Σαν το παράπονο στη φράση "εδώ και τώρα"
σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα
σαν το καμμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ' της βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω την ψυχή σου.
Κι' όπως σ' ένα τοπίο μυστικό
αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ
με κρατάει στο δικό σου το μήκος.
Μου 'στειλαν μηνύματα οι βιαστικό σου οι νάνοι
απ' το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει.
Τρεις και μισή ξημερώματα σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει.
Και στου σκοτωμένου το σφυγμό
στο φλας του ασθενοφόρου
καθρεφτίζει κάτι απ' την ηχώ
του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου.
Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο.
Μέσ' στης αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν' ανατείλεις.
Μ' ένα παρανάλωμα παντού
στη θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφία ενός παιδιού
που μου λέει "αναγνώστη βοήθεια".
Θύρα επτά και θύρα κάτω από τις ερπύστριες.
Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
κι' όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου
κι' όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου.
Για να σ' αγκαλιάσω με καημό
και τόσο να σε νοιώσω
όσο είναι τοπίο μυστικό
τούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω.
Διονύσης Σαββόπουλος, Τραπεζάκια έξω (1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου