Οι Πέντε Ελευθερίες των Ζώων δεν είναι κάτι καινούργιο...

 

Οι Πέντε Ελευθερίες των Ζώων (Five Freedoms),  τις οποίες, στην Ελλάδα, το νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς "Άργος" επιχείρησε να εμφανίσει ως πρωτοπορία, δεν είναι κάτι καινούργιο, αντιθέτως μάλιστα τείνει να θεωρηθεί ξεπερασμένο. Η ιστορία τους άρχισε το 1964, στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το βιβλίο της Ruth Harrison (1920 - 2000) "Animal Machines", το οποίο εκθέτει τις πρακτικές της εντατικοποιημένης η βιομηχανοποιημενης κτηνοτροφίας (Factory Farming), που είχε αρχίσει ήδη από τότε να διαμορφώνει τον απάνθρωπο χαρακτήρα της.  

Με δύο λόγια, οι Πέντε Ελευθερίες περιγράφουν την απαλλαγή των ζώων από τον βασανισμό που τους επιφυλάσσει η ανθρώπινη μεταχείριση, και περιλαμβάνουν τρεις προϋποθέσεις που αναφέρονται στην σωματική τους διάσταση και δύο στην ψυχοδιανοητική. Η απαλλαγή ενός ζώου από τον βασανισμό προϋποθέτει ότι αυτό θα μπορεί να τρώει και να πίνει, να ξεκουράζεται, να μην κακοποιείται σωματικά και να γιατροπορεύεται, να εκδηλώνει τις φυσιολογικές για το είδος του συμπεριφορές, και να μην κακοποιείται συναισθηματικά βιώνοντας φόβο, απειλή, ανασφάλεια και απελπισία. 

Το 2009, ο πίνακας των πέντε ελευθεριών προσαρμόστηκε από την Farm Animal Welfare Committee, προκειμένου αυτές να αποτελέσουν ένα αντικειμενικό διαγνωστικό εργαλείο αξιολόγησης της ευζωίας. Έτσι προκύπτει η αξιολόγηση της ποιότητα της ζωής ενός ή περισσοτέρων ζώων, που διακρίνεται σε υψηλή, καλή, μέτρια, πτωχή και ανυπόφορη, δηλαδή ζωή που ένα ζώο αξίζει ή δεν αξίζει να ζει, όπως θα έκρινε το ίδιο το ζώο αν μπορούσε να αποφασίσει για τον εαυτό του (a life worth or not worth living from THEIR point of view). 

Αν και το ζήτημα της ευζωίας τέθηκε αρχικά για τα παραγωγικά ζώα, η επίτευξή της είναι σήμερα ένας στόχος εφικτός περισσότερο για τα ζώα συντροφιάς. Για τα παραγωγικά ζώα, τα πράγματα θα μπορούσαν - ίσως - να γίνουν λίγο καλύτερα, αν αποφασίζαμε να αλλάξουμε τις καταναλωτικές μας συνήθειες.

Δείτε περισσότερα εδώ: https://gatouiti-blog.blogspot.com/2021/09/blog-post_28.html

Photo at researchgate

 

twitter 

Κίσκα, η όρκα με την στερεοτυπική συμπεριφορά

Η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει ότι, σε ορισμένες στρεσσικές καταστάσεις, άνθρωποι, δελφίνια και ποντίκια υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο. (Μια εισαγωγή σχετικά με την νευρολογική διαταρραχή που προκαλεί τις στερεοτυπίες και ένα απόσπασμα από το άρθρο της Lori Marino με τίτλο "Of Mice and Orcas")

 

Σύνοψη - Abstract

Μπορεί τα διάφορα είδη ζώων, όταν βρεθούν σε αποστερημένο περιβάλλον, να αντιδρούν διαφορετικά, η αντίδρασή τους όμως παρουσιάζει κάποιες βασικές ομοιότητες εξαιτίας της εξελικτικής συνέχειας μεταξύ των ειδών. Η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει ότι, σε ορισμένες στρεσσικές καταστάσεις, άνθρωποι, δελφίνια και ποντίκια υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που προσβάλλεται σε αποστερημένο περιβάλλον, και αυτή είναι τα βασικά γάγγλια, που ρυθμίζουν τις δράσεις, τις παρορμήσεις και τις επιλογές, μέσω μιας ομάδας επανατροφοδοτούμενων νευρικών κυκλωμάτων. Βασικά γάγγλια έχουν όλα τα σπονδυλωτά (και τα ασπόνδυλα έχουν κάποιες παρόμοιες ιστικές δομές) και ανταποκρίνονται στην αποστέρηση και στο στρες με τρόπους ανάλογους. Εκδήλωση στερεοτυπίας σημαίνει πάντοτε ότι τα βασικά γάγγλια έχουν απορρυθμιστεί. Για έναν θεατή που είναι γνώστης των παραπάνω μηχανισμών, η επίγνωση κάνει την εικόνα της Κίσκα ακόμα πιο οδυνηρή. Γιατί ένας γνώστης συμμετέχει σ΄αυτά που αισθάνεται αυτό το ζώο, και γιατί καταλαβαίνει πώς θα αισθανόταν και ο ίδιος κάτω από ανάλογες συνθήκες.  

 

 https://youtu.be/30prdhKnTJA

 

Στο βίντεο που μόλις είδατε, ένα ζώο χτυπάει τον εαυτό του στον τοίχο. Είναι η Κίσκα, μια όρκα που αιχμαλωτίστηκε το 1979, σε ηλικία τεσσάρων ετών και μεταφέρθηκε για να δίνει παραστάσεις στο δελφινάριο Marineland* του Καναδά. Την υποχρέωσαν να φέρει στον κόσμο πέντε μωρά, από τα οποία, τώρα πια, δεν ζει κανένα. Από το 2011, περνάει τη ζωή της ολομόναχη σε μια δεξαμενή που - τι ειρωνία - φέρει το όνομα "Friendship Cove"...  Είναι η πιο μοναχική όρκα του κόσμου και εμφανίζει στερεοτυπική συμπεριφορά, χτυπώντας τον εαυτό της στα τσιμεντένια τοιχώματα της δεξαμενής που την χωρίζει από την ζωή, και διαγράφοντας αδιάκοπα κλειστούς επαναλαμβανόμενους κύκλους. Πριν από λίγες μέρες, η εικόνα της έκανε τον γύρο των ΜΜΕ**, και η συμπεριφορά της σχολιάστηκε έντονα από τους επισκέπτες του Marineland. Κάποιος έγραψε πως η Κίσκα περνάει την ημέρα της αναπηδώντας πάνω κάτω και διαγράφοντας αριστερόστροφους κύκλους μέσα στην δεξαμενή. Στο βίντεο βλέπουμε το ζώο να χτυπάει τα πλευρά του πάνω στα τοιχώματα της δεξαμενής, μερικοί μάλιστα παρατήρησαν ότι αυτό το κάνει πάντοτε στο ίδιο σημείο των τοιχωμάτων. 

Ο όρος "στερεοτυπική συμπεριφορά" (ή "στερεοτυπίες") αναφέρεται σε όλα τα είδη των ζώων, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, και χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια συμπεριφορά που είναι μονότονη, επαναλαμβανόμενη, δεν εξυπηρετεί κάποιον προφανή σκοπό και εκδηλώνεται κάτω από συνθήκες υπέρμετρου και παρατεταμένου στρες. Πιστεύεται ότι οι στερεοτυπίες οφείλονται στην στέρηση και ματαίωση (frustration) της εκπλήρωσης έμφυτων φυσικών αναγκών, και έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να αντιμετωπιστούν με την άρση των στρεσσογόνων συνθηκών που τις προκαλούν. Διαφόρων ειδών στερεοτυπίες εμφανίζονται συχνά σε καταστάσεις αιχμαλωσίας, στους ζωολογικούς κήπους και τα δελφινάρια, τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια είδη. Έρευνες επί σχεδόν μισό αιώνα, έχουν καταδείξει ότι το στερημένο περιβάλλον της αιχμαλωσίας αλλοιώνει τον εγκέφαλο (την λεπτή αρχιτεκτονική δομή και την βιοχημεία) διαφόρων ειδών που διατηρούνται σε αυτό, μεταξύ των οποίων τα μεγαλόσωμα θηλαστικά όπως οι ελέφαντες και τα κητώδη, υποφέρουν περισσότερο.

