Veera the dolphin: H θλιβερή ιστορία πίσω απ' το "χαμόγελο" ενός ηλικιωμένου δελφινιού (Part IΙ)

Και τώρα, που η μουσική σταμάτησε και η παράσταση έλαβε τέλος, τι θ' απογίνουν οι επιζώντες; (συνέχεια από το Part I)

From Tank to Tank...

Ήταν τέλη της δεκαετίας του 90, όταν άρχισαν στην Φινλανδία οι πρώτες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την αιχμαλωσία των δελφινιών. Ακολούθησε ένα συνέδριο, που έλαβε χώρα το 2010 στο Ελσίνκι, και κατέληξε στην Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Κητωδών, σύμφωνα με την οποία κανένα δελφίνι ή άλλο κητώδες δεν θα πρέπει να κρατείται σε αιχμαλωσία ή να απομακρύνεται από το φυσικό του περιβάλλον. Η απόφαση του υπουργού περιβάλλοντος και των δημοτικών αρχών της Φινλανδικής πόλης Tampere για την παύση των παραστάσεων με δελφίνια, βρήκε στο δελφινάριο του Sarkanniemi μόνον τέσσερεις επιζώντες. Από τα έξι δελφίνια που πιάστηκαν στον κόλπο του Μεξικό επέζησαν μόνο δύο, o Delphi και η Veera. Και από τους απογόνους τους, που γεννήθηκαν τα χρόνια που μεσολάβησαν στην αιχμαλωσία, άλλοι δύο, ο Leevi και ο Eeevertti. Και τώρα, που η μουσική σταμάτησε και η παράσταση έλαβε τέλος, τι θ' απογίνουν οι επιζώντες; Θα συνταξιοδοτηθούν για τις υπηρεσίες και τα έσοδα που πρoσέφεραν τόσα χρόνια ή θα μεταφερθούν σε κάποιο άλλο δελφινάριο; 

Ο Delphi και η Veera δεν είναι πια τα ζωηρά και άγρια νεαρά δελφίνια που ήταν την ημέρα της  μοιραίας συνάντησής τους με τον Sweeney και τον Rodriguez. Δεκαετίες μονότονων παραστάσεων που έδιναν για να κερδίσουν την τροφή τους  μέσα σ' αυτό το κτίριο, τα έχουν καταβάλλει. Είναι πολύ αργά πια γι' αυτά. Δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν πίσω στην θάλασσα. Είναι τελειωμένη υπόθεση. Έχουν ρετάρει. Γέρικα και κουρασμένα δελφίνια που δεν θ' αντέξουν το ταξίδι πίσω στη Φλόριντα. "Ένα μεγάλο ταξίδι που ακόμα και γω δύσκολα το κάνω πια στα 76 μου", γράφει ο Ρικ Ο'Μπάρι. Ο χρόνος κυλάει για όλους, ακόμα και για τα δελφίνια που έμειναν τόσα χρόνια φυλακισμένα σε ένα αφύσικο και ανοίκειο περιβάλλον. 

Ο Leevi και ο Eevertti είναι πάνω από 20 χρονών και με υγεία αμφίβολη. Η τσιμεντένια φυλακή είναι ο μοναδικός κόσμος που έχουν γνωρίσει, και υποφέρουν από αιμοχρωμάτωση, μια παθολογική κατάσταση που εμφανίζεται συχνά στα αιχμάλωτα δελφίνια και αντιμετωπίζεται με τακτικές αφαιμάξεις. Αυτά τα δύο δελφίνια χρειάζονται ιατρική φροντίδα για όλη τους τη ζωή. Δεν έχουν δει ποτέ τους ένα ζωντανό ψάρι, δεν ξέρουν πώς είναι τα ρεύματα της θάλασσας, δεν έχει πετάξει πάνω από το κεφάλι τους κανένα θαλασσοπούλι ποτέ, δεν ξέρουν τι πάει να πει ουρανός. Είναι τα αφύσικα πλάσματα, τα "φρικιά" που δημιουργήσαμε εμείς οι άνθρωποι για το κέφι μας και για το κέρδος. Αυτά τα δύο δελφίνια δεν θα μπορέσουν να απελευθερωθούν ποτέ, γιατί η ζημιά που τους έχει προκαλέσει η αιχμαλωσία είναι ανεπανόρθωτη. 

