Αναδημοσιευμένα (και... λίγο "πειραγμένα" από εμένα - συντακτικά αλλά όχι νοηματικά) αποσπάσματα από δύο άρθρα που διάβασα σήμερα
Ι. Ιστορίες περιβαλλοντικού εκσυγχρονισμού και άλλα παραμύθια
της Θεοδότας Νάντσου - επικεφαλής πολιτικής, και του Γιώργου Χασιώτη - νομικού συντονιστή του WWF Ελλάς, από huffingtonpost.gr και WWF Ελλάς
Από το 2010, όταν η χώρα μπήκε σε κατάσταση οικονομικού πανικού, λησμονήθηκε η ιδέα ότι η νομοθεσία πρέπει να είναι φιλική όχι μόνο προς τις επενδύσεις, αλλά και προς το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή όλες τις παραμέτρους εκείνες που διασφαλίζουν την βιωσιμότητα των κοινωνιών. Το νομοσχέδιο με τίτλο "Εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και άλλες διατάξεις" ψηφίστηκε ως νόμος από τη Βουλή, και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης [ν. 4685/2020 (ΦΕΚ Α’ 92)] στις 5 Μαϊου 2020. Σύντομα αποδείχθηκε ότι, με τον όρο "επενδύσεις", οι συντάκτες του εννοούσαν ένα, και μόνο ένα πράγμα: την απλούστευση και επιτάχυνση των διαδικασιών περιβαλλοντικής αδειοδότησης.
Η περιβαλλοντική αδειοδότηση μιας δραστηριότητας, προκειμένου να ανταποκρίνεται στην κοινή λογική, την επιστημονική ορθότητα και την δημοκρατία, οφείλει να έχει δύο απλές προϋποθέσεις: 1) να εκτιμάται εκ των προτέρων η επικινδυνότητά της για το περιβάλλον, την κοινωνία και την υγεία και 2) να λαμβάνει υπόψιν τις γνώμες των πολιτών που επηρεάζονται από αυτήν. Στην Ελλάδα, αυτές οι δύο προϋποθέσεις όχι απλώς παραβλέπονται αλλά και φέρουν πλέον το στίγμα μίας γραφειοκρατικής "υπερρύθμισης" που κρατάει (τάχα μου δήθεν) την χώρα σε αναπτυξιακό μαρασμό.
Ο νόμος για τη βιοποικιλότητα (3937/2011), που τόλμησε να θέσει όριο στην οικοδόμηση σε περιοχές Natura, ήταν η τελευταία πραγματικά καλή νομοθετική πρωτοβουλία, για την οποία όμως η τότε υπουργός Τίνα Μπιρμπίλη και ο τότε αναπληρωτής υπουργός Νίκο Σηφουνάκης δέχτηκαν άγρια επίθεση από το κοινοβούλιο. Από τότε, ξεκίνησε μια καταιγίδα από απορρυθμιστικές για το περιβαλλοντικό δίκαιο* νομοθετικές πρωτοβουλίες που πάντα προβάλλονταν σαν ‘μεταρρυθμίσεις’, ‘απλοποιήσεις’, ‘εκσυγχρονισμός’. Δεκάδες ρυθμίσεις, με μορφή τροπολογιών σε κατά κανόνα άσχετα νομοσχέδια, υπονόμευσαν την περιβαλλοντική προστασία, είτε τακτοποιώντας αυθαίρετες δραστηριότητες, είτε χωροθετώντας παρανομίες, και παρατείνοντας άδειες λειτουργίας σε δάση, παραλίες, προστατευόμενες περιοχές, οικισμούς, σε ένα όργιο ευνοιοκρατίας και αδιαφάνειας, και πασχίζοντας μάταια (μέσα από περίτεχνες και δυσνόητες διατυπώσεις) να κρύψουν τον φωτογραφικό τους χαρακτήρα.
Δέκα χρόνια σαρωτικών αλλαγών στην περιβαλλοντική νομοθεσία... Πάντα με το ίδιο αφήγημα: να γίνουμε μια χώρα φιλική προς τις επενδύσεις. Όμως οι επενδύσεις δεν ήρθαν ποτέ. Ή μήπως ήρθαν, αλλά δεν είναι αυτές που οραματίζονται οι πολιτικές ηγεσίες μας; Μήπως τελικά τα προβλήματα ανάπτυξης της Ελλάδας δεν έχουν καμία σχέση με την περιβαλλοντική νομοθεσία, αλλά με την κακονομία, την αστάθεια του θεσμικού πλαισίου, το έλλειμμα ελέγχων και την άρνηση να παραδεχτούμε ότι κάποιες κακοσχεδιασμένες επενδύσεις με μεγάλη περιβαλλοντική επίπτωση πρέπει να απορρίπτονται;
ΙΙ. Περιβαλλοντοκτόνος Νόμος – Πού βαδίζουμε;
του Παναγιώτη Κορισιάνου, Δ/ντή Δασών Ν. Ηλείας (1, 2, 3), από dasarxeio.com (Fb) και aristerorevma.gr
Είναι γνωστό ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, σε μια κρίση υπερσυσσώρευσης, αναζητεί συνεχώς νέα κέρδη για τα κεφάλαιά του. Στις μέρες μας, στο δίπολο συγκρουομένων συμφερόντων κεφάλαιο - εργασία, έρχεται να προστεθεί και το δίπολο άνθρωπος - περιβάλλον. Την στιγμή όμως που τα άλλα κράτη του δυτικού κόσμου ακολουθούν τουλάχιστον μια κάποια πολιτική για το περιβάλλον (αειφορική διαχείριση, παγκόσμιες συμφωνίες κλπ), η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει να ασχοληθεί ΜΟΝΟΝ με τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και των (μεγαλο)επενδυτών, σε όλους του σχετικούς τομείς δραστηριοτήτων, όπως ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, διαχείριση σκουπιδιών, προστατευόμενες περιοχές Νatura, εθνικοί δρυμοί και ιδιωτικοποίηση των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων.
Από την παραπάνω επιλογή πολιτικής προκύπτουν εύλογα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο υπουργός περιβάλλοντος:
1.- Πόσο είναι το οικονομικό όφελος από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις ανεμογεννήτριες;
2.- Έχει υπόψιν του εκθέσεις από τον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία σχετικά με τις επιπτώσεις στην κτηνοτροφία από συγκεκριμένα ποσοστά μείωσης της χλωρίδας και πανίδας;
3.- Οι περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις που ιδιωτικοποιούνται, πώς θα ελεγχθούν σε χρόνο dt από απογυμνωμένες υπηρεσίες;
4.- Όταν υπεύθυνη για τις προστατευόμενες περιοχές είναι η Δασική Υπηρεσία, πώς θα γίνεται η διαχείρισή τους ΕΞΩ από την δασική νομοθεσία;
5.- Οι δασικοί χάρτες τίνος αρμοδιότητα είναι, των δικηγόρων, των μηχανικών ή των δασολόγων που διαθέτουν εξειδικευμένες γνώσεις σχετικά με το είδος και το ποσοστό της βλάστησης;
Παραπομπές:
*1, 2, 3, 4
πρώτη κοινοποίηση, εδώ
photo από iefimerida.gr
 |
Ι. Ιστορίες περιβαλλοντικού εκσυγχρονισμού και άλλα παραμύθια
της Θεοδότας Νάντσου - επικεφαλής πολιτικής, και του Γιώργου Χασιώτη - νομικού συντονιστή του WWF Ελλάς, από huffingtonpost.gr και WWF Ελλάς
Από το 2010, όταν η χώρα μπήκε σε κατάσταση οικονομικού πανικού, λησμονήθηκε η ιδέα ότι η νομοθεσία πρέπει να είναι φιλική όχι μόνο προς τις επενδύσεις, αλλά και προς το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή όλες τις παραμέτρους εκείνες που διασφαλίζουν την βιωσιμότητα των κοινωνιών. Το νομοσχέδιο με τίτλο "Εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και άλλες διατάξεις" ψηφίστηκε ως νόμος από τη Βουλή, και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης [ν. 4685/2020 (ΦΕΚ Α’ 92)] στις 5 Μαϊου 2020. Σύντομα αποδείχθηκε ότι, με τον όρο "επενδύσεις", οι συντάκτες του εννοούσαν ένα, και μόνο ένα πράγμα: την απλούστευση και επιτάχυνση των διαδικασιών περιβαλλοντικής αδειοδότησης.
Η περιβαλλοντική αδειοδότηση μιας δραστηριότητας, προκειμένου να ανταποκρίνεται στην κοινή λογική, την επιστημονική ορθότητα και την δημοκρατία, οφείλει να έχει δύο απλές προϋποθέσεις: 1) να εκτιμάται εκ των προτέρων η επικινδυνότητά της για το περιβάλλον, την κοινωνία και την υγεία και 2) να λαμβάνει υπόψιν τις γνώμες των πολιτών που επηρεάζονται από αυτήν. Στην Ελλάδα, αυτές οι δύο προϋποθέσεις όχι απλώς παραβλέπονται αλλά και φέρουν πλέον το στίγμα μίας γραφειοκρατικής "υπερρύθμισης" που κρατάει (τάχα μου δήθεν) την χώρα σε αναπτυξιακό μαρασμό.