Την τελευταία δεκαετία, η απαγόρευση της αιχμαλωσίας των κητωδών αποτελεί κοινό αίτημα επιστημόνων και φιλοζωικών οργανώσεων σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Για τον Καναδά, το μεγάλο βήμα έχει γίνει ήδη από τον Ιούνιο του 2019 με νομοθεσία που απαγορεύει πλέον την αιχμαλωσία των κητωδών (Bill S-203). Ο νόμος επιτρέπει στα δύο δελφινάρια της χώρας αυτής (Vancouver Aquarium και Marineland) να κρατήσουν τα κητώδη που έχουν ήδη στην κατοχή τους, υπό τον όρο ότι δεν θα γίνονται παραστάσεις, αλλά δεν επιτρέπει την εισαγωγή νέων ζώων ούτε την αναπαραγωγή. Δυστυχώς, ζώα όπως η Κίσκα, που έχουν περάσει 30 και πλέον χρόνια ζωής στην αιχμαλωσία, δεν είναι απελευθερώσιμα διότι έχουν χάσει τις φυσικές δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν να επιβιώσουν χωρίς ανθρώπινη φροντίδα. Η Κίσκα είναι η τελευταία όρκα που έχει ξεμείνει στο Μάρινλαντ μετά από την απαγόρευση της αιχμαλωσίας, και η μόνη βοήθεια που μπορεί τώρα πλέον να της δοθεί είναι η μεταφορά της σε καταφύγιο. Το The Whale Sanctuary Project είναι μια προοπτική, και μακάρι η Κίσκα να την προφτάσει. Η Κίσκα είναι μια ζωντανή απόδειξη της τεράστιας ταλαιπωρίας που βιώνουν τα κητώδη στην αιχμαλωσία, είτε αναγκάζονται να δίνουν παραστάσεις είτε όχι... Η ζωή στην αιχμαλωσία είναι μαρτυρική για τα κητώδη και η ανάγκη αποκατάστασής τους σε αληθινά καταφύγια είναι άμεση και επιτακτική. 

  

Στις 27 Σεπτεμβρίου και στο Blog του "The Whale Sanctuary Project", η  Lori Marino γράφει για την Κίσκα τα εξής: Πολύ συχνά, όρκες που ζουν φυλακισμένες στα δελφινάρια μασούν τα μεταλλικά κάγκελα και τους τσιμεντένιους τοίχους, τόσο επίμονα και τόσο συχνά που καταστρέφουν τα δόντια τους. Αυτές οι επαναλαμβανόμενες αφύσικες συμπεριφορές ονομάζονται στερεοτυπίες και είναι ευρέως διαδεδομένες σε μια μεγάλη γκάμα ειδών ζώων. Παρατηρούνται επίσης και στους ανθρώπους, κάτω από συνθήκες που χαρακτηρίζονται από έλλειψη φυσικών ή κοινωνικών ερεθισμάτων, αδυναμία επιλογών και μονοτονία. 

Κλασσικό παράδειγμα ζώου σε αποστερημένο περιβάλλον είναι το ποντίκι των εργαστηρίων, που ζει μέσα σε ένα μικρό πλαστικό κλουβί με μόνα εφόδια λίγη τροφή και νερό. Συστηματικές μελέτες μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε, εδώ και δεκαετίες, ότι τα ποντίκια, τα ψάρια, οι σκύλοι, οι μαϊμούδες, τα πουλιά, καθώς επίσης και ορισμένα ασπόνδυλα έχουν προδιάθεση να εκδηλώσουν στερεοτυπίες όταν φυλακίζονται σε περιβάλλον αποστερημένο από ερεθίσματα. Οι νευροεπιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι οι στερεοτυπίες είναι απόδειξη σοβαρού χρόνιου στρες, και αποτέλεσμα απορρύθμισης ορισμένων εγκεφαλικών κυκλωμάτων που ελέγχουν ορισμένες συμπεριφορές. Εδώ, μπορείτε να δείτε μια εργασία που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό "Reviews in the Neurosciences" με τίτλο "Putative neural consequences of captivity for elephants and cetaceans", όπου περιγράφονται οι βλάβες των εγκεφαλικών μηχανισμών που υποκρύπτονται κάτω από στερεοτυπίες σε αιχμάλωτα κητώδη και ελέφαντες. Αυτές οι βλάβες αποδεικνύουν ότι ο εγκέφαλός ορισμένων ειδών αλλοιώνεται εξ αιτίας της διαβίωσης στους ζωολογικούς κήπους και τα δελφινάρια. 

Υπάρχει μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που προσβάλλεται σε αποστερημένο περιβάλλον και αυτή είναι τα βασικά γάγγλια, που ρυθμίζουν την επιλογή των δράσεων, την δραστηριοποίηση και τις παρορμήσεις, μέσω μιας ομάδας επανατροφοδοτούμενων νευρικών κυκλωμάτων. Εκδήλωση στερεοτυπίας σημαίνει πάντοτε ότι τα βασικά γάγγλια έχουν απορρυθμιστεί. 

Μπορεί τα διάφορα είδη ζώων να αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο όταν βρεθούν σε αποστερημένο περιβάλλον, υπάρχουν όμως κάποιες βασικές ομοιότητες εξαιτίας της εξελικτικής συνέχειας μεταξύ των ειδών. Βασικά γάγγλια έχουν όλα τα σπονδυλωτά (και τα ασπόνδυλα έχουν κάποιες παρόμοιες ιστοδομές) και ανταποκρίνονται με ανάλογους τρόπους στην αποστέρηση και στο στρες. Είτε λοιπόν πρόκειται για ένα δελφίνι που κολυμπά διαγράφοντας κύκλους, για μια όρκα που τρίβει τα δόντια της πάνω στις επιφάνειες της δεξαμενής, έναν ελέφαντα που ταλαντεύεται πέρα δώθε, ποντίκια του εργαστηρίου που τρέχουν διαγράφοντας κύκλους, ή ανθρώπους σε νευρολογικές κλινικές που λικνίζονται χωρίς σταματημό, όλα καταδεικνύουν το ίδιο πράγμα, διότι όλοι μοιραζόμαστε τους ίδιους βασικούς εγκεφαλικούς μηχανισμούς που εμπλέκονται σε στρεσσικές καταστάσεις. Για έναν θεατή που είναι γνώστης των παραπάνω μηχανισμών, η επίγνωση κάνει την εικόνα της Κίσκα ακόμα πιο οδυνηρή. Γιατί ένας γνώστης συμμετέχει σ΄αυτά που αισθάνεται αυτό το ζώο, και γιατί καταλαβαίνει πώς θα αισθανόταν και ο ίδιος κάτω από ανάλογες συνθήκες. 

Αξίζει τον κόπο να δοθεί στην Κίσκα μια ευκαιρία αποκατάστασης σε ένα περιβάλλον που μπορεί να της προσφέρει αρκετά πράγματα από αυτά που της έχουν μέχρι τώρα στερηθεί. Έχει διαπιστωθεί πως, όταν οι ελέφαντες μεταφέρονται από τους ζωολογικούς κήπους στα αληθινά καταφύγια, οι στερεοτυπίες τους μειώνονται σημαντικά, μερικές φορές μάλιστα εξαφανίζονται τελείως. Και όλη η συμπεριφορά τους αλλάζει καθώς προσαρμόζονται στο νέο και πλουσιότερο σε ερεθίσματα περιβάλλον. Μακάρι και η Κίσκα να μεταφερθεί σε ένα καταφύγιο όπου θα μπορέσει ν' "ανθίσει" ξανά. 

