Vegan σπετσοφάι δικής μου εμπνεύσεως!

Το μεγάλο πλεονέκτημα της σόγιας είναι η ουδετερότητα. Την κάνεις ό,τι θέλεις γιατί είναι σχεδόν άγευστη. Όποια γεύση της δώσεις θα πάρει, και ό,τι αρώματα προσθέσεις τα ενσωματώνει αδιαμαρτύρητα. Με τα κομματάκια σε μορφή κεμπάπ είχα πειραματιστεί, θυμάμαι, ένα μακρινό Πάσχα, φιλοδοξώντας να φτιάξω το τέλειο σουβλάκι. Τα έκλεινα όλη τη νύχτα στο τάπερ, να σιγοβασανιστούν στην μαρινάδα: με πιπεριά, κρεμμύδι, ρίγανη, κρασί και λάδι. Προσφάτως ανακάλυψα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Η σόγια μιλάει μέσα σε λίγα λεπτά, δεν χρειάζεται χρόνο, ούτε βάσανο. Για αρχή, καλό είναι να την βράσεις πρώτα - δεν θέλει πολύ, δύο τρία λεπτά. Αμέσως μετά την ξεπλένεις με κρύο νερό και την στίβεις (για να φύγουν οι σαπωνίνες) και είμαστε έτοιμοι. 

Τον καιρό που ήμουν ακόμη ζώο παμφάγο, το κοτόπουλο με μπάμιες ήταν από τα αγαπημένα μου φαγητά (σε πολύ καλή σειρά, λίγο μετά τους λαχανοντολμάδες). Το θυμήθηκα τις προάλλες, γιατί το 'χουν αυτό τα φαγητά, να θυμίζουν μαμάδες, προστατευτικές φιλενάδες, έρωτες και εκδρομές. Σε μια κατσαρόλα έβαλα μπόλικο μαϊντανό, σκόρδο, κρεμμύδι και λάδι. Έπειτα έριξα τις μπάμιες, και στο τέλος την ντομάτα και τα κομματάκια της σόγιας κεμπάπ. Το αλατοπίπερο εννοείται (με προσοχή όμως γιατί η σάλτσα σόγιας είναι επίσης αλμυρή) αλλά δεν αρκεί. Κανέλα εκ των ων ουκ άνευ, κι' ένα μυστικό: στα γλυκά λίγο αλάτι, και στα αλμυρά λίγη ζάχαρη (έλεγε η μαμά μου), ιδίως τα κοκκινιστά. Το τέλειο συμπλήρωμα είναι η σάλτσα σόγιας και το σβήσιμο με ξύδι ή κόκκινο κρασί. 

Εχτές, αντί για μπάμιες έβαλα μια μελιτζάνα τσακώνικη, ένα κολοκύθι και δύο πράσινες πιπεριές - όλα σε τετράγωνα μικρά κομματάκια. Εκτός από τα λοιπά απαραίτητα, πρόσθεσα δύο φύλλα δάφνη και λίγο μίγμα μπαχαρικών Λωξάντρα. Φωτιά σιγανή, όχι πολύ νερό, κατσαρόλα σκεπασμένη και ελαιόλαδο μπόλικο. Αν με ρωτήσετε πόση ώρα, μέχρι να μείνουν όλα με το λάδι τους, θα σας πω. Λιγο πριν το τέλος, ωραία ιδέα είναι να στίψεις μέσα στην κατσαρόλα και μισό πορτοκάλι (το 'χω κάνει άλλες φορές και πάει θαυμάσια).

Εκείνη την σάλτσα την κάπως πυκνούτσικη, που συνόδευε το κυριακάτικο ψητό κατσαρόλας, τη θυμάστε; Αυτή η σάλτσα γίνεται με κόρν φλάουρ (ή και αλεύρι), εγώ όμως την πέτυχα με νιφάδες βρώμης - όχι πολλές, μισή χουφτίτσα είναι αρκετή. Μια άλλη σπουδαία καινοτομία που δοκίμασα (και εκ των υστέρων είδα ότι, πριν από μένα, το σκέφτηκαν κι' άλλοι) είναι τα καρύδια. Μάλιστα, καρύδια,  γιατί τα καρύδια δεν πάνε μόνο στα γλυκά! Εγώ έβαλα (σε μισή συσκευασία σόγιας, δηλαδή 200 γραμμάρια) μια γεμάτη χούφτα καρύδια κομμένα στη μέση, και το φαγητό μου απογειώθηκε. Το 'χω κάνει και με σόγια σε μορφή κιμά αυτό (στην προκειμένη περίπτωση με ψιλοκομμένα καρύδια) και ταιριάζει θαυμάσια. 

Σβήνουμε τη φωτιά, αφήνουμε λίγο το φαγητό στην κατσαρόλα (να "μελώσει"), σερβίρουμε με πουρέ ή ρύζι (ή και πατάτες τηγανητές) και καλή μας όρεξη! 

ΥΓ. Όλα σχεδόν τα φαγητά έχουν και την vegan εκδοχή τους, (και πολύ μου αρέσει αυτό). Το πώς θα τα βαφτίσει κανείς είναι μάλλον ζήτημα μνήμης και συνειρμών, πάντως το σπετσοφάι έχει σχέση με τις πιπεριές και όχι με τις Σπέτσες.