Όρκα: το μεγαλύτερο δελφίνι της θάλασσας και η θλιβερή πραγματικότητα της αιχμαλωσίας του, μια τραγική ιστορία

 

Η όρκα

Ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της οικογένειας των δελφινιών (δελφινίδες - delphinidae) και το μεγαλύτερο θερμόαιμο αρπακτικό που υπήρξε ποτέ στον πλανήτη είναι η όρκα, γνωστή και ως "φάλαινα δολοφόνος" (απόδοση στα ελληνικά του "Killer Whale", λανθασμένη δεδομένου ότι η όρκα δεν είναι φάλαινα αλλά οδοντοκήτος, έτσι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το μεγαλύτερο δελφίνι της θάλασσας). Η όρκα δεν έχει φυσικούς εχθρούς. Ακόμα και οι άνθρωποι αποφεύγουν να την κυνηγούν, καθώς η φυσική της δύναμη και ευελιξία κάνουν το κυνήγι της εξαιρετικά δύσκολο. Απειλείται όμως από την εξάντληση των θαλάσσιων ιχθυοαποθεματων λόγω της υπεραλίευσης, την χημική και ηχητική ρύπανση των θαλασσών, την κλιματική αλλαγή και την αιχμαλωσία. Στις μέρες μας διατηρούνται στην αιχμαλωσία 60 τέτοια ζώα σε 15 εγκαταστάσεις και 8 χώρες. Από αυτά, τα 22 βρίσκονται στην Βόρεια Αμερική, και τα 20 ανήκουν στην αλυσίδα θαλασσίων πάρκων "SeaWorld". Στο φυσικό τους περιβάλλον οι όρκες μπορεί να φτάσουν μέχρι 80 χρονών, ενώ στην αιχμαλωσία η μέση διάρκεια ζωής τους κυμαίνεται μεταξύ 25 και 30. Από το 1961 μέχρι σήμερα, έχουν πεθάνει στα δελφινάρια όλου του κόσμου 160 όρκες. Και ενώ στους περισσότερους είναι γνωστό ότι τα κέρδη από το εμπόριο άγριων ζώων μπορούν να συγκριθούν μονάχα με εκείνα που προκύπτουν από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ελάχιστοι μπορεί να γνωρίζουν οτι σημερινή τιμή μιας όρκας φτάνει τα 7 εκατομμύρια δολάρια. 

 

Η ιστορία της αιχμαλωσίας της 

Το 1965, ο τότε ιδιοκτήτης του ενυδρείου του Σιάτλ, Ted Griffin, αγόρασε μια όρκα γένους αρσενικού και την ονόμασε Namu. Είχε μήκος 6,7 μέτρα (22 πόδια) και ζύγιζε 4 τόνους. Η τιμή του ήταν τότε 8 χιλιάδες δολάρια. Ο Griffin αποφάσισε να αποκτήσει και ένα θηλυκό για παρέα, τα πράγματα όμως δεν εξελίχτηκαν όπως τα περίμενε, γιατί τα δύο ζώα δεν τα πήγαν καλά μεταξύ τους και το θηλυκό πουλήθηκε σε ένα πάρκο που είχε ανοίξει εκείνη την εποχή στο Σαν Ντιέγκο (το πρώτο από την αλυσίδα θαλάσσιων πάρκων που έμελλε να ακολουθήσει με την επωνυμία "SeaWorld"), όπου πήρε το όνομα Shamu, από τον συνδιασμό των λέξεων She και Namu. Ο Namu κατάφερε να κρατηθεί στην ζωή μόνον ένα χρόνο. Η Shamu έζησε έξι χρόνια στην αιχμαλωσία και πέθανε σε ηλικία εννέα ετών από πυομήτρα και σηψαιμία. Μετά τον θάνατό της, το όνομά της χρησιμοποιήθηκε για όλες τις όρκες της "SeaWorld" σαν "καλλιτεχνικό ψευδώνυμο". Μεταξύ των ετών 1966 και 1970, ο Griffin και ο συνέταιρός του Don Goldsberry, αιχμαλώτισαν περίπου 200 όρκες στο Puget Sound (μια στενή λωρίδα του Ειρηνικού ωκεανού που εισχωρεί στην πολιτεία της Ουάσινγκτον), πολλές από τις οποίες πουλήθηκαν για 50 χιλιάδες δολάρια η κάθε μία. 

Για τον Namu και την Shamu, μεταφράζω από το orcanetwork.org: Στις αρχές του 1966 μια θηλυκιά όρκα χτυπήθηκε με καμάκι από ένα ελικόπτερο, την ώρα που κολυμπούσε με το μικρό της στο Puget Sound. Το μικρό προοριζόταν να συντροφέψει τον έφηβο Namu που είχε αιχμαλωτιστεί στα νερά του Καναδά το 1965. Η μητέρα όρκα υπέκυψε στα τραύματά της, ενώ το μικρό της ρυμουλκήθηκε και μεταφέρθηκε στην αιχμαλωσία, όπου βαφτίστηκε Shamu. Όταν η Shamou πέθανε, έξι χρόνια αργότερα, την θέση της πήραν άλλες όρκες οι οποίες είχαν εντωμεταξύ αιχμαλωτιστεί για να πουληθούν στην Sea World και, καθώς παρουσιάστηκαν όλες με το ίδιο "καλλιτεχνικό ψευδώνυμο" (Shamu), το κοινό δεν έμαθε την αληθινή ιστορία και δεν κατάλαβε την διαφορά. Ο Namu διαφημίστηκε σαν η πρώτη όρκα που εξημερώθηκε, εκπαιδεύτηκε και ανέπτυξε σχέση εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους, εκτέθηκε στο κοινό και έγινε πολύ δημοφιλής. Χρησιμοποιήθηκε για να ανατρέψει την κοινή πεποίθηση ότι οι όρκες ήταν επικίνδυνες από την φύση τους, δημιουργώντας έτσι το κίνητρο για να αιχμαλωτιστούν και άλλες, και να διακινηθούν εμπορικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Την αληθινή ιστορία που κρύβεται πίσω από το επικοινωνιακό παραμύθι του "baby Shamou", που έκανε τους ανθρώπους να τρέχουν στις παραστάσεις για να δούνε το υπάκουο μωρό ενός τεράστιου ζώου που προκαλούσε δέος με την παρουσία του, εκθέτει με λεπτομέρειες και η PETA, στον ιστότοπο SeaWorldofHurt (εδώ). Και τις διαστάσεις των δεινών που έχουν προκύψει από αυτό το παραμύθι παρουσιάζει γλαφυρά ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας David Kirby στο βιβλίο του Death At Seaworld (2012). 

Η "SeaWorld", που είναι ο σημερινός κολοσσός στον επιχειρηματικό κόσμο των δελφιναρίων, ξεκίνησε να λειτουργεί το 1964 στο Σαν Ντιέγκο και από εκεί επεκτάθηκε στο Οχάιο, στην Φλόριντα και το Τέξας. Το 1972, ψηφίστηκε στις Η.Π.Α ο Νόμος για την προστασία των Θαλάσσιων Θηλαστικών (Marine Mammal Protection Act - MMPA), ο οποίος, μεταξύ άλλων, απαγόρευε και τις αγοραπωλησίες θαλάσσιων θηλαστικών, όμως  η "SeaWorld" εξαιρέθηκε από την νομοθεσία, με την αιτιολογία της έκθεσης των ζώων για εκπαιδευτικούς σκοπούς - και αυτό παρά το ότι οι ιδρυτές της έλεγαν απροκάλυπτα πως τα πάρκα τους δημιουργήθηκαν για να διασκεδάζουν το κοινό και όχι για να το επιμορφώνουν. Το 1976, η πολιτεία της Ουάσιγκτον απαγόρευσε την σύλληψη αυτών των ζώων από την θαλάσσια περιοχή της, και τότε οι επιχειρηματίες της αιχμαλωσίας μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στα νερά της Ισλανδίας, όπου άλλες 9 όρκες αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν στην τιμή των 300 χιλιάδων δολαρίων. Την ίδια χρονιά, ο Harcourt Brace Jovanovich αγόρασε την "SeaWorld" έναντι 50 εκατομμυρίων δολαρίων και, από τότε, η αλυσίδα αυτών των επιχειρήσεων άλλαξε αρκετά χέρια. Το 1989, η Anheuser-Busch αγόρασε 6 θεματικά πάρκα, μαζί με τα οποία και τα 4 της "SeaWorld", στην τιμή του 1,1 εκατομμυρίου δολαρίων, και το 2009 ο όμιλος Blackstone Group αγόρασε την αλυσίδα θαλάσιων πάρκων Busch Entertainment, δίνοντας 2,5 εκατομμύρια δολάρια. 

Τον Φεβρουάριο του 2010, μια από τις πιο έμπειρες εκπαιδεύτριες δελφινιών, η σαραντάχρονη Dawn Brancheau, δολοφονήθηκε από τον πασίγνωστο Tilikum, ένα θηριο που ζύγιζε σχεδόν 6 τόνους, και με το οποίο η Brancheau είχε (ή φανταζόταν πως είχε) αναπτύξει ιδιαίτερα στενή σχέση. Κι' αυτός ήταν ο τρίτος κατά σειρά θάνατος που προκαλούσε η συγκεκριμένη όρκα κατά την διάρκεια 20 χρόνων. Ακολούθησε επικοινωνιακή καταιγίδα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και η υπηρεσία για την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων στις Η.Π.Α (Occupational Safety and Health Administration - OSHA) αναγκάστηκε να εγκαλέσει την αλυσίδα επιχειρήσεων "SeaWorld" για παραβάσεις ασφαλείας του προσωπικού, με αποτέλεσμα την καταδίκη της επιχείρησης η οποία, εκτός από την χρηματική ποινή την οποία έλαβε, υποχρεώθηκε να απαγορεύσει και την παρουσία των εκπαιδευτών μέσα στο νερό μαζί με τις όρκες κατά την διάρκεια των παραστάσεων. Ο Tilikum διατηρήθηκε στο Orlando μέχρι τον θάνατό του από πνευμονία, στις 6 Ιανουαρίου 2017, σε ηλικία 36 ετών. Κατά την διάρκεια της ζωής του, χρησιμοποιήθηκε και σαν σπερματοδότης στα προγράμματα αναπαραγωγής όρκας στην αιχμαλωσία, φέρνοντας στον κόσμο 21 απογόνους, 11 από τους οποίους πέθαναν πριν απ' αυτόν.

Ο θάνατος της Dawn Brancheau, δύο μήνες μετά από τον θάνατο του εικοσιεννιάχρονου Alexis Martinez στο Loro Parque της Τενερίφης (λεπτομέρειες εδώ και εδώ), δεν ήταν ένα τυχαίο ατύχημα, όπως προσπάθησαν να τον εμφανίσουν. Είναι αλήθεια ότι, στην ανοικτή θάλασσα, ποτέ δεν έχει σημειωθεί επίθεση όρκας σε άνθρωπο, στην αιχμαλωσία όμως τα περιστατικά είναι πολλά και σοβαρά. Εδώ μπορείτε να δείτε έναν σχετικό μακρύ κατάλογο. Η αιχμαλωσία κάνει αυτά τα ζώα ψυχωτικά, γράφει ο Ric O' Barry. 

Λίγα χρόνια αργότερα, βγήκε στον αέρα το διαβόητο ντοκιμαντέρ Blackfish, το οποίο έδωσε την ώθηση για όσα έμελλε να ακολουθήσουν: το αίτημα της αποκατάστασης και απελευθέρωσης των δελφινιών σε θαλάσσια καταφύγια ήρθε η στιγμή να εξεταστεί σοβαρά και το όνειρο να αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει και γιατί ο κόσμος είχε αρχίσει να κατανοεί πως τα δελφίνια στην αιχμαλωσία υποφέρουν, και μάλιστα πολύ. 

Οι όρκες στην αιχμαλωσία έχουν στρες και το δείχνουν

Μια όρκα ελεύθερη διανύει τουλάχιστον 100 μίλια κάθε μέρα κολυμπώντας με μεγάλη ταχύτητα. Στην αιχμαλωσία, αναγκάζεται να στριφογυρίζει σε επαναλαμβανόμενους κύκλους χωρίς καμία δυνατότητα επιτάχυνσης. Είναι δυστυχισμένη και το δείχνει με πολλούς τρόπους, εκδηλώνοντας διάφορες μη φυσιολογικές συμπεριφορές, όπως το "floating" ή "logging", που σημαίνει ένα ζώο που αιωρείται για ώρες ολόκληρες, επιπλέοντας ακίνητο και ληθαργικό στην επιφάνεια του νερού της τσιμεντένιας δεξαμενής. Στον ωκεανό, κάτι ανάλογο παρατηρείται ως τρόπος ανάπαυσης, αλλά διαρκεί μόνο μερικά λεπτά κάθε φορά. Άλλα σημάδια δυστυχίας είναι η πτώση του ραχιαίου πτερυγίου και η μείωση της μέσης διάρκειας ζωής. Οι περισσότερες όρκες στην αιχμαλωσία δεν ζούν περισσότερο από 25-35 χρόνια. Στην φύση, το προσδόκιμο ζωής του είδους εξαρτάται από τον οικότυπο, αλλά οπωσδήποτε είναι πολύ μεγαλύτερο και κυμαίνεται από 60 έως 70 και 80 χρόνια. Από το 1961 μέχρι σήμερα, το 91% από τις όρκες που επιχειρήθηκε να διατηρηθούν στην αιχμαλωσία έχουν πεθάνει και μόνον δύο θηλυκά άτομα έχουν περάσει το όριο των 50 ετών. Η ανία, η κοινωνική απομόνωση, η μοναξιά και η κατάθλιψη είναι επίσης ένα αβάσταχτο μαρτύριο το οποίο αναγκάζονται να υπομείνουν αυτά τα ζώα που είναι τόσο κοινωνικά από την φύση τους. Και αυτό δεν έχει συνέπειες μόνον σε ψυχοδιανοητικό επίπεδο, αλλά δημιουργεί σοβαρά προβλήματα υγείας. Καθώς οι όρκες μασάνε με μανία τους τσιμεντένιους τοίχους και τα ατσάλινα κάγκελα που διαχωρίζουν τις δεξαμενές, σπάνε τα δόντια τους. Πολλές φορές τις βλέπουμε επίσης να σπρώχνουν με δύναμη ή και να χτυπάνε το κεφάλι τους πάνω σ΄αυτά τα εμπόδια.  

Εκατό και πλέον μίλια σε ευθεία γραμμή διανύουν οι όρκες ταξιδεύοντας στην θάλασσα. Όντας αιχμάλωτες, αναγκάζονται να κολυμπούν αργά, διαγράφοντας τους ίδιους κύκλους για να μην πεθάνουν από απόλυτη έλλειψη άσκησης στην ακινησία. Και καθώς στα ρηχά νερά της δεξαμενής δεν υπάρχει προστασία από τον ήλιο, τα ζώα παθαίνουν ηλιακά εγκαύματα. Ο πρώην εκπαιδευτής Jeff Ventre αποκαλύπτει (μεταξύ πολλών άλλων) πως, για να μην γίνονται αντιληπτές οι δερματικές αλλοιώσεις των εγκαυμάτων από το κοινό, οι φροντιστές τις καλύπτουν με αλοιφές οξειδίου του ψευδαργύρου, έτσι ώστε το ζώο να φαίνεται ομοιόμορφα μαύρο. Όσο για την κοινωνική οργάνωση, καμία σχέση δεν υπάρχει ανάμεσα στην ελευθερία και στην χειραγωγημένη αιχμαλωσία. Στην φύση, είναι εμβληματικής σημασίας ο δεσμός της μάνας όρκας με τα παιδιά της, στα δελφινάρια όμως οι μητέρες χωρίζονται πρόωρα από τα μικρά τους, προκειμένου να εφοδιαστούν όλες οι εγκαταστάσεις με το απαραίτητο έμψυχο δυναμικό. Ευτυχώς, το 2016 η "SeaWorld" συνεργάστηκε με την οργάνωση Human Society και δέχτηκε να σταματήσει τα προγράμματα αναπαραγωγής, έτσι ώστε οι όρκες που ήδη βρίσκονται στις επιχειρήσεις της να είναι η τελευταία γενιά της δυστυχίας. 
 

Τα θαλάσσια καταφύγια και το τέλος των κλουβιών

Τα κητώδη που προέρχονται από αιχμαλωσία (κατά κύριο λόγο ρινοδέλφινα, όρκες, μπελούγκες και μαυροδέλφινα) έχουν υποστεί πολύ μεγάλη διαφοροποίηση και δεν είναι πάντοτε απελευθερώσιμα. Δεν έχουν καλή υγεία ούτε ομαλή φυσιολογία, δεν έχουν μάθει (ή έχουν ξεχάσει) πώς να βρίσκουν την τροφή τους κυνηγώντας, και δεν μπορούν να επιβιώσουν σε ελεύθερη κατάσταση. Η αποκατάστασή τους είναι δύσκολη, χρονοβόρα και κοστοβόρα. Το 2016, η νευροεπιστήμονας και πρόεδρος του Whale Sanctuary Project, Dr. Lori Marino, μαζί με τον εκτελεστικό διευθυντή Charles Vinick και μια ομάδα εκλεκτών εμπειρογνωμόνων, άρχισαν να σχεδιάζουν πώς θα μπορούσε να υλοποιηθεί η ιδέα της αποκατάστασης και ελεγχόμενης απελευθέρωσης πρώην αιχμαλώτων κητωδών σε μόνιμα καταφύγια, όπου θα μπορούν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. 

Η προσπάθεια ξεκίνησε από την αναζήτηση μιας τοποθεσίας όπου θα μπορούσαν να κατασκευαστούν περιφράξεις με δίχτυα μέσα στο νερό, περικλείοντας μια επιφάνεια μεγαλύτερη από 100 στρέμματα. Εκεί, τα κητώδη θα μπορούν να ζήσουν σε έναν σχετικά άνετο χώρο, τουλάχιστον 300 φορές μεγαλύτερο από την μεγαλύτερη δεξαμενή, απολαμβάνοντας την ανθρώπινη φροντίδα χωρίς να υποχρεώνονται να δίνουν παραστάσεις, ενώ παράλληλα θα προσφέρουν στους επιστήμονες ερευνητικές δυνατότητες για την μελέτη του εγκλιματισμού τους. Μια τέτοια εγκατάσταση υπολογίζεται ότι θα έχει κόστος κατασκευής γύρω στα 15 με 20 εκατομμύρια δολάρια, και λειτουργικά έξοδα γύρω στα 2 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, προκειμένου να φιλοξενεί 5 με 8 όρκες. 

Αν και τα δελφινάρια είναι μια επιχειρηματική δραστηριότητα ξεχωριστή από εκείνη των ζωολογικών κήπων, στα 50 χρόνια λειτουργίας τους έχουν ήδη διαμορφώσει μια νοοτροπία που δεν μπορεί να αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη. Όμως οι αντιλήψεις των ανθρώπων, σιγά σιγά αλλάζουν όπως και οι νόμοι. Μέχρι σήμερα, οι νόμοι αντιμετωπίζουν τα ζώα σαν ιδιοκτησία, και ο  πρόεδρος του No Human Rights Project, Steven Wise (Unlocking the Cage), προσπαθεί να το αλλάξει αυτό, διεκδικώντας να κατοχυρωθεί για κάποια ζώα η νομική έννοια της προσωπικότητας. Μαζί με τους συνεργάτες του, προσφεύγει στα δικαστήρια εδώ και περισσότερα από τρία χρόνια, έχοντας καταφέρει μέχρι τώρα να βοηθήσει χιμπατζήδες και ελέφαντες. Τα κητώδη είναι πιο δύσκολη περίπτωση, είναι δύσκολος "πελάτης", επισημαίνει ο  Wise, καθώς δεν υπάρχει χώρος φιλοξενίας σε περίπτωση απελευθέρωσης, το Whale Sanctuary Project όμως έχει σκοπό να το αλλάξει κι' αυτό.

 

Μπίζνες με δελφίνια από τις Η.Π.Α, τώρα στην Κίνα και την Ρωσία

Δυστυχώς, ενώ η Αμερική έχει αρχίσει να κάνει βήματα μπροστά, μερικές ευρωπαϊκές χώρες και η Κίνα κινούνται προς τα πίσω. Και ενώ η ιδέα της απελευθέρωσης των κητωδών κερδίζει έδαφος στην βόρεια Αμερική, στην Ασία το πρόβλημα επιδεινώνεται εκθετικά, καθώς εκεί η βιομηχανία των θεματικών πάρκων τώρα αρχίζει να ευδοκιμεί. Σήμερα η Ρωσία αιχμαλωτίζει όρκες για να τις μεταφέρει στην Κίνα έναντι της τιμής των 7 εκατομμυρίων δολαρίων ανά ζώο. Δυστυχώς οι επιχειρήσεις των θαλασσίων πάρκων ακμάζουν στην Κίνα και, προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανάγκη των πολυάριθμων συμπολιτών τους για διασκέδαση, οι επιχειρηματίες των δελφιναρίων κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Πάνε 25 χρόνια τώρα που η αρπαγή όρκας από την θάλασσα έχει σταματήσει να είναι νόμιμη και στην Ισλανδία. Όμως το 2018, η Ρωσική κυβέρνηση καθιέρωσε την σύλληψη ενός αριθμού τέτοιων ζώων (έως 13 άτομα) στην θάλασσα του Okhotsk (Sea of Okhotsk), δίνοντας άδεια για "εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς σκοπούς". "Θα ήταν ιδανικό να βλέπαμε τα δελφινάρια να συμφωνούν με την ιδέα της απελευθέρωσης των κητωδών τους σε θαλάσσια καταφύγια", δηλώνει ο Charles Vinick. Μακάρι να μπορούσαμε να συνεργαστούμε μαζί τους για να επανορθώσουμε ένα μέρος από το κακό που έχουμε κάνει σ' αυτά τα πλάσματα, στις θάλασσες και στον εαυτό μας. 

 

Filikaki 

 

Κείμενο βασισμένο στο New Doc ‘Long Gone Wild’ Details How Orcas Suffer In Captivity, Offers Hope With Seaside Sanctuary Project που αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ Long Gone Wild (2019). Το ντοκιμαντέρ περιγράφει την πρακτική αιχμαλωσίας της όρκας που ξεκίνησε στις Η.Π.Α κατά την δεκαετία του 1960, εκθέτοντας παράλληλα την απληστία και την διαφθορά των επιχειρήσεων που ακμάζουν στην σημερινή Ρωσία και Κίνα, οι οποίες αποκομίζουν εκατομμύρια δολάρια από την εμπορία και εκμετάλλευση της άγριας ζωής, αξιοποιώντας την σύγχρονη τεχνολογία για να αιχμαλωτίσουν τα μεγαλειώδη αυτά πλάσματα. Το ντοκιμαντέρ είναι διαθέσιμο για το κοινό από τις 16 Ιουλίου του 2019. 

via Ταινίες και ντοκιμαντέρ με δελφίνια και Ceta Journal

 

Trailer: 1, 2, 3

                                      https://youtu.be/C5T2AOjpSZs

 

Σχετικός σύνδεσμος: Νέο ντοκιμαντέρ συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε το "Blackfish"

Για την θλιβερή ιστορία της αιχμαλωσίας της όρκας αξίζει να δείτε δύο ακόμη πολύ ενημερωτικά ντοκιμαντέρ από την ScubaFilmFactory (http://www.scubaff.com/ - Fb), το "The Dark History of Killer Whale Captures" και το "Lolita the Orca - A Call for Humanity" [https://youtu.be/gDyW8k4Q8TU -- Fb]. Δείτε επίσης μια σύντομη και πολύ κατατοπιστική παρουσίαση από την Naomi Rose που εξηγεί το γιατί μια όρκα στην αιχμαλωσία δεν μπορεί ποτέ να είναι φυσιολογική, με τίτλο "Let's Throw Shamu a Retirement Party" | Naomi A. Rose | TEDxBend: https://youtu.be/OmMv9t_hW8k 

Αξίζει επίσης να δείτε μια συνοπτική παρουσίαση για τις όρκες στην αιχμαλωσία (και κάποια συγκεκριμένα άτομα με τις φωτογραφίες, τα ονόματα, την ιστορία τους και τις διαταρραχές της υγείας και της συμπεριφοράς τους) στο site Dolphin Project, εδώ: ORCAS IN CAPTIVITY

Κοινοποιήθηκε εδώ και εδώ. 

 

Hyperlinks

• New Doc ‘Long Gone Wild’ Details How Orcas Suffer In Captivity, Offers Hope With Seaside Sanctuary Project (2019): https://www.forbes.com/sites/danafeldman/2019/07/10/new-doc-long-gone-wild-details-how-orcas-suffer-in-captivity-offers-hope-with-seaside-sanctuary-project/#73a5c13e4069
• New Documentary ‘Long Gone Wild’ Picks Up Where ‘Blackfish’ Left Off (2019): https://www.peta.org/blog/long-gone-wild/
• Όρκα Από την Βικιπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BA%CE%B1
• What Is the Delphinidae Family of Animals? https://www.thoughtco.com/delphinidae-definition-2291705 
• Killer Whale (Orca) Facts: https://www.thoughtco.com/killer-whale-facts-2291463
• List of captive killer whales From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_captive_killer_whales
  