 

Aπόδοση στα Ελληνικά, Κάκη Πριμηκύρη

Photo at https://bit.ly/3ogjfIr (We Animals Media)***

 

Σχετικοί σύνδεσμοι

• The Whale Sanctuary Project
  

• Stop Attica Zoological Park Dolphinarium (Athens - Greece)

 

Κοινοποιήσεις

twitter

ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ-ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ -- https://bit.ly/39JZWyy  
 

Παραπομπές

* Το Marineland κατηγορείται, εδώ και χρόνια, για κακοποίηση των ζώων στις εγκαταστάσεις του. Το βίντεο κοινοποίησε στο twitter (1, 2) ο Phil Demers που εργάστηκε εκεί ως εκπαιδευτής και παραιτήθηκε μετά από 12 χρόνια (το 2012), καταγγέλλοντας τις απαράδεκτες συνθήκες κάτω από τις οποίες η επιχείρηση διατηρούσε τα δελφίνια και τα άλλα θαλάσσια θηλαστικά. 

 

**Η Κίσκα εμφανίστηκε και σε ελληνικά ΜΜΕ, όπως πχ στο sputniknews (https://youtu.be/nBIiDltlWfA), με την διαφορά ότι η όρκα ΔΕΝ είναι φάλαινα και η Κίσκα είναι η τελευταία αιχμάλωτη όρκα ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ, καθώς σε ολόκληρο τον κόσμο παραμένουν ακόμα συνολικά 60 άτομα του είδους της.

 

***Περισσότερες ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ φωτογραφίες με ζώα στην αιχμαλωσία, εδώ

Γιατί τόσοι άνθρωποι νιώθουν να αντιπαθούν τον πρωθυπουργό προσωπικά;

Κατά τη γνώμη μου, το "ψυχογράφημα" επιχειρεί να ερμηνεύσει όχι μόνον τους λόγους της αντιπάθειας, αλλά και της συμπάθειας που δεν πηγάζει μόνον από καθαρά προσωπικό ή και ταξικό συμφέρον, καθώς φαίνεται ότι το φαντασιακό (και κατ' επέκταση το αξιακό) σύστημα του καθενός εκπορεύεται από αίτια όχι μόνον οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Πιστεύω (και αισθάνομαι) ότι, όσο πιο συγκροτημένη είναι η διαμόρφωση των αξιακών (και κατ' επέκταση των φαντασιακών) προτύπων του καθενός, τόσο μεγαλύτερη και η "δυσανεξία" του, όχι μόνον προς το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά και προς τους συμπαθούντες... Πολύ καλό ψυχογράφημα, όμως νομίζω πως η "ανεκτικότητα έναντι της φασιστικής Ακροδεξιάς" στην οποία αναφέρεται ο αθρογράφος, προϋποθέτει και επιφυλάσσει κάτι πολύ χειρότερο και πολύ πιο επικίνδυνο από όσα φιλοδοξεί να καταδείξει το άρθρο. Και ίσως εκεί να βρίσκεται και η οριακή γραμμή που τοποθετεί κάποιους "δυσανεκτικούς" σε διαφορετικούς αστερισμούς και γαλαξίες, και κάνει το χάσμα ανάμεσα στο "εμείς" και στο "εσείς" αγεφύρωτο. 

 

Μερικοί αποδίδουν το φαινόμενο στη δυναμική των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Άλλοι το ερμηνεύουν ως εκδήλωση της οργής των ανθρώπων, που αισθάνονται πως η φωνή τους δεν ακούγεται από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, τα οποία "λιβανίζουν" την κυβέρνηση. Τέλος, πολλοί θεωρούν υπεύθυνη της οργής την ασφυξία που προκάλεσε, κυρίως στους νέους, η πανδημία.

Δεν παραγνωρίζω τη σημασία των παραπάνω παραγόντων. Όμως, ίσως υπάρχει μια πιο βαθιά, ταξικού χαρακτήρα αιτία, που συνδέεται με το πώς προσλαμβάνεται το κοινωνικό προφίλ του πρωθυπουργού από ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, κυρίως τους πιο καθημερινούς ανθρώπους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος Ελληνας πρωθυπουργός, τόσο έκδηλα εκφραστής των αξιών, του τρόπου ζωής και της αισθητικής μιας παγκοσμιοποιημένης φιλελεύθερης ελίτ. Πολιτικός κληρονόμος, με περιουσία πολύ πάνω από τον μέσο όρο και σπουδές, ο ίδιος και η οικογένεια του, σε ιδιωτικά σχολεία και σε ελίτ αμερικανικά πανεπιστήμια, συνιστά έναν σύγχρονο πρίγκιπα. Προβάλλει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ύφος, που παραπέμπει στο "γκλάμουρ" ισχυρών και διεθνώς προβεβλημένων πολιτικών οικογενειών.

Σε σχέση με προηγούμενα χρόνια η διαφορά είναι εμφανής, καθώς οι πολιτικές ηγεσίες της μεταπολίτευσης, δεξιές και αριστερές, παρέπεμπαν περισσότερο σε μια εθνική και όχι υπερεθνική ελίτ. Στη Δεξιά, μάλιστα, οι ηγέτες της φρόντιζαν να υπερτονίζουν τα χαρακτηριστικά της "βαθιάς Ελλάδας", που οι ίδιοι προσωπικά διέθεταν. Η σερραϊκή προφορά του Καραμανλή, για παράδειγμα, η γκλίτσα του Αβέρωφ, οι κρητικοί τρόποι του Κώστα Μητσοτάκη, ή το φιλικό και χαλαρό σαλονικιώτικο ύφος –αν και μη Σαλονικιός– του νεότερου Καραμανλή, αναδείκνυαν ένα ύφος αναγνωρίσιμο, οικείο σε όλα τα τμήματα του εθνικού ακροατηρίου. Συνδυάζοντας νεωτερικά και παραδοσιακά στοιχεία στο στυλ και την αισθητική τους, οι ηγέτες της μεταπολίτευσης επέτρεπαν και στα πιο παραδοσιακά κομμάτια της κοινωνίας να συνδέονται φαντασιακά μαζί τους. Ακόμη κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, αναμφίβολα ο πιο κοσμοπολίτης Ελληνας πολιτικός ηγέτης, συνειδητά υποβάθμιζε αυτή τη διάσταση της προσωπικότητάς του προς όφελος μιας πιο λαϊκής εκδοχής της.

Στην περίπτωση του σημερινού πρωθυπουργού αυτή η έγνοια, να εκφράζει αισθητικά και ως τρόπο ζωής το σύνολο της χώρας, δεν φαίνεται να υφίσταται. Ο Μητσοτάκης υποστηρίζει ακομπλεξάριστα ένα συγκεκριμένο στυλ, είναι ο εαυτός του. Κάπως έτσι, όμως, το κοινωνικό υπόβαθρο του Μητσοτάκη έγινε πολιτικό ζήτημα, δηλαδή στοιχείο της δημόσιας αντιπαράθεσης. 

Ένα τμήμα της κοινωνίας, όχι μόνο το πιο κοσμοπολίτικο ή το πιο εύπορο και κοινωνικά ισχυρό, ενθουσιάζεται με το στυλ του πρωθυπουργού. Θεωρεί πως επιτέλους η χώρα έχει στο τιμόνι έναν μοντέρνο άνθρωπο, τεχνοκράτη, ο οποίος εκφράζει την κοινωνική καταξίωση και τον δυτικό κοσμοπολιτισμό. Αντίθετα, οι αμέσως προηγούμενοι, με τα κακά αγγλικά τους, γίνονται αντιληπτοί, από αυτόν τον κόσμο, ως απαίδευτοι ερασιτέχνες. 