Ο νόμος για τη βιοποικιλότητα (3937/2011), που τόλμησε να θέσει όριο στην οικοδόμηση σε περιοχές Natura, ήταν η τελευταία πραγματικά καλή νομοθετική πρωτοβουλία, για την οποία όμως η τότε υπουργός Τίνα Μπιρμπίλη και ο τότε αναπληρωτής υπουργός Νίκο Σηφουνάκης δέχτηκαν άγρια επίθεση από το κοινοβούλιο. Από τότε, ξεκίνησε μια καταιγίδα από απορρυθμιστικές για το περιβαλλοντικό δίκαιο* νομοθετικές πρωτοβουλίες που πάντα προβάλλονταν σαν ‘μεταρρυθμίσεις’, ‘απλοποιήσεις’, ‘εκσυγχρονισμός’. Δεκάδες ρυθμίσεις, με μορφή τροπολογιών σε κατά κανόνα άσχετα νομοσχέδια, υπονόμευσαν την περιβαλλοντική προστασία, είτε τακτοποιώντας αυθαίρετες δραστηριότητες, είτε χωροθετώντας παρανομίες, και παρατείνοντας άδειες λειτουργίας σε δάση, παραλίες, προστατευόμενες περιοχές, οικισμούς, σε ένα όργιο ευνοιοκρατίας και αδιαφάνειας, και πασχίζοντας μάταια (μέσα από περίτεχνες και δυσνόητες διατυπώσεις) να κρύψουν τον φωτογραφικό τους χαρακτήρα.
Δέκα χρόνια σαρωτικών αλλαγών στην περιβαλλοντική νομοθεσία... Πάντα με το ίδιο αφήγημα: να γίνουμε μια χώρα φιλική προς τις επενδύσεις. Όμως οι επενδύσεις δεν ήρθαν ποτέ. Ή μήπως ήρθαν, αλλά δεν είναι αυτές που οραματίζονται οι πολιτικές ηγεσίες μας; Μήπως τελικά τα προβλήματα ανάπτυξης της Ελλάδας δεν έχουν καμία σχέση με την περιβαλλοντική νομοθεσία, αλλά με την κακονομία, την αστάθεια του θεσμικού πλαισίου, το έλλειμμα ελέγχων και την άρνηση να παραδεχτούμε ότι κάποιες κακοσχεδιασμένες επενδύσεις με μεγάλη περιβαλλοντική επίπτωση πρέπει να απορρίπτονται;
ΙΙ. Περιβαλλοντοκτόνος Νόμος – Πού βαδίζουμε;
του Παναγιώτη Κορισιάνου, Δ/ντή Δασών Ν. Ηλείας (1, 2, 3), από dasarxeio.com (Fb) και aristerorevma.gr
Είναι γνωστό ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, σε μια κρίση υπερσυσσώρευσης, αναζητεί συνεχώς νέα κέρδη για τα κεφάλαιά του. Στις μέρες μας, στο δίπολο συγκρουομένων συμφερόντων κεφάλαιο - εργασία, έρχεται να προστεθεί και το δίπολο άνθρωπος - περιβάλλον. Την στιγμή όμως που τα άλλα κράτη του δυτικού κόσμου ακολουθούν τουλάχιστον μια κάποια πολιτική για το περιβάλλον (αειφορική διαχείριση, παγκόσμιες συμφωνίες κλπ), η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει να ασχοληθεί ΜΟΝΟΝ με τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και των (μεγαλο)επενδυτών, σε όλους του σχετικούς τομείς δραστηριοτήτων, όπως ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, διαχείριση σκουπιδιών, προστατευόμενες περιοχές Νatura, εθνικοί δρυμοί και ιδιωτικοποίηση των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων.
Από την παραπάνω επιλογή πολιτικής προκύπτουν εύλογα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο υπουργός περιβάλλοντος:
1.- Πόσο είναι το οικονομικό όφελος από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις ανεμογεννήτριες;
2.- Έχει υπόψιν του εκθέσεις από τον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία σχετικά με τις επιπτώσεις στην κτηνοτροφία από συγκεκριμένα ποσοστά μείωσης της χλωρίδας και πανίδας;
3.- Οι περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις που ιδιωτικοποιούνται, πώς θα ελεγχθούν σε χρόνο dt από απογυμνωμένες υπηρεσίες;
4.- Όταν υπεύθυνη για τις προστατευόμενες περιοχές είναι η Δασική Υπηρεσία, πώς θα γίνεται η διαχείρισή τους ΕΞΩ από την δασική νομοθεσία;
5.- Οι δασικοί χάρτες τίνος αρμοδιότητα είναι, των δικηγόρων, των μηχανικών ή των δασολόγων που διαθέτουν εξειδικευμένες γνώσεις σχετικά με το είδος και το ποσοστό της βλάστησης;
Παραπομπές:
*1, 2, 3, 4
πρώτη κοινοποίηση, εδώ
photo από iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου