχειρα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περισσότεροι θάνατοι, ενώ ακόμα και οι καινούργιες ΜΕΘ που φτιάχτηκαν παραμένουν κλειστές pronews, avgi
Νίκος Καπραβέλος: Αντιμετώπισαν την πανδημία σαν μια προσωρινή κατάσταση, σαν να έλεγαν "νύχτα είναι θα περάσει"... ηχητικό
Δεν αρκούν οι εμβολιασμοί για συλλογική προστασία, προειδοποιούν οι επιδημιολόγοι ieidiseis, rizospastis
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Δύο μικρά ντοκιμαντέρ από την μη κερδοσκοπική ιδιωτική πρωτοβουλία Scuba Film Factory [site, Fb, youtube]
Ι. Swimming With Dolphins, The Dark Secrets Surrounding Dolphins
Αυτό το βίντεο αναφέρεται στις ασθένειες που μπορούν να μεταδοθούν από τα θαλάσσια θηλαστικά στους ανθρώπους - και αντιστρόφως. Εμφανίζονται ο γιατρός μικροβιολόγος, Rustam Aminov, η βιολόγος θαλάσσιων θηλαστικών Naomi Rose, ο συνιδρυτής της οργάνωσης Orca Network Howard Garrett, και οι πρώην εκπαιδευτές δελφινιών Rick Trout, Russ Rector και Christopher Porter*.
ΙΙ. The Truth Behind Swimming with Dolphins
Οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι "αγαπούν" τα δελφίνια, ελάχιστοι όμως έχουν σκεφτεί τους κινδύνους που εμπεριέχει η κολύμβηση μαζί τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας, τόσο για τους τους ίδιους όσο και για τα ζώα. Σ' αυτό το βίντεο εμφανίζονται ο γιατρός μικροβιολόγος, Rustam Aminov, η βιολόγος θαλάσσιων θηλαστικών Naomi Rose, ο συνιδρυτής της οργάνωσης Orca Network, Howard Garrett, οι πρώην εκπαιδευτές Rick Trout και Ric O'Barry, και οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων Jimi Long, Barbara Napoles (dolphinelle) και Zach Affolter (thedodo)**.
Σχετικοί σύνδεσμοι
*The documentary was made on the basis of the research of publications available to the public on diseases of marine mammals and cases of transmission to people
and vice versa. We'd like to say a huge thank to all our consultants
and interviewees Dr. Naomi Rose - marine mammal scientist, Dr Rustam
Aminov - microbiologist, Howard Garrett - orca network director, Rick
Trout - former trainer, Russ Rector - former trainer, and Christopher
Porter - former Trainer. The task of our film was to explain people that
swimming with dolphins in captivity is not safe for the dolphins as well as for the participants.
We hope the video will help people to understand what is behind the
scenes of the dolphin swimming programs and act correspondingly. An
updated version please watch here: "The Truth Behind Swimming with
Dolphins"
**Just ask around "who loves dolphins?" Most likely almost everybody loves dolphins, but what "loving dolphins" really means? This question cannot be answered easily… If you would ask another question "Is it safe to swim with dolphins in captivity?", you may be amazed by the fact that most people, maybe even you, have never thought about it… "It’s safe to be around with dolphins" is a kind of imprinted in our subconscious. Is it so? Is it safe for you and for dolphins? This documentary will help you to make clear the ambiguous situation surrounding this type of entertainment. The interviewees: Jimi Long, Dr. Rustam Aminov, Rick Trout, Ric O'Barry, Howard Garrett, Dr. Naomi Rose, Russ Rector, Barbara Napoles, Zach Affolter.