Στην αντίπερα όχθη, πάλι, αρκετοί ενοχλούνται. Αντιλαμβάνονται το πρωθυπουργικό στυλ ως έκφραση της ισχύος και της αλαζονείας μιας πλούσιας ελίτ, που αγνοεί πώς οι ζουν οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού αντισταθμίζει το έλλειμμα λαϊκότητας του Μητσοτάκη με άλλες στρατηγικές. Απολύτως θεμιτό και προς το παρόν αποτελεσματικό. Μου φαίνεται όμως ανεπίτρεπτο, ο πρωθυπουργός να είναι ανεκτικός έναντι της ρατσιστικής Ακροδεξιάς προκειμένου να μη χάσει ένα ακροατήριο που ο ίδιος προσωπικά δεν έχει τίποτε το κοινό με αυτό και ούτε θα επιθυμούσε να έχει. 

Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Πηγή: kathimerini, 19.09.2021 

Facebook 1, 2, 3, 4, 5, 6

Evangelos Α. Antonaros twitter 

Η Μαρία Παπαγεωργίου ερμηνεύει Μίκη Θεοδωράκη (ηχητικό)

 

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που με κάλεσε στο σπίτι του... Και φεύγοντας, η Ρένα Παρμενίδου είπε να βγάλουμε μια φωτογραφία, και γω είπα "προτιμότερο να βγάλουμε τα χέρια μας"... Μαρία Παπαγεωργίου, 24-09-21, ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ και την Ευγενία Λουπάκη

 Άκουσα πολλές φορές από χτες, την εκπομπή και διαδικτυακά, και ακόμα περισσότερες το τραγούδι "Η Αυλή" (από Τα Τραγούδια του Αγώνα - Αρκαδία IV)*, σε ερμηνεία της Μαρίας Παπαγεωργίου, την οποία βρήκα τουλάχιστον συγκλονιστική. Το ηχητικό υπάρχει καταχωρημένο εδώ: https://soundcloud.com/user-899349255/24-09-21-1055a-6

Με την ευκαιρία ξαναδιάβασα (επίσης πολλές φορές) και τους στίχους.

Σφυρίζει στην ταράτσα η ζωστήρα
σε παίρνουν και σε πάνε στην αυλή
ξωκλήσια και νησιά χωρίς αρμύρα
δεν θα θυμάσαι πια μες στη ζωή.

Κλειστό και σκοτεινό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα 'ταν πλυσταριό
μα εσύ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ.

Μιλώ στην Παναγιά και στον κριτή σου
τα χρόνια σου μετράω με τον καημό
μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό.

Κλειστό και σκοτεινό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα 'ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ.

Μάνος Ελευθερίου

"Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική προσωπικότητα που συνδυάζει την σπάνια ομορφιά της φωνής της με την ωριμότητα των εκφραστικών της μέσων. Το αποτέλεσμα αυτής της συνύπαρξης είναι ο συναρπαστικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει τα τραγούδια που τραγουδά, ένας τρόπος που σε καθηλώνει και σε μαγεύει. Θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου ευτυχή, γιατί η μουσική μου συναντά στο πρόσωπό της έναν τόσο ιδανικό εκπρόσωπο της νεότερης γενιάς των Ελλήνων ερμηνευτών που τολμά να γεμίσει το χάσμα του χρόνου με τις υπέροχες ερμηνείες των τραγουδιών μου. Για τον λόγο αυτό μαζί με τις ευχές μου για το κοινό μας έργο, οφείλω να της πω δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ»". Μίκης Θεοδωράκης, 2018

 

 

*koutipandoras

Πώς συσχετίζεται η κακοποίηση των ζώων με την βιαιότητα προς τους ανθρώπους

Η κακοποίηση των ζώων* είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε όλες τις χώρες και σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, σε άτομα με ή χωρίς ψυχολογικά ή/και ψυχιατρικά προβλήματα και διαταραχές προσωπικότητας, τόσο σε νεαρές ηλικίες όσο και σε ενήλικες, σε αγροτικές και σε αστικές περιοχές. Το φαινόμενο αποτελεί αφ' ενός μια ισχυρή ένδειξη για την συνύπαρξη γενικότερης ενδοοικογενειακής βίας, αφ' ετέρου έναν λόγο επαγρύπνησης για την εκδήλωση και την πρόληψη μελλοντικής διαπροσωπικής βίας στα νεαρά άτομα. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει εγερθεί ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον γύρω από τη συσχέτιση της βιαιότητας προς τα ζώα με τη διαπροσωπική βία και την γενικότερη αντικοινωνική συμπεριφορά. 

Η σχετική μελέτη του ψυχολόγου και διαχειριστή της σελίδας Report Animal Abuse Greece, Ευάγγελου Δρίβα**, που είχε δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα psychology.gr***, τώρα υπάρχει και σε ηλεκτρονικό βιβλίο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ή/και να κατεβάσετε από εδώ: drive.google.com

 

Πηγή: https://reportanimalabusegreece.blogspot.com/2021/09/e-book.html -- facebook.com/story

 

 

Παραπομπές

 

*Ο όρος αναφέρεται κυρίως στην παράνομη κακοποίηση των ζώων συντροφιάς (Pet Abuse). 

**Ο Ευάγγελος Δρίβας εργάζεται στην ΕΛ.ΑΣ ως ψυχολόγος αστυνομικών. Μεταξύ πολλών άλλων, έχει παρακολουθήσει και επιμορφωτικά προγράμματα ευζωίας των ζώων, και έχει δημιουργήσει το blog "Report Animal Abuse Greece", με την αντίστοιχη σελίδα στο Facebook. Έχει επίσης ασχοληθεί επιστημονικά με την ψυχολογική διαταρραχή της παρασυσσώρευσης ζώων (animal hoarding).

 

***

• Η συνάφεια ανάμεσα στην ανθρώπινη κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση ζώων: το φάσμα της βίας  

•  Μέρος Α Θεωρητικές προσεγγίσεις για την συσχέτιση κακοποίησης ζώων & διαπροσωπικής βίας 

• Μέρος Β Γνωστικές & συναισθηματικές λειτουργίες του δράστη κακοποίησης ζώων, μορφές & κίνητρα 

• Μέρος Γ Κτηνοβασία, ψυχολογικό προφίλ δράστη & στατιστικά κακοποίησης ζώων στην Ελλάδα
  

Η αναγκαιότητα και ο εκπαιδευτικός ρόλος των καταφυγίων για πρώην αιχμάλωτα άγρια ζώα

 

Απόδοση στα Ελληνικά του άρθρου της Lori Marino "Emphasizing Animal Well-Being and Choice: Why Zoos and Aquariums Should Become Sanctuaries" στην ιστοσελίδα Center For Humans & Nature (2016)

 

Εισαγωγή

Στην σύγχρονη εποχή, ζωολογικός κήπος είναι ένας περιφραγμένος χώρος που εκθέτει μια μικρή ή μεγάλη συλλογή από άγρια ζώα. Τέτοιου είδους συλλογές ζώων υπήρχαν και σε προγενέστερους χρόνους, δεν εξυπηρετούσαν όμως αυτό που σήμερα εννοούμε με τον όρο "διασκέδαση" ή "εκπαίδευση", αλλά την επίδειξη της δύναμης και της κυριαρχίας των ηγεμόνων πάνω στις αποικίες, με ό,τι αυτές περιελάμβαναν, ανθρώπους και ζώα*. -ΚΠ

Ακολουθεί η απόδοση του άρθρου στα Ελληνικά. 

 

Κατά τις δεκαετίες του '60 και του '70, οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία, προσπαθώντας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής, επιχείρησαν να προβληθούν ως κέντρα προστασίας των ζώων που φιλοξενούν. Δεν το κατάφεραν όμως. Η μετονομασία ενός κλουβιού ή μια δεξαμενής σε "ενδιαίτημα", δεν μπόρεσε να πείσει - ούτε βεβαίως και η διακόσμηση του χώρου διατήρησης των πολικών αρκούδων με εικόνες από την Αρκτική. Αυτές οι προσπάθειες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, αν και ο στολισμός των κλουβιών με ψεύτικα σκηνικά δεν έχει και τόσο μεγάλη σχέση με την επιστήμη. Τα τελευταία χρόνια, οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία που κάποτε αντιμετωπίστηκαν ως κέντρα εκπαίδευσης του κοινού και διατήρησης των ειδών, πλήττονται από μια θύελλα αντιδράσεων της κοινής γνώμης και αντιμετωπίζουν μια σειρά από ερωτήματα, στα οποία όλο και περισσότερο δυσκολεύονται να δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις.  

Η αλήθεια είναι πως, παρ' όλες τις προσπάθειες, μέχρι και σήμερα, η ευζωία των άγριων ζώων στους ζωολογικούς κήπους και τα ενυδρεία παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ενώ η συμβολή αυτών των εγκαταστάσεων στην διατήρηση των ειδών είναι ελάχιστη, και η εκπαιδευτική τους αξία μηδαμινή. Για κάποια συγκεκριμένα είδη μάλιστα, τα επιστημονικά δεδομένα είναι αδιαπραγμάτευτα. Υπάρχουν είδη ζώων, όπως τα δελφίνια και τα άλλα κητώδη, οι αρκούδες, οι ελέφαντες, τα πρωτεύοντα, τα μεγάλα αιλουροειδή και ορισμένα είδη ψαριών, για τα οποία οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία αδυνατούν να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδες επίπεδο ευζωίας. Κι' αυτό είναι πλέον αναμφισβήτητο, δεν πρόκειται για κάτι υποκειμενικό, δεν πρόκειται για την άλφα ή βήτα γνώμη που μπορεί να έχει ο καθένας, αλλά για διαπίστωση πλήρως τεκμηριωμένη επιστημονικά.

Από την άλλη πλευρά, έχει αποδειχθεί ότι η συμβολή των περισσότερων ζωολογικών κήπων στην διατήρηση των ειδών είναι πάρα πολύ περιορισμένη. Τα αποτελέσματα μετρήσεων δείχνουν πως, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα την επανένταξη του Κόνδορα της Καλιφόρνιας (California condor), οι πληθυσμοί των άγριων ζώων που απειλούνται με εξαφάνιση δεν εμπλουτίζονται με άτομα που έχουν γεννηθεί και ανατραφεί σε ζωολογικούς κήπους. Το πιο φανερό παράδειγμα είναι οι ελέφαντες. Κανένας από τους ελέφαντες που εδώ και πολλές δεκαετίες αναπαράγονται στην αιχμαλωσία δεν έχει ποτέ απελευθερωθεί για να ενταχθεί στους άγριους πληθυσμούς του είδους του που ζουν στην Αφρική ή στην Ασία. Στην πραγματικότητα μάλιστα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή οι ζωολογικοί κήποι εισάγουν κάθε τόσο άγριους ελέφαντες. Για τους ελέφαντες, όπως και για άλλα άγρια είδη, η εισαγωγή στον κόσμο των ζωολογικών κήπων και τους θεάματος είναι ένας μονόδρομος χωρίς επιστροφή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα Κινέζικα πάντα, που αναπαράγονται στους ζωολογικούς κήπους κατά εκατοντάδες, ελάχιστα όμως από αυτά επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους, ενώ από όσα επέστρεψαν μόνον τρία έχουν επιβιώσει.

Τέλος, οι επιχειρήσεις των ζωολογικών κήπων και ενυδρείων ισχυρίζονται ότι η οπτική επαφή του κοινού με τα ζώα που βρίσκονται στους χώρους τους προάγει το ενδιαφέρον για την προστασία των άγριων πληθυσμών που βρίσκονται στην φύση. Και αυτός ο ισχυρισμός όμως δεν ευσταθεί, γιατί στην πράξη αποδεικνύεται εντελώς το αντίθετο. Πάνε πολλές δεκαετίες από τότε που βλέπουμε ελέφαντες στους ζωολογικούς κήπους, όμως οι ελέφαντες βρίσκονται σήμερα στο χείλος της εξαφάνισης. Στην σημερινή εποχή, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων επισκέπτονται τους ζωολογικούς κήπους και τα ενυδρεία, όμως διανύουμε μια εποχή μαζικής εξαφάνισης των ειδών**.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και προκειμένου για το μείζον ζήτημα της φροντίδας των άγριων ζώων που έχουν ήδη αναγκαστεί να ζουν εξαρτημένα από τους ανθρώπους, η έννοια του "ζωολογικού κήπου" (zoo) έρχεται να δώσει τη θέση της σε μια καινούργια λέξη που αναδύεται στη σημερινή εποχή, τη λέξη "καταφύγιο" (sanctuary).

Εκείνο που διαφοροποιεί έναν ζωολογικό κήπο από ένα αυθεντικό*** καταφύγιο είναι κατ' αρχήν ένα πράγμα: οι προτεραιότητες. Για τους ζωολογικούς κήπους, προτεραιότητα είναι η ικανοποίηση των επισκεπτών, γιατί αυτή μεταφράζεται σε εισητήρια, αποφέρει έσοδα. Για τα καταφύγια, προτεραιότητα είναι η υγεία και η ευζωία των ζώων. Σε έναν ιδανικό κόσμο, το ανθρώπινο είδος θα σταματούσε να καταστρέφει και να εκμεταλλεύεται τις άλλες μορφές ζωής με τις οποίες μοιράζεται αυτόν τον πλανήτη. Ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση θα ήταν η αλλαγή της νοοτροπίας που θα μπορούσε να επαναπροσδιορίσει τη σχέση των ανθρώπων με τα άλλα είδη ζώων. Επειδή όμως αυτό στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να συμβεί, το πρώτο βήμα θα μπορούσε να γίνει κάπως διαφορετικά, αν δηλαδή αρχίζαμε να σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στα άλλα είδη μια σχετική "αποζημίωση", αποκατάσταση και επανόρθωση του κακού που τους έχουμε κάνει. Και αυτή η σκέψη μάς οδηγεί στην ιδέα των καταφυγίων.

Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι η προσδοκία για το μέλλον. Οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία είναι επιχειρήσεις που επιθυμούν να διατηρήσουν την δραστηριότητά τους για όσο το δυνατόν περισσότερο. Αν ρωτήσεις όμως τους διαχειριστές ενός αληθινού καταφυγίου, θα σου πουν ότι το όραμα και η προοπτική τους είναι εκείνη η μέρα που δεν θα υπάρχουν πλέον ζώα που πρέπει να διασωθούν από την κακοποίηση και την εκμετάλλευση. Τα καταφύγια λειτουργούν με την προσδοκία πως θα έρθει μια μέρα, σε ένα ιδανικό μέλλον, κατά την οποία ο λόγος της ύπαρξής τους δεν θα υφίσταται πλέον, κι' εκεί ακριβώς βασίζεται και η αξιοπιστία τους. Η πληροφόρηση και η εκπαίδευση που προσφέρει ένα καταφύγιο είναι αυθεντική, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς υστεροβουλία και, ενώ οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία, προκειμένου να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, έχουν κάθε λόγο να δώσουν στους επισκέπτες την εντύπωση ότι τα ζώα στην αιχμαλωσία είναι ευτυχισμένα και υγιή, τα καταφύγια δεν χρειάζεται να προσποιηθούν κάτι τέτοιο.