Τρείς ζωοφιλικές οργανώσεις (Animalia, Valaiden Puolesta και Oikeutta Elaimille -- Oikeutta eläimille) ανησυχούν για την τύχη της Veera και των συντρόφων της, και γω ήρθα πάλι στην Φινλανδία, προσκεκλημένος τους, για να βοηθήσω. Έδωσα διάλεξη στα Πανεπιστήμια Helsinki και Tampere. Και στις δύο αυτές εκδηλώσεις, πολύς κόσμος παραστάθηκε για να εκφράσει την ανησυχία του. Η διεύθυνση του πάρκου Sarkanniemi δεν ανακοίνωσε τα σχέδιά της για την τύχη των δελφινιών. Το μόνο που έγινε γνωστό ήταν ότι, μέχρι την άνοιξη του 2016, τα τέσσερα αυτά ζώα έπρεπε να τους έχουν "αδειάσει την γωνιά". Να φύγουν λοιπόν και να πάνε πού; Να ξαναφορτωθούν σε φορτηγά και αεροπλάνα με προορισμό άγνωστο... Έδωσα κάμποσες συνεντεύξεις, καλεσμένος ν' απαντήσω σ' έναν ατελείωτο ποταμό από ερωτήσεις. Εκείνο που με ρωτούσαν περισσότερο ήταν "Και τώρα τι; Τι πρέπει να κάνουμε μ' αυτά τα δελφίνια;". Και η απάντησή μου ήταν ότι τα τέσσερα δελφίνια της Φινλανδίας έπρεπε να περάσουν την ζωή που τους έχει απομείνει σ' ένα αληθινό καταφύγιο. Είναι κάτι που ΟΛΑ τα αιχμάλωτα δελφίνια δικαιούνται και αξίζουν: μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής, για να τελειώσουν τις μέρες τους με αξιοπρέπεια. 

Δυστυχώς όμως, τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει ακόμα στην Ευρώπη. Υπάρχουν καταφύγια για ελέφαντες, για τίγρεις, λιοντάρια, μαϊμούδες, σκύλους και γάτες, όχι όμως και για δελφίνια. Πάνε χρόνια που γίνομαι μάρτυρας αυτής της θλιβερής πραγματικότητας: βλέπω δελφινάρια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και δελφίνια να ανταλλάσσονται, να πωλούνται, να νοικιάζονται, να αναπαράγονται με τεχνητή σπερματέγχυση, να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης μέχρι την τελευταία τους πνοή, και να μεταφέρονται από την μια εγκατάσταση αιχμαλωσίας στην άλλη. Το Dolphin Project προσπαθεί να δώσει λύση σε αυτό το πρόβλημα σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις.   

Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη να δημιουργηθούν καταφύγια δελφινιών στην Ευρώπη. Πολλά καταφύγια. Στην Ιταλία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία και όπου αλλού είναι δυνατό. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να πάρουμε την μοίρα της Veera και των συντρόφων της στα χέρια μας. Οι τέσσερεις επιζώντες του δελφιναρίου της Φινλανδίας είναι στο έλεος των επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τα δελφίνια. Τα καλά νέα είναι ότι τώρα ο κόσμος αρχίζει να ενημερώνεται, να συναισθάνεται και να καταλαβαίνει πόσο κακό έχουμε κάνει σ' αυτά τα πλάσματα. Αυτά τα θλιβερά πράγματα συμβαίνουν "when you take wildlife out of the wild", όταν κλέβουμε, λεηλατούμε και εκμεταλλευόμαστε την άγρια και ελεύθερη ζωή. Τα καλά νέα είναι ότι στην Φινλανδία το θέμα έχει λάβει μεγάλη δημοσιότητα και το ζητούμενο όλης αυτής της εκστρατείας είναι σαφές: ποτέ ξανά δελφίνια στην αιχμαλωσία σ' αυτήν την χώρα. Ποτέ ξανά!  (Συνεχίζεται...)



Πηγή: https://www.dolphinproject.com/blog/tag/veera/ -- (1, 2, 3) 

Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: https://www.dolphinproject.com/campaigns/captivity-industry/ -- https://www.dolphinproject.com/campaigns/ -- https://www.dolphinproject.com/

Απόδοση στα ελληνικά και επιλογή ενσωματωμένων συνδέσμων: filikaki

Πρώτη κοινοποίηση, εδώ: https://bit.ly/35bXdu5

Δείτε το πρώτο μέρος, "Veera the dolphin: H θλιβερή ιστορία πίσω απ' το "χαμόγελο" ενός ηλικιωμένου δελφινιού (Part I)", εδώ.

Τρίτο και τελευταίο μέρος εδώ: https://gatouiti-blog.blogspot.com/2024/03/operaatio-delfini-veera.html