UK to Ban Keeping Elephants Captive in Zoos and Safari Parks

 

 

 

 

 

 

The UK is preparing to pass an animal rights bill that includes a series of protections for elephants, including keeping them from being placed in captivity in zoos and safari parks. The Animal Welfare Bill is set to pass later this year, sponsored by Environment Minister Zac Goldsmith, and includes other zoo reforms. The newly proposed ban will be supported by a report detailing the welfare of elephants, and how their natural behaviors and tendencies cannot be satisfied in a zoo setting. "Elephants are highly intelligent, extremely social, sentient beings with complex family structures and bonds that last a lifetime," wildlife director of Humane Society International and elephant biologist Audrey Delsink [researchgate] said. "They require space to roam freely with other elephants where they can express normal elephant behaviors and thrive emotionally and physically." Elephants can face several ailments while kept in captivity, including hernias, arthritis and mental degradation. The lifespan of an elephant in the wild can be up to 50 years, whereas the life expectancy of a captive elephant is just 17 years. 

Currently in the UK, there are 51 elephants living in captivity in 11 different zoos. The elephants that are in zoos will be permitted to live out their natural lives once the bill passes and there will be no elephants bred or captured to replace them.

In January of 2020, the UK enacted an additional ban on wild animal circuses, ending the exploitation of animals for entertainment reasons. Britain is one of an expanding list of countries that are now prohibiting the use of wild animals in circus performances. As public perception of circuses shifts, circuses that use wild animals in their shows are being forced to close, most notably the Ringling Bros and Barnum & Bailey Circus. In 2016, the circus company retired their remaining 11 elephants to a Florida facility that used the animals for human cancer research purposes. The Animal Welfare Bill, or the Kept Animals Bill, will expand to include other animals that are unnaturally held in captivity.

The initiative wants to oppose zoos and aquariums that keep other animals from their natural habitats. "Marine mammals also suffer whilst in captivity as they too are highly social, long-lived beings and are unable to carry out their natural behaviors to their full capacity", Delsink told. "Like elephants, marine mammals try to cope with captivity by adopting abnormal behaviors known as 'stereotypies' - repetitive, purposeless habits to combat stress and boredom." Delsink highlighted the work of Bob Jacobs, a professor of Neuroscience at Colorado College who studied that confining large mammals in zoos and aquariums can lead to neurological issues, such as compromised brain function. "Research by Professor Jacobs and many other scientists on the neurological effects of caging animals presents us with evidence that can no longer be disputed", Delsink said. "UK's forthcoming elephant legislation is testimony to this work and key to forcing us to examine how we treat animals for the sake of our entertainment and so-called education. Today's technology offers a myriad of highly immersive educational methods to teach us everything from black holes to dinosaurs —things we will have never seen but nonetheless know about."

Source: ecowatch.com (facebook.com/story) -- vegnews.com -- thebeet.com -- peta.org -- greenmatters.com -- twib.news

Το ίδιο άρθρο στα Ελληνικά, εδώ.

Relative links

CAPTIVE ELEPHANTS FACE MANY PROBLEMS at https://www.bornfree.org.uk/elephant-free-uk

 Keeping elephants in UK zoos to be banned after claims animals suffer mental illness in captivity: dailymail -- news.com.au/travel

 

Stop Attica Zoological Park Dolphinarium (Athens - Greece) 

Η αιχμαλωσία αλλοιώνει τον εγκέφαλο των μεγαλόσωμων θηλαστικών

 

Άρθρο του Cody Cottier στο Discover Magazine, με τίτλο "How Does Captivity Affect Wild Animals?"  (Aug 7, 2021)

Απόδοση στα Ελληνικά, Κάκη Πριμηκύρη

 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, εκτός από τα δισεκατομμύρια παραγωγικά ζώα που ζουν έγκλειστα στις εγκαταστάσεις της εργοστασιακής ή βιομηχανοποιημένης κτηνοτροφίας, περίπου 800.000 άγρια είδη που έχουν αιχμαλωτιστεί ή έχουν γεννηθεί στην αιχμαλωσία διατηρούνται μόνο στους πιστοποιημένους ζωολογικούς κήπους. Η ευζωία  των ζώων αυτών δεν είναι πάντοτε εύκολο να εκτιμηθεί εμπειρικά, οι επιστήμονες όμως προσπαθούν να την ποσοτικοποιήσουν με ορισμένες μετρήσιμες παραμέτρους, όπως το χρόνιο στρες που προκύπτει ως αποτέλεσμα του περιορισμού της κίνησης, της αναγκαστικής επαφής με τους ανθρώπους και διάφορους άλλους παράγοντες. Στην προσπάθεια να εκτιμηθούν με αντικειμενικά κριτήρια οι επιπτώσεις της αιχμαλωσίας στην συμπεριφορά των ζώων, υψηλές συγκεντρώσεις γλυκοκορτικοειδών στο αίμα (που είναι οι κατ' εξοχήν ορμόνες του στρες) συσχετίζονται συχνά με διάφορα συμπτώματα, όπως η τριχόπτωση στις πολικές αρκούδες και η αποτυχία αναπαραγωγής στους ρινόκερους. Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η επίδραση της αιχμαλωσίας εξαρτάται από το είδος του ζώου, και όλα τα τεκμήρια συνηγορούν στο ότι τα μεγαλόσωμα θηλαστικά υποφέρουν ακόμα και κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.

 

"Το στρες των άγριων ζώων που εξαναγκάζονται να ζουν στην αιχμαλωσία δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί σε απόλυτο βαθμό, ούτε συγκριτικά με τα ζώα που ζουν ελεύθερα στη φύση, καθώς κι' αυτά υποφέρουν επίσης από τους διώκτες τους ή την έλλειψη τροφής", λέει ο βιολόγος του Πανεπιστημίου Tufts, Michael Romero. "Το στρες είναι μια περίπλοκη κατάσταση", λέει ο Romero, "που δεν μπορεί πάντοτε να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Εκείνο όμως που οι ερευνητές είναι πιο εύκολο να προσδιορίσουν είναι οι συνέπειες τις οποίες επιφέρει". Για παράδειγμα, το χρόνια στρες εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα, κάτι που οδηγεί πολλά ζώα σε αυξημένη νοσηρότητα. Μια συχνή αιτία που οδηγεί στον θάνατο τους πιγκουίνους είναι οι ευκαιριακές μυκητιακές προσβολές. Περίπου το 40% των αφρικανικών ελεφάντων υποφέρουν από παχυσαρκία, κάτι που αυξάνει την πιθανότητα αρθρίτιδας και καρδιακών νοσημάτων. Ένα άλλο σύμπτωμα του στρες είναι η μείωση της αναπαραγωγικής ικανότητας, εξ αιτίας της οποίας πολλά είδη είναι δύσκολο να αναπαραχθούν σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Στους λευκούς ρινόκερους και στα τσιτάχ, για παράδειγμα, η γενετήσια ορμή και η γονιμότητα πέφτουν κατακόρυφα. (Ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται και στους ανθρώπους μέσω μιας σειρά ορμονικών διαταραχών στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η μείωση της οκυτοκίνης). 

Ακόμη όμως και όταν η αναπαραγωγή καθίσταται δυνατή, ορισμένα είδη μαστίζονται από υψηλά ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας, ενώ πολλά ζώα που φτάνουν στην ενηλικίωση πεθαίνουν πρόωρα, κάτι που είναι ιδιαίτερα εμφανές στις όρκες, για τις οποίες το προσδόκιμο ζωής στην φύση ξεπερνά τα 50 χρόνια στα θηλυκά άτομα και τα 30 στα αρσενικά, ενώ στην αιχμαλωσία συνήθως δεν καταφέρνουν να φτάσουν πέρα απ' τα 12. Ακόμα και σε αυτά τα είδη όμως, είναι γεγονός ότι όλα τα άτομα δεν υποφέρουν το ίδιο. Πάντως, κατά γενικό κανόνα, όσο μεγαλύτερο μέγεθος έχουν τα ζώα ενός είδους, τόσο χειρότερη είναι και η προσαρμογή τους στην αιχμαλωσία. Οι ελέφαντες και τα κητώδη αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα κακής προσαρμογής*. 

 

Ο Bob Jacobs, ένας νευροεπιστήμονας στο Colorado College, που μελετά τους εγκεφάλους ελεφάντων, κητωδών και άλλων μεγαλόσωμων θηλαστικών, υποστηρίζει ότι ανάμεσα στον άνθρωπο και τα άλλα ζώα υπάρχει μια εξελικτική συνέχεια, και ότι οι άνθρωποι μοιράζονται σε κάποιο βαθμό ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά με όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα. Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στο πτερύγιο του δελφινιού και του ανθρώπινου χεριού, όπως και ανάμεσα στο πόδι ενός ελέφαντα και το πόδι ενός πρωτεύοντος. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι νευρικές δομές  του ανθρώπινου εγκέφαλου που είναι υπεύθυνες για το  στρες αντιστοιχούν σε ανάλογες δομές στον εγκέφαλο των χιμπατζήδων, των ελεφάντων και των δελφινιών. Έρευνες επί σχεδόν μισό αιώνα έχουν καταδείξει ότι το στερημένο περιβάλλον της αιχμαλωσίας αλλοιώνει τον εγκέφαλο διαφόρων ειδών που διατηρούνται σε αυτό. 

Ακούμε συχνά τους φροντιστές των ζωολογικών κήπων να μιλούν για "εμπλουτισμένο περιβάλλον", το οποίο δεν καλύπτει απλώς τις βασικές υλικές ανάγκες των ζώων, αλλά προσπαθεί να κάνει τον ζωτικό τους χώρο περισσότερο ελκυστικό και να επιτρέψει στα ζώα να εκφράσουν φυσιολογική συμπεριφορά. Ως προς αυτό, πράγματι, οι σημερινοί αμερικανικοί ζωολογικοί κήποι παρουσιάζουν τεράστια βελτίωση σε σύγκριση με το παρελθόν. Οι υπερασπιστές των ζώων όμως υποστηρίζουν ότι, τουλάχιστον για τα μεγαλόσωμα ζώα, ακόμα και μετά τον εμπλουτισμό, το περιβάλλον της αιχμαλωσίας υπολείπεται πάντα ως προς την κάλυψη των αναγκών τους. "Όσο και να προσπαθήσουν οι ζωολογικοί κήποι", λέει ο Jacobs, δεν θα καταφέρουν ποτέ να παρέχουν στα ζώα ένα κατάλληλο περιβάλλον με τα φυσικά ερεθίσματα που διαθέτει το φυσικό". Και η μεγαλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι κάτι που ακόμα και ένας απληροφόρητος επισκέπτης μπορεί να διαπιστώσει: οι στερεοτυπικές συμπεριφορές. Αυτές οι επαναλαμβανόμενες και άσκοπες κινήσεις και ήχοι είναι το σήμα κατατεθέν ενός ζώου που υποφέρει από στρες. Οι ελέφαντες ταλαντεύουν το σώμα τους δεξιά αριστερά, οι όρκες καταστρέφουν τα δόντια τους πάνω στα τσιμεντένια τοιχώματα της δεξαμενής, οι αρκούδες και τα μεγάλα αιλουροειδή βηματίζουν πέρα δώθε κατά μήκος των ορίων της περίφραξής τους. Σύμφωνα με μια έρευνα, το 80% από τις καμηλοπαρδάλεις των ζωολογικών κήπων εμφανίζουν τουλάχιστον μια στερεοτυπική συμπεριφορά. "Το στρες μπορεί να είναι δύσκολο να μετρηθεί, όχι όμως και οι στερεοτυπίες", λέει ο Jacobs. 

 

Οι υποστηρικτές των ζωολογικών κήπων σπεύδουν να επισημάνουν ότι οι ζωολογικοί κήποι προσφέρουν περιβαλλοντική εκπαίδευση και κατά καιρούς επανεισάγουν στο φυσικό τους περιβάλλον είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, οι επικριτές όμως το αμφισβητούν και αυτό. Σε περίπτωση που οι υποστηρικτές έχουν δίκιο, μήπως αξίζει να θυσιαστούν μερικά ζώα για έναν καλό περιβαλλοντικό σκοπό; "Όχι, διότι τα περισσότερα μεγαλόσωμα ζώα δεν ευδοκιμούν στην αιχμαλωσία, και υπάρχουν πολύ ισχυρές αποδείξεις γι' αυτό", λέει ο Jacobs. Στο βιβλίο της, με τίτλο Wild Souls: Freedom nd Flourishing in the Non-Human World (Ιανουάριος 2021), η περιβαλλοντική συγγραφέας Emma Marris καταλήγει σε ένα ανάλογο συμπέρασμα: "Σε πολλούς από τους σύγχρονους ζωολογικούς κήπους τα ζώα φροντίζονται καλά, είναι υγιή και φαίνεται ότι πολλά άτομα κάποιων ειδών ζουν ευχαριστημένα, και οι φροντιστές τους δεν είναι τέρατα, δεν είναι κακοί άνθρωποι. Παρ' όλα αυτά, κάποια ζώα που δεν σταματούν να λικνίζουν το κορμί τους, να δαγκώνουν τα κάγκελα και να ξεριζώνουν το τρίχωμά τους, δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει ποιότητα ζωής στην αιχμαλωσία".

*Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: The neural cruelty of captivity: Keeping large mammals in zoos and aquariums damages their brains [at theconversation.com -- Keeping Large Mammals Captive Damages Their Brains at ecowatch.com] από τον Bob Jacobs με συμβολή της Lori Marino

Η αιχμαλωσία σκοτώνει τα κητώδη και υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς

Άρθρο της Lori Marino με τίτλο "Why Captive Cetaceans Have Been Dying", που δημοσιεύτηκε στο The Whale Sanctuary Project, στις 26-08-21 (via Animal Cognition, the Emotional and Intellectual Lives of Animals) 

Επιμέλεια και απόδοση στα ελληνικά, Κάκη Πριμηκύρη, DVM

 

 

Οι επιχειρηματίες της αιχμαλωσίας των κητωδών λένε και γράφουν συχνά ότι "τα δελφίνια στην αιχμαλωσία ζουν περισσότερο γιατί είναι προστατευμένα από τους κινδύνους που επιφυλάσσει γι' αυτά το αφιλόξενο φυσικό τους περιβάλλον και τα ατυχήματα". Κάθε φορά μάλιστα που εκφράζουμε την λύπη μας για έναν ακόμα θάνατο που σημειώνεται στις εγκαταστάσεις τους, δεν διστάζουν να ασκήσουν κριτική: "Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής", υπενθυμίζουν. "Πώς κάνετε έτσι; Τόσα πεθαίνουν εκεί έξω κάθε μέρα"... Για πολλούς ανθρώπους, αυτό φαίνεται λογικό, όμως η άγνοια δεν επιτρέπει το δικαίωμα γνώμης. Ακόμα χειρότερα, η εκμετάλλευση της άγνοιας του κοινού, η ιδιοτέλεια και η αδιαφορία προάγουν την κακοποίηση και όχι την ευζωία των ζώων. Και ενώ, στις περισσότερες χώρες, οι εκπρόσωποι των πάρκων διασκέδασης καταδικάζουν επίσημα την βίαιη αρπαγή από την θάλασσα, επιμένουν να στηρίζουν ακόμα το βάρβαρο (και αποτυχημένο) εγχείρημα της αναπαραγωγής στην αιχμαλωσία. Η αιχμαλωσία βασανίζει και σκοτώνει τα κητώδη και υπεύθυνοι είμαστε όλοι εμείς που επιτρέπουμε στις επιχειρήσεις να εκμεταλλεύονται την άγνοια και την αδιαφορία μας. Η φωτογραφία είναι από το Mystic Aquarium (Photo by Pako Dominguez) και το σχόλιο δικό μου. Ακολουθεί το άρθρο της Lory Marino.

 

Τον τελευταίο καιρό, τα μέσα ενημέρωσης κατακλύστηκαν από ειδήσεις που ακολούθησαν μια πλημμυρίδα θανάτων. Νεαρά κητώδη από τα πάρκα διασκέδασης σε διάφορα μέρη του κόσμου φάνηκαν να πεθαίνουν το ένα κατόπιν του άλλου. Τον περασμένο Μάρτιο, μια δεκαεπτάχρονη όρκα, η Skyla, άφησε "ξαφνικά" την τελευταία της πνοή στο ζωολογικό κήπο του Loro Parque στα Κανάρια νησιά. Τον περασμένο Ιούλιο, μια νεογέννητη μπελούγκα πέθανε στο Georgia Aquarium και, τον ίδιο μήνα, ανακοινώθηκε ότι και δεύτερη όρκα, η Ula, που ήταν μόλις δύο ετών, έφυγε από τη ζωή, μετά από σύντομο διάστημα "κλονισμού της υγείας της". Στις αρχές του Αυγούστου, το Mystic Aquarium ανακοίνωσε τον θάνατο μιας ακόμα μπελούγκας, η οποία είχε μεταφερθεί από το Marineland του Καναδά και βρισκόταν σε εφηβική ηλικία. Και την περασμένη βδομάδα, η Amaya, μια όρκα μόλις έξι ετών πέθανε "αιφνιδίως" στις εγκαταστάσεις της SeaWorld στο San Diego. Αμέσως δε μετά τον θάνατο της πρώτης μπελούγκας, το Mystic Aquarium ανακοίνωσε ότι ακόμα μια πολύ νεαρή μπελούγκα από το Marineland βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.  

Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις, οι εκπρόσωποι των ζωολογικών πάρκων και ενυδρείων που προσπαθούν να διατηρήσουν αυτά τα ζώα στις εγκαταστάσεις τους, εξέφρασαν την μεγάλη τους έκπληξη, μένοντας άφωνοι μπροστά στην απώλεια. "Ο θάνατός της ήταν απρόσμενος και ξαφνικός", δήλωσε η SeaWorld στις εφημερίδες, για τον θάνατο της Amaya. Όμως, τα κητώδη πεθαίνουν στην αιχμαλωσία, και σ' αυτούς τους θανάτους τίποτα μυστηριώδες δεν υπάρχει. Σχετικά με την ευζωία των άγριων ζώων που διατηρούνται σε συνθήκες αιχμαλωσίας, υπάρχει άφθονη επιστημονική βιβλιογραφία, διαθέσιμη για όλα τα είδη, από τα πτηνά μέχρι τα θηλαστικά. 

Η κλινική εικόνα των ζώων στους ζωολογικούς κήπους και στα δελφινάρια αντιστοιχεί στην προσαρμοστική ικανότητα και τα χαρακτηριστικά τα οποία απέκτησε το καθένα από αυτά κατά την διάρκεια της εξελικτικής του ιστορίας. Όσο μεγαλύτερο είναι το "χάσμα" (δηλαδή η ασυμφωνία, η ασυμβατότητα) ανάμεσα στα χαρακτηριστικά που ένα είδος απέκτησε κατά την διάρκεια της εξέλιξής του και στο περιβάλλον της αιχμαλωσίας, τόσο φτωχότερη είναι η ευζωία του. Στην εργασία τους με τίτλο "Animal Welfare: Captivity effects on wide-ranging carnivores" (Νοέμβριος 2003), οι επιστήμονες Ευζωίας Ros Clubb και Georgia Mason, για παράδειγμα, καταδεικνύουν ότι τα σαρκοφάγα, τα οποία έχουν εξελιχθεί έτσι ώστε να διαβιώνουν διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, έχουν πολύ φτωχότερη ευζωία στην αιχμαλωσία, όπου ο ζωτικός τους χώρος μειώνεται δραματικά, συγκριτικά με εκείνα τα οποία είναι προσαρμοσμένα έτσι ώστε να χρειάζονται μικρότερο ζωτικό χώρο. Αυτές και άλλες επιστημονικές διαπιστώσεις εξηγούν πλήρως το γιατί η υγεία και η ζωή των κητωδών στα δελφινάρια βρίσκεται μονίμως σε μεγάλο κίνδυνο.

Η ιστορία της εξέλιξης των ειδών δίνει σχήμα και μορφή στην σημερινή βιολογική τους υπόσταση και σε εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφώσει, με το πέρασμα του χρόνου, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ευεξία που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Τα περισσότερα από τα είδη των κητωδών που σήμερα διατηρούνται στα δελφινάρια, αποτελούν προϊόν βιολογικής εξέλιξης εκατομμυρίων ετών στο θαλάσσιο περιβάλλον, στα πελάγη και στους ωκεανούς, ένα περιβάλλον που παρέχει την δυνατότητα μετακίνησης σε μεγάλες αποστάσεις, ενώ παράλληλα προσφέρει την ευκαιρία για την ανάπτυξη πολύπλοκων κοινωνικών δεσμών και φυσιολογικά κίνητρα για αναζήτηση τροφής, αποφυγή των κινδύνων και εξερεύνηση. Σε περίπτωση στέρησης οποιασδήποτε από αυτές τις δυνατότητες, το χρόνιο στρες οδηγεί σε σωματικές και ψυχοδιανοητικές διαταρραχές, πολύ καλά τεκμηριωμένες στην επιστημονική βιβλιογραφία και για άλλα είδη. Για παράδειγμα, τα πρωτεύοντα που ζουν περιορισμένα σε ένα περιβάλλον στερημένο από ερεθίσματα, εκδηλώνουν περισσότερες διαταρραχές συμπεριφοράς σε σύγκριση με εκείνα που ζουν σε εμπλουτισμένο περιβάλλον, καθώς η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει ότι το στερημένο περιβάλλον αλλοιώνει την λεπτή αρχιτεκτονική δομή και την βιοχημεία του εγκεφάλου τους [jneurosci.org/content]. Η αντιστοιχία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην αιχμαλωσία τα κητώδη, τα οποία έχουν την βιολογική ανάγκη της ελεύθερης μετακίνησης, είναι προφανής. 

Η Επιστήμη της Ευζωίας των Ζώων* παρέχει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, το οποίο όμως οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία, μέχρι σήμερα επιμένουν να αγνοούν: "Square pegs do not fit into round holes", ότι δηλαδή μια τετράγωνη σφήνα δεν μπορεί να εφαρμόσει μέσα σε μια στρογγυλή τρύπα, ή αλλιώς ότι σε μια στρογγυλή κλειδαριά, ένα τετράγωνο κλειδί δεν υπάρχει περίπτωση να ταιριάξει. Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που τα πάρκα διασκέδασης εκφράζουν δυσαρέσκεια και απορία για τον θάνατο νεαρών κητωδών, καλό θα ήταν να ανατρέξουν στο πλησιέστερο εγχειρίδιο βιολογίας θαλασσίων θηλαστικών που υπάρχει στα ράφια της βιβλιοθήκης τους, για να καταλάβουν ότι σε αυτούς τους θανάτους δεν υπάρχει κανένα μυστήριο και ότι, τώρα πια, τίποτα σχετικό με την κακοποίηση που εμπεριέχεται στην αιχμαλωσία αυτών των ειδών, δεν είναι ανεξήγητο. 

The Whale Sanctuary Project

The Kimmela Center of Animal Advocacy, Inc 

Stop Attica Zoological Park Dolphinarium (Athens - Greece)

ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ-ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ 

Tweeted

 

 

*Παραπομπή: Η μελέτη της ευζωίας όλων των ζώων (συντροφιάς, παραγωγικά, πειραματόζωα, τρόφιμοι ζωολογικών κήπων, άγρια ζωή) είναι σχετικά πρόσφατη ως επιστήμη. Πρώτος διδάξας είναι ο καθηγητής Νευροεπιστήμης Donald Broom [scholar.google.co.uk] στο τμήμα Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Cambridge (UK), το 1986. Σε άρθρο του με θέμα την ιστορία της επιστημονικής αντιμετώπισης της ευζωίας των ζώων (A history of animal welfare science), το 2011, επισημαίνει: "Ο αριθμός των επιστημόνων που ασχολούνται με το αντικείμενο αυξάνεται με μεγάλη ταχύτητα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η απόφαση της Αμερικανικής Κτηνιατρικής Εταιρείας να συμπεριλάβει το μάθημα σε όλες τις Αμερικανικές κτηνιατρικές σχολές είναι πολύ σημαντική".  

Πίνακας περιεχομένων με περισσότερα άρθρα για δελφίνια και άλλα κητώδη, εδώ: https://gatouiti-blog.blogspot.com/2021/08/blog-post_26.html

Όταν η αγάπη δεν μένει στα λόγια, και μια ιστορία χαμένη μέσα στους αιώνες...

 

 

 

"Βενετάκι", "Ζαχαρόσκυλο", "Μωρόπα", "Μπόμπιρας", "Μπουμπούδι" και "Τσουπάκι"... Αυτές είναι μερικές από τις τοπικές ονομασίες μιας πανάρχαιας ελληνικής φυλής... "Αλωπεκίς": μια ιστορία χαμένη μέσα στους αιώνες, αν και υπάρχουν φορές (ευτυχώς) που η αγάπη δεν μένει μόνο στα λόγια. 

Από πού ήρθες μικρούλι και κατά πού τραβάς; Μετά από πολλές περιπέτειες και ταλαιπωρίες, ο Άρης χαμογελάει και πάλι. 

Πηγές και πληροφορίες, εδώ: https://gatouiti-blog.blogspot.com/2021/08/blog-post.html 

 

Στις φωτογραφίες, ο Άρης, ένας πολύ ταλαιπωρημένος μικΡούλης που η Μαίρη είχε την μεγαλοψυχία να υιοθετήσει σε ηλικία 15 ετών!

 

 

 

Οι αναδασώσεις μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή μεγαλύτερη από την φωτιά (βίντεο)

"Το μόνο που χρειάζεται ένα δάσος που έχει καεί είναι προστασία", δήλωνε, ο επί σειρά ετών ερευνητής  σε θέματα αποκατάστασης δασικών εκτάσεων του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών, Παύλος Κωνσταντινίδης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), στις 17 Αυγούστου 2017 [amna.gr, dasarxeio.com, documentonews.gr]. Γιατί ένα δάσος, ακόμα κι' όταν είναι καμένο δεν είναι νεκρό. Οι παρεμβάσεις στις καμένες περιοχές θα πρέπει να σχεδιάζονται με ιδιαίτερη προσοχή. Από επιστημονική άποψη, δεν χρειάζονται ούτε έξοδα, ούτε άνθρωποι που κινούνται σε έναν τομέα που δεν είναι της αρμοδιότητάς τους. Και οι πολίτες δεν θα πρέπει να πιέζουν τις αρχές για γρήγορες και αποσπασματικές κινήσεις αποκατάστασης χωρίς μελέτη, που οδηγούν σε μεγαλύτερη ζημιά από ότι προκαλεί η ίδια η φωτιά. 

Ύστερα από μια πυρκαγιά, το δάσος μπορεί να είναι καμένο αλλά δεν είναι νεκρό. Πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου και τη δραστηριότητά του, τα δάση καίγονταν κάθε 100 με 120 χρόνια. Με την εμφάνιση του ανθρώπου, και κυρίως σήμερα που κατοικούμε πλέον πολύ κοντά στα δάση, οι πυρκαγιές έχουν μικρύνει τα διαστήματά τους και έτσι έχουμε πυρκαγιές δύο και τρεις φορές μέσα σε έναν αιώνα. Το κάθε δάσος όμως διαθέτει ένα πολύ μεγάλο δυναμικό αναγεννητικών δυνατοτήτων. Σε κάθε πευκοδάσος, εκατομμύρια κουκουνάρια θα ανοίξουν μετά τη φωτιά και θα διασπείρουν τους σπόρους τους, ώστε να γεννηθούν εκ νέου τα πεύκα. Και κάθε θάμνος διαθέτει επίσης εκατομμύρια οφθαλμούς κρυμμένους κάτω από τη γη, ικανούς να δώσουν νέα παραβλαστήματα. Τα μεσογειακά οικοσυστήματα διαθέτουν εκπληκτικούς μηχανισμούς για να ανταποκρίνονται στις πυρκαγιές, και ένα δάσος που έχει καεί μπορεί να βελτιώνεται συνεχώς στο επόμενο διάστημα, καθώς θα επικρατήσουν τα πιο υγιή δέντρα στην περιοχή, και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ένα δάσος συγκριτικά πολύ καλύτερο από εκείνο στο οποίο θα έχουν γίνει παρεμβάσεις. 

Σύμφωνα με τον κ. Κωσταντινίδη, κυριότερες αιτίες για τις περισσότερες δασικές πυρκαγιές είναι, αφενός οι εμπρησμοί και αφετέρου η ανθρώπινη δραστηριότητα, καθώς υπάρχει η ανθρώπινη αμέλεια που ενισχύεται από την άγνοια και την παραπληροφόρηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξέλιξης ενός δάσους το οποίο κάηκε και στο οποίο έχουν υπάρξει παρεμβάσεις είναι το περιαστικό δάσος του Σεϊχ Σου της Θεσσαλονίκης, μετά από την καταστροφική πυρκαγιά του 1997. Από τα 100.000 φυτά που φυτεύτηκαν τότε εκεί, σήμερα δεν υπάρχει κανένα, και το δάσος διαθέτει και πάλι τα πεύκα που είχε πριν από τη φωτιά, πεύκα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση υγείας, χωρίς κάμπιες, χωρίς αρρώστιες και με την σωστή πυκνότητα. 

Σύμφωνα με τον κ. Κωσταντινίδη, σημαντικός επίσης είναι και ο ρόλος των των επιλογών δόμησης, και οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν το πώς θα ζουν μέσα ή κοντά στο δάσος: Ο καθένας που πάει να κατοικήσει μέσα ή κοντά στο δάσος θα πρέπει να ξέρει πως είναι πιο επικίνδυνο να ζει εκεί  παρά στον δεύτερο ή τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας με βενζινάδικο.
 

Ανάλογη επιστημονική πληροφόρηση είχε προσφερθεί από τον Παύλο Κωνσταντινίδη και στην ομιλία του στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας, στις 19-10-2007, κατά την οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, και στις αναδασώσεις. Βρήκα αυτήν την ομιλία πολύ διαφωτιστική, κατανοητή, ενδιαφέρουσα και επίκαιρη, γι' αυτό και την αναδημοσιεύω χωρισμένη σε 3 μέρη. Δείτε τα βίντεο.

 

 Το πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα Ι

https://youtu.be/K4uUOKvvDZI

  

Το πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα ΙΙ

 

 https://youtu.be/eU7lXQMHOTo

 Το πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα ΙΙΙ

 https://youtu.be/5tuCv-yLvdQ

Μη Πολιτική Στάση

Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική.
Το ξέρω, το 'χω πει τόσες φορές σε τόσους.
Ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.
Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων.
Σου επιτρέπει με τη γεύση, με τη μυρουδιά
να καταλάβεις σε ποιο σημείο βρέθηκες
που σ' έφεραν οι επιταγές των άλλων
κι' οι αρχικές δικές σου συναινέσεις. 

 

Τίτος Πατρίκιος *, Μη Πολιτική Στάση, ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ, εκδόσεις Στιγμή 1988 (Fb)

Το σπουργίτι

Υπάρχει ένα σπουργίτι στην καρδιά μου
και θέλει να βγει έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός
γι' αυτό του λέω
θα μείνεις μέσα, δεν θ' αφήσω
κανέναν να σε δει.

Υπάρχει ένα σπουργίτι στην καρδιά μου
και θέλει να βγει έξω
αλλά του ρίχνω ουίσκι και καπνό
για να εισπνέει
κι' οι πόρνες, οι μπάρμαν, οι υπάλληλοι των μαγαζιών
δεν ξέρουν ποτέ ότι είναι εκεί.

Υπάρχει ένα σπουργίτι στην καρδιά μου
και θέλει να βγει έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός
γι' αυτό του λέω
κάτσε κάτω, τι θέλεις,
να τα κάνεις όλα σκατά;

Υπάρχει ένα σπουργίτι στην καρδιά μου
αλλά είμαι πολύ έξυπνος,
το αφήνω να βγει έξω
μόνο καμιά φορά τη νύχτα
όταν όλοι κοιμούνται
του λέω, το ξέρω ότι είσαι εκεί,
μην είσαι τόσο θλιμμένο,
και μετά το βάζω πίσω

αλλά τραγουδάει λιγάκι εκεί,
δεν το έχω αφήσει να πεθάνει τελείως
και κοιμόμαστε μαζί
έτσι μ' αυτή τη μυστική μας συμφωνία
κι' αυτό είναι αρκετό
να κάνει έναν άνδρα
να σπαράζει.

... 

Τσαρλς Μπουκόφσκι σε μετάφραση του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Αγνάντευα την πυρκαγιά της θεμωνιάς αμίλητος την ώρα της συγκομιδής...

 

 

 

Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού.
Σβήνω κυλώντας στα νερά.

Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές του λιβανιού.
Πήρα το δρόμο της σποράς.

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι του σπαθιού
κι' είχα τον ύπνο του λαγού.

 

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ' αλώνι να ψυχομαχεί.
Πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αγνάντευα την πυρκαγιά της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής.
Πήρα ταγάρι ζητιανιάς.
 

 

"Γεννήθηκα": Οι περισσότεροι το γνωρίζουν σαν τραγούδι με μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και πρώτη εκτέλεση από τον Νίκο Ξυλούρη, από τον δίσκο "Ιθαγένεια" (1972). Και ίσως λίγοι έχουν σταματήσει στον ποιητή, που υπογράφει τους στίχους με το ψευδώνυμο Κ.Χ. Μύρης και είναι ο Κωνσταντίνος Γεωργουσόπουλος, γνωστός περισσότερο ως κριτικός θεάτρου και λιγότερο ως ποιητής.

Τις τελευταίες μέρες, ένας αυτόματος διακόπτης ασφαλείας, όλες αυτές τις ημέρες της φωτιάς, της αβάσταχτης ελαφρότητας αυτών που μας κυβερνούν, της απροσμέτρητης καταστροφής που συντελείται και σχεδιάζεται να συνεχιστεί και με άλλους τρόπους στο μέλλον, άνοιξε ανεξέλεγκτος και άφησε αυτούς τους στίχους να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους μέσα στο μυαλό μου, νύχτα μέρα, μόνο λόγια χωρίς μουσική, μέσα στον αέρα που όλο λιγοστεύει, στο σκοτάδι και στη σιωπή. Γιατί, όταν κάτι έχει ήδη ειπωθεί καλύτερα, η σιωπή είναι πάντοτε προτιμότερη. 

Η πρώτη εικόνα είναι από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "The New York Times" [1, 2], στις 9 Αυγούστου 2021, για την Εύβοια...

 

 

 

Συνέντευξη...

 

 Συνέντευξη Τύπου του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη

στις 12-08-21

 https://youtu.be/i-mx659twz0

Kyriakos Mitsotakis Facebook -- Αντιδράσεις

Κριτική

1, 2 (fb), 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 (fb), 11, 12 (fb)

Μια σταγόνα δροσιάς σ' έναν κόσμο που καίγεται

 Ανέκδοτο ποίημα της Μαριανίνας Κριεζή, χαρισμένο στο περιοδικό "Εναλλακτική Κτηνιατρική κατά φύσιν" (τεύχος 23, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2006)

 

 

Το καρό τραγούδι

Σε πηγή ψηλά πολύ
πλένω το καρό χαλί.
Βλέπω μέσα στο νερό
κόκκινα και μπλέ καρό.

Τρέχει απ' την πηγή ρυάκι
μέχρι κάτω στο μπαξέ,
βγαίνει κόκκινο σπανάκι,
βγαίνει μιά ντομάτα μπλε.

Στο ρυάκι που κυλάει,
στο ποτάμι που περνάει,
πάει λαγός να πιεί νερό,
γίνεται λαγός καρό.

Και το πλατύ ποτάμι τώρα
πέφτει στη θάλασσα με φόρα!
Στο νερό το αρμυρό
κολυμπούν ψάρια καρό.

Κι ένα πλοίο αριβάρει
στο λιμάνι του Καλαί
κι αποπίσω πέντε γλάροι
κατακόκκινοι και μπλε.