Από αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινά και η παραπληροφόρηση σχετικά με την συμπεριφορά των ζώων την οποία προάγουν οι εμπορικές εγκαταστάσεις. Είναι προφανές ότι ζώα άγρια, τα οποία υποχρεώνονται σε εξαναγκαστικές συμπεριφορές στο στρεσσογόνο περιβάλλον της αιχμαλωσίας, έχουν χάσει την αυτονομία τους, οι ζωολογικοί κήποι όμως διαφημίζουν κάθε είδους θέαμα που παρουσιάζεται με σκοπό την διασκέδαση των επισκεπτών, ως "φυσιολογική συμπεριφορά". Αντιθέτως, σε ένα αληθινό καταφύγιο, όπως αυτό που σχεδιάζει να δημιουργήσει το The Whale Sanctuary Project, παρέχει στα μεν φιλοξενούμενα ζώα ένα περιβάλλον που συνδιάζει την ασφάλεια με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία, στο δε κοινό την ενημέρωση σχετικά με τους λόγους που καθιστούν την αιχμαλωσία απαγορευτική για την ευζωία τους και την ανάγκη της προστασίας του φυσικού τους περιβάλλοντος επιτακτική.

Τα καλά νέα είναι ότι ορισμένοι σύγχρονοι ζωολογικοί κήποι έχουν αρχίσει να μετασχηματίζονται από χώρους θεάματος και διασκέδασης σε αληθινά κέντρα αποκατάστασης και διατήρησης των ειδών. Ορισμένες επιχειρήσεις έχουν αρχίσει επίσης να αντιλαμβάνονται ότι συγκεκριμένα είδη, όπως οι ελέφαντες, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν στην αιχμαλωσία, γι' αυτό και η διατήρησή τους στους ζωολογικούς κήπους θα πρέπει να σταματήσει. Το 2005, για παράδειγμα, ο ζωολογικός κήπος του Detroit μετεγκατέστησε τους δύο του ελέφαντες στο καταφύγιο της οργάνωσης Performing Animal Welfare Society.**** Και αργότερα, το National Aquarium αποφάσισε να σταματήσει τις παραστάσεις και να μετεγκαταστήσει τα δελφίνια του σε καταφύγιο.

Τέτοιες αποφάσεις δίνουν στο κοινό ένα μήνυμα που λέει ότι, ως άνθρωποι, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας και την σχέση μας με τα άλλα ζώα. Προς μια τέτοια κατεύθυνση φαίνεται λοιπόν ότι βρίσκεται το μέλλον των ζωολογικών κήπων και των ενυδρείων: τον μετασχηματισμό τους σε χώρους που θα μπορούν να παρέχουν τόσο αληθινή επιμόρφωση στο κοινό, όσο και μια ελάχιστη αποζημίωση και αληθινή προοπτική αποκατάστασης και διατήρησης στα ζώα που οι άνθρωποι μέχρι τώρα συνήθιζαν να εκμεταλλεύονται. Τώρα πια, τα εκθετήρια και τα θεματικά πάρκα του σήμερα καλούνται να αλλάξουν έτσι ώστε να γίνουν αγνώριστα, γιατί μόνον όσα επικεντρωθούν στην ευζωία των ζώων θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία οφείλουν να επιλέξουν: ή θα αλλάξουν νοοτροπία και θα προσπαθήσουν να δώσουν πίσω στα αιχμάλωτα ζώα την ζωή που τόσα χρόνια τους έχει στερηθεί, ή θα κινδυνέψουν να εξαφανιστούν όπως όλα αυτά τα είδη που ισχυρίζονται ότι θέλουν να προστατέψουν. 

 

Πηγή: https://www.humansandnature.org/emphasizing-animal-well-being-and-choice 

Απόδοση στα Ελληνικά, Κάκη Πριμηκύρη

 

Παραπομπές

*Human zoo

**mongabay, biodiversitygr, theguardian, zougla

***Σ.τ.Μ: Τονίζεται η λέξη "αυθεντικό" διότι πολύ συχνά ο όρος χρησιμοποιείται ψευδεπίγραφα. 

****wikipedia

 

Photo at twitter.com/weanimals [Οι ζωολογικοί κήποι πάντα προσπαθούν να προσελκύσουν οικογένειες με παιδιά, όμως για την ύπαρξη τέτοιων εγκαταστάσεων που οδηγούν σε λανθασμένη αντιμετώπιση των ζώων από τους ανθρώπους, συνυπεύθυνοι είμαστε όλοι μας.]

Tweeted

Τι είναι ένα αληθινό καταφύγιο για πρώην αιχμάλωτα κητώδη;

 

Αν και, στις μέρες μας, η μόδα των δελφιναρίων (που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, από τα μέσα της δεκαετίας του 50, και διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο) θεωρείται πλέον ξεπερασμένη, περισσότερα από 3000 μικρά και μεγάλα κητώδη παραμένουν ακόμη αιχμάλωτα σε δελφινάρια, θαλάσσια πάρκα και τουριστικές εγκαταστάσεις, σε διάφορα μέρη του κόσμου. Τα περισσότερα είναι δελφίνια (κυρίως ρινοδέλφινα), ενώ στα μεγαλύτερα είδη συμπεριλαμβάνονται 60 όρκες και περισσότερες από 300 μπελούγκες. Κάποια από αυτά δίνουν παραστάσεις, και άλλα υποχρεώνονται να "προσφέρουν" δελφινοθεραπεία (Dolphin-Assisted Therapy) ή να συμμετέχουν σε προγράμματα κολύμβησης με τους επισκέπτες (Swim-with-Dolphins programs). Το καθένα έχει την δική του ιστορία* και τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα, όλα όμως ανεξαιρέτως αξίζουν και δικαιούνται μια καλύτερη ζωή.

Καθώς οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι δεν θέλουν πλέον να βλέπουν τα δελφίνια και τα συγγενικά τους είδη φυλακισμένα, σε ολόκληρον τον κόσμο η νομοθεσία αρχίζει να προσαρμόζεται σε αυτήν την αλλαγή. Όμως τα περισσότερα ζώα που βρίσκονται αυτήν την στιγμή στην αιχμαλωσία, δεν είναι απελευθερώσιμα γιατί έχουν χάσει τις φυσικές δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν να επιβιώσουν στην φύση. Για τα ζώα αυτά, η καλύτερη λύση θα ήταν η μεταφορά σε προστατευμένα καταφύγια, δηλαδή περίκλειστες περιοχές που βρίσκονται σε κάποιον όρμο και διαθέτουν τις κατάλληλες υποδομές για τον έλεγχο και την φροντίδα των ζώων που φιλοξενούν. Ένα τέτοιο καταφύγιο βρίσκεται υπό κατασκευήν στην Νέα Σκωτία του Καναδά, με διαθέσιμο χώρο εκατονταπλάσιο της μεγαλύτερης πισίνας δελφιναρίου (λεπτομέρειες εδώ). Τα ζώα που θα φιλοξενηθούν σε αυτό δεν θα δίνουν παραστάσεις και δεν θα γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης κατά κανέναν τρόπο. Θα ζουν σε κατάσταση ελεγχόμενης ελευθερίας, έχοντας ανακτήσει την επαφή με το φυσικό τους περιβάλλον και απολαμβάνοντας τον σεβασμό που τους αξίζει, για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Όλα τα επιστημονικά δεδομένα σχετικά με την νοημοσύνη και την κοινωνική οργάνωση των κητωδών είναι εναντίον της διατήρησής τους σε δεξαμενές. Αυτή η κακοποίηση είναι πια καιρός να σταματήσει, και όσα ζώα δεν είναι απελευθερώσιμα να μεταφερθούν σε αληθινά καταφύγια. 

Κάθε χρόνο, σε διάφορα μέρη του κόσμου, χιλιάδες άνθρωποι προσφέρονται να ξοδέψουν αρκετά χρήματα προκειμένου να επισκεφτούν εγκαταστάσεις που αυτοαποκαλούνται "καταφύγια" και προσφέρουν την ευκαιρία γνωριμίας με ζώα, με τα οποία ο κόσμος μπορεί να φωτογραφηθεί και, προκειμένου για ελέφαντες, να κάνει και μια βόλτα στην πλάτη τους... Τι είναι όμως ένα αληθινό καταφύγιο για πρώην αιχμάλωτα άγρια ζώα και ειδικότερα κητώδη; Προκειμένου μια εγκατάσταση να χαρακτηριστεί ως αληθινό καταφύγιο, η πρόεδρος του The Whale Sanctuary Project, Dr Lori Marino, θέτει τέσσερεις ερωτήσεις - κριτήρια [whalesanctuaryproject/blog, February 10, 2021]: 1) Γίνονται παραστάσεις, εκδηλώσεις ή εκθέσεις στον χώρο της εγκατάστασης; 2) Μπορούν οι επισκέπτες να πληρώσουν για να βγάλουν φωτογραφίες με τα ζώα, να τα χαϊδέψουν ή να αλληλεπιδράσουν με τον οποιονδήποτε τρόπο μαζί τους; 3) Γίνεται αναπαραγωγή στην αιχμαλωσία; 4) Και πάνω απ' όλα, υπάρχουν άλλες προτεραιότητες εκτός από την ευζωία των ζώων; Αν η απάντηση σε μια ή και περισσότερες από τις παραπάνω ερωτήσεις είναι καταφατική, τότε ΔΕΝ πρόκειται για αληθινό καταφύγιο. 

 

What Is an Authentic Sanctuary?  Δείτε το βίντεο.

 

https://youtu.be/blX0YTFOyi8

Στο κανάλι του The Whale Sanctuary Project και την ενότητα Live Series, μπορείτε να παρακολουθήσετε τα διαδικτυακά σεμινάρια που έχουν γίνει τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο, με ομιλητές ειδικούς επιστήμονες και πρωτοπόρους ερευνητές, και να δείτε τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει η νευροεπιστήμη σχετικά με τις δυνατότητες και τα δικαιώματα των κητωδών. 

Σχετικό βίντεο: Sanctuaries: A Global Movement for Urgent Times at https://youtu.be/oFpOqEliUfQ (Σεπτέμβριος 2020) 
 

 

*Εδώ μπορείτε να δείτε μερικές από τις ιστορίες μεγάλων κητωδών: https://whalesanctuaryproject.org/the-whales/

Ν. 4830/2021: Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς – Πρόγραμμα "AΡΓΟΣ" και λοιπές διατάξεις

 

 Νόμος 4830/2021 - ΦΕΚ 169/Α/18-9-2021

 

Ο νόμος 4830/2021 - "Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς – Πρόγραμμα «AΡΓΟΣ» και λοιπές διατάξεις" δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και αρχίζει η ισχύς του. Δείτε το ΦΕΚ, εδώ ή εδώ.

 

 

https://www.e-nomothesia.gr/kat-zoa-suntrophias-prostasia-zoon/nomos-4830-2021-phek-169a-18-9-2021.html

 

 

Ανάρτηση και στο dasarxeio

Δείτε παρακάτω την ανακοίνωση του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου για το νέο Νόμο 4830/2021: ΠΚΣ: Νόμος 4830/2021 - Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς: ΠΚΣ (facebook.com/story), diagnovet.gr (facebook.com/story)

 

 

Νησιά Φερόε, εκεί που η παράδοση στηρίζει την βαρβαρότητα...

 

Την περασμένη Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου, στα νησιά Φερόε, ένα πολυπληθές κοπάδι (superpod) αποτελούμενο από 1428 λευκόπλευρα δελφίνια (Atlantic White-Sided Dolphins) [WDC] κυνηγήθηκε αλύπητα από ταχύπλοα σκάφη, και οδηγήθηκε στα ρηχά νερά ενός φιόρδ (Skalabotnur beach), όπου όλα του τα μέλη του σφαγιάστηκαν. Σύμφωνα με εκτίμηση της οργάνωσης για την Προστασία των Θαλασσών "Sea Shepherd", αυτή ήταν η μεγαλύτερη σφαγή κητωδών που έχει σημειωθεί ποτέ στην ιστορία της φαλαινοθηρίας παγκοσμίως (μετά το 1940, όταν στα εν λόγω νησιά είχαν σφαγιαστεί, μέσα σε μια μέρα, 1200 μαυροδέλφινα). 

Από το 1980, η "Sea Shepherd" αγωνίζεται να δώσει ένα τέλος στο μακελειό των κητωδών που γίνεται κάθε χρόνο στα νησιά Φερόε (το επονομαζόμενο "Grind" ή Grindadrap), η σφαγή της περασμένης Κυριακής όμως ήταν τόσο αποτρόπαιη που, στην παγκόσμια κατακραυγή προστέθηκε και εκείνη πολλών τοπικών ΜΜΕ, πολιτικών, ακόμη και υπερασπιστών της φαλαινοθηρίας, οι οποίοι επεσήμαναν πάμπολλες παραβάσεις της νομοθεσίας που διέπει το κυνήγι αυτού του είδους. Στην σφαγή της περασμένης Κυριακής, έλαβαν μέρος άνθρωποι χωρίς την απαιτούμενη άδεια και εμπειρία, και σε πολλά πλάνα διακρίνονται δελφίνια που έχουν συρθεί στην ακτή ενώ είναι ακόμα ζωντανά και κινούνται ανάμεσα στους νεκρούς συντρόφους τους. Στις φωτογραφίες διακρίνονται επίσης δελφίνια που βρήκαν αργό και βασανιστικό θάνατο, χτυπημένα από τις προπέλλες των σκαφών. Οι παραβάσεις αυτές αναφέρθηκαν στην τοπική αστυνομία.

Σε ανάλογες περιπτώσεις, το κρέας από τα σκοτωμένα δελφίνια μοιράζεται μεταξύ των κυνηγών και των κατοίκων της περιοχής στην οποία έχει λάβει χώρα το κυνήγι. Αυτήν την φορά όμως, η σφαγή ήταν μαζική, και η ποσότητα του κρέατος ήταν τόσο μεγάλη που κινδυνεύει να καταλήξει στα σκουπίδια. Στις τοπικές εφημερίδες, καταγράφησαν μαρτυρίες από ντόπιους που φοβούνται να αποκαλύψουν το όνομά τους και εκφράζουν σοβαρές ανησυχίες, τόσο για την έκταση της βαρβαρότητας όσο και για το μποϋκοτάζ των προϊόντων των νησιών Φερόε που κινδυνεύει να ακολουθήσει, εξ αιτίας της παγκόσμιας κατακραυγής (τα νησιά Φερόε εξάγουν σολωμό στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ρωσσία). 

"Τέτοια σπατάλη, εν έτει 2021, σε μια πλούσια νησιωτική κοινότητα η οποία απέχει μόλις 230 μίλια από το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν έχει καμία χρησιμότητα, είναι κάτι το εξωφρενικό, πόσο μάλλον όταν αυτές οι τεράστιες ποσότητες κρέατος είναι επιβαρυμένες με τοξικές ουσίες*", δηλώνει στις τοπικές εφημερίδες ο πρώην πρόεδρος των κυνηγών δελφινιών, Hans Jacob Hermansen. 

Για να γίνει κατανοητή η έκταση της καταστροφής, σημειώνεται ότι από μια και μόνο κυνηγετική επιχείρηση, την περασμένη Κυριακή στο Skalabotnur, προέκυψαν περισσότερα σκοτωμένα δελφίνια από όσα σφαγιάζονται στον διαβόητο Όρμο του Ταϊτζί της  Ιαπωνίας ["The Cove"] μέσα σε μια ολόκληρη κυνηγετική περίοδο! Αυτή μάλιστα η τόσο άσκοπη και βάρβαρη επιχείρηση έλαβε χώρα στο τέλος ενός καλοκαιριού, κατά την διάρκεια του οποίου είχε προηγηθεί η σφαγή 615 μαυροδέλφινων (pilot whales) [WDC, pelagos], γεγονός που ανεβάζει τον συνολικό αριθμό των σκοτωμένων κητωδών, κατά το έτος 2021, στον σοκαριστικό αριθμό 2043.