• SeaWorld From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/SeaWorld 
• The Blackstone Group: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Blackstone_Group
• Namu (killer whale) From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Namu_(killer_whale) 
• Shamu From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Shamu 
• Here’s What Really Happened to Shamu: https://www.seaworldofhurt.com/features/what-really-happened-to-shamu/ 
• How the First Orcas Were Captured and Sold to Marine Parks: https://whalesanctuaryproject.org/first-orcas-captured-sold-marine-parks/
• Puget Sound: https://en.wikipedia.org/wiki/Puget_Sound -- https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BB 
• Lolita's Capture: https://www.orcanetwork.org/Main/index.php?categories_file=Lolitas%20Capture
• Marine Mammal Protection Act (MMPA): https://en.wikipedia.org/wiki/Marine_Mammal_Protection_Act
• Dawn Brancheau From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Dawn_Brancheau
• Why Tilikum, SeaWorld's Killer Orca, Was Infamous: https://www.nationalgeographic.com/news/2017/01/tilikum-seaworld-orca-killer-whale-dies/
• Breaking: Tilikum, the Blackfish Whale is Dead: https://www.dolphinproject.com/blog/breaking-tilikum-the-blackfish-whale-is-dead/
•  SeaWorld’s Captive and Psychotic Orcas: https://www.dolphinproject.com/blog/seaworlds-captive-and-psychotic-orcas/
  
• The Occupational Safety and Health Administration (OSHA): https://en.wikipedia.org/wiki/Occupational_Safety_and_Health_Administration 
• Death of Alexis Martínez From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Death_of_Alexis_Mart%C3%ADnez
• INCIDENTS BETWEEN HUMANS AND KILLER WHALES IN CAPTIVITY: https://m.facebook.com/photo.php?fbid=621827761195519&id=221309034580729 
• Aggressive Incidents between humans and killer whales in captivity: https://inherentlywild.co.uk/aggressive-incidents/
  
• Blood in the Water (Tim Zimmermann, 2011): https://www.outsideonline.com/1886916/blood-water  / The Killer in the Pool, Tim Zimmermann (2010): https://www.outsideonline.com/1924946/killer-pool
• Death At Seaworld (book, 2012): https://www.amazon.com/Death-SeaWorld-Killer-Whales-Captivity/dp/1250031257
  
• Blackfish (film, 2013) From Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Blackfish_(film) 
• Exclusive Interview with Dr. Ventre, Former SeaWorld Trainer (2012): https://cetaceaninspiration.wordpress.com/2012/11/27/exclusive-interview-with-dr-ventre-former-seaworld-trainer/
• Long menopause allows killer whales to care for adult sons: https://www.sciencedaily.com/releases/2012/09/120913141415.htm 
• SeaWorld Announces Last Generation Of Orcas In Its Care: https://m.facebook.com/photo.php?fbid=1161433913901565&id=221309034580729
• Protocol For Releasing Captive Dolphins: https://www.dolphinproject.com/campaigns/dolphin-sanctuary-project/protocol-for-releasing-captive-dolphins/
  
• Sea of Okhotsk: https://en.wikipedia.org/wiki/Sea_of_Okhotsk
• Infographic for Orcas in Captivity: https://awionline.org/content/infographic-orcas-captivity 
  

 

 

Extension

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία του εκτελεστικού διευθυντή του Whale Sanctuary Project, Charles Vinick, στο TEDx, τον Νοέβριο του 2017, όπου αναφέρεται σε όσα έμαθε όλα αυτά τα χρόνια για τις όρκες και τις μπελούγκες, στην φύση και στην αιχμαλωσία: ποια είναι αυτά τα ζώα και τι σημαίνει για αυτά η αιχμαλωσία, και τι είναι αυτό που κάνει το παγκόσμιο κίνημα για το τέλος της αιχμαλωσίας τους να μεγαλώνει. "Οι παραστάσεις με κητώδη ήταν μια πρακτική αποδεκτή τα τελευταία 40 χρόνια, τώρα όμως οι απόψεις αλλάζουν, και σήμερα αρκετοί από τους πιο ενεργούς υπερασπιστές της ελευθερίας των ζώων αυτών είναι πρώην εκπαιδευτές τους, ακριβώς γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται", επισημαίνει.  

 Whales Without Walls | Charles Vinick | TEDxSantaBarbara

https://youtu.be/v2j_fxnRP-E