Καίει ο ήλιος, τσουρουφλίζει
και το πέλαγος αχνίζει,
ώσπου αλλάζουν τον καιρό
κάτι σύννεφα καρό.

Κι όταν βρέχει το χειμώνα
έξω από το σπίτι μου,
πέφτει μιά καρό σταγόνα,
πλιτς, πάνω στη μύτη μου!

Και τη μύτη μου κοιτάζω,
κλαίω-κλαίω και φωνάζω:
"Πως θα πάω στο χορό
με τη μύτη την καρό;
Ε;" 

 

Θυμήθηκα και βρήκα "το καρό τραγούδι", φυλαγμένο κάπου στα αρχεία μου, σαν μια σταγόνα καθαρής δροσιάς που σήμερα φαντάζει σαν πολύτιμο διαμάντι...

 

 

 

Σημ: "Το καρό τραγούδι" γράφτηκε και δημοσιεύτηκε αρκετά χρόνια πριν εκδοθεί "Ο Καραμυτόγκας" από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ. 

Τα πάντα ρει (ποιήματα)

Ι. Παράθυρο στη θάλασσα

Ένα παράθυρο
στη θάλασσα έχω
κόντρα βοριά
στον τρόπο που γελάς
στον τρόπο που χαϊδεύεις.

Κόντρα βοριά επιστρέφοντας
στις όχθες που αγαπάς
ξέρει η θάλασσα να φτειάχνει
γλυπτά.

Στα παράλια του έρωτα
αναδεικνύονται
τα αιώνια εκμαγεία
των δέντρων.

ΙΙ. Το ποτάμι 

Προσπάθησα να κρατήσω
το παλιό μου ποδήλατο
την παλιά ισορροπία
τους παλιούς χάρτες
όμως "ξαφνικά"
όλα είχαν αλλάξει.

Προσπάθησα να κρατήσω
τα παλιά φάρμακα
τις παλιές συνταγές
τα εξαρτήματα
τις εξαρτήσεις
αλλά τίποτα δεν γινότανε.

Δεν μπορούσα πια
να θέσω όρους.
Ούτε έναν.

Ήταν η στιγμή
να περάσουμε ξανά
το ποτάμι
αυτό που ο Ηράκλειτος
ήξερε καλύτερα. 

ΙΙΙ. Η ποιητική των καταγμάτων
 

(false Arsenicum state)

Έτσι λοιπόν
άρχισες
να ζητάς προστασία
στο μισοσκόταδο
με τα παράθυρα κλειστά.

Στα καθημερινά προγράμματα
τις συνήθειες και
τους ταξινομημένους
φακέλους στα ράφια.

Ακινητοποίηση
ανάταξη
ανάπαυση
κομμάτια αναπόσπαστα
της ποιητικής των καταγμάτων. 

IV. Τα πάντα ρει 

Κάποτε την αντοχή μου
την έλεγαν νιότη.
Τώρα τη λένε
ψυχραιμία.

Κάποτε την υπομονή μου
την έλεγαν προσδοκία.
Τώρα τη λένε
ανάγκη.

Κάποτε την επιμονή μου
την έλεγαν πάθος.
Τώρα τη λένε
επίγνωση.

Κάποτε το χαμόγελό μου
το έλεγαν αθωότητα.
Τώρα το λένε
marketing. 

V. Οι πέντε αισθήσεις

Ήξερα κάποτε έναν άνθρωπο που
άκουγε τα χρώματα
έβλεπε τη μουσική
ζωγράφιζε αγγέλους
μύριζε τις νότες
σκεφτόταν με τα χέρια και
χάιδευε με τη σκέψη του.
Εντελώς παράτολμα μάλιστα
έσπευδε και γευόταν τα πάντα
με την ψυχή του. 

Κ.Π

 

 

 

 

Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Εναλλακτική Κτηνιατρική κατά φύσιν

Photo 

Τα δελφίνια στην αιχμαλωσία υποφέρουν από αισθητηριακή αποστέρηση

 

Παρατηρώντας τον Rocky, τον Rambo και τον Johnny* να κυνηγούν ζωντανά ψάρια μέσα στο θαλάσσιο καταφύγιο**, τους βλέπουμε να υπολογίζουν τις κινήσεις τους, καθώς βρίσκονται σε κατάδυση. Αυτή η δραστηριότητα απέχει πολύ από όσα βίωσαν φυλακισμένοι σε μια τσιμεντένια δεξαμενή, παρακαλώντας για τα κατεψυγμένα ψάρια που αποτελούν το "μεροκάματο" των δελφινιών σε όλα τα δελφινάρια του κόσμου, ως ανταμοιβή για την καλή τους συμπεριφορά. Τους ακούμε καθώς χρησιμοποιούν την λειτουργία του ηχοεντοπισμού (σόναρ), και τους βλέπουμε να εφορμούν στην λεία τους αναπτύσσοντας ταχύτητα.

Ο ηχοεντοπισμός είναι μια από τις πιο σύνθετες, περίπλοκες και αξιοθαύμαστες φυσικές δεξιότητες που έχουν αναπτυχθεί στον κόσμο της άγριας ζωής. Επιτρέπει στα δελφίνια την τρισδιάστατη εξερεύνηση του περιβάλλοντος, μεταφράζοντας σε εικόνα την αντανάκλαση των ηχητικών κυμάτων, όταν αυτά προσκρούουν πάνω στα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα στο νερό. Δια μέσου των ρινικών του οδών, το δελφίνι παράγει ήχους υψηλής συχνότητας (κλικ)***. Κάθε ήχος περνά από έναν σχηματισμό που βρίσκεται στο μέτωπό του, (melon, ελληνικά πεπόνι), ο οποίος είναι γεμάτος με ένα λιπαρό υγρό και δρα ως κάτοπτρο που τον αντανακλά, και εν συνεχεία ταξιδεύει μέσα στο νερό και στοχεύει το αντικείμενο που το δελφίνι θέλει να αξιολογήσει. Επιστρέφοντας στο δελφίνι, τα ηχητικά κύματα προσλαμβάνονται από την κάτω γνάθο του, η οποία είναι επίσης γεμάτη με λιπαρό υγρό, και από εκεί διανέμονται στον εγκέφαλό του δια μέσου του έσω ωτός. Με αυτόν τον μηχανισμό, το δελφίνι είναι σε θέση να "μεταφράσει" την ακουστική πληροφορία σε εικόνα.