"Μια τέτοια επίθεση εναντίον της φύσης, σε τέτοια έκταση στα νησιά Φερόε, και μάλιστα κατά την διάρκεια της σημερινής συγκυρίας, σε έναν κόσμο που απειλείται από μια πανδημία, είναι κάτι φρικτό... Αν η πανδημία θα έπρεπε να μας έχει διδάξει κάτι, αυτό είναι ότι οφείλουμε να ζήσουμε σε αρμονία με την φύση και όχι να την καταστρέφουμε", δηλώνει ο επικεφαλής της οργάνωσης Sea Shepherd Global, Captain Alex Cornelissen. 

Τα νησιά Φερόε είναι ένα νησιωτικό σύμπλεγμα που βρίσκεται στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, ανάμεσα στην Σκωτία και την Ισλανδία, και διατελεί υπό την εποπτεία του Βασιλείου της Δανίας αλλά, σε θέματα προστασίας της φύσης και διαχείρισης του θαλάσσιου πλούτου, ακολουθεί την δική του ανεξάρτητη νομοθεσία [nationalworld]. Η σφαγή των λευκόπλευρων δελφινιών είναι νόμιμη αλλά όχι δημοφιλής, και δεν γίνεται για το κέρδος. Είναι κάτι που οργανώνεται σε τοπικό επίπεδο υπό μορφήν άθλησης ή "σπορ", κάθε φορά που ένα κοπάδι από αυτά τα θηλαστικά του ωκεανού εντοπίζεται να περνά απ' τα μέρη τους [bbc]... Το καλό νέο είναι ότι, κάθε χρόνο, όλο και περισσότεροι κάτοικοι προστίθενται σε αυτούς που εκφράζουν την αντίθεσή τους στην βαρβαρότητα, αποφεύγουν όμως να εκτεθούν δημοσίως, διότι φοβούνται ότι θα υποστούν αντίποινα από τους οπαδούς της "παράδοσης"... Μιας παράδοσης φρικτής και ανελέητης, που αρνείται να δώσει ένα τέλος στον μαρτυρικό θάνατο των μαυροδέλφινων και άλλων ειδών δελφινιών. Οι "Ποιμένες των Θαλασσών" (Sea Shepherd) πάντως θα συνεχίσουν να τους υποστηρίζουν, μέχρις ότου γίνει από όλους αποδεκτό ότι κάποιες παραδόσεις δεν μπορούν να έχουν θέση στον πολιτισμένο κόσμο, γιατί οι συνθήκες της εποχής που τις γέννησαν δεν υπάρχουν πια, και γιατί το ανθρώπινο είδος είναι πλασμένο για να εξελίσσεται. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα Sea Shepherd's Operation Bloody Fjords. 

*βαρέα μέταλλα και κυρίως υδράργυρο -- The Danger of Mercury in Dolphin Meat

 

 

Επιλεκτικές αναφορές

• Βασική πηγή: 1428 Dolphins Slaughtered in Faroe Islands Sunday Night: seashepherdglobal.org

• Sea Shepherd Greece (video)  

• Culture and Tradition Long Gone Corrupt: dolphinproject.com

• The Faroese Culture Argument and Why I Disagree: dolphinproject.com 
  

• The Criminal Mass Slaughter of Dolphins in the Danish Faroe Islands: theguardian.com

• Faroe Islands: Anger over killing of 1,400 dolphins in one day: https://www.bbc.com/news/world-europe-58555694

• Where are the Faroe Islands? Dolphin killing explained and why they do it - as 2021 sees record slaughter: nationalworld.com 
  

• Culture and Tradition Long Gone Corrupt: dolphinproject.com

• Slaughter of more than 1,400 dolphins in the Faroe Islands sparks condemnation worldwide: livescience.com

• Faeroese salmon exporter joins chorus, condemns dolphin hunt: abcnews.go.com (via Blue Planet)

 

• Δανία: Κατακραυγή για την σφαγή σχεδόν 1.500 δελφινιών στα νησιά Φερόε: lifo.gr
  

• Κτηνώδες έθιμο στα Νησιά Φερόε: ethnos.gr
  

• Νησιά Φερόε: Σφαγή 1.500 δελφινιών στο κυνήγι της ντροπής: huffingtonpost.gr

 

• Nearly 1,500 Dolphins Killed By Hunters In A Single Day - Whaling Around the World: speciesunite.com
  

• The Faroe Islands Whale Hunt: britannica.com
  

Facebook

• Sea Shepherd Faroe Islands Campaign

• Stop Faroe Islands Whale Murder 
  

• Advocates Against Cetacean Cruelty: 1, 2, 3
  

Φωτογραφίες

1: nationalworld.com

2: theguardian.com

3: Sea Shepherd Facebook

4: Paul Watson Facebook 

ΥΓ. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να τα βάλεις με τις παραδόσεις όταν αυτές διατηρούνται από τότε που η ανθρώπινη επιβίωση είχε ως προϋπόθεση έναν άγριο και βίαιο πόλεμο με την φύση. Η παράδοση της φαλαινοθηρίας είναι τόσο βαθειά ριζωμένη στα νησιά Φερόε από την εποχή των Βίκινγκς, έτσι που η κυρίαρχη γνώμη της τοπικής κοινωνίας να αντιμετωπίζει την σφαγή των δελφινιών ως "πανηγύρι" και ως "γιορτή". Εδώ, μια φωτογραφία που με σόκαρε περισσότερο απ' όλα. "Καμιά φυσιολογική κοινωνία δεν θα έπρεπε να προσπαθεί να εξοικειώσει τα παιδιά της με το έγκλημα. Είναι ανήθικο, αποκρουστικό και τρελό", έγραψε χτες στο Facebook o ιδρυτής της οργάνωσης Sea Shepherd Conservation Society, Paul Watson, φαίνεται όμως ότι, πολύ συχνά, σε πολλά μέρη του κόσμου και όχι μόνον στα νησιά Φερόε, η δύναμη της αδράνειας αποδεικνύεται ισχυρότερη από την λογική και την ηθική. 

 

Σκέφτομαι επίσης πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να καταλάβεις και να μιλήσεις την γλώσσα των πολιτικών. Εδώ, μπορείτε να δείτε την ανακοίνωση του πρωθυπουργού της κυβέρνησης των νησιών Φερόε μετά την παγκόσμια κατακραυγή, κατά την άποψη του οποίου δεν τίθεται ζήτημα ούτε δημόσιας υγείας, ούτε βαρβαρότητας, ούτε ηθικής. Υποστηρίζει την φαλαινοθηρία ως τοπική παράδοση και πηγή τροφής, εκθέτει εν συντομία την ιστορία της, και εντοπίζει το πρόβλημα μόνον στο είδος και των αριθμό των δελφινιών που σφαγιάστηκαν κατά την 12η Σεπτεμβρίου 2021. Κατά την παράδοση, δεν σφαγιάζονται λευκόπλευρα δελφίνια αλλά κατά προτίμηση μαυροδέλφινα σε πολύ μικρότερους προκαθορισμένους αριθμούς, ενώ η θανάτωση ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι πρέπει να γίνεται με τρόπο "ανθρωπιστικό". Παρόμοιες επιχειρήσεις πραγματοποιούνται στα νησιά αυτά από τον Μάιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο, όποτε ένα περαστικό κοπάδι δελφινιών γίνει ορατό, και εφόσον οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν. ("Dolphin hunt to be evaluated") 

 

twitter 

facebook

facebook.com/story