Σχετικοί σύνδεσμοι: CAN WE "PET" DOLPHINS? at https://bit.ly/3jtXodq, Κολύμπι με δελφίνια - Δελφινοθεραπεία (DAT) at https://bit.ly/2Zeq7LU
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
Το Μεξικό είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς, και συγκεντρώνει κάθε χρόνο πολλά εκατομμύρια επισκεπτών από όλον τον κόσμο. Στην τουριστική βιομηχανία της χώρας συμπεριλαμβάνονται 40 δελφινάρια και 19 εγκαταστάσεις που προσφέρουν κολύμβηση με δελφίνια. Οι εγκαταστάσεις αυτές συνεργάζονται με τοπικά ξενοδοχεία, και υποστηρίζονται από κέντρα καταδύσεων και διάφορες άλλες επιχειρήσεις οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως "οικο-τουριστικές", κάτι που απέχει πολύ απ' την αλήθεια. Το παγκόσμιο marketing
και οι ταξιδιωτικοί οδηγοί που διαφημίζουν όλο αυτό το αλληλοτροφοδοτούμενο σύμπλεγμα δραστηριοτήτων, στην πραγματικότητα δεν προάγουν την περιβαλλοντική εκπαίδευση και τον οικοτουρισμό αλλά την κατανάλωση.
Οι εγκαταστάσεις κολύμβησης με δελφίνια, που βρίσκονται συνήθως κοντά ή και μέσα στην θάλασσα και υπόσχονται στους επισκέπτες αξέχαστες εμπειρίες, είναι ιδιαιτέρως δημοφιλείς για τους τουρίστες που επιζητούν εξωτικές αποδράσεις, αγνοώντας τα επιστημονικά δεδομένα και την κακοποίηση που εμπεριέχεται σε κάθε μορφή αιχμαλωσίας των δελφινιών.
Τα τελευταία χρόνια, μέλη της παγκόσμιας εκστρατείας Empty the Tanks, στα πλαίσια της οποίας δραστηριοποιούνται και στο Μεξικό ντόπιοι και ξένοι εθελοντές, σε συνεργασία με ανθρώπους που έχουν εργαστεί σε τουριστικές επιχειρήσεις με δελφίνια και έχουν βιώσει την κατάσταση εκ των έσω (whistleblowers), έχουν προβεί σε ανατρεπτικές αποκαλύψεις για την υγεία και την ευζωία των δελφινιών. Είτε έχουν γεννηθεί στην αιχμαλωσία ή έχουν συλληφθεί από την θάλασσα*, και είτε συμμετέχουν σε παραστάσεις ή σε οποιανδήποτε μορφή εξαναγκαστικής αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους, τα ζώα αυτά βρίσκονται κάτω από χρόνιο, συνεχές και παρατεταμένο στρες, εκδηλώνουν στερεοτυπικές συμπεριφορές, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν πρόωρα.
Οι συνηθέστερες αιτίες των θανάτων είναι η πνευμονία, το σηπτικό σοκ, οι μυκητιακές λοιμώξεις, η ασφυξία και ο πνιγμός, οι καρδιακές προσβολές, οι φαρμακευτικές και χημικές τοξικώσεις, οι τραυματισμοί, οι πολλαπλές ανεπάρκειες ζωτικών οργάνων, και ο καρκίνος. Όπως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις καταμαρτυρούν, τα ζώα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με το δέρμα, τους πνεύμονες και τα μάτια τους, εξαιτίας των αντισηπτικών που προστίθενται στο νερό και την παρατεταμένη έκθεση στον καυτό ήλιο, ενώ η φαρμακευτική αγωγή που τους χορηγείται (σχεδόν σε καθημερινή βάση) όχι μόνον δεν προστατεύει την υγεία τους αλλά τα οδηγεί πιο γρήγορα στην κατάρρευση.
Αυτές τις μέρες (25 έως και 29 Οκτωβρίου 2021), τα μέλη της καμπάνιας Empty the Tanks - Capitulo Mexico, σε συνεργασία με διεθνώς αναγνωρισμένους επιστήμονες και εμπειρογνώμονες, προσκαλεί την παγκόσμια κοινότητα σε μια σειρά διαδικτυακών σεμιναρίων με θέμα την νοημοσύνη, την αιχμαλωσία, την εμπορική διακίνηση, και την απελευθέρωση δελφινιών και άλλων κητωδών.
Τα σεμινάρια θα πραγματοποιηθούν από τις 25 μέχρι και τις 29 Οκτωβρίου. Ομιλητές οι: Lori Marino ( νευροεπιστήμων, διδάκτωρ βιοψυχολογίας και πρόεδρος του Whale Sanctuary Project), Naomi Rose (βιολόγος θαλασσίων θηλαστικών για το Animal Welfare Institute), Femke den Haas (μέλος του Dolphin Project στην Ινδονησία και ιδρυτικό μέλος του Jakarta Animal Aid Network), Jeffrey Ventre και Samantha Berg (πρώην εκπαδευτές της SeaWorld).