Τα συνεχόμενα "κλικ" του Rocky του Rambo και του Johnny μου θυμίζουν μια συζήτηση που είχα, πριν από χρόνια, με μια εκπαιδεύτρια δελφινιών που ονομαζόταν Sabrina και εργαζόταν τότε σε μια Δανέζικη επιχείρηση η οποία διατηρούσε φώκαινες που είχαν αιχμαλωτιστεί από την θάλασσα, παλιότερα όμως είχε εργαστεί και στο Ολλανδικό δελφινάριο Harderwijk. Ως Dolphin Project, έχουμε παραστεί σε πολλές διαμαρτυρίες μπροστά σε αυτό το δελφινάριο. Πριν από την έναρξη μιας διαμαρτυρίας, μπήκα μέσα στο δελφινάριο μαζί με την Femke den Hass (dolphinproject-team), που διαχειρίζεται την εκστρατεία μας στην Ινδονησία, για να διαπιστώσουμε τις συνθήκες διαβίωσης των δελφινιών. Είδαμε τα δελφίνια να υπακούουν στις εντολές των εκπαιδευτών τους, ακολουθώντας ένα ρεπερτόριο από εξαναγκαστικές συμπεριφορές, όπως να μετακινούνται "περπατώντας" με την ουρά, να "τραγουδούν", και να προσαράζουν το σώμα τους πάνω στην τσιμεντένια πλατφόρμα. Όταν η παράσταση τελείωνε, τα δελφίνια επέστρεφαν στις άδειες και στερημένες από κάθε μορφή ζωής δεξαμενές τους, μόνο και μόνο για να επιπλέουν σε μια θλιβερή φυλακή, μέσα στην οποία δεν μπορούσαν ούτε να κολυμπήσουν ούτε να κάνουν τίποτα απολύτως. Σπάραζε η καρδιά σου να τα βλέπεις "αποθηκευμένα" μέσα σ' ένα στάσιμο νερό, χωρίς αρκετό χώρο για να κολυμπήσουν φυσιολογικά και περικυκλωμένα από τοίχους. Με τη ζωή τους καταδικασμένη σε πλήρη αδράνεια, ίσα ίσα που μπορούσαν να κολυμπήσουν μερικά μέτρα μέχρι να φτάσουν από τον ένα τοίχο στον άλλον.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, εκατοντάδες δελφίνια βρίσκονται ακινητοποιημένα μέσα σε τσιμεντένιες εγκαταστάσεις για επίδειξη στο κοινό. Πολύ συχνά αναρωτιέμαι πώς αισθάνονται αυτά τα τόσο περίπλοκα πλάσματα του ήχου,  φυλακισμένα σε μικροσκοπικές δεξαμενές, όπου οι φυσικές τους δυνατότητες δεν βρίσκουν τρόπο να αξιοποιηθούν. Δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το καταπληκτικό τους σόναρ, γιατί στην αιχμαλωσία δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουν αυτό. Κατά την διάρκεια των παραστάσεων, των προγραμμάτων κολύμβησης με τους ανθρώπους και τις εκπαιδευτικές ασκήσεις, οι εκπαιδευτές τους δίνουν νεκρά ψάρια για ανταμοιβή. Μέσα στον άψυχο κόσμο της δεξαμενής, κανένας υποβρύχιος κόσμος, καμία μορφή ζωής και τίποτα για εξερεύνηση δεν υπάρχει. Το σόναρ δεν τους χρησιμεύει ούτε για πυξίδα, αφού δεν έχουν να πάνε πουθενά. Είναι ένα σύστημα αχρηστευμένο, παροπλισμένο, δίχως κανένα νόημα, σκοπό και προορισμό. Και μου είναι αδιανόητο το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ακόμα ότι ο εγκλεισμός αυτών των τόσο προικισμένων και ευφυιών πλασμάτων σε έναν κόσμο τόσο έρημο και άδειο είναι κάτι θεμιτό.

Τα δελφίνια στην αιχμαλωσία υφίστανται αισθητηριακή αποστέρηση κι΄αυτό είναι απλούστατα κάτι πάρα πολύ σκληρό. Ρώτησα την Sabrina να μου πει πώς αισθάνεται, και αν υπάρχει έστω και ένα μικρό κομμάτι στο μυαλό της που θεωρεί ότι ο εγκλεισμός αυτών των πλασμάτων του ήχου μέσα σε τσιμεντένιες δεξαμενές είναι ανεπίτρεπτος. Χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό, μου απάντησε ότι όχι, καθόλου. Και ότι τα αιχμάλωτα δελφίνια δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσουν το σόναρ τους διότι, μέσα στις δεξαμενές, πολύ απλά δεν το χρειάζονται. Μου είναι αδύνατον να συμφωνήσω μαζί της. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι παρόμοιο με τον εγκλεισμό ενός ανθρώπου μέσα σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου, ταϊζοντάς τον τρεις φορές την ημέρα, λέμε ότι δεν υπάρχει λόγος να βλέπει, αφού εμείς ικανοποιούμε τις φυσικές του ανάγκες, και άρα η όραση δεν του είναι απαραίτητη. Ένας άνθρωπος φυλακισμένος δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται την όρασή του, μόνο και μόνο επειδή οι δεσμοφύλακές του φροντίζουν να τον κρατούν ζωντανό, και πιστεύω ότι κάτι ανάλογο ισχύει και για τα δελφίνια. Γιατί η διαβίωση σε αρμονία με την αληθινή τους φύση, και με όλες τις φυσικές τους ικανότητες σε λειτουργία, είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει στην ζωή τους κίνητρο, προορισμό, και ποιότητα.

Αναμφίβολα, ο ηχοεντοπισμός σημαίνει για τα δελφίνια πολύ περισσότερα πράγματα από όσα εμείς, με την περιορισμένη οπτική μας, μπορούμε να φανταστούμε. Παραμερίζοντας και απομονώνοντας μια τέτοια ικανότητα, και υποστηρίζοντας ότι τα δελφίνια στην αιχμαλωσία "δεν την χρειάζονται", επιδεικνύουμε έναν συνδιασμό ανθρώπινης άγνοιας και κυριαρχίας, που εξυπηρετεί δικούς μας σκοπούς. Και είναι σαν να λέμε ότι η φύση δεν ξέρει τι κάνει, και ότι εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης δεν είναι κάτι στο οποίο αξίζει να δώσουμε την παραμικρή σημασία.

Ο Rambo, ο Rocky, ο Johnny και όλα τα άλλα δελφίνια που είχαν καταλήξει στο ξενοδοχείο "Melka Excelsior Hotel", στην ακτή Lovina του Βόρειου Μπαλί, ήταν φυλακισμένα σε ρηχές δεξαμενές κολύμβησης και, στα διαστήματα που μεσολαβούσαν ανάμεσα στις παραστάσεις και τα προγράμματα κολύμβησης με τους ανθρώπους, μπορούσε κάποιος να τα δει να κολυμπούν διαγράφοντας μικρούς κύκλους, ή να αγναντεύουν έναν τσιμεντένιο τοίχο. Το 2019, ο Lincoln O’Barry (dolphinproject-our-team), η Femke den Haas και η ομάδα διάσωσης του Dolphin Project στην Ινδονησία διαπίστωσαν ότι τα δελφίνια Dewa, Johnny, Rambo και Rocky, όλα τους αιχμαλωτισμένα από τη θάλασσα, δεν έβγαζαν κανέναν απολύτως ήχο, εκτός από τις φορές που οι εκπαιδευτές τους έδιναν την εντολή να το κάνουν. "Ήταν εκπαιδευμένα να εκπέμπουν μια σειρά ήχων (κλικ) κατόπιν εντολής", λέει η Femke.

O Dewa, το δελφίνι που τώρα έχει πεθάνει, ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης για δελφινοθεραπεία, κυρίως οικογενειών με αυτιστικά παιδιά από την Ρωσσία. Το πρόγραμμα της δελφινοθεραπείας υποσχόταν ότι το σόναρ των δελφινιών μπορούσε να θεραπεύσει τους ανθρώπους από κάθε είδους ασθένεια, είχαν μάλιστα δημοσιεύσει στο διαδίκτυο και μια διαφήμιση που υποσχόταν ανακούφιση από τον αυτισμό, τους πόνους της πλάτης και άλλες παθήσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα δελφίνια δεν έχουν την ικανότητα να θεραπεύουν τους ανθρώπους, ακόμα όμως και' αν την είχαν, αυτό δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει την σύλληψη και την αιχμαλωσία τους.

