Οι Πέντε Ελευθερίες των Ζώων (Five Freedoms), τις οποίες, στην Ελλάδα, ο Ν.4830/2021 επιχείρησε να εμφανίσει ως "πρωτοπορία", δεν είναι κάτι καινούργιο. Η ιστορία τους άρχισε το 1964, στο Ηνωμένο Βασίλειο, με αφορμή το βιβλίο της Ruth Harrison (1920 - 2000), που έχει ως θέμα την υποβάθμιση ζωντανών πλασμάτων σε παραγωγικές μηχανές και τίτλο "Animal Machines", το οποίο προκάλεσε δημόσια κατακραυγή, καθώς εκθέτει τις πρακτικές της εντατικοποιημένης ή βιομηχανοποιημένης κτηνοτροφίας (Factory Farming), που είχε αρχίσει ήδη από τότε να διαμορφώνει τον απάνθρωπο χαρακτήρα της. (Διαβάστε περισσότερα εδώ).
Σε μια πρώτη προσέγγιση, το 1965, που αποτέλεσε τον πρόδρομο των Πέντε Ελευθεριών (γνωστή και ως έκθεση Brambell), αναφέρεται ότι σε κάθε ζώο θα πρέπει να παρέχεται η δυνατότητα "να σηκώνεται όρθιο, να ξαπλώνει, να κάνει στροφή επί τόπου, να περιποιείται το τρίχωμά του και να τεντώνει τα πόδια του"... Τόσο καλά και τόσο ΤΡΑΓΙΚΑ! Από τότε αναλώθηκε κάμποσο μελάνι γι' αυτό το ζήτημα, όμως, ακόμη και σήμερα, στον "πολιτισμένο" Δυτικό κόσμο, εκατομμύρια θηλυκά γουρούνια αναπαραγωγής που περνούν τη ζωή τους μέσα στα κλουβιά λοχείας και τοκετού (gestation crates και farrowing crates), ΔΕΝ έχουν καμία τέτοια δυνατότητα.
Στην τελική τους μορφή, με δύο λόγια, οι Πέντε Ελευθερίες περιγράφουν την απαλλαγή των ζώων από τον βασανισμό που τους επιφυλάσσει η ανθρώπινη μεταχείριση, και περιλαμβάνουν τρεις συνθήκες (προϋποθέσεις) που αναφέρονται στην σωματική τους διάσταση και δύο που αναφέρονται στην ψυχοδιανοητική: 1) Απαλλαγή από Πείνα και Δίψα, 2) Απαλλαγή από Κακουχία, 3) Απαλλαγή από Πόνο, Τραυματισμό και Ασθένεια, 4) Απαλλαγή από Στέρηση της Δυνατότητας έκφρασης φυσιολογικής συμπεριφοράς, 5) Απαλλαγή από Φόβο και Αγωνία.
Η απαλλαγή ενός ζώου από την κακοποίηση και τον βασανισμό προϋποθέτει ότι αυτό θα μπορεί να τρώει και να πίνει όσο χρειάζεται, να ζει και να ξεκουράζεται σε προστατευμένο και κατάλληλο περιβάλλον, να μην κακοποιείται σωματικά και να λαμβάνει την αναγκαία προληπτική και θεραπευτική φροντίδα, να εκφράζει την φυσιολογική για το είδος του συμπεριφορά, και να μην κακοποιείται συναισθηματικά, βιώνοντας φόβο, απειλή, ματαίωση και απελπισία.
Το 2009, ο πίνακας των πέντε ελευθεριών εκσυγχρονίστηκε από την Βρετανική Επιτροπή Ευζωίας των Παραγωγικών Ζώων (Farm Animal Welfare Committee), προκειμένου αυτές να αποτελέσουν ένα αντικειμενικό εργαλείο αξιολόγησης της ευζωίας.
Έτσι προκύπτει η αξιολόγηση της ποιότητας της ζωής ενός ή περισσοτέρων ζώων, που διακρίνεται σε υψηλή, καλή, μέτρια, πτωχή και ανυπόφορη, δηλαδή ζωή που ένα ζώο αξίζει ή δεν αξίζει να ζει, όπως θα έκρινε το ίδιο το ζώο αν μπορούσε να αποφασίσει για τον εαυτό του ("a life worth or not worth living from THEIR point of view").