Λεπτομέρειες εδώ: https://emptythetanks.org/webinar
Πηγές
Image 1 at https://bit.ly/3jx19P2
Μια συχνή δικαιολογία στην οποία καταφεύγουν οι επιχειρήσεις, όταν δέχονται αρνητική κριτική, είναι προέλευση των δελφινιών τους. Υποστηρίζουν ότι τα δελφίνια που γεννιούνται στην αιχμαλωσία υποφέρουν λιγότερο ή και καθόλου γιατί δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τίποτα καλύτερο. Αυτό όμως είναι μόνον η μισή αλήθεια. Αν και καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες αναπαραγωγής στην αιχμαλωσία, ένα σημαντικό ποσοστό από τα δελφίνια που διατηρούνται στα δελφινάρια, στα προγράμματα κολύμβησης και στις διάφορες άλλες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης, ακόμα και σήμερα, είναι προϊόν αρπαγής από την θάλασσα και εμπορικής διακίνησης. Το 2003, 28 δελφίνια που αιχμαλωτίστηκαν στα νησιά του Σολομώντα μεταφέρθηκαν στο Parque Nizuc Atlantida του Μεξικό, όπου 12 από αυτά πέθαναν μέσα σε πέντε χρόνια, κάποια μάλιστα δεν επιβίωσαν ούτε μια εβδομάδα. Το 2005, σύμφωνα με την πλατφόρμα καταγραφής Ceta-Base, η επίσης Μεξικανική επιχείρηση Cabo Adventures αγόρασε δελφίνια από το περιβόητο Taiji της Ιαπωνίας, όπου είναι αποδεδειγμένο στατιστικά ότι το κυνήγι και η σφαγή των άγριων πληθυσμών υποστηρίζεται άμεσα από την βιομηχανία της αιχμαλωσίας. Σίγουρα, η προσαρμογή των άγριων δελφινιών στις συνθήκες της αιχμαλωσίας είναι πολύ δύσκολη και μετράει μεγάλες απώλειες, η αναπαραγωγή στην αιχμαλωσία όμως έχει επίσης μεγάλο κόστος τόσο για τις μητέρες όσο και για τα μικρά τους. Το 2017, στο Μεξικό γεννήθηκαν συνολικά 46 δελφίνια, από τα οποία 6 ήρθαν στον κόσμο νεκρά, και 8 πέθαναν λίγο μετά την γέννα. Οι αριθμοί αυτοί πιστοποιούν ένα ποσοστό θνησιμότητας 30%, αν και το μαρτύριο δεν τελειώνει εδώ. Πολύ συχνά, τα δελφινάκια χωρίζονται πρόωρα από τις μητέρες τους, προκειμένου αυτές να επιστρέψουν στη "δουλειά" και να αναπαραχθούν ξανά. Αρκετά μικρά υφίστανται επιθέσεις από άλλα δελφίνια με τα οποία συγκατοικούν ή ακόμα και από τις ίδιες τους τις μητέρες, εξ αιτίας των στρεσσικών συνθηκών της αιχμαλωσίας.Όλα τα δελφίνια, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους, αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες προσαρμογής στο αφύσικο τεχνητό περιβάλλον, και υφίστανται την ίδια εκπαίδευση που βασίζεται στην στέρηση τροφής (είτε προορίζονται για παραστάσεις ή για κολύμβηση και άλλες εξαναγκαστικές αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους - οι οποίες μάλιστα είναι και πολύ πιο επικερδείς).
Προσαρμογή και απόδοση στα Ελληνικά, Gatouiti για τα Δελφίνια
Σχετικοί σύνδεσμοι: CAN WE "PET" DOLPHINS? at https://bit.ly/3jtXodq, Κολύμπι με δελφίνια - Δελφινοθεραπεία (DAT) at https://bit.ly/2Zeq7LU
"I am as a dolphin born into a concrete pool; who has never known anything better yet yearns for the open sea; Perhaps a seabird's feather once landed in my pool; and instinct knew the odour of the place where I should be"...