Τα αιχμάλωτα δελφίνια δεν μπορούν να θεραπεύσουν κανέναν, ούτε καν τον εαυτό τους, πόσο μάλλον τα δελφίνια του ξενοδοχείου Melka, που υπέφεραν τόσο πολύ. Είμαι σίγουρη ότι ο Rocky, ο Rambo, και ο Johnny θυμούνται ακόμα την βίαιη αρπαγή τους από την Θάλασσα της Ιάβας, χρόνια πριν, καθώς επίσης και το ταξίδι τους προς το ξενοδοχείο που είχε διαρκέσει 30 ώρες. Η εμπειρία των χρόνων που κουβαλούσαν ανθρώπους στην πλάτη τους και έδιναν παραστάσεις θα αποτελεί πάντα ένα μέρος της ζωής τους, και είναι κάτι που δεν μπορούμε να το σβήσουμε από την μνήμη τους. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την φύση να αναλάβει την θεραπεία τους, στο βαθμό που κάτι τέτοιο είναι εφικτό, και να περιμένουμε ότι στο καταφύγιο Umah Lumba Rehabilitation, Release, and Retirement Center, στον κόλπο Banyuwedang του Δυτικού Μπαλί, τα δελφίνια θα έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν και πάλι το σόναρ τους για να πιάνουν ζωντανά ψάρια.

Ήδη, από τον Μάιο του 2020, η Femke και οι φροντιστές του Dolphin Project στην Ινδονησία ταϊζουν τα δελφίνια με ζωντανά ψάρια. "Συνεργαζόμαστε πολύ καλά με τους ντόπιους της περιοχής, που έχουν εξοικειωθεί με το πρόγραμμά μας. Συστηθήκαμε στην τοπική κοινωνία και τους είπαμε ότι θα θέλαμε να συνεργαστούμε με τους ψαράδες, πριν ακόμα κατασκευάσουμε την θαλάσσια περίφραξη", λέει η Femke, "και εκείνοι ανταποκρίθηκαν". 

Είναι συγκινητικό να ακούει κανείς τον Rocky, τον Rambo, και τον Johnny να χρησιμοποιούν και πάλι το σόναρ τους για να πιάνουν ψάρια, και μακάρι η εκπαιδεύτρια με την οποία είχα συνομιλήσει πριν από χρόνια να μπορέσει να ζήσει κάποτε κάτι σαν κι' αυτό, γιατί μια τέτοια εμπειρία ίσως θα μπορούσε να αλλάξει την άποψη της. Μια τέτοια εμπειρία θα μπορούσε ίσως να την κάνει να καταλάβει ότι τα δελφίνια που μπορούν να χρησιμοποιήσουν την καταπληκτική ηχοεντοπιστική τους ικανότητα για να εντοπίσουν την λεία τους, να πλοηγηθούν, να ταξιδέψουν και να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους, κάνουν ακριβώς αυτό για το οποίο η φύση τα έχει προορίσει, και αυτή η δυνατότητα είναι κάτι που εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε το δικαίωμα να τους στερήσουμε. Δεν είναι δική μας δουλειά, δεν είναι δουλειά των ανθρώπων να ορίζουν τις ανάγκες ενός δελφινιού. Είναι δουλειά της φύσης, και η φύση έχει δείξει ξεκάθαρα ότι τα δελφίνια ανήκουν στους ωκεανούς και τις θάλασσες, γι΄αυτό ακριβώς και έχουν αναπτύξει την ικανότητα να "βλέπουν" μέσω του ήχου καθώς, στην φύση, η εξέλιξη υπηρετεί πάντοτε έναν σκοπό.  

 

Πηγή: The Cruelty of Sensory Deprivation, by Helene O'Barry, Dolphin Project (https://bit.ly/3yjQfBR)

Απόδοση στα ελληνικά, Κάκη Πριμηκύρη (Filikaki)

 

Παραπομπές

*Για τον Rocky και τον Rambo υπάρχουν ελπίδες μόνιμης απελευθέρωσης και καταβάλλονται προσπάθειες για την ριζική αποκατάσταση της υγείας τους. Αντιθέτως, ο Johnny, αν και γεννήθηκε ελεύθερος, τώρα πια είναι τυφλός και δεν θα μπορέσει να απελευθερωθεί ποτέ καθώς, κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας, έχασε όλα του τα δόντια και την όρασή του. Παρ' όλα αυτά, μέσα στο καταφύγιο, έχει ξαναβρεί την χαρά της ζωής, έχει ανακτήσει ένα μέρος της αυτονομίας του, "βλέπει" με τον ήχο, και κυνηγάει ζωντανά ψάρια χρησιμοποιώντας το σόναρ του.

**Στην εξωτική και όμως κάθε άλλο παρά φιλική για τα δελφίνια Ινδονησία [wikipedia], τον Σεπτέμβριο του 2019, το Dolphin Project, σε συνεργασία με τοπικούς παράγοντες και το Jakarta Animal Aid Network (JAAN), δημιούργησε ένα καταφύγιο για αποκατάσταση απελευθερώσιμων πρώην αιχμάλωτων δελφινιών, και για "συνταξιοδότηση" και μόνιμη παραμονή των μη απελευθερώσιμων. Περισσότερα για τα καταφύγια πρώην αιχμάλωτων δελφινιών, εδώ και εδώ.

 

 ***Οι ήχοι υψηλής συχνότητας που παράγονται από το δελφίνι, ταξιδεύουν με την μορφή ηχητικών κυμάτων μέσα στο νερό, προσκρούουν πάνω στα αντικείμενα που συνυπάρχουν στον περιβάλλοντα χώρο και, στην συνέχεια, αντανακλώνται και επιστρέφουν στο δελφίνι. Ο χρόνος που χρειάζεται ο ήχος για να επιστρέψει, πληροφορεί το δελφίνι για την ακριβή θέση του κάθε αντικειμένου, ενώ η ποιότητα της αντανάκλασης περιγράφει το σχήμα, το μέγεθος και την ταχύτητα με την οποίαν κινείται το αντικείμενο. (image via google.gr/search)

Σε γενικές γραμμές, τα δελφίνια παράγουν δύο ειδών ήχους, "σφυρίγματα" και "κλικ". Τα "κλικ" χρησιμοποιούνται κατά την διαδικασία της εξερεύνησης του περιβάλλοντος με ηχοεντοπισμό, ενώ τα "σφυρίγματα" χρησιμοποιούνται για επικοινωνία με άλλα μέλη του είδους τους ή ακόμα και με άλλα είδη. [WDC]. Για την ανατομία της "συσκευής" μέσω της οποίας πραγματοποιείται η λειτουργία του ηχοεντοπισμού, δείτε τις εικόνες 1 και 2. 

"Σφυρίγματα" και "κλικ", ακούστε εδώ: https://youtu.be/qT3IvXoDbGo

 

Tweeted

ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ-ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ (https://bit.ly/2VprGEK)

Stop Attica Zoological Park Dolphinarium (Athens - Greece) (https://bit.ly/3BWtjuu)

Kaki Primikiri 

Κοινοποιήσεις 

My Dolphin Club