Στην πράξη, αν και η κακοποίηση των ζώων συντροφιάς (κυρίως σκυλιά και γατιά) διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, ο βασανισμός των παραγωγικών ζώων μένει πίσω από τις κλειστές πόρτες των εκτροφείων, των οχημάτων μεταφοράς και των σφαγείων... Έτσι, η αντίδραση του κοινού, στην πρώτη περίπτωση επικροτείται ως "δείκτης πολιτισμού", ενώ στη δεύτερη λιθοβολείται και ακυρώνεται ως "ακρότητα", συναισθηματικά υπερβολική και συχνά απαγορευμένη (βλ. Ag-gag laws). Δεδομένης μάλιστα της αύξησης ενός ανθρώπινου πληθυσμού που ταυτίζει την ευημερία του με την κατανάλωση ζωϊκής πρωτεΐνης, η βιομηχανοποιημένη κτηνοτροφία νομιμοποιείται, κανονικοποιείται και εντατικοποιείται συνεχώς, ενώ τα ζώα υποφέρουν όλο και περισσότερο.
Έτσι λοιπόν, βλέπουμε πως, αν και το ζήτημα της ευζωίας τέθηκε αρχικά για τα "παραγωγικά" (πριν από 60 και πλέον χρόνια), σήμερα γινεται λόγος κυρίως για τα ζώα συντροφιάς. Για τα ζώα της εντατικοποιημένης κτηνοτροφίας (που εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως παραγωγικές μηχανές), τα πράγματα θα μπορούσαν - ΙΣΩΣ - να γίνουν λίγο καλύτερα, μόνο ΑΝ αποφασίζαμε να αλλάξουμε τις καταναλωτικές μας συνήθειες (αν όχι ποιοτικά, τουλάχιστον ποσοτικά).
Με άλλα λόγια, σε έναν κόσμο οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δεν μπορούμε να μιλάμε για φιλοζωία και "ευζωία", αν συνεχίσουμε να στηρίζουμε ένα τόσο κακοποιητικό (για ανθρώπους, ζώα και περιβάλλον) και μη βιώσιμο διατροφικό σύστημα.
Οι Πέντε Ελευθερίες των ζώων, οι οποίες εστιάζουν μόνο σε αρνητικές καταστάσεις, και τις οποίες, ακόμη και σήμερα, πολλοί επικαλούνται ενώ παραγνωρίζουν, μπερδεύουν ή και αγνοούν (προχτές, διάβασα κάπου, σε μια προχειρογραμμένη διατύπωση - διακήρυξη πολιτικού φορέα, ότι είναι τέσσερεις...), όχι μόνο δεν συνιστούν πρωτοπορία αλλά αποτελούν ένα μοντέλο αξιολόγησης που πλέον θεωρείται (και είναι) αναχρονιστικό.
Σήμερα, το ζήτημα της "Ευζωίας" των ζώων (ΟΛΩΝ και όχι μόνο των ζώων συντροφιάς) είναι ένα ζωτικό και νευραλγικό πεδίο αλληλεπίδρασης και αλληλοεπικάλυψης της Επίγνωσης με την Τρυφερότητα και της Ηθικής με την Επιστήμη, στα πλαίσια μιας κρίσιμης και συλλογικής αναγκαιότητας για ανάληψη ευθύνης. Και δεν νοείται πολιτικός σχηματισμός (δεξιός, κεντρώας ή "αριστερός") που προβάλλει φιλοζωική ατζέντα με μεγαλόσχημες διακηρύξεις για την "Ευζωία" ή/και τα "Δικαιώματα" των ζώων, χωρίς αναφορά στις διατροφικές επιλογές των πολιτών και τα συμφέροντα που τις κατευθύνουν.
Στην πρώτη φωτογραφία, η Ruth Harrison σε εκτροφείο γούνας στην Δανία, το 1997 (at researchgate και at Pioneers of Change for Animals)
Στην τελευταία, ο David Mellor, το 1971





.png)










